Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2190

เงาร่างที่เหมือนเด็กหนุ่มดูโกรธจัด เมื่อกระทืบเท้า ฟ้าดาราใกล้เคียงพังทลายดังสนั่นทั้งแถบราวกับหลังคาที่ถูกเหยียบแตก

แต่ร่างของเขากลับซวนเซวูบหนึ่ง คล้ายทรงตัวไม่อยู่ บันดาลโทสะขึ้นมาทันที “สถานที่นี้ช่างบอบบางเหมือนหัวไชเท้า!”

เขาพูดพลางไปมองหลินสวิน เผยรอยยิ้มสดใสออกมา “เจ้าหนุ่ม เจ้าคิดว่าพลังต่อสู้ของข้าเป็นอย่างไร”

“แข็งแกร่งมาก” หลินสวินนิ่งสงบมาก

เด็กหนุ่มกล่าวอย่างภาคภูมิทันที “เช่นนั้นเจ้าจะพิจารณาไปกับข้าไหม ไม่ว่าจะอยู่มิติเวลาไหน คนที่สามารถสอนเจ้าให้เหยียบจุดสูงสุดแห่งอมตะ เปลี่ยนเป็นคนที่อยู่เหนือสุดได้ย่อมมีเพียงบางตาไม่กี่คน”

เขายกมือชี้ตนเอง “และข้าก็เป็นหนึ่งในนั้น”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโอหัง

หลินสวินอึ้งไปสักพัก แววตาดูแปลกไป

เด็กหนุ่มนี่เห็นได้ชัดว่าเป็นเฒ่าชราที่มีชีวิตอยู่มาไม่รู้กี่กาลเวลาคนหนึ่ง แต่ทุกการเคลื่อนไหวกลับมีจิตใจเหมือนเด็กหนุ่ม ดูอิสระเสรี ไม่มีความน่าเกรงขามและการวางตัวสักนิด

พาให้คนรู้สึก… ผิดธรรมดาอย่างยิ่ง

กลับเห็นเจ้าแห่งคีรีดวงกมลพลันกล่าวขึ้น “สภาวะจิตของเจ้าย้อนกลับไปตอนเป็นเด็กหนุ่ม คิดว่าคงเจอมหาเคราะห์บนมรรคา หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าสภาวะจิตทั้งตัวคงถอยหลังไม่หยุด หากเจ้ายินดี ข้าจะยอมรับเจ้าเป็นศิษย์ ถ่ายทอดวิชาฟื้นฟูสภาวะจิตให้เจ้า”

“เจ้าน่ะหรือ” เด็กหนุ่มอึ้งไป โกรธจัดจนกลายเป็นหัวเราะ “เจ้าจะรับข้าเป็นศิษย์รึ ด้วยสายตาของเจ้า ยังไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร”

เขาเหมือนรู้สึกว่าไร้สาระหาใดเปรียบ

ไม่รอให้เจ้าแห่งคีรีดวงกมลเอ่ยปาก เขาตบน้ำเต้าที่เอวพลางกล่าวด้วยเสียงกังวาน “เอวห้อยน้ำเต้ากลืนกิน ก้าวเดินบนมหามรรค ชีวิตก่อนหน้าข้ามด่านเคราะห์มาสิบแปดครั้ง ชีวิตในภายหลังก็แจ้งอมตะ!”

“ข้าเดินไม่เปลี่ยนชื่อ นั่งไม่เปลี่ยนแซ่ ฉายามรรค ‘คงเจวี๋ย’”

“เป็นหนึ่งในประวัติการณ์ มีข้าเพียงคนเดียว!”

พูดจบเขาหยิบน้ำเต้าตรงเอวขึ้นมา คลายเชือกแดงที่พันรอบปากน้ำเต้าออก เงยหน้าดื่มด่ำ อิ่มเอมเปรมปรีดิ์ ราศีจับเปล่งประกาย

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลกล่าว “แต่สภาวะจิตของเจ้าไม่มั่นคงแล้วจริงๆ หากไม่ฟื้นฟูอีก ภายหน้าจะไร้เดียงสาไม่รู้ความเหมือนเด็กคนหนึ่ง ถึงตอนนั้นเจ้ายังรับได้ไหม”

เด็กหนุ่มอึ้งงัน เก็บน้ำเต้าสุราลงไปแล้วกล่าวอย่างเดือดดาล “พูดไร้สาระให้น้อยหน่อย ข้าจะพาเด็กนี่ไป เจ้าจะยอมหรือไม่”

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลยิ้มพลางส่ายหัว

เด็กหนุ่มสูดหายใจลึกแล้วกล่าว “ข้าจะคุยด้วยหมัด”

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลมุ่นคิ้ว “เหตุใดต้องทำเช่นนี้”

“ยอมรับหรือไม่” เด็กหนุ่มตวาดลั่น

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลกล่าว “หากเจ้ายอมกราบข้าเป็นอาจารย์ อย่าว่าแต่รับหมัดนี้เลย ต่อให้ต่อยเจ้าหนึ่งหมัดก็ย่อมได้”

ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มพลันแดงก่ำ คล้ายเดือดดาลหาใดเปรียบ ซัดหมัดหนึ่งออกไป

หมัดเดียว!

ฟ้าดาราที่กว้างใหญ่นั้นราวกับสระน้ำในฤดูใบไม้ผลิ ถูกหมัดนี้ทำให้ปั่นป่วน บดขยี้ ยุบทลาย เสียงกัมปนาทดุจเขาถล่มสมุทรคำราม ดังกระหึ่มไม่เสื่อมสูญ

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลสูดหายใจลึก ซัดหมัดหนึ่งออกไปเช่นกัน เมื่อหมัดนี้ซัดออกไป ในฟ้าดาราอบอวลด้วยกลิ่นอายกลมกลืนและสงบ ดุจลมวสันต์ผันแปรเป็นหยาดฝน ตกลงมายามจำเป็น

ปึง!

พลังหมัดของเด็กหนุ่มรุกเข้าไปเหมือนผ่าลำไผ่ ราวกับควบรวมจากมหามรรค ซัดไปที่ตัวของเจ้าแห่งคีรีดวงกมล ฝ่ายหลังเงาร่างซวนเซ กลิ่่นอายรอบกายมีท่าทีว่าจะกระสานซ่านเซ็น

“อาจารย์!” นัยน์ตาหลินสวินหดรัด

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลโบกมือ “ไม่สาหัสนัก”

ไม่สาหัสที่ไหน เงาร่างเขามีท่าทีว่าจะพังทลาย กลิ่นอายปั่นป่วน มีโอกาสแตกสลายได้ตลอดเวลา เหมือนเครื่องกระเบื้องเคลือบที่เต็มไปด้วยรอยแตกร้าวใบหนึ่ง

ห่างออกไปเด็กหนุ่มก็อึ้งงันพลางกล่าว “หมัดนี้ของเจ้าไร้สาระสิ้นดี!”

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลยิ้มเล็กน้อย “ฟ้าดาราแถบนี้ไม่อาจถูกซัดทลายเช่นนี้”

เมื่อเสียงของเขาดังขึ้น ฟ้าดาราที่เดิมถูกทำให้ปั่นป่วน บดขยี้ ยุบทลาย พลันกลับสู่ความสงบและมั่นคงเหมือนที่ผ่านมา ในห้วงอากาศเปี่ยมบรรยากาศกลมกลืนสงบสุข

เด็กหนุ่มมีหรือจะไม่เข้าใจ หมัดนั้นของเจ้าแห่งคีรีดวงกมลไม่ใช่เพื่อประลองฝีมือกับเขา หากแต่ต้องการคงสภาพฟ้าดาราแถบนี้ไม่ให้ถูกทำลาย

แต่เขายังคงโมโห “คนอย่างเจ้าช่างน่าขัน! ฟ้าดาราทรุดทลายเกี่ยวอะไรกับเจ้า ห่วงว่ามิติโลกนี้จะประสบเคราะห์พัวพันไปด้วยหรือ ให้ตาย เจ้านี่ใจกว้างมีเมตตาจริงเชียว”

น้ำเสียงเจือแววเหน็บแนมและเย้ยหยัน

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลกล่าว “ข้าต่อยเจ้าหมัดหนึ่งแล้ว ตอนนี้เจ้ายอมกราบข้าเป็นอาจารย์หรือยัง”

เด็กหนุ่มกรุ่นโกรธ ชี้เจ้าแห่งคีรีดวงกมล “เฒ่าชราสารเลวนี่ร้ายจริงๆ!”

พูดจบเขาพลันหันหลังจากไป

หลินสวินรู้สึกผิดคาดโดยพลัน ยอมแพ้ทั้งอย่างนี้หรือ

กลับเห็นเจ้าแห่งคีรีดวงกมลอมยิ้มกล่าว “คงเจวี๋ย รอเจ้าหายดื้อดึงและรู้แจ้งถ่องแท้เมื่อไหร่ ข้าจะรอเจ้ากลับมา”

“กลับมาหรือ ข้าไม่คิดกลับมาแดนผีสิงที่ไม่ได้เรื่องนี้อีกแล้ว เจ้าก็เตรียมใจไว้เถอะ! วันหน้าเด็กนั่นก็ต้องจากไปแน่”

เด็กหนุ่มไม่แม้แต่หันกลับ ร่างสูงโปร่งและผอมบางเหยียบย่ำฟ้าดาราเดินห่างออกไปเรื่อยๆ

สุดท้ายเมื่อเสียงกัมปนาทดังขึ้น ทั้งตัวเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์