Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2121

ตอนที่ 2121 นรกอำพรางชั้นที่หก!

เงาร่างหลินสวินหยุดนิ่ง

เขาสังเกตเห็นกลิ่นอายที่น่ากลัวนั้นได้ก่อนหั่วหลัน

ตูม! ตูม! ตูม!

ฟ้าดินสั่นสะเทือนไร้ระเบียบ ห้วงอากาศม้วนซัดอย่างรุนแรง

กลางฟ้าดินที่ห่างออกไปปรากฏวิญญาณร้ายดั่งภูเขามหึมาตนหนึ่ง ลักษณะคล้ายจระเข้ยักษ์ เท้าทั้งสี่ราวเสาค้ำสวรรค์ ศีรษะมีขนาดเท่าบ้าน ทั้งตัวปกคลุมด้วยเกล็ดแดงก่ำ ไอชั่วร้ายโหมกระหน่ำหลั่งชโลมรอบตัวมันเหมือนหินหนืด

แค่ดวงตาทั้งคู่ก็มีขนาดเท่าโม่หิน แดงก่ำเยียบเย็น แผ่กลิ่นอายเหี้ยมโหดและดุดัน

นี่คือวิญญาณร้ายที่กลายร่างมาจากจระเข้ยักษ์ดึกดำบรรพ์ตัวหนึ่ง ยามก้าวเดินเหมือนผืนดินลอยได้ เมื่ออยู่ต่อหน้ามัน ผู้คนจะดูตัวเล็กจ้อยเป็นพิเศษ

“โฮก…!”

มันแหงนมองฟ้าแล้วร้องคำราม คลื่นเสียงดั่งฟ้าคำรามปั่นป่วน ม้วนกลืนฟ้าดิน อานุภาพร้ายกาจที่น่าหวาดกลัวนั้น ราวกับทำให้ผู้คนพังทลายได้จริงๆ

หั่วหลันที่เดิมยังคิดว่าหลังจากวิญญาณร้ายตนนี้ปรากฏตัว คงทำลายความเหิมเกริมของหลินสวินได้ เวลานี้กลับหน้าเปลี่ยนสีกล่าวเสียงดัง

“เจ้าแซ่หลิน มัวนิ่งอึ้งอะไร รีบหนีเร็ว!”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและร้อนรน

นางท่องอยู่ในโลกชั้นห้านี้มาหลายปี เคยห้ำหั่นกับจระเข้ยักษ์ดึกดำบรรพ์นี้มาหลายครั้ง แต่ละครั้งล้วนได้แต่หนีหัวซุกหัวซุน ไม่กล้าฝืนปะทะแต่แรก

กลับเห็นหลินสวินสีหน้าสงบนิ่งกล่าว “แม่นางไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก แค่เดรัจฉานที่ตื่นรู้มีปัญญาตัวหนึ่งเท่านั้น หากกล้าขวางทางก็ฆ่ามันซะ”

หั่วหลันแทบไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง เจ้าหมอนี่… ไม่ใช่แค่กำเริบเสิบสาน แต่เย่อหยิ่งจองหองชัดๆ!

นางอดตวาดอย่างเดือดดาลไม่ได้ “เจ้าไม่อยากอยู่แล้วหรือ เดรัจฉานนี่มีอานุภาพระดับระดับครึ่งก้าวจักรพรรดิ แม้จะสู้ระดับจักรพรรดิแท้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ระดับมกุฎกึ่งจักรพรรดิต้านทานได้!”

นางพูดพลางพุ่งไปข้างหน้า หมายคว้าตัวหลินสวินแล้วพาเขาไป เขาจะได้ไม่ไปรนหาที่ตาย

หลินสวินพลันจนปัญญา เบี่ยงตัวหลบพลางกล่าว “แม่นาง เจ้าคอยชมการต่อสู้เป็นอย่างไร”

อันที่จริงเขาก็ประทับใจยิ่งนัก

แค่พบกันโดยบังเอิญเท่านั้น แต่หั่วหลันกลับกล่าวเตือนไม่หยุด ซื่อตรงมีน้ำใจ ต่อให้ถูกดูหมิ่นก็ไม่ทำให้คนโกรธ

“ชมการต่อสู้หรือ ดูเจ้าไปหาที่ตายน่ะสิ”

หั่วหลันโกรธจนเข่นเขี้ยว นางไม่เคยเจอใครที่ไม่รู้จักกาลเทศะเช่นนี้มาก่อน!

“ทะเลาะกันทำไม พวกเจ้ามาหาที่ตายพร้อมกันไม่ดีกว่าหรือ”

ห่างออกไปจระเข้ยักษ์ดึกดำบรรพ์นั้นเอ่ยปาก เสียงดังกึกก้อง เจือความเพลิดเพลินและเหี้ยมโหด

ตูม!

โซ่สีเลือดเส้นหนาเท่างูเหลือมยักษ์พุ่งออกมาจากตัวของจระเข้ยักษ์ดึกดำบรรพ์ ตวัดม้วนมาทางหลินสวิน เร็วจนน่าเหลือเชื่อ

ห้วงอากาศถูกทำให้ปั่นป่วน โซ่สีเลือดนั้นวิวัฒน์มาจากกฎเกณฑ์มหามรรค แฝงกลิ่นอายดุดันที่ลี้ลับเกินคาดเดา แข็งแกร่งจนน่ากลัว

ชิ้ง! ชิ้ง!

หั่วหลันพลันหน้าถอดสี ดึงดาบโค้งแดงเพลิงโชติช่วงสองเล่มนั้นออกมาโดยไม่ลังเล หมายจะต้านการโจมตีนี้

กลับเห็นหลินสวินพุ่งออกไปนานแล้ว มือเปล่าคว้าไปตามสะดวก ยึดโซ่สีเลือดที่เฆี่ยนมานั้นไว้แล้วสะบัดเบาๆ

โซ่สีเลือดที่ประทับกลิ่นอายซึ่งเทียบได้กับระดับจักรพรรดิ ระเบิดออกทีละน้อยราวอสรพิษสิ้นฤทธิ์ทันที

ส่วนหลินสวินก็พุ่งทะยานเข้าไปนานแล้ว เสียงชิ้งดังขึ้น ดาบไร้วิชาที่เจิดจ้าปรากฏขึ้นในมือ ฟาดฟันออกไปทันใด

ฟุ่บ!

ปราณดาบที่เจิดจ้าปรากฏ สาดส่องฟ้าดินจนขาวโพลนไปทั้งแถบ!

ปราณดาบที่ดุดันหาใดเปรียบนั้น มองข้ามอุปสรรคขวางกั้นทั้งปวง มีอานุภาพเผด็จการที่เสียดลึกถึงก้นบึ้งหัวใจอย่างหนึ่ง คล้ายว่าทำลายโซ่ตรวนหมื่นกาลได้ ฟาดฟันเครื่องกีดขวางได้ทุกอย่าง

หั่วหลันเพียงรู้สึกแสบตา จากนั้นก็ได้ยินเสียงฉัวะดังสนั่น ต่อมาเสียงร้องทุรนทุรายราวสะท้านฟ้าสะเทือนดินของจระเข้ยักษ์ดึกดำบรรพ์นั้นก็ดังขึ้น

เมื่อลืมตาอีกครั้งก็เห็นเลือดแดงสดย้อมอากาศ บนร่างจระเข้ยักษ์ที่ใหญ่มหึมาดั่งขุนเขาถูกฟันเป็นรอยแผลชุ่มเลือดสายหนึ่ง กำลังหวีดร้องตะโกนลั่น

พอมองหลินสวินอีกครั้ง เงาร่างสูงตระหง่านราวกับแสงที่มุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างอาจหาญ มือกุมดาบศึก พุ่งสังหารขึ้นไป

เปรียบเทียบกับจระเข้ยักษ์นั้นแล้ว เงาร่างเขาดูเล็กจ้อยมากชัดๆ แต่หั่วหลันกลับสัมผัสได้ถึงความผงาดผยองอย่างหนึ่ง อานุภาพของเทพมารที่ทำให้นางใจสั่นสะท้าน

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ปราณดาบม้วนซัด ขาวโพลนดั่งหิมะ ร่ายรำอยู่กลางฟ้าดิน กรีดทึ้งห้วงอากาศ กำราบจระเข้ยักษ์ดึกดำบรรพ์ได้อย่างสมบูรณ์ ไม่ว่ามันจะโต้กลับและต้านทานอย่างไรล้วนเปล่าประโยชน์

เลือดเนื้อถูกเฉือนไปทีละส่วน ไหลหลั่งร่วงริน ก็เห็นจระเข้ยักษ์ที่ใหญ่มหึมาดั่งขุนเขา ไม่ทันไรก็เลือดไหลเหมือนสายน้ำ เนื้อหนังติดกระดูก ท่าทางน่าอนาถ

หั่วหลันอึ้งงันอย่างสมบูรณ์

นี่ยังใช่วิญญาณร้ายน่ากลัวตัวนั้นที่ทำให้นางหนีอย่างอนาถไปหลายครั้งหรือไม่ ทำไมถึงเหมือนสัตว์เลี้ยงที่ไม่ว่าใครก็ฆ่าได้ตัวหนึ่ง เนื้อหนังถูกเฉือนอย่างต่อเนื่อง กระดูกโผล่ออกมา!

ตูม!

ตามหลังเสียงสะเทือนกึกก้อง จระเข้ยักษ์ดึกดำบรรพ์ที่ถูกปราณดาบตวัดตัดจนกลายเป็นโครงกระดูกมหึมา หลังจากกรีดร้องโหยหวนไม่ยินยอมแล้วก็ร่วงไปกองกับพื้นดังสนั่น

นี่ทำให้หั่วหลันที่ตื่นตระหนกอยู่ได้สติกลับมา ดวงหน้างามปรวนแปรไม่หยุดทันที ในใจรู้สึกมึนงงอย่างไม่อาจระงับ

วิญญาณร้ายที่มีอานุภาพระดับครึ่งก้าวจักรพรรดิตัวหนึ่ง ถูก… เฉือนตายในช่วงสั้นๆ ไม่กี่พริบตา!?

นี่เหมือนไม่ใช่ความจริง ราวกับฝันไป

“แม่นาง ตอนนี้เจ้าน่าจะเชื่อแล้วกระมัง”

เสียงฉะฉานเจือรอยยิ้มดังขึ้นข้างหู หั่วหลันเงยหน้าขึ้นตามจิตใต้สำนึก ก็เห็นคนที่นางคิดว่าเย่อหยิ่งจองหองก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ กำลังยิ้มพลางมองมาที่ตน

คำพูดแฝงความหยอกเย้า

หั่วหลันสูดหายใจลึก ควมคุมความตระหนกในใจแล้วแค่นเสียงเย็นชา “อวดดี!”