Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2191

ตอนที่ 2191 คลื่นลมยังไม่ปิดฉาก

“ภายหน้าหากมีโอกาสก็พาคงเจวี๋ยกลับมาด้วยเถอะ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็น ‘คนเบิกทาง’ ฟ้าดารานี้ และเป็น… อาจารย์อาของพวกเจ้าด้วย”

นี่ก็คือคำฝากฝังของเจ้าแห่งคีรีดวงกมล

หลินสวินรับปากโดยไม่ลังเล “แต่ก่อนจะพาเขากลับมา ข้าต้องซัดเขาสักตั้งก่อน!”

ตอนนี้เงาร่างของเจ้าแห่งคีรีดวงกมลพังทลายอย่างต่อเนื่อง แทบจะหายไปจนเกลี้ยง ต่อให้เป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว แต่หมัดก่อนหน้านี้ของคงเจวี๋ยได้เร่งทุกอย่างนี้ให้เกิดเร็วขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย!

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลหัวเราะลั่น “พูดถึงความเจ้าคิดเจ้าแค้น เจ้าก็คล้ายจวินหวนอยู่บ้าง”

เงาร่างเขาเลือนรางยิ่งกว่าเดิมแล้ว คล้ายว่าหายไปได้ตลอดเวลา

แต่เขากลับเหมือนไม่ใส่ใจ กล่าวว่า “หลินสวิน เจ้าเป็นศิษย์คนเล็กที่ข้ารับมา มีฉายามรรคแล้วหรือยัง”

“เต้ายวนขอรับ” หลินสวินตอบ

“มหามรรคประหนึ่งเหวลึกไร้ขอบเขต ทั้งเจ้ายังครองพรสวรรค์หุบเหวกลืนกิน ฉายามรรคนี้เหมาะสมยิ่งนัก…”

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลกล่าว เงาร่างกลายเป็นละอองแสงสลายหายไป

“อาจารย์!” ดวงตาหลินสวินแดงก่ำ ในใจรู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างบอกไม่ถูก

“ไปเถอะ หนทางแห่งมหาจักรพรรดิของเจ้าเพิ่งจะเริ่ม วันหน้าศิษย์อาจารย์อย่างเจ้ากับข้าย่อมมีเวลาที่ได้พบกัน”

เสียงที่อบอุ่นของเจ้าแห่งคีรีดวงกมลดังขึ้นรางๆ ก่อนจะหายไปอย่างสมบูรณ์

แม้แต่สายน้ำแห่งกาลเวลาที่โหมกระหน่ำนั้นก็หายไปเงียบๆ

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

เจดีย์มหามรรคไร้สิ้นสุด สามพันเคลื่อนคล้อย ภาพเสี้ยวจันทร์สามดารากลับกลายเป็นแสงเคลื่อนตกสู่มือหลินสวิน

เมื่อมองฟ้าดาราที่ว่างเปล่าและเปลี่ยวเหงานั้น หลินสวินพลันสลดใจอย่างบอกไม่ถูก

หนทางแห่งมหามรรค กาลเวลายาวนาน ผ่านไปหลายปีใครจะรู้ว่ากว่าจะเจอกันคราวหน้า ต้องรออีกกี่ปีกี่เดือน

ครู่ใหญ่หลินสวินจึงถอนสายตากลับ

‘อาจารย์ เรื่องที่รับปากท่าน ข้าต้องทำได้แน่นอน!’

หลินสวินพึมพำในใจ

…

ปีที่เจ็ดหลังจากแดนปรินิพพานเปิดออก หลินสวินผ่านการฆ่าฟัน ชักนำเคราะห์สวรรค์ที่ไม่เคยมีมาก่อนด้วยร่างกายที่บาดเจ็บสาหัส

ผ่านเคราะห์เป็นตายเก้ารอบ หลินสวินนิพพานในการทำลายล้าง แจ้งมรรคระหว่างความเป็นความตาย สร้างวิชามรรคแห่งมกุฎมหาจักรพรรดิ ได้รับรากฐานพลังแห่งยอดอมตะ

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มากมายเหลือเกิน อันตราย โกลาหล ชวนระทึกขวัญ

แต่ทั้งหมดนี้ยังไม่ปิดฉาก

…

กำแพงเมืองหมื่นมรรคทอดยาวราวกับไร้สิ้นสุด พาดอยู่กลางฟ้าดารา เพียงแต่เทียบกับอดีต พลังของระเบียบต้นกำเนิดฟ้าดารากลับน้อยลงไป

บนป้อมปราการ ซย่าจื้อยืนโดดเดี่ยว ชายเสื้อพลิ้วไหว ทวนกระดูกขาวแผ่ประกายดาราสีเงินที่ดูประหนึ่งภาพฝันลวงตา

เมื่อเห็นหลินสวินที่เดินมาแต่ไกล นางดูประหม่าเล็กน้อยอย่างยากจะได้เห็น

หลินสวินยิ้มจากใจ ก้าวมาข้างหน้าแล้วกอดซย่าจื้อไว้ในอ้อมแขน ไม่เอ่ยวาจา

คำพูดทั้งหมดล้วนไม่อาจบรรยายความรู้สึกของเขาในตอนนี้ได้

ตอนแรกซย่าจื้อตัวเกร็งอยู่บ้าง จากนั้นก็ค่อยเปลี่ยนเป็นผ่อนคลาย พิงตัวหนุนบ่าอยู่ในอ้อมแขนหลินสวินเงียบๆ

ในหัวของทั้งสองคนอดนึกถึงเรื่องราวในอดีตไม่ได้

ครั้งเยาว์วัยที่หมู่บ้านเฟยอวิ๋น ควันอาหารลอยล่อง เขากับนางมีชีวิตพึ่งพากันและกัน ทุกวันเงียบสงบและมีความสุข

ในจักรวรรดิจื่อเย่า พวกเขาต่างเดินไปบนทางที่แตกต่าง

เขาเป็นทายาทสายตรงของตระกูลหลิน แบกความแค้นบัญชีเลือด ผ่านคลื่นลมและผงาดจากความยากลำบาก

ส่วนนางก็เข้าไปฝึกปราณในตำหนักรัตติกาล

ต่อมาพวกเขาเข้าไปในดินแดนรกร้างโบราณ คนหนึ่งท่องใต้หล้า อีกคนฝึกปราณเงียบๆ…

กระทั่งต่อมาที่ริมฝั่งทะเลหมากดารา ทั้งสองแยกจากกัน

คนหนึ่งไปแดนมรณะเสื่อมโทรม กรำศึกถึงปัจจุบันเพียงลำพัง

อีกคนไปแหล่งสถานคุนหลุน สัญจรอยู่บนฟ้าดารา

เหตุการณ์ต่างๆ ในอดีตผุดขึ้นในใจเหมือนภาพประทับที่แจ่มชัด คลื่นความรู้สึกกระเพื่อมไหวราวกับระลอกคลื่น แผ่ประสานก้องสะท้อนอยู่ในใจทั้งสองคน

ครู่ใหญ่ซย่าจื้อพลันกล่าวขึ้น “หลินสวิน ข้าหิวแล้ว”

หลินสวินอึ้งไปชั่วขณะแล้วหัวเราะขึ้นมา คล้ายนึกถึงเมื่อก่อน ‘ข้าหิวแล้ว’ สามคำนี้คือคำพูดติดปากของซย่าจื้อ ทุกครั้งล้วนตรงไปตรงมาเช่นนั้น

“ครั้งนี้ข้าต้องเลี้ยงเจ้าจนอิ่มแน่” หลินสวินสัมผัสดูเล็กน้อย หลังจากสูญเสียพลังระเบียบ ข้อจำกัดบนกำแพงเมืองหมื่นมรรคก็หายไป สมบัติบนตัวล้วนใช้งานได้

ต้องรู้ว่าหลายปีนี้ในเจดีย์ไร้สิ้นสุดนั้นของเขาสะสมสมบัติไว้นับไม่ถ้วน ภายในนั้นยังมีอาหารเลิศรส ผลไม้ล้ำค่าอัศจรรย์จากทั่วฟ้าดารามากมาย

เมื่อกลับมาในป้อมปราการ หลินสวินนำอาหารเลิศรสพวกนี้ออกมาจนหมด แนะนำให้ซย่าจื้อฟังทีละอย่าง

“นี่คือผลลูกกวาง รูปร่างคล้ายกวางหนอก เมื่อเข้าปากจะนุ่มหอมหวานฉ่ำ เรียกน้ำย่อยได้ดีที่สุด ปีนั้นข้านั่งยานลมกรดมุ่งหน้าไปโลกใหญ่หงเหมิง ซื้อมาจากผู้ฝึกปราณที่มาจากโลกกวางภูเขาคนหนึ่ง”