Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2097

ตอนที่ 2097 คนกับหมาที่หยิ่งทะนง

ต่อยตีหรือ

จักรพรรดิกระบี่เทียนฉงมุ่นคิ้ว “เจ้าเมี่ยฉยงน่าจะรู้ดีว่าหากเจ้ากับข้าสู้กัน ภายในสิบวันครึ่งเดือนย่อมไม่มีทางตัดสินผลแพ้ชนะแน่”

เมี่ยฉยง!

ชายตาเยิ้มที่ท่าทางซอมซ่อตรงหน้า ถึงกับเป็น ‘จักรพรรดิยุทธ์เมี่ยฉยง’ แห่งหอวิหคทองแดงที่เป็นหนึ่งใน ‘สามยอดนักฆ่า’ เช่นกัน!

“สิบวันครึ่งเดือนไม่เพียงพอ”

จักรพรรดิยุทธ์เมี่ยฉยงส่ายหัวจนเหมือนกลองไม้เขย่า “อย่างน้อย… ก็ต้องสู้กันหนึ่งปีกระมัง”

จักรพรรดิกระบี่เทียนฉงเงียบไปครู่หนึ่งจึงกล่าว “หอวิหคทองแดงของเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่”

จักรพรรดิยุทธ์เมี่ยฉยงกลิ่นเหล้าคลุ้งไปทั้งตัว เอ่ยปากพูดอย่างคลุมเครือ “ต่อยตี”

จักรพรรดิกระบี่เทียนฉงกล่าวอย่างเย็นชา “หากข้าไม่ตอบรับล่ะ”

ฟุ่บ!

เสียงเพิ่งดังขึ้น เงาร่างเขาก็หายไปกลางอากาศ

“หนีหรือ ในเมื่อข้าหมายตาเจ้าไว้แล้วยังจะหนีไปไหนพ้น”

ท่ามกลางเสียงพึมพำเมามาย ชายที่ดูซอมซ่อเกินทนย่ำเท้าลงไป ห้วงอากาศส่งเสียงดังกึกก้อง ถูกแหวกออกเป็นทางเดินสายหนึ่ง

เงาร่างเขาเดินโซเซเข้าไปแล้วเลือนหาย

…

เงาร่างของทั้งสองคนเพิ่งจากไป กลางอากาศก็ปรากฏเงามืดหนึ่ง พลันกลายเป็นภิกษุจีวรดำที่รูปลักษณ์ธรรมดา ท่าทางไม่โดดเด่นรูปหนึ่ง

มองไปยังทิศทางที่จักรพรรดิกระบี่เทียนฉงและจักรพรรดิยุทธ์เมี่ยฉยงหายไป ภิกษุเผยรอยยิ้มเสี้ยวหนึ่ง “ในเมื่อพวกเจ้าจะสู้กันให้สะใจ หลินสวินนั่น… ก็ยกให้ข้าแล้วกัน”

เขาเพิ่งหมุนกายหมายจะจากไป ทันใดนั้นก็มีหมาขนทองตัวหนึ่งเดินมาแต่ไกลอย่างแช่มช้า

นี่เป็นหมาบ้านที่ดูปกติธรรมดา สิ่งเดียวที่ต่างออกไปอาจจะอยู่ที่ขนผิวของหมาตัวนี้ที่เรียบเนียนส่องประกาย ดวงตาทั้งคู่ยิ่งวาววาบถึงขีดสุด

แม้แต่ท่าทางยามก้าวเดินยังดูเย่อหยิ่งเป็นอย่างยิ่ง แลดูสงบผ่อนคลายมาก

หากมีเพียงเท่านี้ก็คงเป็นแค่หมาบ้านที่ถูกพวกผู้ดีเก็บมาเลี้ยงเท่านั้น

แต่พริบตาแรกที่ภิกษุจีวรดำเห็นหมาขนทองตัวนี้ก็ตัวแข็งทื่อ หน้าเปลี่ยนสี หันหลังหนีโดยไม่ลังเล

ในดวงตาของหมาขนทองนั้นไม่อำพรางแววดูถูกแม้แต่น้อย พวกชอบดูถูกคนอื่นก็น่าจะมีท่าทางเช่นนี้กระมัง

“โฮก!”

มันแผดเสียงคำรามต่ำลึกแล้วไล่ตามไป

ต่อให้ไล่ตามหัวของมันก็ยังเชิดสูง ในแววตาเต็มไปด้วยความจองหอง ท่าทางดูแคลนใต้หล้า เหยียดหยันสรรพชีวิต

ที่น่าเหลือเชื่อที่สุดคือ แค่ชั่วขณะมันก็ตามภิกษุจีวรดำนั่นทัน จากนั้นก็รักษาความเร็วในการเคลื่อนที่เหมือนภิกษุจีวรดำ

ภิกษุจีวรดำหน้าเปลี่ยนสีอีกครั้ง ไม่อาจไม่หยุดฝีเท้า

หมาขนทองเปิดปาก กล่าวด้วยท่าทางหยามเหยียดราวสูงส่งเหนือผู้อื่น “หนีต่อสิ ทำไมถึงหยุดเล่า จักรพรรดิธรรมเทียนตูหนึ่งในสามยอดนักฆ่าที่น่าเกรงขาม สิ่งที่ชำนาญที่สุดก็คือวิชา ‘หนึ่งพริบตาหมื่นลี้ ไปมาไร้ร่องรอย’ ไม่ใช่หรือ”

ภิกษุจีวรดำคือจักรพรรดิธรรมเทียนตูนั่นเอง บุคคลน่ากลัวที่ก้าวเดินอยู่ในความมืด ทุกจุดที่เคลื่อนผ่าน ย่อมมีความตายตามมา

แต่หากถูกคนเห็นภาพนี้เข้าคงต้องเป็นบ้าแน่นอน

ใครกล้าเชื่อว่าจักรพรรดิธรรมเทียนตูจะถูกหมาตัวหนึ่งไล่กวด ทั้งยังไล่ตามทันด้วย?

ใครเล่าจะเคยเห็น หมาตัวหนึ่งกล้าเหน็บแนมและเย้ยหยันจักรพรรดิธรรมเทียนตูอย่างดูถูกเช่นนี้

นี่สามารถล้มล้างมุมมองของผู้คนได้เลย!

ทว่าสำหรับจักรพรรดิเทียนตูในตอนนี้ หมาตรงหน้านี้น่ากลัวกว่าสัตว์ประหลาดที่ดุดันที่สุดในยุคดึกดำบรรพ์ถึงสามส่วน ยามเผชิญหน้ากับมัน สีหน้าเขาก็เผยความหวาดกลัวอย่างไม่อาจเก็บกลั้น

“ทำไมสหายยุทธ์ถึงไล่ตามไม่เลิก”

เสียงของจักรพรรดิธรรมเทียนตูต่ำลึก ท่าทางระแวดระวัง

คนอื่นไม่รู้ แต่คนที่อยู่รอดในโลกมืดจนผ่านกาลเวลามาไม่รู้นานเท่าไรอย่างเขา มีหรือจะไม่รู้ถึงความน่ากลัวของหมาขนทองตัวนี้

“เจ้าว่าอย่างไรเล่า”

หมาขนทองเอียงศีรษะ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“เพราะหลินสวินนั่นหรือ”

จักรพรรดิธรรมเทียนตูมุ่นคิ้ว

“ใช่”

หมาขนทองกล่าว “ว่าอย่างไร เจ้าอยากรามือแค่นี้ไหม”

“ทางใครทางมันไม่ดีกว่าหรือ”

หัวคิ้วของจักรพรรดิธรรมเทียนตูขมวดจนเป็นปมยิ่งกว่าเดิม

หมาขนทองดูจองหองหาใดเปรียบ ขยับพูดออกมาสองคำชัดๆ “ไม่ดี”

จักรพรรดิธรรมเทียนตูกล่าว “ข้าได้ยินว่าเจ้านายของเจ้าล่วงเกินจักรพรรดิสวรรค์ดำรง ขนาดเขาเย่อหยิ่งเช่นนั้นก็ไม่อาจไม่ซ่อนตัว เจ้า… ไม่กลัวหรือ”

“โฮก!”

หมาขนทองคำราม กระโจนเข้าใส่เต็มแรง

แควก!

ชายเสื้อข้างหนึ่งถูกฉีกขาด

ด้วยฝีมือเทียมฟ้าของจักรพรรดิธรรมเทียนตูยังเกือบถูกกัด แค่คิดก็รู้แล้วว่าหมาขนทองตัวนี้ดุดันเพียงใด!

จักรพรรดิธรรมเทียนตูไม่ได้ลังเลและไม่ได้โจมตีกลับ เริ่มหนีอีกครั้ง เขารู้ดีว่าทันทีที่ถูกหมาตัวนี้เข้ามาข้องแวะ คิดจะปลีกตัวล้วนยากนัก

ดังนั้นเมื่อหนีครั้งนี้ จักรพรรดิธรรมเทียนตูจึงใช้พลังทั้งหมด

“ลาหัวโล้น เจ้าหนีไม่รอดหรอก!”

หมาขนทองตะโกนพลางสาวเท้าทั้งสี่ไล่ตามไป