Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1699

แหล่งสถานคุนหลุน

ฟ้าดินกว้างใหญ่ไพศาล ไอขุ่นมัวหนาแน่นคละคลุ้งในอากาศ ระหว่างภูเขาทุ่งหญ้าเต็มไปด้วยพลังชีวิตที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่

ที่นี่คล้ายจำศีลมาหมื่นกาล ร่องรอยคนยากหาพบ แผ่กลิ่นอายดุจดั้งเดิมรกร้างออกมา

ยืนอยู่ในนี้ ช่างเหมือนกลับไปในยุคจักรวาลแรกกำเนิด!

ท้องฟ้าที่นี่รางเลือนสูงส่ง เผยสีเขียวหม่นลึกล้ำ มีดวงดาวเคลื่อน้ายอยู่ภายใน ไอขุ่นมัวเป็นสายๆ ไหลร่วงลงมา

บนพื้นดินภูเขาเรียงราย กว้างใหญ่ไร้สิ้นสุด ยืนนิ่งอยู่ในนี้แล้วรู้สึกเล็กจ้อยเป็นพิเศษ

ฮูวๆๆ…

สายลมไพศาลโบกพัดอยู่ระหว่างฟ้าดิน ราวกับเสียงเป่าเขาสัตว์ที่มาจากสมัยดึกดำบรรพ์

พร้อมๆ กับการสั่นของคลื่นอากาศระลอกหนึ่ง เงาร่างหลินสวินและอาหูปรากฏกลางอากาศ

พริบตาเดียวร่างหลินสวินพลันดิ่งลงกะทันหัน แทบร่วงหล่นจากห้วงอากาศ ต้องโคจรพลังรอบตัวจึงจะทรงตัวไว้ได้

‘พลังกฎระเบียบน่าทึ่งมาก!’

และตอนนี้เอง เขาสังเกตเห็นความแตกต่างของฟ้าดินแห่งนี้

ที่นี่ราวกับที่พำนักของเทพดึกดำบรรพ์ พลังระเบียบฟ้าดินหนาแน่นและมั่นคงผิดปกติ มีพลังกดข่มมหามรรคที่ปะทะเข้ามา

จากการคาดการณ์ของหลินสวิน ผู้แข็งแกร่งที่ต่ำกว่าระดับอริยะ หากอยู่ที่นี่จะถูกกดดันจนจิตมรรคสลาย ร่างและจิตดับสิ้น!

‘มิน่าคนที่มุ่งหน้ามาแหล่งสถานคุนหลุน ส่วนใหญ่ล้วนเป็นระดับมหาอริยะ อริยะทั่วไปมาอยู่ที่นี่ ย่อมเลี่ยงความรู้สึกที่เหมือน ‘ถูกมัดมือเท้า ก้าวย่างหนักอึ้ง’ ไม่ได้ พลังต่อสู้ของตนจะถูกพันธนาการอย่างมาก…’

หลินสวินใคร่ครวญพลางสังเกตโดยรอบ ก็เห็นว่าตำแหน่งที่ยืนอยู่นี้เป็นพื้นที่รกร้างเปล่าเปลี่ยวแห่งหนึ่ง

ฟุ่บ!

ทันใดนั้นเปลวเพลิงสีน้ำเงินกลุ่มหนึ่งโฉบออกมา ทะลวงสังหารเข้ามาราวกับสายฟ้า ทุกที่ที่ผ่านห้วงอากาศล้วนถูกดเผาทลาล

กลิ่นอายน่ากลัวนั่นทำให้หลินสวินนัยน์ตาหดรัด พลันโคจรคัมภีร์กลืนกินไร้สิ้นสุด หุบเหวใหญ่ปรากฏรอบตัว กลืนกินเปลวเพลิงสีน้ำเงินกลุ่มนั้น

เฮือก!

ทว่าเพียงพริบตาเดียวหลินสวินก็สูดเข้าใจหนาวเยือก

เปลวเพลิงสีน้ำเงินนี้เผด็จการอย่างที่สุด ภายในสั่งสมพลังกฎเกณฑ์ที่คลุมเครือ พุ่งชนราวกับคมดาบดุร้าย กลิ่นอายเผาผลาญทำลายล้างที่แผ่ออกมา ทำเอาร่างกายหลินสวินเกิดความเจ็บแสบ

ทว่าไม่นานภายใต้การกำราบของเขา เปลวเพลิงสีน้ำเงินนี้ก็ถูกบดขยี้และสลายหายไป

ส่วนสีหน้าของหลินสวินเคร่งขรึมขึ้นไม่น้อยแล้ว

เปลวเพลิงกลุ่มเดียวเท่านั้น ทว่าพลังที่อันตรายนั่นสามารถสังหารระดับอริยะแท้ได้อย่างง่ายดาย นี่จะไม่ให้หลินสวินระมัดระวังได้อย่างไร

“นี่ก็คือแดนหลอมสมบัติ ราวกับโลกเล็กๆ สิ่งที่อันตรายที่สุดก็คือเปลวเพลิงประหลาดต่างๆ ที่กระจัดกระจายอยู่ในนี้ ถูกเรียกว่า ‘เพลิงเทพคุนหลุน’ พบเห็นได้เพียงในแหล่งสถานคุนหลุนเท่านั้น”

อาหูที่อยู่อีกด้านอธิบาย “เพลิงเทพคุนหลุนที่เจ้าสลายไปเมื่อครู่นี้นับว่าธรรมดาที่สุด ไม่ถึงกับอันตรายนัก เพลิงเทพคุนหลุนที่ร้ายกาจจริงๆ จะมีสีทองและม่วงสองสี”

“เพลิงเทพสีทองจะเปลี่ยนเป็นสมบัติรูปแบบต่างๆ อย่างดาบทวนกระบี่ มกุฎมหาอริยะมาเจอเข้า จะต้องทุ่มสุดกำลังทลายออกไป”

“เพลิงเทพสีม่วงจะเปลี่ยนเป็นต้นไม้ใบหญ้า ธารน้ำ เมฆหมอก สัตว์ปีกและสัตว์ปีศาจ ถึงขั้นเป็นร่างวิญญาณที่หายากชนิดต่างๆ เพลิงเทพประเภทนี้น่ากลัวที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย หากเจอเข้ารีบหนีจะดีที่สุด”

“เพลิงเทพทองม่วงสองประเภท ก็คือเพลิงวายุดับวิญญาณที่ถูกคนทั้งโลกยกย่อง เมื่อยามปรากฏ ราวกับลมพายุโหมกระหน่ำพัดผ่าน กลิ่นอายทำลายล้างน่ากลัว”

“นอกจากนี้ยังเล่าลือกันว่าแดนหลอมสมบัตินี้ยังมีเปลวเพลิงลึกลับที่ผสานใสขุ่น หยินหยางร่วมดำรง ขาวดำร่วมกำเนิด ในระดับอริยะเมื่อสัมผัสจะต้องตายสถานเดียว”

หยุดไปครู่นี้อาหูก็เตือนว่า “นี่ไม่ใช่เพลิงมรรคต้นกำเนิด ไม่สามารถถูกกำราบได้ หนำซ้ำยังไม่สามารถถูกดูดซับและกักขังได้”

หลินสวินพยักหน้าพูด “ไอมรรคหลอมสมบัติล่ะ มีอะไรที่เน้นหนักหรือไม่”

อาหูเอ่ย “แน่นอน ไอมรรคหลอมสมบัติที่คุณลักษณะยิ่งสูง ยิ่งส่งผลต่อการซ่อมแซมและยกระดับสมบัติมากขึ้น”

นางทะยานไปข้างหน้า “ไป พวกเราก็เริ่มเคลื่อนไหวเถอะ รอหาไอมรรคหลอมสมบัติเจอ เจ้าเห็นแล้วก็จะเข้าใจเอง”

เงาร่างของหลินสวินพริบวาบตามไป

ระหว่างทางภูเขาแม่น้ำกว้างใหญ่ เก่าแก่และดั้งเดิม พลังชีวิตเข้มข้นไหลรินอยู่ในไอขุ่นมัว คละคลุ้งอยู่ในอากาศ ทำให้พลังขับเคลื่อนรอบตัวหลินสวินเปลี่ยนเป็นมีชีวิตชีวาขึ้นมา

ที่นี่เป็นโลกที่เหมาะกับการฝึกปราณระดับมกุฎมหาอริยะที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

หากอยู่ในดินแดนรกร้างโบราณ ถ้าไม่มีถ้ำสวรรค์แดนมงคลและโอสถเทพที่คุณภาพดีที่สุดสนับสนุน ด้วยระดับในตอนนี้ของหลินสวินย่อมไม่สามารถฝึกปราณได้

เหตุผลง่ายมาก ไอวิญญาณกลางฟ้าดินของดินแดนรกร้างโบราณ ไม่สามารถตอบสนองความต้องการในการฝึกปราณของหลินสวินได้แล้ว เหมือนกับน้ำแก้วหนึ่งเจอกับรถขนฟืนที่ไฟไหม้

อีกทั้งกลิ่นอายมหามรรคแดนหลอมสมบัตินี่หนาแน่น อริยะทั่วไปอาจจะถูกกดดัน รู้สึกเหมือนโดนมัดมือเท้า

ทว่าสำหรับหลินสวิน ที่นี่ประหนึ่งแดนมงคลของการหยั่งรู้แก่นอัศจรรย์มหามรรค!

เขาเคยเด็ดต้นไม้ใบหญ้าจำนวนหนึ่ง ล้วนปกติมาก ทว่ากลับสั่งสมพลังชีวิตพลุ่งพล่านหนาแน่นราวกับจับต้องได้ หากอยู่โลกภายนอกเรียกได้ว่าเป็นวัตถุดิบวิญญาณที่หายากยิ่ง

ทว่าในแดนหลอมสมบัติกลับเหมือนต้นหญ้า สามารถมองเห็นได้ทุกที่

“เหตุใดจึงไม่เห็นสิ่งมีชีวิต”

จู่ๆ หลินสวินก็ส่งเสียง

ระหว่างทางภูเขาแม่น้ำกว้างใหญ่ไพศาลสุดลูกหูลูกตา เขียวชอุ่มงอกงาม พลังชีวิตอุดมสมบูรณ์ ทว่ากลับไม่มีเงาร่างของสิ่งมีชีวิตเลย

แม้แต่มดที่ยังมีชีวิตอยู่สักตัวก็ไม่มี!

อาหูรีบพูด “นี่ก็คือแดนหลอมสมบัติ เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่โบราณกาล ที่ผ่านมาก็เคยมีผู้บำเพ็ญมรรคอยากอยู่ฝึกปราณที่นี่ ไม่คิดจากไป แต่หลังจากนั้น…”

“หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น”

“ตายทั้งหมดไม่มีข้อยกเว้น”

หลินสวินนัยน์ตาหดรัดเล็กน้อย

เวลาหนึ่งถ้วยชาหลังจากนั้น