Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1726

ภูเขาพญามังกรกว้างใหญ่เกรียงไกรเพียงไหน จะถูกผนึกได้ง่ายๆ หรือ

ไม่นานนักหลินสวินก็รู้ว่าที่ถูกผนึกจริงๆ คือเส้นทางขึ้นเขาที่ขึ้นสู่ยอดเขาพญามังกรได้เพียงทางเดียว

ทางสายนี้ถูกขนานนามว่า ‘ทางมังกรหมอบ’ บนนั้นมีพลังห้วงอากาศผนึกปกคลุมอยู่ ทำให้ไม่ว่าพลังปราณระดับไหนก็ทำได้เพียงเดินขึ้นเขาไป

และจากจุดอื่นไม่อาจเข้าใกล้ยอดเขาพญามังกรได้เด็ดขาด

พอรู้ดังนี้ในใจหลินสวินก็ตกตะลึงอีกครั้ง

สามารถคาดการณ์ได้ว่าถ้ามีผู้แข็งแกร่งที่คิดแหกกฎกลุ่มหนึ่งซุ่มอยู่บนทางมังกรหมอบสายนี้ เช่นพวกเซ่าเฮ่า รั่วอู่ ทันทีที่เผยร่องรอยจะต้องถูกโจมตีทันที!

“สาวเลว! ผู้สืบทอดขุมอำนาจใหญ่พวกนั้นเผด็จการเกินไปแล้ว ขอเพียงลองเข้าไปใกล้ก็จะถูกโจมตี ไม่คิดจะเปิดโอกาสให้คนอื่นสักนิด”

มีคนโกรธเคืองยากทานทน พร่ำบ่นไม่หยุด

“ไม่เคยได้ยินหรือไง มีเพียงคนที่ถือป้ายคำสั่งเซียนเหินเท่านั้นถึงได้รับอนุญาตให้เข้าไป เรื่องเร่งด่วนในตอนนี้ก็คือรีบไปล่าผู้แข็งแกร่งที่มาจากดินแดนรกร้างโบราณพวกนั้น มีแต่พวกเขาถึงมีป้ายคำสั่งเซียนเหิน”

“ถูกต้อง ขอเพียงครอบครองป้ายคำสั่งเซียนเหิน ไม่เพียงเข้าไปในภูเขาพญามังกรได้ ต่อให้ไปแดนผนึกอื่นในแหล่งสถานคุนหลุนก็ไม่ใช่เรื่องยาก”

ผู้ฝึกปราณหลายคนกันกำลังแลกเปลี่ยนความเห็น

หลินสวินเงียบไม่เอ่ยคำ พลังขับเคลื่อนทั้งตัวยิ่งราบเรียบไม่ได้ดึงดูดความสนใจของใคร เดินหน้าต่อไปกับอาหู

หลังจากได้ยินการสนทนา เขาก็ยิ่งแน่ใจว่าภูเขาพญามังกรก็คือบึงมังกรถ้ำเสือแห่งหนึ่ง ไอสังหารกระจายเต็มไปหมด

อย่างราชันเผิงปีกทองน้อยกับหยวนฝ่าเทียนต่างบรรลุระดับมกุฎมหาอริยะนานแล้ว อีกทั้งพลังพรสวรรค์ยังน่าตกตะลึงเป็นที่สุด

แต่ทั้งสองอาจจะกำลังประสบเคราะห์!

นี่ทำให้ไอสังหารผุดขึ้นในใจหลินสวินอย่างห้ามไม่อยู่ เพื่อชิงป้ายคำสั่งเซียนเหิน เจ้าพวกนั้นไม่เลือกวิธีจริงๆ!

ไม่นานนักหลินสวินก็มองเห็นทางมังกรหมอบนั้นอยู่ลิบๆ

จากด้านล่างสู่ด้านบนของทางภูเขาสายนี้ ประหนึ่งมังกรยักษ์ยืดตัวขึ้นเวิ้งฟ้า หัวมังกรอยู่ที่ยอดเขาพญามังกรพอดี

“ไม่มีป้ายคำสั่งเซียนเหินยังฝันเฟื่องจะปีนขึ้นยอดเขาพญามังกรหรือ ละเมอเพ้อพก ไม่อยากตายก็รีบจากไป!”

เสียงเหี้ยมเกรียมเสียงหนึ่งดังขึ้นบนตีนเขาตรงทางเดินมังกรหมอบ คนผู้นั้นเป็นชายหนุ่มแต่งกายด้วยชุดคลุมยาวสีเขียวเข้ม ถือทวนยาวสำริดเล่มหนึ่ง ท่าทางฉกาจฉกรรจ์น่ากลัวถึงที่สุด

เขายืนอยู่หน้าทางมังกรหมอบ โอ้อวดและโหดเหี้ยม

ในบริเวณใกล้เคียงมีผู้ฝึกปราณไม่น้อยรวมตัวกันอยู่ ถูกคนอื่นด่าทอและขับไล่เช่นนี้ทำเอาพวกเขาสีหน้าไม่น่าดูนัก

จากบทสนทนาของพวกเขา หลินสวินก็ได้รู้ว่าชายหนุ่มฉกาจฉกรรจ์คนนี้มีนามว่าเนี่ยฝู่ มาจากเรือนมรรคดึกดำบรรพ์ เป็นมกุฎมหาอริยะที่เก่งกาจถึงที่สุดคนหนึ่ง

หลายวันมานี้มีผู้ฝึกปราณไม่น้อยฝืนฝ่าเข้าไป ต่างถูกเนี่ยฝู่ปลิดชีพทีละคน วิธีการโหดเหี้ยมนองเลือด อานุภาพดุร้ายน่ากลัว

“น่าเบื่อ ไม่กล้าบุกเข้ามาแต่ก็ไม่ยินยอมจากไป คนอย่างพวกเจ้ายังกล้ายื่นมือมายุ่งกับวาสนาอีกหรือ ไม่รู้สึกขายหน้าหรือไง”

เนี่ยฝู่เย้ยหยันอย่างไม่ปิดบัง

ผู้ฝึกปราณมากมายที่อยู่ใกล้เคียงต่างสีหน้าอึมครึมขึ้นมา มีคนอดไม่ได้ก้าวไปหมายจะบุก แต่กลับถูกพวกพ้องรั้งไว้

“ดูไม่ออกหรือ เขาตั้งใจยั่วยุเจ้า อยากให้เจ้าไปหาที่ตาย!”

เมื่อคำพูดนี้ดังออกมา ก็ดับความคิดที่จะบุกเข้าไปของคนผู้นั้นทันที

เนี่ยฝู่เห็นดังนี้คล้ายรู้สึกเบื่อนัก เอ่ยอย่างเกียจคร้านว่า “ขี้ขลาด ขี้ขลาดเป็นบ้าเลย ถ้าเปลี่ยนข้าเป็นพวกเจ้าคงปาดคอตัวเองตายไปนานแล้ว จะได้ขายขี้หน้าบนโลกนี้ให้น้อยลงหน่อย”

“พอแล้ว เนี่ยฝู่เจ้าไปยอดเขา ศิษย์พี่คุนของพวกเจ้าหาเจ้าอยู่ ที่นี่ให้ข้าดูแลเอง”

เงาร่างเด็กสาวชุดแดงผอมเพรียว ดูอ่อนแอไม่ต้านลมคนหนึ่งปรากฏตัว เนี่ยฝู่พยักหน้าแล้วก็ถือทวนศึกสำริดปีนขึ้นเขาหายลับไป

“เถาเยา!”

มีคนตกตะลึง ก่อให้เกิดความระส่ำระสาย หลายคนเงียบเป็นจักจั่นหน้าหนาว คนอีกไม่น้อยยิ่งหน้าเปลี่ยนสี ออกไปจากที่แห่งนั้นอย่างเงียบเชียบคล้ายไม่กล้าอ้อยอิ่งอีก

เพราะเด็กสาวชุดแดงที่ดูเหมือนอ่อนแอไม่ต้านลมดุร้ายเสียยิ่งกว่าเนี่ยฝู่!

นางเป็นลูกหลานเลือดบริสุทธิ์เผ่านักรบเถาอู้ อุปนิสัยดุร้าย ฆ่าคนนับไม่ถ้วน ก่อนเนี่ยฝู่ฆ่าคนยังตั้งใจท้าทาย แต่นางกลับไม่ทำ

สำหรับนางแล้วการฆ่าคนแล้วแต่อารมณ์ล้วนๆ!

เถาเยายืนอยู่หน้าทางขึ้นเขาเพียงลำพัง ใบหน้าเล็กอิ่มเอิบ ปากน้อยแดงอวบอิ่ม คิ้วตากระจ่างอ่อนเยาว์ ดูไปก็เหมือนเด็กสาวที่แฝงแววอ่อนต่อโลก

เพียงแต่กลับไม่มีใครกล้าสบตานาง

“ไสหัวไป!”

นางเอ่ยปากเพียงไม่กี่คำ กลับทำให้ผู้แข็งแกร่งมากมายประหนึ่งได้รับการละเว้นโทษตาย หันกายจากไปไม่กล้าร่ำไรอีก

แต่ก็มีคนไม่ยินยอม

ฟุบ!

เงาร่างเถาเยาพลันหายไป ครู่ต่อมาก็ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าผู้แข็งแกร่งคนหนึ่ง ยื่นมือออกมาเด็ดหัวที่เลือดไหลริน

จนกระทั่งเงาร่างของเถาเยากลับไปหน้าทางขึ้นเขาอีกครั้ง ศพไร้หัวนั้นจึงตกลงมากับพื้นดังลั่น

เปรี๊ยะ!

เถาเยาออกแรง ศีรษะในมือนั้นระเบิดกระจุย เลือดสาดกระเซ็น นางเผยรอยยิ้มหวาน “ผู้อ่อนแอ สุดท้ายก็ทำได้เพียงปล่อยให้ฆ่าแกงอย่างไรก็ได้ ยังมีใครอยากลองไหม”

หลายคนตื่นตะลึงจนศีรษะชาหนึบ หนาวยะเยือกไปทั้งร่าง

โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!

ขัดกันคำเดียวก็ฆ่ากันเลย!

ไม่ทันไรก็มีผู้ฝึกปราณหลายคนถอยไปอีก ไม่กล้ารั้งอยู่ต่อ

หลินสวินจับจ้องทั้งหมดนี้อย่างสงบนิ่ง กำลังจะก้าวไปข้างหน้ากลับถูกอาหูรั้งไว้ สื่อจิตว่า ‘เจ้าได้คิดไหมว่ากับดักบนเขามังกรหมอบนี้ ความจริงแล้วเหมือนจะพุ่งเป้ามาที่เจ้าคนเดียวเสียมากกว่า’

หลินสวินใจกระตุก

‘ทางเดินขึ้นเขาถูกปิดไว้ ผู้สืบทอดจากขุมอำนาจใหญ่อย่างเรือนมรรคดึกดำบรรพ์ เรือนมรรคจักรวาล เผ่านักรบกิเลนโลหิตรวมตัว ไม่อนุญาตให้ผู้ฝึกปราณคนอื่นเข้าประชิด แต่กลับอนุญาตให้ผู้ที่ถือป้ายคำสั่งเซียนเหินขึ้นเขา…’

อาหูพูดอย่างรวดเร็ว ‘ถ้าเป็นเพียงแค่การช่วงชิงศุภโชครากฐานบรรลุจักรพรรดิ แต่กลับวางกำลังผิดแปลกเช่นนี้ก็แปลกเกินไปแล้ว’

‘ที่สำคัญกว่าก็คือ ผู้สืบทอดขุมอำนาจใหญ่เหล่านี้มีความแค้นกับเจ้าไม่น้อยทั้งนั้น!’

ราวกับงูตายที่ถูกบีบหัวใจตัวหนึ่ง!

“อะไรกัน!?”

เถาเยาตกตะลึง ปราณกระบี่ในหีบกระบี่นี้ได้รับการฟูมฟักจากสัตว์ประหลาดเฒ่าเผ่าเถาอู้มานานแปดพันปีแล้ว ความทรงพลังของเจตกระบี่ ความแกร่งกล้าของพลังสังหาร สามารถดับสังหารมกุฎมหาอริยะได้อย่างง่ายดาย

แต่นางกลับคิดไม่ถึงว่าหลินสวินจะสลายได้ในชั่วขณะที่ยกมือ!

ปัง!

ปราณกระบี่แดงฉานระเบิดกระจุยในมือหลินสวิน ท่ามกลางละอองแสงที่ปลิวว่อน จู่ๆ เงาร่างหลินสวินหายลับไป ครู่ต่อมาก็ปรากฏตัวที่หน้าทางขึ้นเขาแล้ว

เถาเยาหน้าเปลี่ยนสี แม้นางเป็นมกุฎมหาอริยะเช่นกัน พลังต่อสู้ไม่ธรรมดา แต่จะกล้าต่อต้านพวกร้ายกาจอย่างหลินสวินได้อย่างไร

นางไม่ลังเลสักนิด เรียกโล่โลหิตกลมเกลี้ยงโล่หนึ่งออกมาป้องกันข้างหน้า ลายปริศนาแสงหิตหลั่งไหลออกมาจากโล่ ลึกลับหาใดเทียบ

และเถาเยาก็หันตัวพุ่งไปบนทางขึ้นเขา

ตูม!

หลินสวินโจมตี คัมภีร์เตาหลอมมหามรรคโคจร หมัดเดียวเท่านั้นก็ทะลวงโล่สีเลือดนั้นจนระเบิดเสียงดังโครม ราวกับกระดาษเปื่อยที่ไม่ทนต่อการโจมตี

เถาเยาส่งเสียงร้องแหลม จิตใจสั่นระรัว น่ากลัวเกินไปแล้ว โล่นั่นก็เป็นสมบัติอริยะที่แข็งแกร่งชิ้นหนึ่ง แต่กลับถูกระเบิดด้วยหมัดเดียว!

พลังต่อสู้ของหลินสวินนั่นน่ากลัวปานไหนกัน

“เจ้าไม่ได้อยากได้ป้ายคำสั่งเซียนเหินหรอกหรือ ทำไมกลับจะหนีล่ะ”

เสียงเย็นชาราบเรียบดังขึ้น เงาร่างหลินสวินปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน ว่องไวจนเหลือเชื่อ แล้วโจมตีออกไปอีกหนึ่งหมัด

ประหนึ่งยกภูเขาเทพดึกดำบรรพ์ขึ้นกระแทกใส่อย่างหนักหน่วง

เถาเยาหนีจนไร้ทางหนี สองมือส่องแสง เข้าต้านเต็มกำลัง

เพียงแต่พลังที่มีอยู่ในหมัดนี้เรียกได้ว่าน่าครั่นคร้ามไร้เทียมทาน พริบตาเดียวก็ซัดแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายแหลกกระจุย พลังหมัดโหมคลั่งซัดสาด ทั้งตัวนางถูกกำราบ กระแทกเข้ากับขั้นบันไดทางขึ้นเขาที่แข็งแรงหาใดเทียบเข้าอย่างจัง เลือดกระฉูดกระเซ็นกระสาย

กระดูกไม่รู้กี่ท่อนหักอยู่ภายในร่างผอมแบบบาง!

“หมัดเดียวนะ!”

เสียงร้องตกใจดังไกลออกไป

ทุกคนต่างหวาดหวั่น เป็นถึงลูกหลานเลือดบริสุทธิ์เผ่านักรบเถาอู้ ยอดฝีมือที่ฆ่าคนอย่างเลือดเย็นคนหนึ่ง กลับถูกหมัดเดียวของหลินสวินกระแทกลงกับพื้นเช่นนี้!

“อ๊าก…” เถาเยาส่งเสียงโหยหวน ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ร่างโชกเลือด ลุกขึ้นมาจากบันไดไม่ได้แล้ว

ปึง!

หลินสวินเหยียบลงไปบนร่างของเถาเยา มุ่งหน้าไปยังทางมังกรหมอบ เงาร่างตระหง่านประหนึ่งเทพมารเยื้องย่าง

ส่วนที่เดิม ร่างเถาเยาระเบิดออกโดยสมบูรณ์ ฝนเลือดสาดกระเซ็น ยามจิตวิญญาณลอยละล่องก็ถูกเสี่ยวอิ๋นที่ปรากฏตัวเงียบๆ อยู่อีกด้านกลืนกินไปอย่างไร้สุ้มเสียง

——