Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2179

เวลาล่วงเลยไป หลายวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

บาดแผลของหลินสวินประสานกันอย่างสิ้นเชิงแล้ว และหลอมลูกกลอนกำเนิดโลหิตออกมาหกร้อยกว่าเม็ด วางกระบวนสังหารไร้ชีพ รวมถึงกระบวนค่ายกล ‘มรรคสิ้นฟ้าอาสัญ’ ที่ไม่สมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว

ตอนที่เขายุ่งอยู่ ซย่าจื้อเฝ้าอยู่กลางอากาศหน้าป้อมปราการตลอดเวลา ราวกับไม่รู้สึกหมดความสนใจหรือน่าเบื่อ

สำหรับสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับจักรพรรดิซึ่งอยู่ในบริเวณต่างๆ กันบนกำแพงเมืองหมื่นมรรค ผ่านความเงียบสงบในหลายวันมานี้ก็ค่อยๆ ยอมรับความจริงหนึ่ง…

มีหญิงลึกลับที่ทะยานผ่านฟ้าดารานั่นอยู่ ทัพสัตว์ทั่วไปไม่สามารถคุกคามชีวิตของหลินสวินได้อีก

ความจริงนี้ทำให้สัตว์ประหลาดเฒ่ามากมายที่มองหลินสวินเป็นศัตรูอัดอั้นตันใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

มีเพียงจักรพรรดิสงครามเฟิงหลิงที่มีความสุขที่สุด หลายวันมานี้หลินสวินขอให้ซย่าจื้อส่งเนื้อย่างไปให้เขา กินจนปากมันเยิ้ม มีความสุขจนเกินเหตุ

นี่ยิ่งยืนยันการคาดเดาในใจหลินสวิน เฒ่าชรานี่จะต้องเป็นนักกินคนหนึ่งอย่างแน่นอน

วันนี้หลินสวินมาถึงกลางอากาศหน้าป้อมปราการ นั่งเคียงบ่าเคียงไหล่ซย่าจื้อ มองฟ้าดาราไกลออกไปด้วยกัน

หลินสวินเคยทดสอบแล้ว ที่ที่เขาสามารถเคลื่อนไหวได้ถูกจำกัดในระยะสิบจั้งจากป้อมปราการ อยากจะออกไปนอกสิบจั้งก็จะถูกพลังระเบียบขวางกั้น

ส่วนซย่าจื้อก็พอจะฝืนเข้ามาในห้วงอากาศระยะสิบจั้งได้ แต่กลับต้องแบกรับการโจมตีและกดดันของพลังระเบียบอย่างต่อเนื่อง

ดังนั้นซย่าจื้อจะลุกขึ้นจากไปเป็นระยะๆ เฝ้าอยู่กลางอากาศในระยะนอกสิบจั้ง เช่นนี้จึงสามารถเลี่ยงไม่ให้พลังแห่งตนเกิดการสูญเสียอย่างหนักในการปะทะกับพลังระเบียบ

ก็หมายความว่า เพียงแค่นั่งเคียงข้างกันเหมือนตอนนี้ก็มีค่ามากแล้ว

“ก็ไม่รู้ว่าสัตว์ประหลาดฟ้าดาราเหล่านี้มาจากอีกฟากฝั่งจริงหรือไม่…” จู่ๆ หลินสวินก็ส่งเสียงถอนหายใจ

ซย่าจื้อกล่าว “ในการรับรู้ตามสัญชาตญาณของข้า สัตว์ประหลาดฟ้าดาราเหล่านี้ฆ่าไม่หมดหรอก นอกจากวันหนึ่งจะสามารถสังหารไปถึง ‘ฟากฝั่ง’ ที่เจ้าพูด กำจัด ‘ร่างแม่’ ของสัตว์ประหลาดเหล่านี้ให้สิ้นซาก”

“ร่างแม่?” หลินสวินทวนสองคำนี้

“เจ้าจะคิดว่าเป็นบรรพบุรุษของพวกมันก็ได้” ซย่าจื้อคิดๆ แล้วพูด

จู่ๆ หลินสวินก็นึกขึ้นได้ ว่าไม่ว่าจะในสมัยเป็นเด็กหนุ่มระหว่างออกจากจักรวรรดิจื่อเย่ามุ่งหน้าไปยังดินแดนรกร้างโบราณ หรือยามหวนกลับดินแดนรกร้างโบราณหลังจากแดนมกุฎสิ้นสุดลง ล้วนเคยพบเจอการคุกคามจากสัตว์ประหลาดตัวใหญ่มหึมาที่ไม่อาจจินตนาการได้

สัตว์ประหลาดนั่นโอบรัดดวงดาวพันหมื่น ทะยานผ่านฟ้าดาราไร้สิ้นสุด เพียงแค่ดวงตาคู่เดียวก็เป็นสีแดงโลหิตน่ากลัวปานสุริยันดวงโต สาดประกายน่าสะพรึงที่เย็นชาไร้ปรานี!

เมื่อเทียบกับร่างใหญ่โตนั้น ดวงดาวก็เหมือนมุกที่ไม่สะดุดตาอย่างไรอย่างนั้น…

ตอนนั้นหลินสวินถึงขั้นมองเห็นว่า ในส่วนลึกของดวงตามันคล้ายมีสัญลักษณ์ลายเทพเงินยวงลุกโชนอยู่ คลุมเครือและเย็นเยียบ ราวกับสามารถกลืนกินวิญญาณผู้คนได้ น่ากลัวอย่างที่สุด

ตอนนี้คิดดูแล้ว จู่ๆ หลินสวินก็ตระหนักได้ถึงปัญหาหนึ่ง สัตว์ประหลาดฟ้าดาราเหล่านั้นล้วนพุ่งมาหาตน เช่นนี้จะหมายความว่า ‘สัตว์ประหลาด’ ที่เจอตอนเด็ก ก็เป็นสัตว์ประหลาดฟ้าดาราตัวหนึ่งและมาเพราะตนใช่หรือไม่

‘คงไม่ใช่ว่าเจ้านั่นเป็นร่างแม่ของสัตว์ประหลาดฟ้าดาราหรอกนะ’ ดวงตาดำของหลินสวินวูบไหว ยิ่งคิดในใจก็ยิ่งสงสัย

ทันใดนั้นซย่าจื้อลุกขึ้น เสื้อผ้าพลิ้วไหว ดวงตาใต้หมวกคลุมมองไปยังฟ้าดาราไกลโพ้น

“หลินสวิน ครั้งนี้สถานการณ์ไม่สู้ดี เจ้าถอยกลับป้อมปราการก่อน” นางพูด เสียงกระจ่างใสเผยความเคร่งขรึมที่ยากจะเห็น

หลินสวินเงยหน้าขึ้นมอง และค่อยๆ เห็นว่าในส่วนลึกของฟ้าดาราปรากฏเส้นสีดำราวกับน้ำหมึกเส้นหนึ่ง แผ่ขยายออกมาด้วยความเร็วน่าตกใจ

ทุกที่ที่ผ่านดวงดาวนับไม่ถ้วนล้วนถูกกลบมิด หายไปไร้ร่องรอย

เมื่อมองอย่างละเอียด เส้นที่พาดขวางฟ้าดารา แผ่ขยายออกมาราวกับหมึกดำ ล้วนแต่เป็นสัตว์ประหลาดฟ้าดารา

หนาแน่นแออัด จำนวนนับไม่ถ้วน

ราวกับม่านรัตติกาลมาเยือน กลืนกินฟ้าดาราไกลออกไป!

หลินสวินเองยังอดสูดหายใจสะท้านไม่ได้ นัยน์ตาหดรัด จำนวนของสัตว์ประหลาดฟ้าดาราเหล่านั้น อย่างน้อยก็นับพันตัว!

“สวรรค์! นั่น… นั่นคืออะไร”

ในเวลาเดียวกัน ในแต่ละบริเวณของกำแพงเมืองหมื่นมรรค สัตว์ประหลาดเฒ่าเหล่านั้นต่างตกใจ แต่ละคนหน้าเปลี่ยนสี ตกใจกับภาพนี้

“สัตว์ประหลาดฟ้าดารามากกว่าร้อยตัวออกมาก็เรียกได้ว่าขนาดใหญ่แล้ว แต่ตอนนี้อย่างน้อยก็มีมากกว่าพันแล้ว!”

“จบกัน นี่จะต้านทานอย่างไร”

สัตว์ประหลาดเฒ่าหลายคนรู้สึกกดดัน จิตใจหนักอึ้ง มือเท้าเย็นเฉียบ ทัพสัตว์ขนาดนี้เรียกได้ว่าไม่เคยมีมาก่อนอย่างแน่นอน สามารถทำให้ระดับจักรพรรดิทุกคนพังทลาย

“ช้าก่อน ทุกคนดูนั่น พวกมันพุ่งไปยังจุดที่เศษเดนคีรีดวงกมลนั่นอยู่อีกแล้ว!”

“เป็นเช่นนั้นจริงด้วย”

“ฮ่าๆ เจ้าหมอนั่นซวยจริงๆ คราวก่อนเกือบประสบเคราะห์ ครั้งนี้ดียิ่ง ดึงดูดทัพสัตว์ประหลาดที่ใหญ่ยิ่งกว่า!”

“ครั้งนี้ผู้หญิงคนนั้นก็จบสิ้นแน่!”

ทันใดนั้นสัตว์ประหลาดเฒ่ามากมายต่างหัวเราะขึ้นมา ความหดหู่ที่สั่งสมอยู่ในใจหลายวันมานี้เปลี่ยนเป็นกระปรี้กระเปร่า มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

“ทุกคนไม่รู้สึกแปลกหรือ เหตุใดสัตว์ประหลาดฟ้าดาราจับจ้องแค่เจ้าหมอนั่น หรือเพราะ… มีความเป็นไปได้สูงมากที่เจ้าหมอนั่นจะเป็น… หนึ่งบัวที่เบ่งบานบนยอดหนทางสู่อมตะ”

มีสัตว์ประหลาดเฒ่าสงสัย ทั้งหมดนี้ผิดปกติเกินไป เต็มไปด้วยความพิกล

เขาพูดออกมาเช่นนี้ก็ทำให้ระดับจักรพรรดิไม่น้อยใจสั่นเช่นกัน สีหน้าแตกต่างกันไป เป็นความจริงที่ว่าแต่ละเหตุการณ์ในครั้งนี้ผิดปกติเกินไป ทำให้คนไม่สามารถเข้าใจได้

“เขาหรือ หนึ่งบัวที่เบ่งบานหรือ เหอะๆ ข้ารู้เพียงว่าครั้งนี้เจ้าหมอนี่จะต้องตายแน่!”

มีคนหัวเราะเยาะ

ไกลออกไปสิ่งที่สกัดกั้นทัพสัตว์ขนาดใหญ่นั่นก่อนคือพลังระเบียบของกำแพงเมืองหมื่นมรรค ประหนึ่งกระแสน้ำที่พลุ่งพล่าน พุ่งโจมตีอย่างต่อเนื่อง

ทัพสัตว์ที่ประหนึ่งปิดฟ้าคลุมตะวันเปลี่ยนเป็นวุ่นวายอลม่าน ขบวนบุกแตกกระจาย

แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ ก็ยังคงมีสัตว์ประหลาดฟ้าดารามากมายฉวยโอกาสพุ่งมายังป้อมปราการที่หลินสวินอยู่

และซย่าจื้อก็ออกโจมตีในตอนนี้เช่นกัน กวัดแกว่งทวนกระดูกขาวในมือ

ตูมโครม…

ฟ้าดาราสั่นสะเทือน เสียงคำรามดังก้อง สัตว์ประหลาดฟ้าดาราทุกตัวล้วนดุร้ายประหนึ่งบ้าคลั่ง บดขยี้ห้วงอากาศแหลกละเอียด

เงาร่างของซย่าจื้อพุ่งขึ้นหน้า ดูเล็กจ้อยมาก แต่ขอเพียงเป็นคู่ต่อสู้ที่ถูกนางจับจ้อง ล้วนถูกกำราบในพริบตาอย่างไม่มีข้อยกเว้น ร่างกายระเบิด เลือดสดไหลพราก

ทวนกระดูกขาวนั่นก็เหมือนทวนของเทพมรณะ กำลังพรากชีวิตอย่างดุดันเด็ดขาด

แต่สัตว์ประหลาดฟ้าดารามีจำนวนมากเกินไป และบางส่วนก็ศักยภาพแข็งแกร่ง เทียบได้กับระดับจักรพรรดิขั้นสี่ขั้นห้า…

ซย่าจื้อต่อสู้เพียงลำพัง หมายจะขวางไม่ให้พวกมันเข้าใกล้ ความรู้สึกที่มอบให้ผู้คนเหมือนมดคิดเขย่าต้นไม้ใหญ่ ดั่งตั๊กแตนขวางรถ

แต่นางกลับไม่สนใจสักนิด ยังคงพุ่งสังหารเต็มกำลัง เงาร่างแบบบางงดงามอาบไล้อยู่กลางลมคาวฝนเลือด ไม่เคยหยุดเท้า ไม่เคยถอย!

“ไม่รู้จักประมาณตน!”

“ผู้หญิงคนนี้โง่จริงๆ คิดว่าด้วยพลังของนางคนเดียวจะสามารถพลิกเปลี่ยนกระแสน้ำได้หรือ”

“ไม่ว่าอย่างไรวาสนาความรักของเศษเดนคีรีดวงกมลนั่นก็ดีจริงๆ ก่อนตายยังมีคนเสี่ยงชีวิตสู้เพื่อเขา”

เสียงที่อึมครึมแปลกประหลาดและมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นดังขึ้นบนกำแพงเมืองหมื่นมรรคไม่ขาดสาย

ด้วยอยู่ห่างกันเกินไปหลินสวินจึงไม่ได้ยิน แต่จักรพรรดิสงครามเฟิงหลิงกลับได้ยินอย่างชัดเจน ชั่วขณะหนึ่งเขาโกรธจนหน้าเขียว ปอดแทบจะระเบิด

เฒ่าชราพวกนี้สารเลวเกินไปแล้วจริงๆ!

ทันใดนั้นจักรพรรดิสงครามเฟิงหลิงก็สังเกตเห็น หลินสวินที่ยืนนิ่งอยู่หน้าป้อมปราการ ดวงตาทั้งคู่กลับเต็มไปด้วยสีเลือด กลิ่นอายทั้งตัวปรากฏสัญญาณบ้าคลั่งอยู่รางๆ

เขายืนอยู่อย่างนั้น จ้องมองการต่อสู้ในฟ้าดาราที่อยู่ห่างออกไป สีหน้านิ่งสงบปานนั้น

ทว่าความนิ่งสงบเช่นนี้กลับทำให้ในใจจักรพรรดิสงครามเฟิงหลิงสั่นสะท้าน เพราะภายใต้ความสงบยิ่งยวดนี้ เต็มไปด้วยความโกรธถึงขีดสุด!

จักรพรรดิสงครามเฟิงหลิงไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า ในใจหลินสวินตอนนี้จะทุกข์และทรมานเพียงใด ถึงทำให้เขาโกรธจัดขนาดนี้

——