Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2098

ตอนที่ 2098 มีเด็กชื่อจ้งชิว ฉายามรรคว่าเชียนอวี้

หลังจากชายหนุ่มเดินออกมาจากโลกลึกลับก็ก้าวเท้าเบาๆ ก้าวหนึ่ง

ครู่ต่อมาเขาก็มาถึงบนฟ้าดาราที่กว้างใหญ่ไพศาล เขายืนไขว้หลัง ก้มมองโลกมืดมหึมาที่ไกลออกไปนั้นจากเบื้องสูงเงียบๆ

ก่อนหน้านี้เมื่อนานมาแล้ว เขาก็รู้ว่าพลังระเบียบต้องห้ามที่มาจากอีกฟากฝั่งได้แต่ปกคลุมอยู่บนทางเดินโบราณฟ้าดารานี้เท่านั้น ไม่อาจแทนที่พลังระเบียบต้นกำเนิดของทางเดินโบราณฟ้าดาราได้

แดนปริศนาของโลกใหญ่หงเหมิงที่จนปัจจุบันแล้วยังไม่เคยถูกสำรวจก็มีพลังระเบียบต้นกำเนิดเช่นกัน นี่ก็คือสาเหตุที่ว่าทำไมมหาสมบัติแรกกำเนิดที่เกิดในนั้นสามารถต้านทานและสลายระเบียบต้องห้ามได้

เขายังรู้ว่า ‘เคราะห์จ่อมจม’ สองครั้งที่เกิดขึ้นในกาลเวลาที่ผ่านมา ก็มาจากการเปลี่ยนแปลงประหลาดของระเบียบต้นกำเนิดบนทางเดินโบราณฟ้าดารา

และ ‘เคราะห์จ่อมจม’ ครั้งที่สามซึ่งจะปรากฏขึ้นหลังจากนี้หนึ่งปี ก็จะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสุดท้ายของพลังระเบียบต้นกำเนิดบนทางเดินโบราณฟ้าดารา!

การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ไร้ผู้ขัดขวาง ไม่มีใครต้านทานได้

ต่อให้เป็นพลังระเบียบต้องห้ามที่ควบคุมโดยจักรพรรดิสวรรค์ดำรงก็ไม่อาจเข้ามาก่อกวน!

ยอดหนทางสู่อมตะ แดนปรินิพพาน

เคราะห์จ่อมจมชั่วกัปกัลป์ ดอกบัวเบ่งบาน

นี่คือมรรคคาถาที่ตกทอดมานานแล้วบทหนึ่ง แทบจะไม่มีใครรู้ที่มาของมัน

แต่เขารู้

มรรคคาถาบทนี้คือสิ่งที่เจ้าแห่งคีรีดวงกมลอาจารย์ของเขาเหลือทิ้งไว้ในช่วงต้นสมัยดึกดำบรรพ์

จนถึงตอนนี้เขายังจำได้ดี เพื่ออนุมานการเปลี่ยนแปลงประหลาดที่เกิดจากพลังระเบียบต้นกำเนิด อาจารย์ได้จ่ายค่าตอบแทนอย่างหนักหน่วง

ไม่อย่างนั้นด้วยมรรควิถีของอาจารย์ ย่อมไม่มีทางจากไปเช่นนั้นแน่…

นึกถึงตรงนี้ในใจชายหนุ่มพลันหดหู่

เงียบงันนานพอควร เขาสูดหายใจลึก ในดวงตาฉายแววเด็ดเดี่ยว

ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดที่ผ่านมาเขาควบคุมปกครองโลกมืด ต่อให้การประชันหมากครั้งใหญ่นั่นปะทุขึ้นเขาก็ไม่เคยจากไป

ทั้งหมดก็เพื่อรอ ‘ดอกบัวที่เบ่งบาน’ นั้น!

นี่คือความปรารถนาของอาจารย์

“นายท่าน” เสียงหนักเข้มราวฟ้าผ่ากระหน่ำพลันดังขึ้น ชายฉกรรจ์ร่างกำยำที่สูงประมาณหนึ่งจั้งปรากฏตัวกลางอากาศ ทั้งตัวอบอวลด้วยสายฟ้าสีดำน่าหวาดกลัว แค่หายใจเข้าออกก็เหมือนวายุอสนีสะท้านสะเทือน

“ว่ามา”

ชายหนุ่มสีหน้าเรียบเฉย ยืนสบายๆ แต่ประหนึ่งสันโดษอิสระ

“สถานการณ์คืบหน้าไปอย่างราบรื่น เมี่ยฉยงขวางจักรพรรดิกระบี่เทียนฉงไว้ได้แล้ว”

ชายฉกรรจ์ร่างกำยำกล่าวอย่างนอบน้อม “เพียงแต่… ฝั่งต้าหวงกลับเกิดคลื่นลมเล็กน้อย” กล่าวถึงตอนท้าย เขาสีหน้าพิลึกพิลั่น

ชายหนุ่มกล่าวเหมือนเดาอะไรออกอยู่ก่อนแล้ว “ก่อเรื่องอีกแล้วรึ”

ชายฉกรรจ์ร่างกำยำพยักหน้า ยิ้มขื่นกล่าว “ต้าหวงไล่ตามจักรพรรดิธรรมเทียนตูนั่นไปตลอดทาง กระทั่งพุ่งเข้าไปในอาณาเขตของแดนกษิติครรภ์ ระหว่างทางยังตะโกนว่าอุตส่าห์ได้ออกมาเดินเล่น ย่อมต้องฆ่าลาหัวโล้นของแดนกษิติครรภ์ให้หมด…”

ชายหนุ่มอึ้งไป หัวเราะขึ้นมาอย่างยากจะได้เห็น “ดูท่าว่าต้าหวงจะรู้ใจข้าที่สุด รู้ว่าคนที่ข้าเกลียดที่สุดก็คือพวกลาหัวโล้นนั่น”

ชายฉกรรจ์ร่างกำยำกล่าวอย่างกังวล “นายท่าน ได้ยินว่าฝั่งแดนกษิติครรภ์จะส่งระดับบรรพจารย์จักรพรรดิไปจัดการต้าหวง ข้าห่วงว่า…”

ชายหนุ่มกล่าวอย่างไม่สนใจ “ตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ พวกเขาจะกล้าฆ่าต้าหวงหรือ”

ชายฉกรรจ์ร่างกำยำกล่าว “แต่… พวกเขาล้วนพูดว่านายท่านถูกจักรพรรดิสวรรค์ดำรงผูกพยาบาทจนเผ่นแน่บไปซ่อนตัวแล้ว ไม่กล้าปรากฏตัวในโลกมืดอีก”

ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่งจึงกล่าว “พวกเขาพูดถูก หนึ่งปีหลังจากนี้ข้าจะไม่ปรากฏตัวอีกจริงๆ ไปบอกต้าหวงว่าหากกล้าทำให้ข้าเสียการใหญ่ ข้าจะฆ่ามันมาตุ๋นกิน”

ตุ๋นกิน…

พอนึกถึงสมบัติจากธรรมชาตินับไม่ถ้วนที่ถูกหมาขนทองตัวนั้นกินไปในช่วงหลายปีนี้ คิดถึงเนื้อน่องอันโอชะน่าเย้ายวนนั่นของมันแล้ว ชายฉกรรจ์ร่างกำยำน้ำลายแทบหก

ตั้งแต่ต้าหวงปรากฏตัวที่หอวิหคทองแดง คนเก่าแก่ในหอวิหคทองแดงอย่างพวกเขาล้วนไม่ได้กินเนื้อสุนัขมานานมากแล้ว…

เหตุผลนั้นง่ายมาก ใครกินเนื้อสุนัขย่อมถูกต้าหวงขย้ำอย่างบ้าคลั่ง ทั้งพลังต่อสู้ของต้าหวงก็วิปริตหาใดเปรียบ ผู้อาวุโสในหอวิหคทองแดงล้วนมีประสบการณ์น่าเจ็บปวดที่ถูกหมาไล่กัดทั้งสิ้น

ชายฉกรรจ์ร่างกำยำกลืนน้ำลายอย่างไร้ร่องรอยพลางกล่าว “นายท่าน ข้าจะนำคำพูดของท่านไปบอกต่ออย่างครบถ้วน”

เขาพูดพลางถูไม้ถูมือรีบจากไป

‘ปีนี้ข้ากันลมฝนให้เจ้า ปีหน้าหากเจ้ายังไม่ได้การยอมรับจากข้าอีก…’

สายตาของชายหนุ่มจ้องมองไปยังโลกมืด

‘เช่นนั้นก็ไม่คู่ควรจะเป็นศิษย์น้องเล็กของข้าจ้งชิว’

…

สมัยดึกดำบรรพ์

มีเด็กชื่อจ้งชิว หยิ่งทะนงโดยกำเนิด เจ้าแห่งคีรีดวงกมลรับเขาไว้เป็นศิษย์ จัดอยู่ในลำดับที่สอง ตั้งฉายามรรคว่า ‘เชียนอวี้’

สัตบุรุษย่อมอ่อนน้อม นุ่มนวลดุจหยก (เชียน ภาษาจีนแปลว่า อ่อนน้อม อวี้ ภาษาจีนแปลว่า หยก)

แต่น่าเสียดาย จ้งชิวไม่ใกล้เคียงกับสัตบุรุษเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่ฝึกปราณมาถึงตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าความถ่อมตัวคือสิ่งใด

เขาหยิ่งทะนงเป็นอย่างยิ่ง มีคนบอกว่าเขาหยิ่งผยอง มีคนพูดว่าเขาไม่เห็นใครในสายตา และมีคนบอกว่าเขาเย่อหยิ่งจองหอง ไม่ช้าก็เร็วต้องประสบเคราะห์…

ด้วยหยิ่งทะนงเกินไป เจ้าแห่งคีรีดวงกมลจึงยอมถอนฉายามรรคของเขาคืนเป็นกรณีพิเศษ ยิ้มพลางทอดถอนใจ ‘ความหยิ่งทะนงของจ้งชิวเหมือนจิตใจของเขา มรรควิถียิ่งสูง ใจเขาก็ยิ่งหยิ่งทะนง ไม่อาจเปลี่ยนแปลง ทั้งไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน…’

ตั้งแต่นั้นมาในหมู่ศิษย์สำนักเดียวกัน เขาก็เป็นคนที่หยิ่งทะนงที่สุดของคีรีดวงกมล

ในสายตาของคนทั่วไป คนใหญ่คนโตนับตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน ไม่เคยมีใครหยิ่งทะนงยิ่งกว่าเจ้าแห่งหอวิหคทองแดงของโลกมืด