Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1797

เผชิญหน้ากับสายตาของหลินสวิน ในใจอวี่อวิ๋นเหอสั่นสะท้าน

เขามองภาพนองเลือดเต็มพื้นแล้วกัดฟันกล่าวทันที “พี่หลิน เจ้าช่วยชิงโอกาสให้ข้า ข้าสาบานว่าวันนี้ไม่ว่าผลที่ตามมาคืออะไร ข้าจะใช้ชีวิตของตัวเองปกป้องพี่หลินให้ไร้กังวล!”

น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

“ไป”

หลินสวินไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง พุ่งไปยังประตูทางเข้าที่อยู่ห่างออกไป

…

บนภูเขาเทพนพเลิศ หน้าพื้นที่ราบมหึมาแห่งหนึ่งที่หมอกควันอบอวล ม่านแสงมหึมาหนึ่งปรากฏ บนนั้นฉายภาพต่างๆ ที่เกิดขึ้นนอกประตูภูเขา

“ผู้นำตระกูล ทำไมต้องเปิดกระบวนค่ายกลใหญ่พิทักษ์ตระกูลด้วย”

“คนรุ่นหลังพวกนั้นก็ยังอยู่ที่เชิงเขา!”

“ผู้นำตระกูล…”

บนพื้นที่ราบ บุคคลสำคัญมากมายของตระกูลอวี่มารวมตัวกัน แต่ละคนนั่งนอนไม่เป็นสุข สีหน้าเต็มไปด้วยโทสะ

การเข่นฆ่านองเลือดนอกประตูเขากระตุ้นจนพวกเขาดวงตาแดงไปหมด

“ก่อนหน้านี้ยามคนรุ่นหลังพวกนั้นพาคนออกไปซุ่มโจมตีที่นอกประตูเขา เหตุใดพวกเจ้าไม่กล่าวขัดขวาง”

อวี่ปี้คงสองมือไพล่หลัง แววตาล้ำลึกกล่าวราบเรียบ

เขารูปร่างกำยำ สวมเสื้อคลุมมรกต ผมหนวดราวน้ำหมึก ยืนสบายๆ อยู่อย่างนั้นแต่มีอานุภาพที่กดข่มฟ้าดิน ครอบครองใต้หล้า

เขาก็คือผู้นำตระกูลอวี่คนปัจจุบัน บิดาของอวี่อวิ๋นเหอ!

บุคคลน่าเกรงขามคนหนึ่งที่ปราดเปรื่อง ฝีมือเทียมฟ้า

ได้ยินดังนั้นบุคคลสำคัญระดับสูงทั้งหมดของตระกูลอวี่ต่างสีหน้าค้างแข็ง พวกเขามีหรือจะคิดว่าเจ้าหนุ่มที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนคนหนึ่งจะมีพลังต่อสู้ที่บ้าระห่ำเช่นนี้

เสียงของอวี่ปี้คงต่ำลึก “หลายปีมานี้ลูกชายไม่เอาไหนคนนั้นของข้าเพิ่งกลับมาครั้งแรก แต่กลับถูกคนรุ่นหลังพวกนั้นขวางอยู่นอกตระกูล ข้าที่เป็นพ่อยังไม่พูดอะไร ทำไมพวกเจ้าถึงนั่งกันไม่ติด”

ชายชราผมขาวคนหนึ่งกล่าวอย่างร้อนรน “ผู้นำตระกูล ท่านก็เห็นว่าพวกอวิ๋นเจิงไม่ได้ขวางอวิ๋นเหอกลับบ้าน แต่มุ่งเป้าไปที่คนนอกคนนั้น!”

คนอื่นก็พากันพยักหน้า

อวี่ปี้คงยิ้มเยาะตรงมุมปาก “ทุกท่านอย่ามาทำไขสืออีกเลย การทดสอบประจำตระกูลใกล้จะเริ่ม เพื่อสิทธิ์ในการสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลน้อย พวกเจ้าทำเรื่องสกปรกโสมมไปเท่าไร คิดว่าข้าไม่รู้หรือ”

สีหน้าของทุกคนต่างอึดอัดอยู่บ้าง

อวี่ปี้คงหันกลับมาทันใด แววตาดุจอสนี อานุภาพน่าสะพรึงกลัว กวาดมองทุกคนในที่นั้นอย่างเย็นชา

“แต่พวกเจ้าไม่ควรต่ำช้าเช่นนี้! ต่อให้ลูกชายของข้าเป็นคนไร้ประโยชน์แค่ไหนก็ไม่อาจถูกรังแกเช่นนี้ มิฉะนั้นข้าผู้เป็นพ่อจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

เสียงสะท้อนไปทั่วยอดเขาทะเลหมอกราวฟ้าผ่า

บุคคลสำคัญคนหนึ่งที่มากประสบการณ์ที่สุดสูดหายใจลึกกล่าว “ผู้นำตระกูล เรื่องของอวิ๋นเหอทุกคนมีส่วนที่ทำไม่ถูกจริงๆ เรื่องนี้พวกเราจะมอบให้ท่านจัดการ”

เขาเว้นช่วงไปก่อนกล่าวต่อ “ตอนนี้ปัญหาที่ต้องแก้ไขคือ หน้าประตูเขาของตระกูลพวกเรามีคนนอกคนหนึ่งที่สังหารคนในตระกูลของพวกเราอย่างโหดเหี้ยม นี่จะให้ฝืนทนได้อย่างไร”

บุคคลสำคัญคนอื่นก็พากันพยักหน้า พวกเขาแค้นจนกัดฟันกรอด อยากรีบไปฆ่าหลินสวินให้ตาย

“รู้ไหมว่าทำไมข้าถึงเปิดใช้กระบวนค่ายกลใหญ่พิทักษ์ตระกูล”

อวี่ปี้คงพลันกล่าวขึ้น

ทุกคนชะงักไปพร้อมกัน มีคนอดกล่าวไม่ได้ “ผู้นำตระกูลคงไม่ได้คิดว่า เจ้าคนนอกนั่นจะคุกคามมาถึงตระกูลของพวกเรากระมัง”

“ไม่ ข้าแค่ไม่อยากให้พวกเจ้าเข้าไปยุ่ง”

สีหน้าของอวี่ปี้คงเจือความเย็นชา “ต่อให้อวิ๋นเหอไม่พาคนผู้นี้กลับมา ก่อนการทดสอบประจำตระกูล พวกหน้าโง่ที่ตายอยู่นอกประตูเขาพวกนี้ก็จะถูกข้าขุดรากถอนโคนเองอยู่แล้ว จะได้ไม่ทำเรื่องต่ำทรามไร้ยางอายอีก”

ประโยคเดียวเหมือนดาบที่เย็นเยียบ หนาวสะท้านเสียดกระดูก

บุคคลสำคัญมากมายในที่นั้นหนาวเยือกไปทั้งตัว

พวกเขาเพิ่งตระหนักได้ว่าอวี่ปี้คงถึงกับยกดาบสังหารอยู่ก่อนแล้ว เพียงแต่ยังไม่รอให้ลงดาบ การปรากฏตัวของคนนอกคนหนึ่งกลับช่วยเขาขุดรากถอนโคนเป้าหมายบางส่วนไปโดยปริยาย

“ในใจของพวกเจ้าย่อมไม่พอใจแน่ คิดว่าคนไร้ประโยชน์อย่างลูกชายของข้ามีสิทธิ์อะไรมาแย่งชิงตำแหน่งผู้นำตระกูลน้อย”

สายตาของอวี่ปี้คงมองไปที่ม่านแสงมหึมานั่นอีกครั้ง ในม่านแสงอวี่อวิ๋นเหอและหลินสวินกำลังไล่ฆ่าคู่ต่อสู้พวกนั้นและก้าวขึ้นบันไดมาด้วยกัน

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ายามมองภาพนี้ ส่วนลึกของนัยน์ตาอวี่ปี้คงเผยความชื่นใจอย่างยากจะได้เห็น

“น่าเสียดาย พวกเจ้าไม่เคยรู้ว่าอวิ๋นเหอเขาไม่คิดจะเป็นผู้นำตระกูลน้อยมาก่อน เขาไม่ชอบการต่อสู้กับคนรุ่นหลังในตระกูลพวกนั้น แต่หลายปีมานี้เขายังถูกพวกเจ้ามองเป็นหนามยอกอก ทำทุกวิถีทางเพื่อสาดน้ำป้ายสีใส่เขาซะอย่างนั้น”

น้ำเสียงของอวี่ปี้คงเจือความผิดหวัง “พวกเจ้าคิดว่าคนที่ไร้ความสามารถ เป็นลูกผู้ดีจอมหยิ่งคนหนึ่ง จะกลายเป็นผู้แข็งแกร่งคนแรกที่ก้าวสู่ระดับมกุฎมหาอริยะในหมู่คนรุ่นเยาว์ของตระกูลได้หรือ”

น้ำเสียงก้องอยู่กลางที่นั้น บรรยากาศเงียบสงัด สีหน้าของทุกคนต่างปรวนแปรไม่หยุด

“ทุกอย่างนี้ล้วนถูกพวกเจ้าบีบบังคับ”

เสียงอวี่ปี้คงเย็นเยียบ “แต่จะว่าไปกลับเป็นว่าข้าต้องขอบคุณพวกเจ้า หากไม่ใช่ว่าหลายปีนี้พวกเจ้าเคี่ยวเข็ญบีบบังคับ เกรงว่าเจ้าเด็กอวิ๋นเหอคนนี้คงไม่กลับมาที่ตระกูลและเข้าร่วมการทดสอบประจำตระกูลครั้งนี้แน่”

สีหน้าของทุกคนไม่น่าดูยิ่งกว่าเดิมแล้ว

“ปี้คง วันนี้มีคนตายมากเกินไปแล้ว ควรจบเรื่องทุกอย่างนี้ได้แล้ว!”

เสียงชราขุ่นมัวหนึ่งดังขึ้นทันใด

ทุกคนต่างอึ้งไป ผู้อาวุโสเสวี่ยหลิน!

ก็เห็นร่างผอมกะหร่องร่างหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศ สวมชุดคลุมเทา เบ้าตาบุ๋มลึก ดูไปแล้วไม่สะดุดตาแม้แต่น้อย

แต่ทุกคนในที่นั้นกลับไม่มีใครไม่โค้งคำนับ

อวี่เสวี่ยหลิน!

ผู้อาวุโสคนหนึ่งในเผ่าจักรพรรดิตระกูลอวี่ ปลีกตัวจากทางโลกมาหลายปีแล้ว ตามลำดับอาวุโสอวี่ปี้คงก็ต้องเรียกอีกฝ่ายด้วยความยกย่องว่าท่านลุง

อวี่ปี้คงมุ่นคิ้ว เงียบไปครู่หนึ่งค่อยกล่าว “ก็ได้”

เขาออกคำสั่งลงไป ไม่นานกระบวนค่ายกลใหญ่พิทักษ์ตระกูลที่ปกคลุมอยู่บนภูเขาเทพนพเลิศก็ถูกปลด

นี่ทำให้ทุกคนในที่นั้นต่างเป่าปากโล่งใจ

“น้องสาม เจ้าไปพาพวกอวิ๋นเหอเข้ามา”

อวี่ปี้คงกล่าวสั่งความ

ชายชราคนหนึ่งกล่าวอย่างเย็นชา

“ท่านพ่อ!”

สายตาของอวี่อวิ๋นเหอมองไปทางอวี่ปี้คง เพิ่งหมายจะพูดอะไร

อวี่ปี้คงกล่าวด้วยสีหน้าชื่นใจ “กลับมาก็ดีแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ข้าล้วนเห็นอยู่ในสายตา มีพ่ออยู่ แน่นอนว่าไม่มีทางทำให้เจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรม”

ในใจอวี่อวิ๋นเหอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา กล่าวอืมออกมาคำหนึ่ง

“การไม่ได้รับความเป็นธรรมของอวิ๋นเหอขอไม่พูดถึงชั่วคราว ผู้นำตระกูล มือสังหารที่ฆ่าคนผู้นี้อยู่ตรงหน้า ท่านคิดจะจัดการอย่างไร”

บุคคลสำคัญคนหนึ่งก้าวออกมา สีหน้าอึมครึม

ไม่รอให้อวี่ปี้คงเอ่ยปากก็มีคนชิงพูดก่อน “แน่นอนว่าต้องฆ่า! เจ้าหมอนี่สองมือเปื้อนเลือดสดๆ ของคนในตระกูลอวี่ของข้า ถ้าไม่ฆ่าก็ไม่พอที่จะระบายความแค้นในใจของพวกเรา”

“ไม่ผิด หากให้เจ้าหมอนี่รอดชีวิต ภายหน้าสหายร่วมวิถีในโลกต้าอวี่จะเห็นพวกเราเป็นอะไร”

บุคคลสำคัญของตระกูลอวี่คนอื่นก็พากันเอ่ยปาก

พูดได้ว่าพวกเขาเกลียดหลินสวินเข้ากระดูกดำ คิดว่าหากไม่มีเขาปรากฏตัว คนไร้ประโยชน์อย่างอวี่อวิ๋นเหอย่อมไม่พอให้เป็นกังวล และไม่มีทางเกิดเหตุการณ์คาดไม่ถึงที่นองเลือดเช่นนี้เด็ดขาด

หลินสวินตกเป็นเป้าโจมตีทันที ถูกปลายหอกจ่อเข้าใส่

เขาสีหน้าราบเรียบ ทำเหมือนมองไม่เห็น ไม่ตื่นตระหนกสักนิด ตั้งแต่ตอนนั้นที่เริ่มลงมือ เขาก็คาดเดาว่าต้องเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว

“ท่านพ่อ ครั้งนี้หากไม่มีพี่หลิน เกรงว่าข้าคงไม่อาจกลับมาที่ตระกูลได้แล้ว! หากเขาต้องประสบเคราะห์ด้วยเหตุนี้ ข้าไม่มีทางยอมเด็ดขาด”

อวี่อวิ๋นเหอร้อนรนกล่าวเสียงดัง

“อวิ๋นเหอ เพื่อนของเจ้าคร่าชีวิตคนในตระกูลของพวกเรา เจ้ายังจะปกป้องเขาอีกหรือ มีอย่างที่ไหน!” มีคนตวาด

กลับเห็นอวี่ปี้คงไม่ร้อนรนกระวนกระวาย ชี้ไปทางหลินสวินแล้วกล่าวราบเรียบ “เจ้าหนุ่มนี่ได้รับคำสั่งจากข้า ให้ฉวยโอกาสนี้ขุดรากถอนโคนพวกอันธพาลในตระกูลบางส่วน หากพวกเจ้าจะกล่าวโทษก็มาโทษที่ข้าก็พอ”

อวี่อวิ๋นเหอตกตะลึง เข้าใจได้ในทันที ในใจปิติยินดี รู้ว่าบิดากำลังช่วยหลินสวิน

หลินสวินก็อดตะลึงไม่ได้ ลอบทอดถอนใจ หากอวี่อวิ๋นเหอมีความสามารถเท่าบิดาของเขาสักสามส่วน เกรงว่าคงไม่ตกต่ำถึงขั้นนี้แล้ว

เพียงแต่เมื่อได้ยินคำพูดของอวี่ปี้คง ทุกคนในที่นั้นต่างสีหน้าอึมครึมลงทันที พวกเขาไม่ได้โง่ มีหรือจะดูไม่ออกว่าอวี่ปี้คงกำลังปกป้องหลินสวินอย่างเห็นได้ชัด

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ต่อให้พวกเขาอยากคัดค้านก็ไร้กำลัง

หลินสวินฆ่าคนไปมากก็จริง แต่ถ้าเขาได้รับคำสั่งจากอวี่ปี้คง ใครจะพูดอะไรได้อีก

นอกเสียจากว่าพวกเขาจะกล้าสู้กับผู้นำตระกูลอย่างอวี่ปี้คง!

บุคคลสำคัญของตระกูลอวี่พวกนี้แทบระเบิดทันที อึดอัดหาใดเปรียบ ล้วนคิดไม่ถึงว่าอวี่ปี้คงจะใช้ลูกไม้นี้

แม้แต่คนรุ่นหลังอย่างพวกอวี่อวิ๋นเจิงก็ยังอึ้งงัน ผู้นำตระกูลยืมมือคนนอกคนหนึ่งมาขุดรากถอนโคน ‘อันธพาล’ อย่างพวกเขาหรือ…

พวกเขากลายเป็นพวกอันธพาลได้อย่างไร

เมื่อเคาะสมองดูครู่หนึ่งพวกเขาก็รู้ว่า คำพูดนี้ต้องไม่ใช่เรื่องจริงแน่

แต่เท่านี้ก็ทำให้พวกเขาตระหนักได้ว่า ครั้งนี้ผู้นำตระกูลตัดสินใจปกป้องเจ้าแซ่หลินนั่นแล้ว!

………………….