Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2064

กลางฟ้าดารามีหลุมดำน้ำวนมหึมาหาใดเปรียบหลุมหนึ่งปรากฏ ยามหมุนวนเนิบช้าจะพาให้รู้สึกว่าฟ้าดารานั้นบิดเบี้ยว

ละอองแสงแห่งกาลเวลาที่สีสันสวยงามลอยล่องรอบหลุมดำน้ำวน งดงามจนทำให้ผู้คนใจสั่นสะท้าน

ยานข้ามโลกของเรือนเร้นหมอกขับผ่านมาช้าๆ เทียบกับหลุมดำน้ำวนมหึมานั่นแล้ว ดูเล็กจ้อยไม่สะดุดตาเหมือนธุลีทรายเม็ดหนึ่ง

เมื่อเห็นแสงแห่งกาลเวลาที่โปรยปรายดุจสายฝนนั่น ผู้ฝึกปราณบนยานข้ามโลกไม่มีใครไม่สูดหายใจหนาวเยือก

กาลเวลา

หนึ่งในพลังระเบียบที่น่าหวาดกลัวถึงขีดสุด ต่อให้เป็นระดับจักรพรรดิ ก็ล้วนต้านการกัดกร่อนของเวลาไม่อยู่

กฎระเบียบเช่นนี้ถึงขั้นน่ากลัวกว่าพลังระเบียบต้องห้ามนั่น และบนทางเดินโบราณฟ้าดารานี้ นับแต่อดีตจนปัจจุบันก็แทบไม่มีใครหยั่งรู้นัยเร้นลับของกาลเวลาได้!

“กาลเวลาดั่งมีดเฉือน สังหารบรรพจารย์จักรพรรดิ ฟาดฟันสรรพชีวิต น่ากลัวเหมือนมหามรรคแห่งโชคชะตา”

เมื่อเห็นภาพนี้เย่จื่อก็พึมพำอย่างอดไม่ได้

หลินสวินสีหน้าราบเรียบ ในใจกลับเกิดความรู้สึกประหลาด

พลังพรสวรรค์ที่ชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดของเขามีก็เกี่ยวข้องกับกาลเวลา สามารถทำให้เวลาหยุดเดินได้ชั่วพริบตาหนึ่ง!

เมื่อพลังปราณสูงขึ้น หลินสวินก็เข้าใจความน่ากลัวของ ‘อภินิหารหยุดเวลา’ อย่างลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม เรียกได้ว่าเป็นการเย้ยฟ้าอย่างแท้จริง

ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงและกริ่งเกรงของคนมากมาย ยานข้ามโลกขับเข้าไปในหลุมดำน้ำวนขนาดมหึมานั่นอย่างเนิบช้า

พริบตานี้ยานข้ามโลกราวกับตกอยู่ในความปั่นป่วนของเวลา เกิดแรงสะเทือนและเสียงกัมปนาทรุนแรงหาใดเปรียบ ผู้ฝึกปราณทุกคนล้วนจิตใจสะท้านไหว

ต่อให้ผู้คุ้มกันของเรือนเร้นหมอกแจ้งเตือนไว้แล้วว่าไม่จำเป็นต้องกังวล แต่เมื่อเผชิญหน้ากับภาพที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้ ก็ไม่วายทำให้ผู้คนตื่นตระหนก

ในพริบตานี้เอง หน้าอกของหลินสวินพลันร้อนระอุ ชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดที่เงียบมาตลอดราวกับตื่นขึ้น เกิดกระแสอบอุ่นที่แปลกประหลาดลึกลับ

ฟุ่บ!

ทันใดนั้นแสงแห่งกาลเวลาที่งามตระการดั่งภาพฝันโฉบพุ่งออกมาราวถูกชักนำ หายเข้าไปร่างของหลินสวินในช่วงที่ทุกคนไม่สังเกตเห็น

หลินสวินรู้สึกแค่ว่ามีพลังที่น่ากลัวเสียดกระดูกทะลวงเข้ากลางใจ เบื้องหน้าพลันมืดทะมึน เกือบจะหมดสติไป

การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้เขารับมือไม่ทันเช่นกัน ถึงขั้นไม่ทันตั้งตัว

ตูม!

ตรงเส้นปราณหัวใจเหมือนภูเขาไฟที่เงียบสงบปะทุขึ้น ทำให้ร่างกายของหลินสวินเป็นสีแดงเข้มทันที ราวกับจะหลั่งเลือด

ความเจ็บปวดสาหัสที่ไร้ขอบเขตดั่งหมื่นกระบี่ทิ่มแทงใจ เจ็บจนหลินสวินอดส่งเสียงอึดอัดในคอไม่ได้

“หลินสวิน เจ้าเป็นอะไรไป”

เย่จื่อสังเกตเห็นความผิดปกติ

“ไม่เป็นไร”

หลินสวินแทบจะต้องกัดฟันกรอดกว่าจะเค้นคำนี้ออกมาได้

ชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดของเขาอยู่ที่เส้นปราณหัวใจ ยามนี้มีพลังกฎเกณฑ์ของเวลาสายหนึ่งพุ่งกระแทกอยู่ภายใน คล้ายต้องการกัดกร่อนและยึดครองชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดของเขา

อาศัยมรรควิถีของหลินสวินในตอนนี้ก็ยังจนปัญญา ไม่รู้ว่าควรรับมืออย่างไร ได้แต่อดกลั้นเอาไว้

ผ่านไปหนึ่งเค่อเต็มๆ

พลังเวลาที่พุ่งชนประหนึ่งม้าป่าหลุดจากบังเหียนในเส้นปราณหัวใจนั้น จึงถูกพลังประหลาดที่ชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดแผ่ออกมากลืนกินทีละน้อยจนหายไป

ส่วนหลินสวินก็หน้าซีดเผือดนานแล้ว เสื้อผ้าล้วนชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทั้งตัวเปียกชื้นเหมือนเพิ่งขึ้นจากน้ำ

เขาหอบหายใจเฮือกใหญ่ ในใจยังหวาดผวา

เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เหมือนผ่านการดิ้นรนจากความเป็นตายจริงๆ ช่างกะทันหันและน่ากลัวเกินไปแล้ว

“ไม่เป็นไรจริงหรือ” เย่จื่อถาม

“ครั้งนี้ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”

หลินสวินผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ สงบจิตสัมผัสดู

กฎเกณฑ์เวลาสายหนึ่งกลับทะลวงเข้ามาในชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดของตน เหตุคาดไม่ถึงที่เกิดขึ้นกะทันหันเช่นนี้จะเป็นโชคหรือภัยกันแน่

ชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดแวววาวราวหยกขาวบริสุทธิ์ไร้ที่ติ แสงเจิดจ้าดั่งภาพมายาเวียนวน ดูลึกลับหาใดเปรียบ

พลังของอภินิหารหยุดเวลาก็สั่งสมอยู่ภายใน

เมื่อหลินสวินหยั่งรู้โดยละเอียด ก็สังเกตเห็นความแตกต่างได้ทันที…

บนพื้นผิวที่เกลี้ยงเกลาของชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิด กลับปรากฏลายเส้นที่แทบจะมองไม่เห็น!

ลายเส้นนี้เหมือนร่องรอยแห่งมหามรรค ทั้งเหมือนเส้นลายกระดูกตามธรรมชาติ หากไม่ดูอย่างละเอียดก็ไม่อาจสังเกตเห็น

เมื่อเห็นภาพนี้หัวใจหลินสวินกลับเต้นรัวไม่เป็นส่ำ เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

หรือว่านี่… คือกฎเกณฑ์เวลาสายนั้น!?

หากเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่หมายความว่าข้ามีโอกาสสัมผัสและหยั่งรู้นัยเร้นลับแห่งเวลาแล้วหรอกรึ

นึกถึงตรงนี้นัยน์ตาของหลินสวินก็วาววาบขึ้นมา รู้สึกว่าความเจ็บปวดที่ได้รับก่อนหน้านี้ล้วนไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่อะไร

ต้องรู้ว่าเวลาเป็นถึงพลังระเบียบสูงส่งที่ถูกมองว่าเป็นสิ่งที่ไม่อาจสัมผัสได้ แม้แต่ระดับจักรพรรดิยังได้แต่มุ่งหวัง ไม่อาจแตะต้อง!

หากให้พวกเฒ่าดึกดำบรรพ์บนโลกนี้รู้ว่า มีกฎเกณฑ์เวลาที่ดูเล็กจ้อยหาใดเปรียบนี้ซ่อนอยู่ในตัวเขา เกรงว่าคงคลุ้มคลั่งจนอยากผ่าสมองเพื่อชิงไปแน่

แต่เมื่อหลินสวินใจเย็นลงและลองสัมผัสดู ก็กลับค้นพบอย่างตกตะลึงว่าประทับมหามรรคที่คล้ายกฎเกณฑ์เวลาสายนั้น กลับไม่อาจถูกรับรู้โดยสิ้นเชิง