Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1729

บรรยากาศ ณ ที่นั้นตึงเครียดขึ้นมา อากาศประหนึ่งแข็งทื่อหยุดชะงัก

ราชันเผิงปีกทองน้อยกับหยวนฝ่าเทียนต่างเงียบเชียบไร้คำพูด สะท้านกับวิธีอันนองเลือดแข็งกร้าวของหลินสวิน ในใจทั้งซาบซึ้งและเป็นกังวล

ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป หลินสวินก็รังแต่จะถูกผู้สืบทอดที่มาจากทางเดินโบราณฟ้าดาราเหล่านี้แค้นเข้ากระดูก ผลลัพธ์ไม่อาจคาดคิดได้!

พวกกู่ฉางซินสีหน้าแปรผันไม่ว่างเว้น

ในใจพวกเขาเจ็บปวด โกรธเคืองยากทานทน ถูกหลินสวินใช้ผู้แข็งแกร่งในขุมอำนาจของพวกเขามาข่มขู่ให้ลำบากใจ ทำให้พวกเขาต่างอัดอั้นจนอยากกระอักเลือด

เดิมทีสถานการณ์นี้ก็เป็นสิ่งที่พวกเขาตั้งใจเตรียมขึ้น แต่ยังไม่ทันเปิดฉาก หลินสวินก็แข็งกร้าวเช่นนี้แล้ว

“หรือในสายตาพวกเจ้าแล้ว ชีวิตของคนที่ถูกข้าจับพวกนี้ก็ไม่สลักสำคัญเช่นนี้หรือ”

หลินสวินเอ่ยปากแล้ว เสียงเจือความเยาะเย้ย

พวกกู่ฉางซินหน้าเปลี่ยนสี คำพูดนี้ของหลินสวินร้ายกาจไปแล้ว หากแพร่กลับไปยังขุมอำนาจที่อยู่เบื้องหลังของพวกเขา จะต้องมีผลกระทบไม่ดีต่อพวกเขาแน่

“ปล่อยพวกเขา แล้วข้าจะปล่อยสองคนนี้ไปเหมือนกัน”

เถาเจี้ยนสิงเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ เสียงเหมือนรอดไรฟันออกมา

เชลยเหล่านั้นต่างลอบถอนหายใจโล่งอก มดตัวจ้อยยังรักตัวกลัวตาย นับประสาอะไรกับผู้ฝึกปราณที่ประสบความสำเร็จอย่างน่าพึงพอใจในมหามรรคมานานแล้วอย่างพวกเขา

เผชิญหน้ากับความตายที่แท้จริง พวกเขารังแต่จะยิ่งกลัวตาย!

“ไม่ได้ พวกเจ้าปล่อยพวกเขาออกมาก่อน”

หลินสวินยื่นคำขาด

“เจ้า…”

เถาเจี้ยนสิงโกรธเกรี้ยว

ไม่ทันรอให้เขาพูดจบ เสียงปึงดังขึ้น ข้างหลังหลินสวินก็มีเชลยจากเผ่านักรบเถาอู้อีกคนตายฉับพลัน เลือดสาดกระเซ็น

ภาพนี้กระตุ้นให้เถาเจี้ยนสิงตาแทบถลน ใกล้จะคลุ้มคลั่ง

หลินสวินเอ่ยเสียงเรียบว่า “ข้าบอกแล้ว พวกเจ้าปล่อยพวกเขาออกมาก่อน อีกอย่างข้าก็อยู่ที่นี่ หรือพวกเจ้ายังกังวลว่าข้าจะหนีไป”

พวกกู่ฉางซินสีหน้าปนเปไปด้วยความรู้สึกต่างๆ

ในที่สุดพวกเขาก็ปรึกษากันลับๆ แล้วได้ข้อสรุปเป็นเอกฉันท์ ปล่อยพวกเขา!

นี่ทำให้คนอื่นในที่นั้น รวมถึงผู้แข็งแกร่งที่เป็นเชลยของหลินสวินเหล่านั้นต่างถอนหายใจยาวโล่งอก

ชีวิตของผู้แข็งแกร่งดินแดนรกร้างโบราณสองคนต่ำต้อยปานไหน จะสำคัญเทียบได้กับชีวิตของผู้สืบทอดขุมอำนาจใหญ่อย่างพวกเขาได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้ปล่อยสองคนนี้ไป เขาหลินสวินคิดว่าวันนี้จะพาพวกพ้องของตนจากไปด้วยกันได้จริงๆ หรือ

ละเมอเพ้อพก!

ฟุบ!

เหล็กหมาดที่เสียบเข้าไปในร่างของราชันเผิงปีกทองน้อยถูกถอนออก ในขณะเดียวกันสายโซ่ที่เจาะเข้าไปตรงกระดูกสะบักของหยวนฝ่าเทียนก็ถูกดึงออกมา

ทั้งสองโซเซลุกขึ้นยืน สีหน้างุนงง ความรู้สึกรอดชีวิตหลังพบเคราะห์เช่นนี้ทำเอาพวกเขาแทบกังขาว่ากำลังฝันไป

เดิมทีพวกเขาต่างคิดว่าจะไม่มีทางรอดอีกแล้ว…

“พี่หลิน ขอบคุณมาก…”

หยวนฝ่าเทียนริมฝีปากสั่นระริก เสียงแหบแห้ง ซาบซึ้งใจหมายจะพูดอะไรแต่ก็หยุดลง

ราชันเผิงปีกทองน้อยเดินไปข้างหน้า ตบไหล่หลินสวิน ไม่ได้พูดสักประโยค แต่ขอบตาเขากลับมีความรู้สึกที่เกินกว่าคำพูดจะบรรยายได้ผุดขึ้นมา

“ไม่เป็นไร มีข้าอยู่ ฟ้าไม่ถล่มลงมาหรอก! รอฆ่าเจ้าพวกเกะกะลูกตาพวกนี้แล้ว ข้าค่อยร่วมดื่มกับทั้งสองคน”

หลินสวินพูดพลางรับทั้งสองเข้าไปในเจดีย์มหามรรคไร้สิ้นสุด มีพวกเจ้าคางคกกับอาหลู่ช่วยรักษาบาดแผลให้พวกเขาอยู่แล้ว

“ตอนนี้เจ้าควรปล่อยพวกเขาได้แล้ว!”

กู่ฉางซินตะคอกลั่น

สายตาคนอื่นในที่นั้นต่างจับจ้องหลินสวิน ถ้าเขากล้ามีทีท่าหลบหนีใดๆ พวกเขาจะจู่โจมเต็มกำลังทันที

แต่ที่เหนือความคาดหมายของพวกเขาก็คือ ตอนนี้หลินสวินดูเบิกบานใจนัก สะบัดมือครั้งหนึ่ง เชือกที่มัดตัวเชลยเหล่านั้นก็ถูกเก็บกลับไป

เชลยเหล่านั้นรอดตายมาได้ ต่างยินดีปรีดาเหมือนบ้าคลั่ง ถลากลับไปข้างกายพวกกู่ฉางซินอย่างรีบร้อน

จนกระทั่งตอนนี้พวกกู่ฉางซินยังไม่อาจถอนหายใจโล่งอกได้

“ฮ่าๆๆ หลินสวินเจ้าโง่นี่ คิดจริงๆ หรือว่าข้าจะปล่อยพวกนั้นไปง่ายๆ แบบนี้”

ทันใดนั้นเถาเจี้ยนสิงก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา สีหน้าเจือความลำพอง

“ในร่างเพื่อนทั้งสองของเจ้าต่างถูกข้าวางหมื่นพิษร้ายเอาไว้ ขอเพียงข้าคิดครั้งเดียว พวกเขาก็จะตายทันที!”

เมื่อพูดคำนี้ดังออกมา ทุกคนในที่นั้นต่างรู้สึกฮึกเหิม ความโกรธเคืองและอัดอั้นที่สั่งสมในใจก่อนหน้านี้ถูกกวาดออกไปจนสิ้น

ใครก็คิดไม่ถึงว่าเถาเจี้ยนสิงยังเตรียมทางหนีทีไล่เช่นนี้ไว้อีก!

“จะดีใจจะเร็วไปหรือเปล่า”

เพียงแต่หลินสวินกลับดูสงบนิ่งไม่กระวนกระวายแต่อย่างใด สีหน้ากลับเผยยิ้มเหี้ยมออกมา

ปัง!

เสียงพูดยังไม่ทันเงียบลง ในหมู่เชลยที่หนีตายเหล่านั้น ร่างผู้แข็งแกร่งเผ่านักรบเถาอู้คนหนึ่งแข็งทื่อในทันใด จากนั้นก็ล้มลงไปกับพื้นอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง

กายหยาบยังอยู่ แต่ดวงวิญญาณถูกกำจัดไปแล้ว!

ภาพที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำให้รอยยิ้มของเถาเจี้ยนสิงแข็งทื่อทันที คนอื่นที่อยู่ตรงนั้นก็ต่างใจเต้นตุบ ขนลุกไปทั้งตัว

“นี่…”

รูม่านตาพวกกู่ฉางซินก็หดรัดตามไปด้วย

ไม่ต้องสงสัย เถาเจี้ยนสิงเตรียมทางหนีทีไล่ไว้ แล้วหลินสวินจะไม่เตรียมไว้ได้อย่างไร

นี่ทำเอาทุกคนทั้งตกตะลึงทั้งโกรธเกรี้ยว

“ตอนนี้ก็ส่งยาถอนพิษมา ถ้ายังกล้าเล่นตุกติกอะไรอีก ข้ารับรองได้ว่าเชลยพวกนั้นจะต้องศพไม่สวยกันหมดแน่”

หลินสวินเอ่ยปากเย็นชา

ใบหน้าเถาเจี้ยนสิงอัดอั้นจนคล้ำเขียว ดวงตาทั้งสองอยากจะพ่นไฟออกมา ในการต่อกรกันก่อนหน้านี้ หลินสวินครองโอกาสได้เปรียบไปหมด ทำเอาพวกเขาโมโหจะแย่

“พี่เถา รับปากเขาไป ประเดี๋ยวใช้กำลังคนพรั่งพร้อมฆ่าเขาก็พอ!”

กู่ฉางซินเอ่ย