Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1848

“ผู้อาวุโสโปรดไว้ชีวิตด้วย!”

บนพื้น ข่งอวี้ยังคงโขกหัว ศีรษะกระแทกดังปึงๆ

ภายในใจเขาถูกความหวาดหวั่นท่วมมิด!

ระดับจักรพรรดิ บางทีอาจไม่สามารถทำให้เขาเกรงกลัวสักเท่าไหร่ แต่หากเป็นระดับจักรพรรดิจากตระกูลจินเทียน นั่นย่อมต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

“ผู้อาวุโสโปรดไว้ชีวิตด้วย!”

ผู้แข็งแกร่งเผ่าจักรพรรดิตระกูลข่งคนอื่นๆ ที่ตามมากับข่งอวี้ต่างก็คุกเข่าลนลาน ร้องขอชีวิตเสียงสั่นกันถ้วนหน้า

บนยานลมกรดที่กว้างขวางเงียบกริบไปทั้งแถบ

ในใจพวกเหลียงชวนล้วนซับซ้อนยิ่ง หอเสียงสวรรค์ของพวกเขาก็มีระดับจักรพรรดิเป็นกำลังหลักเช่นเดียวกัน แต่เห็นได้ชัดยิ่งว่าไม่อาจยกมาเทียบกับจักรพรรดิกระบี่วายุได้สักนิด

หากไม่เป็นเช่นนี้ แค่ข่งอวี้คนเดียวเป็นไปได้หรือที่จะบีบพวกเขามาจนถึงขั้นนี้ได้

“สหายน้อย คนพวกนี้จะเป็นหรือตาย ขอเพียงเจ้าพูดมาประโยคเดียว”

และยามนี้จักรพรรดิกระบี่วายุก็ทอดสายตามองไปทางหลินสวินที่อยู่ในหมู่ผู้คน น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาไม่น้อย

คราวนี้ผู้คนจึงตระหนักได้ว่า อวี่เสวียนที่พักนี้เรียกคลื่นลมนับไม่ถ้วนบนยานลมกรดก็อยู่ที่นี่ด้วย

ชั่วขณะนั้นสายตาทุกคู่ต่างมองมา

หลังจากนิ่งเงียบไปชั่วขณะ หลินสวินกล่าวว่า “ผู้อาวุโสเป็นผู้ตัดสินใจเถิด”

จักรพรรดิกระบี่วายุพยักหน้า

“ก่อนหน้านี้พวกเจ้าลงมือบุ่มบ่าม ปล่อยไปไม่ได้”

สายตาของเขามองไปทางชายชราชุดเขียวและชายวัยกลางคนชุดขาวที่ถูกกำราบอยู่บนพื้น ประโยคเดียวเรียบง่าย ทำเอากึ่งจักรพรรดิสองคนนี้ตกใจจนขวัญหลุดวิญญาณกระเจิง ไม่อาจสนใจเรื่องใดอีก ร้องขอชีวิตเสียงเศร้า

แต่จักรพรรดิกระบี่วายุในเวลานี้คร้านจะพูดแล้ว โบกแขนเสื้อหนึ่งครา

ตูม!

พลังระดับจักรพรรดิอันน่าสะพรึงแผ่กว้างออกไป

ก็เห็นชายวัยกลางคนชุดขาวและชายชราชุดเขียวต่างไม่ทันต่อต้าน ร่างก็กลายเป็นเถ้าธุลีอลยกระเซ็น ร่างและวิญญาณล้วนดับสูญ!

เสียงสูดหายใจเฮือกระลอกหนึ่งดังขึ้น

สำหรับผู้ฝึกปราณส่วนใหญ่ในที่นี้ ระดับกึ่งจักรพรรดิก็เป็นบุคคลที่ทำได้เพียงแหงนหน้ามองแล้ว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าระดับจักรพรรดิ กึ่งจักรพรรดิก็กลายเป็นพวกที่เพียงดีดนิ้วก็สลายหายไปเป็นฝุ่นควัน

นี่ก็คือความห่างชั้น เหนือภูผาย่อมมีเขาที่สูงชันกว่า!

“ไสหัวไป”

จักรพรรดิกระบี่วายุปรายตามองพวกข่งอวี้ ริมฝีปากพ่นคำหนึ่งออกมา

ข่งอวี้ที่คุกเข่าลงกับพื้นฟันกระทบกันดังกึกๆ ตกใจจนวิญญาณแทบหลุดจากร่างนานแล้ว ยามได้ยินประโยคนี้พลันเผยแววตื่นเต้นยินดีขึ้นมา

“ขอบคุณผู้อาวุโสยิ่งแล้ว ขอบคุณผู้อาวุโสยิ่งแล้ว!”

เขารีบโขกศีรษะปลกๆ หลังจากนั้นก็รีบลุกขึ้นมาแล้วพุ่งพรวดขึ้นยานสมบัติห้าสี พร้อมกับผู้แข็งแกร่งเผ่าจักรพรรดิตระกูลข่งพวกนั้น กลัวลานเหมือนสุนัขจรจัด!

ผู้ฝึกปราณทั้งหมดที่เห็นภาพเหตุการณ์นี้ ล้วนสะท้านสะเทือนจนวาจาไปพักหนึ่ง

พวกเหลียงชวนที่โชคช่วยหนีรอดความตายมาได้ยิ่งสีหน้าสับสน ราวกับฝันไปอย่างไรอย่างนั้น

คลื่นลมปุบปับครั้งนี้ก็ปิดม่านลงเช่นนี้

ไม่ทันไรยานลมกรดก็เดินทางในฟ้าดาราต่อ

…

ยานสมบัติห้าสี

จนกระทั่งหนีไปไกลลิบ ข่งอวี้จึงค่อยๆ คืนสติกลับมาจากสภาพอารมณ์หวาดกลัว สิ้นหวัง หน้าเปลี่ยนสีจนไม่น่าดูหาใดเปรียบ

“ข่งหลิน ข้าต้องการคำอธิบาย”

เสียงของข่งอวี้คล้ายลอดออกมาจากไรฟัน เผยแววเคียดแค้นไร้สิ้นสุด

ยามนี้ข่งหลินเข่าอ่อนคุกเข่าทรุดลงกับพื้น พอได้ยินดังนั้นก็กล่าวด้วยเสียงสะอื้นไห้ “นายน้อย ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจักรพรรดิกระบี่วายุนั่นดันเข้ามาเอี่ยวในเรื่องนี้ด้วย ว่ากันตามเหตุผล เมื่อเผชิญหน้ากับเผ่าจักรพรรดิตระกูลข่งของพวกเราและเรือนมรรคดึกดำบรรพ์ ต่อให้เป็นระดับจักรพรรดิก็ยังต้องกริ่งเกรง กังวลว่าจะชักนำภัยใส่ตัว”

“ว่ากันตามเหตุผล?”

ข่งอวี้โกรธจนดวงตาแดงก่ำ เส้นผมตั้งชันขึ้นมา “เจ้าแม่งไม่รู้หรือว่าบนทางเดินโบราณฟ้าดารานี้ ระดับจักรพรรดิไม่มีใครคุยด้วยเหตุผล”

ปึง!

เขาถีบเข้าใส่อย่างแรงคราหนึ่ง ทั้งตัวข่งหลินถึงกับลอยคว้างออกไป กระแทกเข้ากับผนังโถงใหญ่ ส่งเสียงอู้อี้อย่างเจ็บปวดออกมา

และยามนี้เพลิงโทสะและความแค้นในอกของข่งอวี้ราวกับถูกจุดลุกโชนอย่างสิ้นเชิง พุ่งพรวดเข้าไปกระหน่ำตีข่งหลินอย่างกับบ้าคลั่ง

“เจ้ารู้หรือไม่ ครั้งนี้เจ้าเกือบทำให้ข้าต้องตาย”

“ข้าไม่เคยเห็นคนโง่เง่าอย่างเจ้ามาก่อน!”

สุดท้ายพร้อมๆ กับเสียงอู้อี้ ข่งหลินถูกตีตายทั้งเป็น ร่างแตกระเบิด เลือดเนื้อเปรอะเปื้อน

ข่งอวี้สีหน้าบิดเบี้ยวเขียวคล้ำ ราวกับยังระบายอารมณ์ไม่สุด ถ่มน้ำลายออกมาอย่างดุเดือดแล้วโพล่งผรุสวาท “พวกสวะ แม่งสวะกันหมด!”

การปราชัยครังนี้ แรงสะเทือนที่มีต่อเขารุนแรงเกินไป

“นายน้อย ต้องการกลับไปขอทัพเสริทที่ตระกูลหรือไม่”

ข้ารับใช้อาวุโสคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาเงียบๆ

“ไม่!”

ข่งอวี้ปฏิเสธอย่างไม่ลังเลสักนิด เขาสีหน้ามืดทะมึน “เจ้าเชื่อหรือไม่ ข้าประสบกับความอัปยศครั้งใหญ่เช่นนี้ หลังกลับไปถึงตระกูลมีแต่จะถูกคนหัวเราะเยาะอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น”

ข้ารับใช้อาวุโสนิ่งเงียบ

ข่งอวี้สูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง น้ำเสียงเย็นเยียบ “จักรพรรดิกระบี่วายุนั่นพูดถูก ครั้งนี้ต่อให้ข้าตายไป คนในตระกูลก็ไม่มีทางหักหน้าจักรพรรดิกระบี่วายุเพราะข้าเด็ดขาด!”

ภายในใจเขาอัดอั้น ทั้งเคืองแค้นทั้งจนปัญญา