Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1986

“ไม่เคยหรือ”

ในกรงขัง เงาร่างนั้นพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เจ้าคิดดูอีกที จวินหวนไม่เคยพูดถึงข้าสักประโยคเลยจริงหรือ”

เขาคล้ายตื่นเต้นอยู่บ้าง

“ผู้น้อยย่อมไม่โกหก” หลินสวินเอ่ย

เงาร่างนั้นลุกพรวดขึ้น มือทั้งสองคว้าลูกกรงที่แปลงมาจากระเบียบอสนีไว้ทันทีแล้วพูดว่า “ไม่มีทาง! จวินหวนจะไร้หัวใจขนาดนี้ได้อย่างไร เจ้าต้องจำผิดแน่ เจ้าคิดดูอีกที คิดดีๆ!”

เสียงเจือการขอร้องกลายๆ เสียอย่างนั้น

หลินสวินอึ้งไป คนผู้นี้แม้บาดแผลเต็มตัว แต่ท่าทางยังภาคภูมิดั่งเทพเหมือนเดิม คล้ายมีความรู้สึกพิเศษกับศิษย์พี่จวินหวนอย่างไรอย่างนั้น…

แต่ในที่สุดหลินสวินก็ยังพูดว่า “ศิษย์พี่จวินหวนเพียงแค่มอบภาพประทับที่เกี่ยวข้องกับเขาปู้โจวให้ข้า”

เงาร่างนั้นเอ่ยอย่างกระวนกระวายว่า “ตอนนั้นนางพูดว่าอะไร เจ้าพูดคำพูดจริงๆ ออกมาให้ข้าฟังซิ”

หลินสวินเอ่ยว่า “ผู้อาวุโส ตอนข้ามายังไม่เคยพบหน้าศิษย์พี่จวินหวน ขนาดประทับนั้นยังเป็นศิษย์พี่หลี่เสวียนเวยฝากมาให้ข้า”

“อย่างนี้นี่เอง…”

เงาร่างนั้นอึ้งไป ครู่ใหญ่เขาจึงทรุดตัวลงไปกับกรงขังเหมือนเสียพลังทั้งร่างไป ดูอ้างว้างและเศร้าโศกหาใดเทียบ

แต่ไม่นานนักเขาก็ฮึกเหิมขึ้นมา ตบหน้าตักยิ้มเอ่ยว่า “ตอนนั้นข้ากับจวินหวนเข้ามาในเขตต้องห้ามเซียนโบราณด้วยกัน ทั้งยังไปสำรวจเขาปู้โจวนั้นด้วยกัน ในเมื่อนางมอบประทับที่เกี่ยวข้องกับเขาปู้โจวให้เจ้า นี่ก็พิสูจน์ได้ว่านางยังจำเรื่องในตอนนั้นได้ถึงจะถูก แม้ว่า… แม้ว่านางจะไม่เคยพูดถึงข้าเลย…”

เขาพูดไปเสียงก็เปลี่ยนเป็นต่ำลึกลงอีก สีหน้าเศร้าหมอง

ในที่สุดหลินสวินก็แน่ใจได้ว่าคนที่ถูกขังอยู่ในกรงขังระเบียบสายฟ้านี้ เห็นชัดว่าความรู้สึกหยั่งรากลึก เป็นทุกข์เพราะความรัก!

ก็เห็นว่าเงาร่างนั้นสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง เอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “สหายน้อย เจ้าเป็นศิษย์น้องของจวินหวน เช่นนั้นก็ไม่ใช่คนนอก เจ้ากับข้าได้พบกันที่นี่ ยิ่งเป็นวาสนาที่ได้มาเจอกันเพราะชะตานำพา ถือโอกาสตอนข้ายังตื่นอยู่ เจ้า… เจ้าจะเล่าเรื่องจวินหวนให้ข้าฟังได้ไหม”

“ตื่นอยู่หรือ” หลินสวินตระหนักถึงจุดที่ไม่ชอบมาพากลได้อย่างฉับไว

เงาร่างนั้นถอนหายใจเอ่ยว่า “นานมาแล้วหลังจากข้าถูกขังที่นี่ เพราะได้รับ ‘แผลมรรค’ รุนแรง ทำให้สติสัมปชัญญะสับสนไปหมด ไร้ซึ่งการรับรู้… ที่คราวนี้ตื่นขึ้นมาได้ก็เพราะถูกศรนภาครามของเจ้ากระตุ้น แต่ขอเพียงกรงขังที่แปลงมาจาก ‘ระเบียบมรรคอสนี’ นี้ยังอยู่ ใช้เวลาไม่นานก็จะตกอยู่ในห้วงสับสนอีกครั้ง…”

สายตาหลินสวินประเมินกรงขังที่แปลงมาจากระเบียบอสนีอันเปล่งประกายนั้นแล้วเอ่ยว่า “ไม่มีทางทำลายได้หรือ”

เงาร่างนั้นส่ายหัว “นี่เป็นระเบียบมรรคอสนีของเขตต้องห้ามเซียนโบราณ ไม่เหมือนกับทางเดินโบราณฟ้าดาราของพวกเรา พลังของมันลึกลับและน่ากลัว พอๆ กับพลังต้องห้ามที่กระจายอยู่ในทางเดินโบราณฟ้าดาราแห่งนี้”

หลินสวินสูดหายใจเย็นอย่างอดไม่ได้

ตอนนี้เขารู้เป็นอย่างดีนักว่าพลังต้องห้ามที่กระจายอยู่ในพื้นที่แห่งนี้น่ากลัวปานไหน เทียบกันเช่นนี้แล้ว แค่คิดก็รู้ว่าระเบียบมรรคอสนีของเขตต้องห้ามเซียนโบราณแห่งนี้จะไม่ธรรมดาขนาดไหน

“นึกไปถึงตอนนั้น ข้ามีฉายาว่า ‘จักรพรรดิอสนีดับสูญ’ ในวิชามรรคอสนี เชื่อมั่นว่าตัวเองมีอำนาจเหนือฟ้าดารา ไม่มีใครเทียบได้ ต่อให้เป็นจวินหวน ตอนนั้นก็ยังชื่นชมข้าไม่หยุด…”

จู่ๆ เงาร่างนั้นก็เอ่ยปาก เจือน้ำเสียงหยันตัวเอง “แต่ใครจะไปคิดว่าพอมาเขตต้องห้ามเซียนโบราณแล้ว กลับแพ้ด้วยระเบียบมรรคอสนีที่คุ้นเคย… เจ้าว่าเรื่องนี้เป็นตลกร้ายใหญ่เท่าฟ้าเรื่องหนึ่งหรือไม่”

จักรพรรดิอสนีดับสูญ!

มีอำนาจเหนือฟ้าดาราในมหามรรคอสนี!

หลินสวินใจสะท้านใจรุนแรง แทบไม่กล้าเชื่อ

ก็นั่นนะสิ บุคคลที่แข็งแกร่งจนถูกยกให้เป็นจักรพรรดิอสนีได้ กลับแพ้ภายใต้มหามรรคที่ตนถนัดที่สุด หากแพร่ออกไปใครจะไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ และใครจะกล้าเชื่อ

“เรื่องในอดีตพวกนี้อย่าไปพูดถึงมันเลย”

เงาร่างนั้นถอนหายใจ “สหายน้อย ตอนนี้เจ้าจะเล่าเรื่องจวินหวนให้ข้าฟังได้ไหม”

หลินสวินคิดเล็กน้อยก็เล่าเรื่องที่บังเอิญพบจวินหวนสมัยทะยานผ่านฟ้าดาราให้เขาฟังทั้งหมด

“ฮ่าๆ จวินหวนยังแปลงเป็นผู้ชายท่องไปในฟ้าดาราเหมือนตอนนั้นเลย ด้วยฝีมือของนาง อย่าว่าแต่เจ้า ต่อให้ระดับจักรพรรดิบางส่วนยังมองไม่ออกว่านางเป็นผู้หญิง”

เงาร่างนั้นหัวเราะร่า เผยความสุขใจ ตัวเขาฉายแววที่บอกไม่ถูกบางอย่างออกมา เหมือนจะนึกถึงเงาร่างงามที่เคยทำให้เขาเฝ้าฝันหาคนนั้น

“ตอนข้าได้รู้จักนาง ก็รู้สึกประหลาดใจหาใดเทียบว่าเหตุใดโลกนี้ถึงมีชายที่งดงามโดดเด่นปานนั้นได้ ต่อมาหลังจากพวกเราสองคนเป็นเพื่อนร่วมทางท่องเที่ยวไปด้วยกันพักใหญ่ ข้าถึงรู้ว่าที่แท้จวินหวนเป็นผู้หญิง…”

เสียงเขาเจือแววหวนความหลัง สีหน้าก็เปี่ยมไปด้วยร้อยยิ้ม “เจ้าไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นข้าดีใจแค่ไหน ในใจคล้ายมีเสียงกำลังบอกว่า ได้พบกับคนดีเช่นนี้สักคนบนมรรคาอันแสนยาวช่างเป็นสุขเพียงใด”

“แต่ว่า…” เขาพูดถึงตรงนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ถูกความขมขื่นหนักหน่วงเข้าแทนที่ “แต่ในสายตาจวินหวน กลับมองข้าเป็นพี่น้องง เป็นเพื่อนรู้ใจ เป็นสหาย…”

หลินสวินพูดในใจว่าเป็นดังคาด

นี่อาจเรียกได้ว่าบุปผาร่วงหล่นมีใจ สายธารหลั่งไหลกลับไร้รัก รสชาติของมัน ดูจากจักรพรรดิอสนีดับสูญที่เคยพลานุภาพสะเทือนฟ้าดาราคนนี้ก็รู้แล้ว

ถูกขังอยู่ในนี้มาไม่รู้กี่ปี การรับรู้สับสน บาดแผลเต็มตัว พอเพิ่งได้สติขึ้นมาบ้าง สิ่งที่คิดไม่ใช่จะปลดพันธนาการออกไปอย่างไร แต่เป็นการเฝ้าคิดถึงศิษย์พี่จวินหวนอยู่ตลอด…