Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1828

การท้าทายของเด็กหนุ่มชุดผ้าป่านทำให้มกุฎราชันอริยะที่เอ่ยปากคนนั้นระเบิดโทสะ กำลังเตรียมจะลงมือ กลับถูกฮว่าเตี่ยนขวางเอาไว้

ฮว่าเตี่ยนเสียงเย็นชา “เจ้าหนุ่ม ข้าถามเจ้าอีกคำ คนของเรือนมรรคดึกดำบรรพ์พวกนั้น… ถูกเจ้าฆ่าใช่หรือไม่”

“ข้า…”

เด็กหนุ่มชุดผ้าป่านเพิ่งจะอ้าปาก อานุภาพกดข่มน่ากลัวทรงพลังสายหนึ่งแผ่ออกจากร่างฮว่าเตี่ยน ทำเอาร่างของเขาแข็งทื่อไปกะทันหัน ราวกับถูกภูเขาใหญ่แสนลูกสยบกำราบ

และในยามนี้ ฮว่าเตี่ยนเอ่ยปากเสียงเรียบ “จำไว้ โอกาสมีเพียงครั้งเดียว ขืนยังเล่นลิ้นชีวิตน้อยๆ นี่คงยากรักษา”

ในเรือนหญิงชราปรากฏตัวอย่างไรสุ้มเสียง

เส้นเลือดบนหน้าผากของเด็กหนุ่มชุดป่านนูนขึ้น สีหน้าที่เดิมยิ้มเบิกบานถูกความสงบนิ่งและเฉียบคมแทนที่

และในส่วนลึกของดวงตาเขา มีความบ้าคลั่งรวมตัวอยู่รางๆ

ทว่าสุดท้ายเขากลับสูดหายใจลึกคราหนึ่ง ข่มกลั้นไอสังหารในใจ อ้าปากตะโกนว่า “พี่ชาย เจ้าทนเห็นข้าเป็นแพะรับบาปได้จริงๆ หรือ พวกเขาจะลงมือฆ่ากันเชียวนะ”

ประโยคเดียวทำให้สายตาของพวกฮว่าเตี่ยนต่างมองไปอีกบริเวณ มองเห็นหลินสวินที่ยืนอยู่หน้าเรือนหลังหนึ่ง

“อวี่เสวียน?”

มีคนจำหลินสวินได้ พลันไม่ชอบใจขึ้นมา “เจ้าสวะนี่จะเป็นฆาตกรที่สังหารผู้แข็งแกร่งเรือนมรรคดึกดำบรรพ์ได้อย่างไร”

คนอื่นๆ เองก็หัวเราะเยาะ เก็บสายตากลับมา

อวี่เสวียน ราชันอริยะคนหนึ่งของเผ่าจักรพรรดิตระกูลอวี่ เบื้องลึกเบื้องหลังถูกพวกเขาสืบจนแน่ชัดนานแล้ว ย่อมไม่เชื่อว่าเขาจะมีความสามารถในการทำเรื่องเช่นนี้ได้

“เจ้าตัวจ้อย กล้าทำไม่กล้ารับหรือ”

“กัดคนไปทั่วไม่ดีนะ!”

“อวี่เสวียนมีความสามารถแค่ไหนพวกเรารู้ดี เจ้าไม่รู้สึกว่าเอ่ยคำพูดที่โง่เขลาเช่นนี้ออกมาน่าขันมากหรือ”

แววตาที่พวกเขามองไปยังเด็กหนุ่มชุดผ้าป่านต่างไม่เป็นมิตรขึ้นมา

หลินสวินขมวดคิ้ว ถูกด่าว่าสวะ แน่นอนว่าเขาไม่ชอบใจอย่างมาก แต่พอเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มชุดป่าน ในใจเขาก็อดเบิกบานไม่ได้

พลันเห็นเด็กหนุ่มชุดผ้าป่านท่าทางยุ่งยากเหมือนกินแมลงวันตายเข้าไป เอามือกุมหน้าผาก พูดอย่างเจ็บปวด “ข้าโชคร้ายอะไรขนาดนี้ ไม่เพียงกลายเป็นแพะรับบาป ยังเจอพวกมีตาแต่ไร้แววกลุ่มหนึ่งมาซักไซ้เล่นงาน ท่านยาย ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว”

ฮว่าเตี่ยนสีหน้าอึมครึม จนตอนนี้เจ้าหมอนี่ยังมีท่าทางไม่ใยดี เขาไม่รู้จริงๆ ว่าคำว่าตายเขียนอย่างไรหรือ

เขาเพิ่งคิดจะทำอะไรสักอย่าง จู่ๆ ก็นัยน์ตาพลันหดรัด สั่นไปทั้งตัว สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก มองไปยังเรือนด้านหลังเด็กหนุ่มชุดผ้าป่าน

ในเรือน หญิงชราสีหน้าเมตตาเดินมาอย่างเชื่องช้า “นายน้อย ตายดีไม่สู้อยู่อย่างเกียจคร้าน ชีวิตของท่านมีค่ากว่าพวกเขามาก”

เสียงแฝงความเอ็นดูอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

หลายคนในนั้นขมวดคิ้ว เพิ่งจะสังเกตถึงตัวตนของหญิงชรา

ราชันอริยะคนหนึ่งอดพูดอย่างเดือดดาลไม่ได้ “ยายแก่ เจ้า…”

ปัง!

เพิ่งพูดได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ ร่างของคนผู้นี้ก็ระเบิดแหลก เลือดเนื้อร่วงหล่นเต็มพื้น กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นกระจายออกมา

ในใจคนใหญ่คนโตหอเสียงสวรรค์ล้วนหวาดกลัว สีหน้าเปลี่ยนไปโดยพร้อมเพรียง เพิ่งจะตระหนักได้ว่าหญิงชราที่รูปลักษณ์ไม่สะดุดตา ท่าทางแก่ชราเอื่อยเฉื่อย กลับเป็นบุคคลน่ากลัวที่เก็บซ่อนพลังอย่างลึกล้ำ

แม้แต่หลินสวินยังนัยน์ตาหดรัด หญิงชรานั่น… ไม่ธรรมดา!

ในที่นั้นมีเพียงเด็กหนุ่มชุดป่านที่ท่าทางไม่เปลี่ยนแปลง เอ่ยเสียงทอดถอนใจ “ไหนบอกว่าจะไม่ออกศีล”

หญิงชราสายตาเมตตา “มดปลวกตัวหนึ่งเท่านั้น ไม่นับว่าออกศีล”

เด็กหนุ่มชุดผ้าป่านหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา ไม่เห็นใครในสายตา!

“ฮว่าเตี่ยนแห่งหอเสียงสวรรค์ คารวะผู้อาวุโส”

และตอนนี้เอง ฮว่าเตี่ยนที่เดิมสีหน้าอึมครึมไอสังหารเต็มเปี่ยม จู่ๆ ก็โค้งคำนับ น้ำเสียงแฝงความนอบน้อม “ก่อนหน้านี้หากล่วงเกินตรงไหน ขอท่านโปรดอย่าถือสา”

เสื้อผ้าตรงแผ่นหลังของฮว่าเตี่ยนถูกเหงื่อซึมจนชุ่มทันตาเห็น!

ทั้งนี่นั้นต่างผิดคาด จากนั้นตื่นตะลึงและเงียบกริบไร้เสียง

ฮว่าเตี่ยนเป็นถึงสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับกึ่งจักรพรรดิ ทว่าตอนนี้กลับเรียกอีกฝ่ายว่าผู้อาวุโส ทั้งยังก้มหัวขอขมา!

นี่เหมือนฟ้าผ่าคราหนึ่ง ทำเอาคนของหอเสียงสวรรค์ที่มาเอาความต่างงุนงง

หรือหญิงชราคนนี้คือ…

ระดับจักรพรรดิคนหนึ่งหรือ

คิดถึงตรงนี้ทุกคนหนังหัวชาวาบ

หญิงชราเดินมายืนอยู่ด้านหลังเด็กหนุ่มชุดผ้าป่าน ไม่ได้สนใจฮว่าเตี่ยนที่ก้มหัวคำนับอยู่ตรงนั้น แต่ถามเด็กหนุ่มชุดผ้าป่านด้วยเสียงเมตตา “นายน้อย ท่านว่าทำอย่างไรดี หากในใจท่านรู้สึกไม่เป็นธรรมก็ฆ่าให้หมดได้”

ทุกคนยิ่งตื่นตระหนก สีหน้าหวาดกลัว

หญิงชรายังน่ากลัวขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นที่มาของนายน้อยข้างกายนางคนนี้… จะไม่ใช่น่ากลัวยิ่งกว่าหรือ

“ผู้อาวุโส!”

ชั่วขณะนี้ฮว่าเตี่ยนพลันคุกเข่าลง “พวกข้ามีตาหามีแววไม่ ขอท่านโปรดใจกว้างปล่อยพวกเราไปสักครั้ง!”

กึ่งจักรพรรดิคนหนึ่ง กลับคุกเข่าลงต่อหน้าทุกคนอย่างไม่ห่วงศักดิ์ศรี

ผู้แข็งแกร่งทุกคนที่จับตามองเหตุการณ์ครั้งนี้อยู่ในเงามืดต่างสูดหายใจหนาวเยือกอย่างไม่มีข้อยกเว้น ฮว่าเตี่ยนคนนี้เป็นถึงผู้อาวุโสชั้นสูงของหอเสียงสวรรค์ เป็นระดับกึ่งจักรพรรดิที่ทุกคนใฝ่หา แต่กลับคุกเข่าขอร้องเช่นนี้

ความตื่นตะลึงและแรงสะเทือนที่เกิดขึ้นจากภาพนี้ไม่ต้องพูดถึงว่ายิ่งใหญ่แค่ไหน

แม้แต่ในใจหลินสวินยังครัดเคร่งระลอกหนึ่ง เขาพอจะเดาออกว่าหญิงชราเป็นบุคคลระดับใด