Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1987

บริเวณใกล้ๆ พายุอสนีดุจกระแสเชี่ยว โจมตีและฟาดฟันหน่ออ่อนที่แผ่พลังชีวิตออกมานั้น กลิ่นอายทำลายล้างน่าตกตะลึงหาใดเทียบ

เหล่านี้ล้วนเป็นพลังระเบียบมรรคอสนี เต็มไปด้วยอานุภาพทำลายล้างสูงส่ง!

จักรพรรดิอสนีดับสูญเป็นคนเย่อหยิ่งไร้เทียมทานปานไหน แต่ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดกลับถูกกำราบอยู่ที่นี่มาตลอด แม้แต่สติสัมปชัญญะยังสับสน ไร้พลังสลัดพ้น แค่ก็รู้ว่าระเบียบมรรคอสนีนั้นน่ากลัวเพียงใด

ทว่าพลังชีวิตของต้นอ่อนนั้นกลับรับการฟาดฟันและโจมตีทั้งหมดนี้ไว้ได้!

มันเปล่งประกายใสกระจ่าง คลื่นพลังชีวิตสีเขียวที่ไหลหลั่งออกมาก็เหมือนต้นหญ้าน้อยที่ถูกบดขยี้ไม่หยุดกลางพายุฝนลมคลั่ง เผยความหนักแน่นและดื้อดึงหาใดเทียบ

การจู่โจมที่ประหนึ่งทำลายล้างแต่ละครั้ง ทำให้มันต้องรับการทรมานอันน่ากลัว ทว่าทุกครั้งมันก็จะตั้งตรงขึ้นมาดั่งปาฏิหาริย์!

“ทำลายและเกิดใหม่ ก็เหมือนวัฏจักรความเป็นและความตาย หงส์อาบเพลิงจึงเกิดใหม่ได้ พลังชีวิตของสรรพชีวิตทั่วหล้าก็ซ่อนอยู่ในนัยเร้นลับมหามรรคอสนีนี้”

เสียงของเงาร่างนั้นตื่นเต้น เหมือนกับได้เผยแพร่มรรคถ่ายทอดวิชา “แต่ว่า สายฟ้าสังหารเป็นหลัก ทำลายล้างมรรค หมายจะหาพลังชีวิตในสายฟ้าทำลายล้าง… ยากนัก!”

“เปรียบดั่งผู้ฝึกปราณฝ่าด่านเคราะห์ทะลวงระดับ ภายใต้อสนีเคราะห์เต็มฟ้า ทำให้ผู้ฝึกปราณไม่รู้เท่าไรจิตวิญญาณแตกซ่าน ดับสลายโดยสมบูรณ์ท่ามกลางการทำลายล้าง ทว่าขอเพียงฝ่าด่านอสนีเคราะห์ได้ ก็จะทำให้มรรควิถีของตนแปรสภาพโดยสมบูรณ์ราวเกิดใหม่…”

…ในเสียงบรรยายของเงาร่างนั้น หลินสวินมองดูพลังชีวิตของต้นอ่อนที่แปรสภาพและยกระดับภายใต้การทำลายล้างของสายฟ้า ความตระหนักรู้มากมายผุดขึ้นในใจ

เขาเคยฝึกกายมรรคไม้เขียว ครอบครองอภินิหารแห่งความเป็นตายรุ่งโรจน์โรยร่วง ดังนั้นเมื่อเห็นต้นอ่อนที่แปลงมาจากไม้โพธิ์นั้นแปรสภาพ ก็มีการหยั่งรู้ที่แตกต่างออกไป

ส่วนนัยเร้นลับอสนีที่จักรพรรดิอสนีดับสูญกล่าว ก็ทำให้เขาเกิดการรับรู้ต่อการทำลายล้างและเกิดใหม่ในรูปแบบใหม่ทั้งหมด

‘มรรคอสนีแกร่งกล้าอหังการถึงที่สุด ครองพลังสังหาร ดำเนินการทำลายล้าง พลิกเป็นตาย แปรเปลี่ยนนิพพาน… แม้แต่กลิ่นอายด่านเคราะห์ที่ปกคลุมทั่วหล้า ยังใช้พลังอสนีเป็นวิธีลงโทษจากฟ้า…’

เมื่อเสียงนี้ไหวกระเพื่อมในใจหลินสวิน ‘คัมภีร์มหาอสนีดับสูญ’ ที่กลายเป็นรอยประทับนั้นก็ผุดเข้าไปในห้วงนิมิต แปรสภาพเป็นรอยประทับรูปร่างคล้ายสายฟ้า

ตูม!

ชั่วขณะเดียวนัยเร้นลับต่างๆ ที่เกี่ยวกับมรรคอสนีก็ผุดขึ้นในใจหลินสวินราวกับกระแสธาร ทั้งลวดลายมหามรรคที่เกี่ยวข้องกับสายฟ้าต่างๆ ปรากฏการณ์ประหลาดสะท้านโลกที่แปรสภาพมาจากสายฟ้าภาพแล้วภาพเล่า เสียงสายฟ้ากึกก้องกัมปนาทสายแล้วสายเล่า…

ล้วนแปรสภาพเป็นพลังมรดกที่มหัศจรรย์ยากหยั่งถึง ทำให้ทั้งตัวหลินสวินตกอยู่ในสภาวะการหยั่งรู้อันแปลกประหลาด ไม่อาจถอนตัวได้

นี่เป็นยอดคัมภีร์มรรคที่จักรพรรดิอสนีดับสูญสร้างขึ้นด้วยตัวเอง ในนั้นยิ่งมีการหยั่งรู้และประสบการณ์ของจักรพรรดิอสนีดับสูญจวบจนตอนนี้!

ถ้ามีคนที่รู้จักจักรพรรดิอสนีดับสูญ ต้องตกตะลึงสั่นสะท้านกับสิ่งนี้ รู้สึกทำใจเชื่อได้ยาก

เพราะบนทางเดินโบราณฟ้าดาราอันกว้างใหญ่เมื่อนานมากแล้ว มองดูทั่วหล้า จักรพรรดิอสนีดับสูญก็คือมหาจักรพรรดิที่ทั้งโลกยอมรับให้เป็นอันดับหนึ่งในมรรคอสนี!

เขาจองหองอวดดี ความสามารถไร้เทียมทาน ท่องไปทั่วหล้า ถูกยกให้เป็น ‘ยอดจักรพรรดิมรรคอสนี’ ความกล้าแกร่งของพลานุภาพประหนึ่งสุริยันฉายเด่น สร้างตำนานที่สามารถสะท้านนิรันดร์กาลได้ไม่รู้เท่าไร

บุคคลเทียมฟ้าอย่างเขา มีรากฐานพลังที่สามารถตั้งสำนักได้นานแล้ว!

แต่ใครก็รู้ว่าจักรพรรดิอสนีดับสูญหยิ่งผยองยิ่งนัก หยิ่งผยองจนคิดว่าโลกอันยิ่งใหญ่นี้ ไม่มีใครสามารถสืบทอดมรดกวิชาของเขาได้ ดังนั้นจวบจนก่อนเข้ามาในเขตต้องห้ามเซียนโบราณก็ยังไม่เคยรับศิษย์!

แต่ตอนนี้ เพียงเพราะหลินสวินเป็นศิษย์น้องของจวินหวน เขาก็หลอมมรดกวิชาทั้งหมดเข้าไปในรอยประทับหนึ่งและถ่ายทอดให้หลินสวิน!

หากเรื่องนี้ถูกใครรู้เข้าจะรู้สึกอย่างไร

รักบ้านก็รักอีกาด้วย ก็เป็นเช่นนี้!

“จวินหวน… จวินหวน… ถ้าข้าหลุดไปได้จะต้องไปหาเจ้าแน่ ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลเพราะเจ้าเป็นผู้สืบทอดคีรีดวงกมล กลัวจะทำให้ข้าติดร่างแหไปด้วย แต่ข้าจี้เสวียนจะไปสนใจเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร”

ในกรงขังเงาร่างนั้นพึมพำ “ขอเพียงได้พบเจ้าอีกครั้ง… ต่อให้เป็นศัตรูกับทั้งโลกก็ไม่เป็นไร”

ไกลออกไปหลินสวินสีหน้าตกตะลึง เหมือนบ้าเหมือนเมา จมอยู่ในการหยั่งรู้มรรคไม่อาจถอนตัวได้

ท่ามกลางกระแสอสนี พร้อมๆ กับเวลาที่ผันผ่าน พลังชีวิตแวววาวของหน่ออ่อนนั้นก็เหมือนต้นอ่อนต้นหนึ่ง แตกหน่อเจาะเปลือก งอกเงยท่ามกลางการทำลายล้าง อาบชโลมอยู่ภายใต้การโจมตีของระเบียบมรรคอสนี เริ่มเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรงทีละน้อย…

……

ณ จุดที่ห่างจากบึงแห่งนี้ไปไกลลิบ

พวกหวงฝู่เซ่าหนงสีหน้าปนเปไปด้วยความรู้สึกต่างๆ แต่ละคนต่างรู้สึกเหมือนรอดตายหวุดหวิด

ภาพก่อนหน้านั้นน่ากลัวเกินไปแล้ว!

ประกาศิตมรรคจักรพรรดิชิ้นหนึ่งกลับถูกมือใหญ่อสนีดั่งบังฟ้าได้ข้างนั้นบีบกระจุยอย่างง่ายดาย ทำเอาพวกหวงฝู่เซ่าหนงไม่กล้าจินตนาการ ว่าถ้าตอนนั้นหนีออกมาช้าไปนิดเดียวผลลัพธ์ที่ตามมาจะน่ากลัวขนาดไหน

“เจ้าหมอนั่นหนีเคราะห์นี้ไม่ได้”

จู่ๆ ก็มีคนยิ้มเอ่ยอย่างยินดีกับความทุกข์ของคนอื่น

ครู่เดียวคนอื่นๆ ก็ได้สติกลับมาด้วย ต่างยิ้มอย่างอดไม่ได้แล้ว

ก่อนหน้านี้หลินสวินนั่นยังเพ้อพก ว่าจะอาศัยพลังของยอดเขาพิสดารนั่นโยนเภทภัยมาให้พวกเขา

แต่ตอนนี้ตัวเขาเองกลับตกลงหลุมไปเสียแล้ว!

นี่ก็เรียกว่าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว รนหาที่ตายเองจะไปโทษใครได้