Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1710

ในที่นั้นเงียบสงัด

คนไม่น้อยต่างกำลังลอบถอนใจ หลินสวินนั่นจะใจเสาะไปได้อย่างไร ใจกล้าคับฟ้าเป็นที่สุดชัดๆ ที่ถอยหนีก่อนหน้านี้ แท้จริงแล้วเพื่อวางแผนใส่กู่ฉางซิน เอาเขาไปเผาในกองไฟ กลายเป็นเป้าที่ทุกคนเพ่งเล็ง

ส่วนเขาหลินสวินกลับซุ่มซ่อนอยู่ลับๆ รอโอกาสค่อยลงมือ สุดท้ายก็ชิงเอาไอมรรคหลอมสมบัติคุณลักษณะล้ำเลิศมาจากมือกู่ฉางซินได้!

พวกเหยียนซิวสีหน้าอึมครึมหาใดเทียบ

หญิงสาวผมเขียวงามเย้ายวนลงมือ ถูกกู่ฉางซินลวงฆ่า และถูกหลินสวินใช้ประโยชน์ฉวยโอกาสเข้ามาตอนมีช่องโหว่ โจมตีกลับกู่ฉางซิน แล้วถือโอกาสเด็ดเอาลูกท้อไปเช่นกัน

นี่ทำให้พวกเขาแค้นจนกัดฟัน รู้สึกว่าสิ่งที่ทุ่มเทไปก่อนหน้านี้กลายเป็นลงแรงแทนหลินสวินทั้งหมด ช่างน่าแค้นนัก

“สวะฝูงหนึ่ง!”

กู่ฉางซินก็แค้นนัก ไม่เพียงเพราะถูกหลินสวินจูงจมูก แต่ยังโกรธที่พวกพ้องข้างกายเหล่านั้นไร้ความสามารถ

เห็นหลินสวินกับหญิงสาวคนนั้นปรากฏตัว พวกพ้องพวกนี้แต่ละคนดันไม่มีการตอบสนอง โง่เขลาและไร้ความสามารถปานไหน

ผู้สืบทอดเรือนมรรคจักรวาลเหล่านั้นต่างเผยสีหน้าขุ่นเคืองอับอายอย่างอดไม่ได้ ก้มหน้าลงไม่กล้าสบสายตาอยากฆ่าคนตายนั้นของกู่ฉางซิน

ความจริงแล้วพวกเขาก็จนใจนัก

ใครจะคิดว่าหลินสวินนั่นจะย้อนกลับมาโจมตีครั้งหนึ่ง

และใครจะคิดได้ว่าพวกเขาจะถึงกับใจกล้าถึงขั้นนี้

แต่พอคิดว่าตอนแรกพวกเขายังดูแคลนว่าหลินสวินใจเสาะ เห็นว่าเขาชื่อไม่สมตัว ผู้สืบทอดเรือนมรรคจักรวาลเหล่านี้ก็ปวดแสบปวดร้อน

ความรู้สึกเหมือนถูกคนตบหน้าแรงๆ ครั้งหนึ่ง!

หลินสวินคนนี้จะรังแกกันมากไปแล้ว!

“ต่อไปพวกเจ้าแต่ละคนต้องจับตาดูให้ข้า ใครกล้าเข้ามาใกล้ให้ฆ่าไม่ละเว้น!”

กู่ฉางซินสีหน้าเหี้ยมโหด

“ได้!”

ผู้สืบทอดเรือนมรรคจักรวาลเหล่านี้ต่างเด็ดเดี่ยว พยักหน้าตอบรับ

‘เสร็จกัน กู่ฉางซินคนนี้ถูกยั่วโมโหโดยสมบูรณ์แล้ว คิดจะฉวยโอกาสอีกเกรงว่าจะยาก…’

ในใจเหยียนซิวทดท้อไปครู่หนึ่ง

ตอนนี้จู่ๆ เสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นกลางฟ้าดิน “เฮอะ กู่ฉางซินเจ้าคุยโวจังนะ วิธีการก็อหังการนัก คิดจริงๆ หรือว่าแดนหลอมสมบัติแห่งนี้เป็นอาณาเขตของพวกเจ้าเรือนมรรคจักรวาล”

อุณหภูมิฟ้าดินลดลงฉับพลัน ไอหนาวยะเยือกเสียดกระดูกอบอวล ทุกคนในที่นั้นต่างหนาวสะท้านสั่นระริก

จากนั้นทุกคนก็มองเห็นชายหนุ่มสีหน้าดูอมโรคเล็กน้อย ผิวหนังซีดขาวอย่างประหลาด ก้าวเดินออกมาจากห้วงอากาศไกลออกไป

ฮว่าซิงหลี!

ผู้สืบทอดแกนหลักเรือนมรรคเหล่ามาร มกุฎมหาอริยะที่เปี่ยมไปด้วยตำนานคนหนึ่ง ทั้งยังเป็นมารไร้ปรานีที่ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น สองมืออาบเลือดคนหนึ่ง

คู่ต่อสู้ที่ตายด้วยน้ำมือเขา ไม่มีสักคนที่ไม่ใช่ผู้โดดเด่นมีชื่อในแถบหนึ่ง!

“ฮว่าซิงหลี เจ้านี่เอง…”

กู่ฉางซินนัยน์ตาหดหรี่ เอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ได้ยินมานานแล้วว่าเจ้าใช้ ‘ความแค้นแจ้งมรรค’ สร้าง ‘คัมภีร์บุปผาสุสานดับสูญ’ ได้รับการชื่นชมจาก ‘จักรพรรดิมาร’ ผู้หนึ่งในเรือนมรรคเหล่ามาร กล่าวว่าเจ้าต้องสร้างวิถีแห่งมหาจักรพรรดิได้ภายในพันปี ข้าล่ะอยากลองดูว่าเจ้าจะมีรากฐานพลังกับความสามารถเช่นนี้จริงหรือไม่”

เขาไม่ปิดบังไอสังหารและจิตต่อสู้ของตน ตัวเขาดั่งภูผาใหญ่สูงตระหง่าน ท่วงท่าดุจกระบี่เทียมฟ้า ปั่นป่วนคลื่นลมในฟ้าดินแถบนี้

“เตรียมตัวให้ดี โอกาสมาแล้ว!”

และเมื่อเห็นภาพนี้ เหยียนซิวที่เดิมท้อใจพลันฮึกเหิมขึ้นมา เห็นความหวังว่าที่จะชิงลาภลอยไปได้อีกครั้ง

“คิดไม่ถึงว่าเจ้ารู้เรื่องข้าเยอะมากทีเดียว”

ฮว่าซิงหลีเผยสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นเขาก็ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “น่าเสียดาย ข้าไม่สนใจจะรู้เรื่องเจ้าสักนิด”

สายตาเขากวาดมองไปโดยรอบแล้วพูดว่า “เจ้าแน่ใจหรือว่าจะสู้กันที่นี่”

กู่ฉางซินสีหน้าเหี้ยมเกรียม “เช่นนั้นก็ต้องดูว่าเจ้าจะถอยเพราะรู้ว่ายากหรือไม่แล้ว”

ใบหน้าหล่อเหลาที่ซีดขาวอมโรคของฮว่าซิงหลีปรากฏรอยยิ้ม พูดว่า “ข้าคนนี้ตระหนักรู้เสมอว่าต้องถอนตัวตอนยังไม่สาย แต่อย่างเจ้า ยังไม่ถึงกับทำให้ข้าเห็นแล้วถอยกลับ”

เขาพูดพลางก้าวออกไปก้าวหนึ่ง

ฟ้าดินพลันมืดมนลง อากาศและเส้นแสงโดยรอบราวกับถูกดึงออกไปจนหมด ม่านแสงมืดมนแปลกประหลาดแผ่ขยายโดยมีฮว่าซิงหลีเป็นศูนย์กลาง

ผมขาวของเขาปลิวไปตามลม มุมปากระบายยิ้ม แต่ในสายตาของทุกคนที่อยู่ใกล้กัน เขาก็เหมือนจอมมารดึกดำบรรพ์ที่ยืนอยู่กลางรัตติกาลตนหนึ่ง มีอำนาจยิ่งใหญ่ที่ควบคุมความเป็นตาย

คนไม่น้อยเลือดแทบจับแข็ง สั่นสะท้านไปทั้งตัว หลบหนีด้วยความตะลึงพรึงเพริด ไม่กล้าเข้าใกล้บริเวณนี้ด้วยกำลังจะรับไม่ไหวแล้ว

ด้านพวกเหยียนซิวต่างก็หนาวยะเยือกในใจ ฮว่าซิงหลีแห่งเรือนมรรคเหล่ามารผู้นี้ เพิ่งผงาดขึ้นในทางเดินโบราณฟ้าดาราไม่ถึงร้อยปีเท่านั้นก็น่ากลัวปานนี้แล้วหรือ

กู่ฉางซินแววตาไหวกระเพื่อม พลังขับเคลื่อนทั่วร่างกู่ก้องราวกับกระแสธารใหญ่ถาโถม เขาก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดัน รับรู้ได้ถึงความไม่ธรรมดาของฮว่าซิงหลี

เขาสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง แววตาแน่วแน่เอ่ยว่า “เช่นนั้นก็ใช้กระบี่ข้าหยุดเจ้า!”

ชิ้ง!

กระบี่ยักษ์นามว่าหวนย้ำฟันออกไปในห้วงอากาศ มีอานุภาพบดขยี้ภูผาธารา การรวมตัวของเจตกระบี่ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี

ฮว่าซิงหลีร้องอ้อคำหนึ่ง โบกสะบัดแขนเสื้อ กลีบดอกไม้สีชมพูปลิวว่อนเต็มฟ้า แต่ละกลีบล้วนนุ่มนวลแวววาว งดงามดั่งภาพฝัน

ฉึบๆ!

กลีบดอกไม้กลีบหนึ่งติดอยู่บนกระบี่ยักษ์ที่ทะลวงสังหารมา กลีบดอกไม้ที่ดูเหมือนอ่อนนุ่ม แต่กลับกลายเป็นกฎระเบียบแปลกประหลาดเป็นริ้วๆ ทำให้อานุภาพการโจมตีของกระบี่ยักษ์ชะงักลงในทันใด

เมื่อกลีบดอกไม้ม้วนตลบมาถึง กู่ฉางซินดวงตาหดรัด กระตุ้นพลังทั้งหมดโดยไม่ลังเล อานุภาพของกระบี่ยักษ์ดั่งเจินหลงออกจากหุบเหว เกี่ยวกระวัดกันทันใด

ตูม!

ฝนดอกไม้เต็มฟ้าปลิวว่อน ประกายกระบี่กับเจตกระบี่ถักทอกัน กลางฟ้าดินพลันสั่นสะเทือนขึ้นมา

ฮว่าซิงหลีก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง ท่วงท่าสงบเยือกเย็น แต่พร้อมกับการก้าวเดินของเขา กลีบดอกไม้สีชมพูที่รวมตัวแน่นขนัดนับไม่ถ้วนกลายเป็นพายุพัดออกไปมืดฟ้ามัวดิน

ทั้งที่เป็นกลีบดอกไม้อ่อนนุ่มแวววาวเท่านั้นชัดๆ แต่สิ่งที่ประทับไว้มีแต่กฎเกณฑ์อันลึกลับไม่อาจคาดเดา เต็มไปด้วยพลังสังหารที่ทำให้เทพผีหวาดผวาได้

หว่างคิ้วของกูฉางซินปรากฎแววเคร่งเครียด กระบี่ตวัดสังหาร อานุภาพยิ่งใหญ่พลังรุนแรง เจตกระบี่ล้ำเลิศ หนักแน่นดั่งฉุดลากภูเขาเทพบรรพกาลลูกหนึ่งมาเข่นฆ่า

ชั่วขณะเดียวฟ้าดินแถบนี้สั่นสะเทือน แสงมรรคน่ากลัวท่วมทับจนมิด