Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2202

ตอนที่ 2202 นัยเร้นลับของระดับจักรพรรดิเก้าขั้น

ต้าหวงถูกหัวเราะเยาะจนสีหน้าไม่น่าดู แยกเขี้ยวยิงฟัน อยากจะกัดหลินสวินสักคำ

แต่เวลานี้จ้งชิวพลันเอ่ยปาก “ศิษย์น้อง รับหมัดของข้าด้วย!”

ตูม!

ไม่สนว่าหลินสวินจะตอบรับหรือไม่ เขาก็ซัดหมัดหนึ่งออกไปแล้ว เรียบง่าย ตรงไปตรงมา อานุภาพราวกับไม่อาจทัดเทียม

ห้วงอากาศฟ้าดินไม่เกิดคลื่นสะเทือนใดๆ

ความจริงแล้วพลังของหมัดนี้อัดแน่นถึงขีดสุดนานแล้ว บรรลุถึงขั้นปาฏิหาริย์

ในสายตาของหลินสวิน หมัดนี้ก็เหมือนมหามรรคไร้รูป ไร้ท่วงท่า ไม่อาจพรรณนา!

ดูเหมือนเรียบง่าย แต่กลับดำรงอยู่ทุกแห่งหน เข้าถึงได้ทุกที่ จิตวิญญาณ สภาวะจิต ร่างกาย… กระทั่งทุกความคิดล้วนถูกหมัดนี้เข้าปกคลุม

สิ่งนี้น่ากลัวที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย!

กลับเห็นหลินสวินไม่หลบหลีก สูดหายใจลึกแล้วซัดหมัดหนึ่งออกไป หมัดราวกับไอขุ่นมัว เรียบง่ายถึงที่สุดเช่นกัน

พริบตานี้ซย่าจื้อและจักรพรรดิสงครามเฟิงหลิงที่อยู่ข้างกายหลินสวิน พวกผีสุรา ต้าหวง ชิงอิงที่อยู่ห่างออกไปต่างกลั้นหายใจจดจ่อ จิตใจล้วนถูกภาพนี้ดึงดูด

เหตุการณ์ประหลาดปรากฏขึ้นแล้ว เมื่อพลังหมัดของทั้งสองปะทะกันกลับไร้สุ้มเสียง ไม่ก่อให้เกิดคลื่นสะเทือนใดๆ

และไม่มีเสียงกึกก้องสะท้านฟ้าสะเทือนดิน

แต่หลินสวินกลับร่างไหวเอนเล็กน้อย อดประหลาดใจไม่ได้ “มหาสำเนียงไร้เสียง”

ห่างออกไป เงาร่างของจ้งชิวถอยออกไปหลายก้าว ดูเหมือนตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่เขากลับส่งเสียงหัวเราะลั่น

“ว่ากันตามจริงควรเรียกว่ามหาลักษณ์ไร้รูป!”

“ศิษย์พี่ ออมมือแล้ว” เงาร่างหลินสวินลอยล่องสู่พื้นดิน อมยิ้มประสานมือ

จ้งชิวเดินมาข้างหน้า ตบบ่าหลินสวินพลางกล่าวทอดถอนใจ “สิ่งที่แฝงอยู่ในหมัดของข้าก่อนหน้านี้คืออานุภาพของระดับจักรพรรดิขั้นหนึ่ง ทั้งไม่ยั้งมือแม้แต่น้อย เห็นชัดว่าหากเป็นข้าตอนอยู่ระดับจักรพรรดิขั้นหนึ่ง พลังต่อสู้คงสู้เจ้าไม่ได้”

“ไป พวกเราศิษย์พี่ศิษย์น้องมาคุยกันตามลำพังหน่อย”

จ้งชิวพูดพลางมุ่งตรงเข้ามาจับบ่าหลินสวิน เคลื่อนย้ายจากไป

ในที่นั้นเหลือแค่จักรพรรดิสงครามเฟิงหลิง ซย่าจื้อ พวกผีสุราที่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก

ส่วนต้าหวงเหมือนถูกทอดทิ้ง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความคับแค้น

ผีสุราชิงทำลายความเงียบด้วยการยิ้มกล่าว “ข้าน้อยจักรพรรดิยุทธ์เมี่ยฉยง ท่านนี้คือแม่นางชิงอิง คาดว่าท่านคงเป็นจักรพรรดิสงครามเฟิงหลิงแห่งเรือนมรรคโลกาสวรรค์สินะ”

เขาพูดพลางมองไปยังซย่าจื้อ เจือความสงสัยเล็กน้อย

ตามข่าวลือเมื่อหลายวันก่อน มีข่าวที่เกี่ยวข้องกับหญิงสาวชุดดำคนนี้ด้วย บอกว่านางสำแดงอานุภาพไร้ขอบเขตบนทางเดินโบราณฟ้าดารา พลังต่อสู้น่ากลัวถึงที่สุด ทำให้ระดับจักรพรรดิพวกนั้นหวาดกลัวไม่หยุด

จักรพรรดิสงครามเฟิงหลิงรีบร้อนกล่าว “เป็นข้าเอง ท่านนี้คือแม่นางซย่าจื้อ”

ทุกคนทักทายกันคร่าวๆ ไม่นานก็คุ้นเคยกัน แต่ซย่าจื้อกลับดูเงียบตลอด นิสัยใจคอเย็นชาดั่งหิมะ

แต่ไม่ทันไรทุกคนก็คุ้นเคย มุ่งไปยังโถงเรือนที่ห่างไกลพร้อมกับชิงอิง

“แม่งเอ๊ย ไม่แนะนำข้าก็ช่างเถอะ แม้แต่ตอนจากไปก็ไม่เรียกสักคำ เห็นชัดว่าไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา”

ต้าหวงที่รอถูกแนะนำ ถูกกล่าวถึง ถูกทักทายมาตลอด นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เผยสีหน้าคับแค้นใจ

ระหว่างทางเมื่อรู้ว่าศิษย์พี่รองจ้งชิวของหลินสวิน ก็คือเจ้าหอวิหคทองแดงหนึ่งในสามยักษ์ใหญ่แห่งโลกมืด จักรพรรดิสงครามเฟิงหลิงพลันตกตะลึงอ้าปากค้าง

ต่อให้ผ่าสมองออกมาเขาก็ไม่กล้าเชื่อ คนที่ถูกมองว่าหยิ่งทะนงที่สุดในใต้หล้านั้น เจ้าหอวิหคทองแดงที่เคยปฏิเสธการไปพบจักรพรรดิสวรรค์ดำรงคนนั้น ถึงกับเป็นศิษย์สำนักเดียวกันกับหลินสวิน!

หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ขุมอำนาจใหญ่ทั่วหล้านี้เกรงว่าคงนั่งกันไม่ติดกระมัง

…

ยามหลินสวินกลับมา ไม่ได้ดึงดูดความสนใจอะไรจากโลกภายนอก

ด้วยที่นี่คือแดนอำพราง เป็นอาณาเขตของเรือนเร้นหมอก

กลางโถงใหญ่ ทันทีที่นั่งลงจ้งชิวก็เอ่ยถาม “อาจารย์ไปที่ไหน”

หลินสวินอึ้งไป คิดดูครู่หนึ่งแล้วเล่าการต่อสู้ที่เรียกได้ว่าไร้เทียมทานซึ่งเกิดขึ้นในส่วนลึกของฟ้าดาราออกมาทีละเรื่อง

เมื่อได้ยินเรื่อง ‘ทวนหมื่นมายา’ ‘ขวานเบิกฟ้า’ ‘กระบี่สังหารเทพ’ ‘ทวนศึกดับโลกา’ ที่ต่างเป็นตัวแทนของสี่ตระกูลอมตะนั้น นัยน์ตาจ้งชิวเผยไอสังหารที่ไม่ปิดบังแม้แต่น้อย กล่าวว่า

“วันหน้าเมื่อข้าไปอีกฟากฝั่ง ต้องไปคิดบัญชีกับตระกูลพวกนี้แน่!”

เมื่อได้ยินหลินสวินพูดถึงเด็กหนุ่มที่ประสบเคราะห์จิตใจและมีฉายามรรคว่า ‘คงเจวี๋ย’ นั้น แววตาจ้งชิวกลับไหววูบไปพักหนึ่ง เผยแววใคร่ครวญออกมา

“เอวห้อยน้ำเต้ากลืนกิน ก้าวเดินบนมหามรรค ชีวิตก่อนหน้าข้ามด่านเคราะห์มาสิบแปดครั้ง ชีวิตในภายหลังแจ้งอมตะ… ที่แท้ก็เป็นเขา ว่าไปแล้วผู้สืบทอดคีรีดวงกมลอย่างพวกเราต้องเรียกเขาว่าอาจารย์อาจริงๆ”

แววตาจ้งชิวเผยความทอดถอนใจ คนผู้นั้นถูกมองเป็นบุคคลชั้นผู้นำคนแรกในสมัยดึกดำบรรพ์ที่มุ่งหน้าไปอีกฟากฝั่ง เขาจะไม่รู้จักได้อย่างไร

เพียงแต่ไม่คิดว่าบุคคลเช่นนี้จะเจอ ‘เคราะห์จิตใจ’ ที่แปลกประหลาดและน่ากลัวเช่นนี้

“อาจารย์บอกว่ารอภายหน้าเมื่อข้าไปอีกฟากฝั่ง ให้ข้าพาอาจารย์อาคงเจวี๋ยกลับไปด้วย” หลินสวินกล่าว

จ้งชิวพยักหน้ากล่าว “นี่เป็นสิ่งสมควร เคราะห์จิตใจไม่กำจัด เขาต้องถูกคนอื่นลอบวางแผนและหลอกใช้แน่”

“อาจารย์ล่ะ” เขาเอ่ยถามอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

“ไม่ทราบ” หลินสวินส่ายหัว เล่าเรื่องที่กายมรรคเจตจำนงของเจ้าแห่งคีรีดวงกมลหายไปออกมาเช่นกัน

“อาจารย์ไม่ได้บอกว่าร่างต้นของเขาไปไหนหรือ” จ้งชิวอึ้งไป

หลินสวินส่ายหัว

จ้งชิวผิดหวังอย่างอดไม่ได้ เนิ่นนานจึงทอดถอนใจ “ก็ถูก ด้วยนิสัยของอาจารย์ หากอยากจะบอกคงบอกไปนานแล้ว ในเมื่อเขาไม่พูด นั่นย่อมต้องมีเหตุผลแน่”