Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2141

ตอนที่ 2141 ศิษย์พี่รองปรากฏตัว

ด้วยการปรากฏตัวของผีสุรา ต้าหวงและชายชุดขาว ทำให้เขตต้องห้ามอสนีผืนนี้ตกอยู่ในบรรยากาศกดดันหาที่เปรียบไม่ได้

ใครก็คิดไม่ถึงว่ายามนี้ ประโยคที่ชายชุดขาวถามออกมา กลับดูเหมือนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยสักนิด กะทันหันอย่างมาก

ไท่เสวียนเป็นอะไรกับเจ้า

หลินสวินอึ้ง เพิ่งตระหนักอะไรได้ เอ่ยว่า “ผู้อาวุโสพี่ไท่เสวียนมีบุญคุณถ่ายทอดวิชาให้ข้า”

“มิน่า”

เสียงของชายชุดขาวนิ่งสงบมาก เหมือนพื้นผิวทะเลสาบที่ไร้คลื่น ทำให้คนไม่สามารถแยกแยะได้ว่าในใจเขามีความคิดอะไร ลึกล้ำไม่อาจคาดเดายิ่งนัก

“ผู้อาวุโส…” บุตรนรกลนลานขึ้นมาแล้ว ก่อนหน้านี้เขาถูกซัดรุนแรง เสียหน้าจนสิ้น สั่งสมความเคียดแค้นไว้เต็มอก ชั่วขณะนี้เขาอยากยืมมือชายชุดขาวสังหารหลินสวินโดยด่วน

ทว่าไม่รอเขาพูดจบชายชุดขาวก็เอ่ยปาก “หากข้าสู้เต็มกำลังย่อมสามารถแก้แค้นให้เจ้าได้ สังหารเจ้าหนุ่มนี่ แต่กลับไม่สามารถรับรองว่าเจ้าจะสามารถรอดออกจากที่นี่ได้หรือไม่”

“กลับกัน หากข้าพยายามพาเจ้าจากไป พวกเขาย่อมไม่สามารถขวางได้”

“ตอนนี้เจ้าตัดสินใจเถอะ”

คำพูดนี้ชัดแจ้งตรงไปตรงมา

สีหน้าของบุตรนรกอึมครึมไม่สามารถสงบได้ เขาอยากจะหั่นหลินสวินเป็นพันหมื่นชิ้นเสียเดี๋ยวนี้ แต่กลับไม่อยากเอาชีวิตของตนไปเสี่ยงเพราะหลินสวินคนเดียว

ทว่าจากไปเช่นนี้ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่จำยอม!

“สหายยุทธ์ สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนเจ้าจะไม่อาจเป็นผู้ตัดสินใจ” ผีสุราพูดขึ้น สายตาวาบวาวและคมกริบ

“หากเขาสู้สุดชีวิตก็เป็นไปได้จริงๆ” เสียงของต้าหวงต่ำลึก พูดเนิบๆ “แต่หากเจ้ากับข้าสู้สุดชีวิตเช่นกัน นั่นย่อมแตกต่าง”

“ก็ถูก” ผีสุราพยักหน้า

บรรยากาศของฟ้าดินแห่งนี้ยิ่งกดดันขึ้น ทำให้คนแทบหายใจไม่ออก ราวกับจะมีเคราะห์สังหารที่ไม่สามารถคาดเดาได้ปะทุขึ้นตลอดเวลา

“ผู้อาวุโสทั้งสอง ให้เขาไปเถอะ ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ได้เสียเปรียบ”

ยามนี้หลินสวินสูดหายใจลึกคราหนึ่ง พูดพร้อมรอยยิ้ม เขาไม่สามารถทนเห็นผีสุราและต้าหวงสู้สุดชีวิตเพื่อตนได้

สำหรับความเป็นความตายของบุตรนรก ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปแล้ว ศัตรูที่ถูกกำหนดให้ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของตน มีค่าให้พูดถึงเสียที่ไหน

บุตรนรกโมโหจัดอีกระลอกหนึ่ง อะไรที่เรียกว่าไม่ได้เสียเปรียบ หลินสวิน เจ้าได้เปรียบเต็มที่ไม่ใช่หรือ

ทวนยอดทมิฬพินาศ น้ำเต้าวิญญาณต้นกำเนิด ภาพหมื่นลักษณ์ฟ้าดารา พัดเพลิงเทพทักษิณ ประทับแท้สามลักษณ์ กระบี่สามสิบหกทำลายล้าง…

ชิ้นใดบ้างที่ไม่ใช่สมบัติล้ำค่าในศาสตราจักรพรรดิ

ทว่าตอนนี้…

ถูกเจ้าคนแซ่หลินชิงไปหมดแล้ว!!

คิดถึงตรงนี้เบื้องหน้าสายตาบุตรนรกมืดมนไปแถบหนึ่ง โกรธจนหน้าอกแทบระเบิด

สมบัติเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขารวบรวมมาอย่างยากลำบากในหลายปีมานี้ เดิมคิดว่าหลังจากบรรลุจักรพรรดิจะใช้กำราบทั่วหล้า!

“หากเจ้าไม่จำยอม เช่นนั้นก็สู้ให้ถึงที่สุด”

ชายชุดขาวถอนหายใจเบาๆ ท่าทีของเขาที่มีต่อบุตรนรกให้ความรู้สึกส่งเสริมให้ท้าย ถึงขั้นไม่เสียดายหากต้องสู้สุดชีวิต การปกป้องเช่นนี้ก็เป็นการยืนยันแล้วว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับบุตรนรกไม่ธรรมดา

“ข้า…”

บุตรนรกสีหน้ายุ่งเหยิง ในใจกระสับกระส่าย

เขาอยากฆ่าหลินสวินตอนนี้มากจริงๆ แต่… เขาสนใจชีวิตของตนมากกว่า!

“ข้า…”

บุตรนรกอ้ำๆ อึ้งๆ ลังเลอยู่นาน กลับพูดประโยคที่สมบูรณ์ไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว

ท่าทางเช่นนี้ผีสุราและต้าหวงเห็นแล้วล้วนดูถูก แต่พวกเขากลับต้องยอมรับว่า เจ้าบุตรนรกนี่มีคุณสมบัติที่สามารถทำให้คนทั่วหล้าอิจฉาตาร้อน

ความแข็งแกร่งของรากฐานพลัง ทั้งยังมีวาสนาและสมบัตินับไม่ถ้วน ต่อให้พบเจออันตราย ก็ยังมีบุคคลชั้นเลิศอย่างชายชุดขาวคุ้มครอง แม้เป็นแค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง ก็ทำให้ผู้อื่น… ทำได้เพียงอิจฉา!

“สภาวะจิตเช่นนี้ เมื่อไหร่จะสามารถยืนหยัดเพียงลำพังได้ ใต้เท้าจักรพรรดินรกเอ็นดูเจ้าเกินไปแล้ว”

ชายชุดขาวถอนหายใจยาวอีกที

หากมีเพียงแค่บุตรนรก คุณสมบัติและพรสวรรค์ของเขาก็ถือว่าพอใช้ได้ แต่ตอนที่ยืนอยู่ใต้ฟ้าเดียวกับหลินสวิน กลับดูไม่เอาไหนขึ้นมาทันที

ชีวิตนี้ชายชุดขาวเดินทางไปทั่วหล้า เห็นผู้กล้าทั่วโลกจนชินตา หลินสวินเป็นคนรุ่นหลังคนแรกที่เขามองไม่ออก

ยิ่งเทียบกันยิ่งทำให้บุตรนรกดูธรรมดา

“ผู้อาวุโส บิดาข้าเคยบอกว่าจิตใจของข้าเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน ข้ายึดติดในวาสนาและสมบัติ นั่นย่อมเป็นมหามรรคที่ข้าแสวง ก็เหมือนมรรคกระบี่ของผู้อาวุโส ต่างวิธีแต่ผลลัพธ์เหมือนกัน ไม่ได้แตกต่าง”

ชั่วขณะนี้บุตรนรกดูเหมือนจะสงบลงแล้ว พูดอย่างจริงจัง “ข้าเป็นบุตรของจักรพรรดินรก มีศุภโชคชั้นเลิศแต่แรก ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสิ่งที่บิดาข้าทิ้งเอาไว้ มหามรรคของข้า แน่นอนว่าไม่มีทางแยกออกจากสิ่งเหล่านี้ได้”

“ไม่ถึงกับชุบมือเปิบ แต่ข้ากำลังเดินตามมหามรรคที่บิดาของข้าเตรียมไว้ให้ นี่… ผิดหรือ”

“หรือว่าบุตรของจักรพรรดินรก ก็ต้องทิ้งของภายนอกและการปกป้องทั้งหมดไปฝึกปราณเพียงลำพังหรือ หากข้าทำเช่นนี้จริง ก็เป็นการละทิ้งรากฐานไม่ใช่หรือ เช่นนั้นก็โง่เขลาเกินไปแล้ว!”

พูดถึงตรงนี้หว่างคิ้วของบุตรนรกปรากฏความหนักแน่น “ข้าเชื่อว่านี่ก็เป็นสิ่งที่บิดาข้าอยากเห็น”

ทุกคนฟังแล้วอึ้งไป

เถียงคำไม่ตกฟากหรือ

ก็ไม่เหมือน