Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1782

ทันทีที่เงาร่างหลินสวินปรากฏ สารกาย พลังชีวิตและจิตวิญญาณเพิ่มสูงขึ้นจนถึงขีดสุดในชั่วพริบตา ชูหมัดต่อยขึ้นฟ้า

ชั่วพริบตานี้ตัวเขาเหมือนเทพมารไร้เทียมทาน เงาร่างสูงใหญ่เจิดจรัส ความสง่างามอันไร้ศัตรูนั้นทำให้หม่าไท่เจิ้นที่อยู่ไกลออกไปยังเหม่อลอย

ตูม!

ที่ตามมาติดๆ คือเวิ้งฟ้าของโลกเพลิงเทพแห่งนี้ระเบิดออกเป็นโพรงหนึ่งดังสนั่น พลังกฎเกณฑ์เปลวเพลิงอันบ้าคลั่งกระเซ็นกระสายอย่างเหิมเกริมดั่งกระแสเปลวเพลิงเชี่ยวกราก

“นี่…”

หม่าไท่เจิ้นเผยสีหน้ายากจะเชื่อออกมา เงาร่างไหวโคลง กระอักเลือดในทันใด

……

“ตกลงเป็นอย่างไรกันแน่”

หลังจากหลินสวินถูกกักอยู่ในเขตแดนมรรค พื้นที่ที่ถูกเปลวเพลิงปกคลุมผืนนั้นก็กลายเป็นจุดสนใจของทั้งที่นั้น

เพียงแต่พอกาลเวลาเคลื่อนคล้อยไป ที่นั่นกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ทำเอาผู้ฝึกปราณหลายคนออกจะกระวนกระวายใจ

“ยังจะเป็นอย่างไรได้อีก สุนัขใจกล้าคับฟ้านั่นต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

อวี่อวิ๋นเหอกันฟันตะคอกลั่น

ถ้าเขตแดนมรรคออกโรง มีมกุฎมหาอริยะบนโลกนี้สักกี่คนที่ต้านทานได้

“ราชันอริยะสูงล้ำกว่ามหาอริยะ เจ้าหมอนี่ถูกกักไว้ในนั้นย่อมไม่มีทางรอดได้อีกแล้ว”

ที่ยอดเขาเทพขลุ่ยหิมะ กงหยางฉี่เอ่ยเสียงเข้ม

กลุ่มคนที่อยู่ใกล้เคียงกับเขาล้วนลอบพยักหน้า

สำหรับผู้ฝึกปราณโลกลำนำสวรรค์แล้ว มกุฎมหาอริยะก็เรียกได้ว่าเป็นบุคคลชั้นหนึ่งในใต้หล้าแล้ว ส่วนราชันอริยะ…

ก็เปรียบดั่งตำนานบทหนึ่ง!

ไม่ว่าใครล้วนไม่เชื่อว่าบนโลกนี้จะมีใครรอดชีวิตจากเงื้อมือของราชันอริยะคนหนึ่งได้

ในเมือง ผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนจดจ่อจนแทบหยุดหายใจ ตื่นเต้นหาใดเทียบ

โดยเฉพาะเหล่าผู้แข็งแกร่งเผ่ามู่ซางอย่างหนานเหลยเผิง แต่ละคนต่างใจหล่นลงไปอยู่ตาตุ่ม ถ้าหลินสวินตายที่นี่ สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ก็จะเป็นฝันร้ายที่ไม่อาจจินตนาการได้!

ตูม!

ก็ในตอนนี้เองเสียงสะท้านฟ้าสะเทือนดินเสียงหนึ่งดังขึ้น ประหนึ่งเสียงกลองศึกที่เทพเทวัญตี ทั้งยังเหมือนเวิ้งฟ้าถูกตีจนทะลุไปมุมหนึ่ง

ภายใต้สายตาของทุกคน โลกเปลวเพลิงที่มีเมฆปกคลุมนั้น ในขณะนี้ถูกทลายออกเป็นช่องหนึ่ง เพลิงเทพโชติช่วงปะทุขึ้นดั่งภูเขาไฟ ม้วนตลบไปสิบทิศ

ในขณะเดียวกันเงาร่างที่อาบชโลมอยู่ในเพลิงเทพร่างหนึ่งทะยานสูงขึ้นมา ทั้งร่างเจิดจ้า ประกายเทพหมื่นจั้ง อานุภาพที่แผ่ออกมาซัดกระเพื่อมไปทั้งจักรวาล

อวี่อวิ๋นเหอที่รออย่างกระวนกระวายมานานแล้วยังมองไม่ชัด ส่งเสียงดังอย่างเร้าใจว่า “แข็งแกร่งจริง! ยินดีกับผู้อาวุโสหม่าที่ฆ่าเจ้าชั่วนี่สำเร็จ!”

เงาร่างที่อาบด้วยประกายแสงตระการตาส่งเสียงหัวเราะ “เป็นเจ้าโง่ที่ไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือจริงๆ”

เสียงสะท้อนไปในฟ้าดิน ทำเอาทั้งที่นั้นเงียบสงัด

จากนั้นทุกคนถึงมองเห็นชัดเจนว่าเงาร่างสูงใหญ่ที่ถูกแสงเทพปกคลุมนั้น ดันเป็นหลินสวินที่ถูกพวกเขามองว่าต้องตายอย่างไม่สงสัย!

ชั่วขณะเดียวทุกคนต่างท่าทางเหมือนเห็นผี ดวงตาแทบหลุดออกมา นี่… นี่เป็นไปได้อย่างไร

“ทะ ทะ ทำ… ทำไมเจ้ายังไม่ตาย”

อวี่อวิ๋นเหอยิ่งเหมือนถูกสายฟ้าฟาด สมองงุนงง ร้องเสียงหลงดังลั่น

โลกเปลวเพลิงกระเซ็นกระสาย ร่างหลินสวินเก็บงำประกายแสง ลอยละล่องบนเมฆ เสื้อผ้าปลิวไปตามลม สายตามองไปไกล

เงาร่างหม่าไท่เจิ้นปรากฏขึ้น เพียงเห็นว่าสีหน้าเจือความโกรธเกรี้ยวและตกตะลึง ท่าทางเหมือนยากจะเชื่อ

เห็นดังนี้ในที่นั้นก็อึกทึกครึกโครมขึ้นโดยสมบูรณ์

‘เขตแดนมรรค’ ของราชันอริยะยังฆ่าหลินสวินให้ตายไม่ได้!

เรื่องนี้น่าเหลือเชื่ออย่างไม่ต้องสงสัย

ที่ยอดเขาเทพขลุ่ยหิมะ กงหยางฉี่เพียงรู้สึกภาพตรงหน้ามืดดำ อัดอั้นตันใจอยากจะกระอักเลือด เรื่องที่ตั้งตาคอยมานานกลับมีผลลัพธ์เช่นนี้ นี่เป็นการโจมตีที่หนักหน่วงเกินไปแล้ว

“เจ้าเฒ่า เจ้าจะก้มหัวให้เอง หรือจะให้ข้ากำราบเจ้าด้วยตัวเอง”

หลินสวินเอ่ยปาก เสียงดังกึกก้องบนผืนเมฆ

“อวดดี!”

หม่าไท่เจิ้นตะคอกลั่น เรียกเอาทวนยาวสีเงินเจิดจ้าเล่มหนึ่งทะลวงอากาศเข้ามา

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นราชันอริยะ พลังกับกฎเกณฑ์ที่ครอบครองเหนือกว่ามหาอริยะไปไกล จะยอมแพ้เช่นนี้ได้หรือ

ตูม!

เงาทวนไหววูบ กดข่มเวิ้งฟ้า

หลินสวินไม่ชักช้าอีก ก้าวออกมาข้างหน้า ดวงตาดำเย็นชา หายลับไปจากที่เดิมอย่างรวดเร็ว ครู่ต่อมาหนึ่งหมัดก็ซัดไปที่ปลายทวนยาวสีเงินเล่มนั้น

ประจันหน้ากันตรงๆ แต่พลังหมัดของหลินสวินกลับกดข่มให้ทวนยาวเล่มนี้คดงอ ปลดปล่อยพลังน่ากลัวออกมา

ปึง!

ทวนยาวสีเงินหลุดกระเด็นไปจากมือ หม่าไท่เจิ้นเหมือนถูกพลังสะท้อนกลับ ร่างกายถอยหลังตึงๆๆๆ ไปสิบกว่าจั้ง

การโจมตีเดียว กดข่มราชันอริยะ!

“ต่อให้เป็นข้าเมื่อหกปีก่อน จะฆ่าเจ้าก็ง่ายดายเหมือนพลิกฝ่ามือ”

หลินสวินเอ่ยถ้อยคำที่ทุกคนฟังแล้วรู้สึกประหลาดชอบกล

แต่หากเหล่าบุคคลแห่งยุคที่เข้าไปในแหล่งสถานคุนหลุนอย่างฮว่าซิงหลี จวนอวี๋เหิงอยู่ที่นี่ บางทีอาจจะเข้าใจความหมายในถ้อยคำนี้

กำราบราชันอริยะที่ไม่ได้บรรลุขอบเขตมกุฎคนหนึ่ง สำหรับหลินสวินเมื่อหกปีก่อนไม่ใช่เรื่องยากไปนานแล้วจริงๆ

นับประสาอะไรกับตัวเขาในตอนนี้ที่แตกต่างจากเมื่อหกปีก่อนโดยสิ้นเชิงแล้ว!

“ฆ่า!”

หม่าไท่เจิ้นผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ท่าทางเหมือนคลุ้มคลั่ง