Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2093

ตอนที่ 2093 การต่อสู้ที่ต่างกันมาก

ในโถงใหญ่บนเขาเมฆาเลิศ จักรพรรดิมารวายุสังหาร เจ้าแคว้นหงอวี่และเจ้าแคว้นเซวียนชงยืนอยู่เคียงกัน

เมื่อเห็นไอสังหารล้นฟ้าที่แผ่ออกมาจากร่างหลินสวิน ในใจพวกเขาก็ตกตะลึงไม่หยุด ล้วนไม่กล้าเชื่อว่านี่คืออานุภาพที่มกุฎกึ่งจักรพรรดิคนหนึ่งครอบครอง

ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของไอสังหารและอานุภาพรอบตัวหลินสวิน ส่วนลึกของนัยน์ตาปาฉีก็อดฉายแววประหลาดวูบหนึ่งไม่ได้

ไม่อาจไม่ยอมรับ เด็กทารกที่เดิมสมควรตายในปีนั้นคนนี้ สมเป็นอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยมที่สุดในใต้หล้าของโลกปัจจุบัน ค้นหาทั่วทางเดินโบราณฟ้าดารา เกรงว่าคงยากหาใครเทียบ

นี่ทำให้ในใจปาฉีอดใคร่รู้ยิ่งกว่าเดิมไม่ได้ หลินสวินที่สูญเสียชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิด พลิกฟ้าเปลี่ยนชะตาชีวิต ประสบความสำเร็จเหมือนวันนี้ราวกับเกิดใหม่ได้อย่างไรกันแน่

ตูม!

ฟ้าดินสั่นสะเทือน หลินสวินก้าวย่างในอากาศ ไอสังหารพลุ่งพล่านทำให้ฟ้าดินที่อยู่ใกล้เขาตกอยู่ในความปั่นป่วน มีแสงศักดิ์สิทธิ์เหลือคณาไหลวนรอบตัวเขา

“จะลงมือตอนนี้รึ เจ้าไม่อยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้นหรือ” ปาฉีพลันกล่าว

“ฆ่าเจ้าแล้วดูดความทรงจำในจิตวิญญาณออกมา เท่านี้ข้าก็ได้คำตอบ”

หลินสวินสูดหายใจลึก ส่งเสียงเย็นชา “เย่จื่อ!”

เย่จื่อในกล่องกระบี่สำริดแปลงเป็นแสงแพรวพราวสายหนึ่ง เคลื่อนขวางออกมา

เย่จื่อสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าครั้งนี้หลินสวินเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เผยความแค้นและไอสังหารถึงขีดสุดออกมา

ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีมาก่อน

เย่จื่อไม่ได้ซักถามและไม่ได้บอกหลินสวิน ว่าชายที่ยืนอยู่ใต้เวิ้งฟ้าตรงหน้านั้นมีพลังปราณลึกล้ำยากหยั่งถึง คล้ายคนที่อยู่ในระดับจักรพรรดิขั้นเจ็ด!

หรือพูดได้ว่าเย่จื่อรู้อยู่แล้วว่าต่อให้บอกความจริงที่น่ากลัวนี้กับหลินสวิน อีกฝ่ายก็ไม่มีทางถอยแค่นี้แน่

ดังนั้นเย่จื่อจึงไม่พูดสักคำ ลงมือในทันที

ฟุ่บ!

ปราณกระบี่สายหนึ่งทะลวงขึ้นเหนือเมฆ เจิดจรัสดั่งรุ้งเทพทะลวงนภา สั่นคลอนธารดารา เจตกระบี่ที่ยิ่งใหญ่หาใดเปรียบนั้น ราวกับจะเฉือนทำลายฟ้าดินแถบนี้จนสิ้น

นี่คือพลังขั้นสุดยอดของเย่จื่อ เขาเคยใช้กระบี่นี้กำราบพวกเจ้าแคว้นหลิ่นเฟิง หมิงเยวี่ย ฮวงโหว เฟยหยาอย่างง่ายดายมาแล้ว!

“นี่ก็คือวิญญาณกระบี่ที่เคยทำให้จักรพรรดิกระบี่เยือกแข็งเกิดความโลภหรือ ไม่ใช่สิ่งที่ของทั่วไปเทียบได้จริงๆ”

นัยน์ตาแดงก่ำของปาฉีมีแสงประหลาดไหลวน น้ำเสียงต่ำลึก

ขณะกล่าวตรงหน้าเขาปรากฏกฎเกณฑ์มรรคจักรพรรดิแดงก่ำ วิวัฒน์เป็นศีรษะอสรพิษเหี้ยมเกรียมขนาดมหึมาเท่าบ้าน เชิดหัวขึ้นฟ้า อ้าปากกลืนกิน

ตูม!

ปราณกระบี่ที่ดุดันรุนแรงหาใดเปรียบนั้น กลับถูกศีรษะอสรพิษมหึมานั่นเขมือบราวทำจากกระดาษ หายไปจนเกลี้ยง

ปาฉีเหมือนทำเรื่องที่ธรรมดาอย่างมาก พูดเองเออเอง “น่าเสียดาย คิดจะลงมือกับข้า แต่ยังไม่เท่าไร”

นัยน์ตาเย่จื่อหดรัด

หลินสวินกำหมัดแน่นเงียบๆ กลางนัยน์ตาดำเต็มไปด้วยความคั่งแค้น เพลิงโทสะโหมกระหน่ำอยู่ในร่างเขาดั่งไฟลุกโชน แต่ไม่ทำลายสติของเขา

แค่การโจมตีนี้ก็ทำให้เขาตระหนักได้ว่า ความเข้าใจที่มีต่อปาฉีก่อนหน้านี้อ่อนต่อโลกจนน่าขันเพียงใด นี่ใช่คนที่กึ่งจักรพรรดิเทียบได้เสียที่ไหน

บนเขาเมฆาเลิศ พวกจักรพรรดิมารวายุสังหารต่างยกภูเขาออกจากอก ตอนที่เย่จื่อลงมือก่อนหน้านี้ทำให้พวกเขาตกใจจนเหงื่อแตกไปทั่วร่าง อานุภาพของปราณกระบี่นั้นทำเอาพวกเขาต่างขนลุกไปทั้งตัว สัมผัสได้ถึงภัยคุกคามยิ่งใหญ่

ยังดีที่เมื่ออยู่ต่อหน้ามหาจักรพรรดิปาฉี กระบี่นี้… ก็ไม่อาจต้านทานได้!

“ข้าจะให้โอกาสเจ้า เผยวิธีเอาตัวรอดบนตัวเจ้าออกมาให้หมดเถอะ มิฉะนั้น… หากรอให้ข้าลงมือ เกรงว่าเจ้าคงไม่มีโอกาสได้สำแดงออกมาแล้ว”

เสียงของปาฉีดังก้องอยู่กลางฟ้าดิน ดูอวดดีหาใดเปรียบ สีหน้าเฉยชาอำมหิตอยู่ตลอด ราวกับเทพที่สูงส่งเหนือผู้อื่น

ฟ่อ!

ข้างหน้าเขาศีรษะอสรพิษที่ใหญ่เท่าบ้านแผดเสียงคำราม ภูผาธาราใกล้เคียงแตกระเบิดทรุดตัวลง พลังกฎเกณฑ์ระดับจักรพรรดิที่น่ากลัวกลายเป็นกระแสน้ำหลากสีเลือดไร้ขอบเขต ม้วนพัดไปทางหลินสวิน

เย่จื่อลงมือฟันปราณกระบี่นับหมื่นพันออกมา ล้วนแหวกผ่านอากาศเคลื่อนกวาดออกไป

ตูม!

ฟ้าถล่มดินทลาย สุริยันจันทราหม่นแสง

ปราณกระบี่ไร้ขอบเขตปะทะกระแสน้ำหลากสีเลือด อานุภาพที่เกิดขึ้นชวนประหวั่นเกินไป ราวกับจะทำลายฟ้าดินแถบนี้จนสิ้น

เมื่อฝุ่นควันจางหาย เงาร่างของเย่จื่อพลันเปลี่ยนเป็นอับแสงขึ้นมา

แตกต่างกันเกินไปแล้ว!

หากเป็นช่วงที่เขาอยู่ในสภาพยอดเยี่ยม ย่อมไม่หวาดกลัวคนที่เหมือนจะอยู่ในระดับจักรพรรดิขั้นเจ็ดแต่แรก ที่น่าเสียดายคือตอนนี้อย่างมากเขาก็ได้แต่ไปสังหารคู่ต่อสู้ระดับจักรพรรดิขั้นสี่เท่านั้น

แต่เย่จื่อกลับไม่เผยความหวาดกลัวออกมาเพียงเสี้ยว เงาร่างพุ่งไปกลางอากาศ แม้จะสูงแค่สามชุ่น แต่กลับมีอานุภาพเหมือนหนึ่งคนเฝ้าด่าน หมื่นทหารมิอาจกราย

ในเมื่อครั้งนี้หลินสวินไม่กลัวความตาย ต้องการสู้ให้ถึงที่สุด เขาเย่จื่อ… ยังมีอะไรต้องหวาดกลัว

วิญญาณกระบี่ ไม่เคยกลัวตาย!

“วิญญาณกระบี่นี้ใกล้ยืนหยัดไม่อยู่แล้ว แต่เจ้าสามารถหนีจากโลกใหญ่หงเหมิงมาถึงโลกมืดได้ ย่อมไม่ได้มีวิธีเอาตัวรอดแค่นี้กระมัง”

ปาฉีเอ่ยปากอีกครั้ง เขายืนอยู่ใต้เวิ้งฟ้าเหนือยอดเขาเมฆาเลิศมาตลอด ราวกับไม่อาจสั่นคลอน พาให้คนขวัญหนีดีฝ่อ

นี่ก็คืออานุภาพของ ‘ฝีมือที่อำมหิต’ ในโลกมือ ต่อให้เป็นระดับจักรพรรดิกล่าวถึง ก็ไม่มีใครไม่หน้าเปลี่ยนสี

“พูดมากเช่นนี้ ได้แต่พิสูจน์ว่าในใจเจ้ามีความกังวลและหวาดกลัว”

นัยน์ตาดำของหลินสวินเยียบเย็น ไอสังหารซัดสาดดุจกระแสน้ำ “ไม่อย่างนั้นทำไมเจ้าถึงไม่กล้าลงมือเต็มกำลัง”

ปาฉีเงียบไปครู่หนึ่งจึงพยักหน้ากล่าว “ไม่ผิด ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือวิญญาณกระบี่นั่น สำหรับข้าล้วนไม่คู่ควรให้พูดถึง สิ่งเดียวที่หวาดกลัวคือวิธีเอาตัวรอดบนตัวเจ้าเท่านั้น กันไว้ดีกว่าแก้ ข้าไม่อยากเสียท่า”

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนประเด็น แววตาชวนสะพรึง “แต่ไม่ว่าจะเกิดตัวแปรอะไร วันนี้ย่อมไม่อาจเปลี่ยนฉากจบที่เจ้าต้องตาย!”

วาจาเฉยชา ไม่ยอมให้กังขา

เขามีพลังอันเด็ดขาดและสูงส่ง ทะนงตนดั่งเทพ แต่ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนไม่หยิ่งผยองและไม่ประมาท นิ่งสงบและเยียบเย็น