Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2094

ตอนที่ 2094 แค่สัตว์เลื้อยคลานตัวหนึ่งเท่านั้น

แต่หลินสวินก็ไม่ถอยหลบ

นัยน์ตาดำของเขาจ้องมองปาฉีที่อยู่ห่างออกไป ในแววตาคือความเด็ดเดี่ยวที่คลุ้มคลั่งถึงขีดสุด

“เย่จื่อ เจ้ากลับเข้าไปในกล่องกระบี่ก่อน”

หลินสวินเอ่ยเสียงเบา

แต่เย่จื่อกลับส่ายหัวปฏิเสธ ดูมุ่งมั่นหาใดเปรียบเช่นกัน

วิญญาณกระบี่…

จะถอยหนีได้อย่างไร

ความตายไม่ใช่เรื่องที่น่าหวาดหวั่นอะไรเลย!

หลินสวินอึ้งไป จากนั้นก็อดหัวเราะลั่นไม่ได้ “ช่างเถอะ วันนี้พวกเราพี่น้องมาสู้กับเดรัจฉานเฒ่านี่ให้ตายกันไปข้าง!”

พี่น้อง?

ในสถานการณ์ที่อันตรายเช่นนี้ คำเรียกนี้กลับเหมือนพลังที่บอกไม่ถูกอย่างหนึ่ง ทำให้เย่จื่ออดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน

หัวเราะอย่างเบิกบานมาก

เขามีความสุขมากจริงๆ ที่แท้ในใจหลินสวินก็เห็นเขาเป็นเหมือนพี่น้อง!

ห่างออกไป เมื่อเห็นว่าหลินสวินและเย่จื่ออับจนหนทางแล้ว ปาฉีก็หัวเราะขึ้นมา สีหน้าเจือแววดูถูก ความเยียบเย็นและไอสังหารพวยพุ่ง

บาดแผลสาหัสที่ได้รับก่อนหน้านี้ ฟื้นฟูกลับมาตอนที่เลือดลมทั่วร่างเขาซัดโหมนานแล้ว แต่บาดแผลภายในกลับไม่อาจฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว

แต่ไม่เป็นไร

ต่อให้บาดเจ็บหนักเจียนตาย เขาก็มั่นใจว่าจะบี้มดปลวกที่ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำสองตัวนี้ให้ตายได้แน่นอน!

“เจ้าหนุ่ม ปีนั้นข้าชิงชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดของเจ้ามาให้อวิ๋นชิ่งไป๋ วันนี้ข้าจะชิงจิตวิญญาณและเลือดเนื้อของเจ้ามาหลอมเป็นหุ่น ให้ตายทั้งเป็นไปชั่วกัปกัลป์!”

ท่ามกลางเสียงที่อำมหิตและแหบพร่า ปาฉีลงมือโดยไม่ลังเล

ด้านหลังเขาปรากฏวงแสงสีเลือดวงหนึ่ง สะท้อนเงาร่างสัตว์ปีศาจตัวใหญ่ไร้ขอบเขต ศีรษะมหึมาทั้งแปดเชิดขึ้น แผดเสียงคำรามบดขยี้ห้วงอากาศ

หางทั้งแปดกวัดแกว่ง ทำให้ฟ้าดินหมื่นลักษณ์ปั่นป่วน!

กระบวนผนึกมากมายที่ปกคลุมเขาเมฆาเลิศกลายเป็นเถ้าละอองลอยทั่วฟ้าทั้งอย่างนั้น พวกจักรพรรดิมารวายุสังหารที่ตื่นตระหนกจวนสิ้นหวัง พุ่งหลบไปอย่างน่าอนาถทันที

ต่อให้เป็นเช่นนั้นพวกเขาก็ยังรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อหาใดเปรียบ แทบจะหายใจไม่ออก

มหาจักรพรรดิปาฉีที่เดือดจัด ราวกับเทพมารแห่งยุคที่ก้าวออกมาจากภูเขาศพทะเลเลือด ปกคลุมฟ้าดินแถบนี้ไว้ในความหวาดกลัว!

ตูม!

ปาฉีสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ง หางอสรพิษที่ใหญ่โตดั่งสันเขาพุ่งออกมา ราวกับแส้เทพที่อยู่ในมือเทพสวรรค์ บดขยี้ห้วงอากาศ หวดเฆี่ยนหยินหยาง

กลิ่นอายเพียงบางเบาของระดับจักรพรรดิขั้นแปดล้วนบดทลายใต้หล้าได้ และการโจมตีของหางอสรพิษนี้ก็ยิ่งน่ากลัวถึงขีดสุด

หลินสวินไม่หลบหลีก ด้วยไม่อาจหลบได้แต่แรก

เย่จื่อก็ไม่หลีกหลบ เขารู้ดีว่าหลินสวินที่เพิ่งมีพลังปราณระดับมกุฎกึ่งจักรพรรดิสามชั้นฟ้า อย่าว่าแต่ต้านทานการโจมตีนี้เลย แค่อานุภาพกดดันที่การโจมตีนี้ปล่อยออกมาก็ฆ่าอีกฝ่ายได้แล้ว

ดังนั้นเขาจึงไม่อาจถอย ท่าทางนิ่งสงบเด็ดเดี่ยว

ปราณกระบี่ที่คลั่งระห่ำหาใดเปรียบสะสมอยู่บนตัวเขา ราวกับจะหลอมให้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย

แต่คนที่ลงมือเร็วกว่าเย่จื่อกลับเป็นศรเทพที่พร่างพรายบาดตาหาใดเปรียบสายหนึ่ง เหมือนทะลวงผ่านกาลนิรันดร์ แผ่กลิ่นอายอำมหิตถึงขีดสุดออกมา

ภายใต้ศรนี้ฟ้าดินต่างอับแสง!

เย่จื่ออึ้งไป นัยน์ตาฉายแววอัศจรรย์

เจ้าหมอนั่นลงมือแล้ว!

ก่อนจะมาถึงโลกมืด บนฟ้าดาราที่กว้างใหญ่ไพศาลนั้น ลูกศรนี่ก็ทะลวงฟ้าดารา สังหารผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิขั้นสี่คนหนึ่งไปอย่างรวดเร็วรุนแรง

ภาพนั้นชวนตะลึงหาใดเปรียบ

แต่เทียบกันแล้ว ลูกศรที่ตัดผ่าอากาศมายามนี้อำมหิตยิ่งกว่า!

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ฟ้าดินหยุดชะงักไปหนึ่งพริบตาอีกครั้ง กาลเวลาหยุดนิ่ง สรรพสิ่งกลับคืนสู่ความสงัด

หางอสรพิษที่เฆี่ยนมานั้นเหมือนถูกตรึงไว้ในภาพวาด มีเพียงศรนั่นที่ตัดทำลายภาพฟ้าดิน ส่งเสียงหวีดหวิว

ตูม!

ไกลออกไป มหาจักรพรรดิปาฉีที่อานุภาพเทียมฟ้าไร้ขีดจำกัดร่างระเบิดออกทันที ฝนโลหิตสาดพรม ฟ้าดินแถบนั้นถูกย้อมไปด้วยสีเลือด

เสียงกัมปนาทราวสะท้านฟ้าสะเทือนดิน ทำลายฟ้าดินที่ประหนึ่งหยุดตรึงนั่น

เวลานี้เองที่พวกจักรพรรดิมารวายุสังหารเห็นมหาจักรพรรดิปาฉีถูกศรหนึ่งยิงจนร่างระเบิด ลูกตาของแต่ละคนเกือบหลุดออกมา ตะโกนร้องเสียงหลง

“เป็นไปได้อย่างไร”

ในหัวพวกเขามึนงง ว่างเปล่าไปหมด

ชั่วพริบตาก่อนหน้านี้ ทำให้มหาจักรพรรดิปาฉีเกือบถูกแหวกอกคว้านท้อง ได้รับบาดเจ็บสาหัส เดิมทีนี่ก็ทำให้พวกจักรพรรดิมารวายุสังหารรู้สึกยากจะเข้าใจ

แต่ตอนนี้เหตุการณ์ชั่วพริบตาได้เกิดขึ้นอีกครั้ง มหาจักรพรรดิปาฉีถูกศรเดียวยิงสังหาร!

เหตุการณ์นองเลือดและน่าเหลือเชื่อนั้นเกือบจะทำให้พวกเขาคลุ้มคลั่ง

มหาจักรพรรดิปาฉี คนที่อยู่ในระดับจักรพรรดิขั้นแปด ‘ผู้มีฝีมืออำมหิต’ ที่สิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนหวาดกลัว แข็งแกร่งและน่ากลัวระดับใด

แต่มาตายลงเช่นนี้… ได้อย่างไร!?

แววตาของเย่จื่อพลันไหววูบ มองไปข้างกายหลินสวิน อู้เชวียที่รูปร่างเหมือนเด็กหนุ่มผมเทากำลังยืนถือธนูวิญญาณไร้แก่นสารอยู่กลางอากาศ กลิ่นอายบนตัวดูอำมหิตบ้าระห่ำ

แต่เย่จื่อกลับสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน ศรนี้ทำให้อู้เชวียเสียพลังไปมากอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของเขาซีดเผือดจนแทบโปร่งแสง

และเมื่อเห็นท่าทางของหลินสวิน เย่จื่อยิ่งตกใจกว่า

หลินสวินในเวลานี้ผมดำทั้งศีรษะเปลี่ยนเป็นสีหิมะนานแล้ว ราวกับแก่ชราไปหลายปีในชั่วขณะเดียว กลิ่่นอายดูอ่อนระโหยโรยแรง นัยน์ตาต่างมืดสลัวหม่นแสง

“หลินสวินเจ้า…” เย่จื่อใจสะท้าน

“ไม่เป็นไร”