Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2226

ตอนที่ 2226 ข้าก็เป็นเผ่ามนุษย์

บนโต๊ะ เด็กหญิงตัวน้อยที่แหกปากร้องไห้เสียงดังเห็นว่าปลายมีดสีขาวหิมะเล่มนั้นกำลังใกล้เข้ามาก็เหมือนสติหลุดอย่างสิ้นเชิง สะอึกสะอื้นกล่าวว่า “ข้า… คิดถึงท่านแม่…”

เสียงร้องไห้เศร้าโศกอย่างไร้เดียงสานั้นเหมือนเสียงแห่งความสิ้นหวังที่เศร้าระทมที่สุดในโลก

ชายผอมแห้งไม่แยแส ออกแรงที่ข้อมือ ปลายมีดสีเงินพลันกรีดวาดลงไป

ปึง!

จู่ๆ ผนังห้องก็แตกเป็นเสี่ยง

มีดสีเงินที่ตวัดลงไปของชายผอมแห้งเหมือนถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งกำเอาไว้ ก่อนหันเปลี่ยนทิศย้อนไปตัดข้อมือขวาของตนเองแทน

พรูด!

เลือดสดสาดพุ่งราวกับน้ำตก

ชายผอมแห้งเจ็บปวด ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา สายตาหันไปมองผนังห้องที่แตกกระจุยนั่นทันที

ชายอ้วนเตี้ยที่มือถือชามกระเบื้อง รวมถึงหญิงสาวชุดผ้าโปร่งดำเย้ายวนต่างก็อึ้งงัน คิดไม่ถึงว่าช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้จะดันเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น

เงาร่างของหลินสวินเดินออกมาจากผนังที่แตกละเอียด นัยน์ตาดำเย็นเยียบจนน่ากลัว

บนพื้น เด็กหญิงวัยเยาว์ที่ตัวสั่นหวาดผวาเหล่านั้นต่างเงยหน้าขึ้นอย่างเลื่อนลอย คล้ายลูกแพะที่ถูกทำให้ตกใจ

หลินสวินเดินตรงไปหน้าโต๊ะไม้ตัวนั้น เด็กหญิงตัวน้อยที่ถูกมัดอยู่ด้านบนใบหน้าขาวซีด น้ำตาไหลเป็นสาย ปากยังคงสะอื้นไห้ตะโกนลั่น “ข้าคิดถึงท่านแม่ ข้าไม่อยากตาย…”

ด้วยสภาวะจิตในตอนนี้ของหลินสวิน ปลายจมูกยังอดแสบร้อนไม่ได้ และส่วนลึกภายในใจก็มีเพลิงโทสะที่ไม่อาจข่มกลั้นแผ่พุ่ง

ทำอะไรไม่ควรมากเกินขอบเขต!

แต่ชายสองหญิงหนึ่งพวกนี้ กลับมองชีวิตเผ่ามนุษย์ที่ยังเด็กพวกนี้เป็นทาส เป็นเหยื่อ เป็นของกิน!

วิธีการที่อำมหิตนองเลือดนั้นเกินกว่าเดรัจฉานชัดๆ!

บรรยากาศในห้องบีบคั้น แม้หลินสวินจะเก็บงำอานุภาพ แต่กลิ่นอายที่แผ่ออกจากตัวก็ยังคงทำให้ชายสองหญิงหนึ่งพวกนั้นหายใจติดขัด ภายในใจทั้งหวาดผวาทั้งโกรธแค้น

“สหายยุทธ์เผ่าวิญญาณเมฆา นี่เจ้าคิดจะทำอะไร อย่าบอกนะว่าอยากขอส่วนแบ่งดื่มสักชาม”

หญิงทรงเสน่ห์มองหลินสวินปราดหนึ่ง น้ำเสียงเย้ายวน

หลินสวินไม่ได้สนใจ ยกมือขึ้นแก้มัดให้เด็กหญิงตัวน้อยที่ถูกพันธนาการคนนั้นแล้วอุ้มลงมาวางบนพื้นเบาๆ ลูบศีรษะของอีกฝ่ายพลางกล่าวเสียงนุ่ม “ไม่ต้องกลัว มีอาอยู่”

ในน้ำเสียงเจือพลังมหามรรคที่สะกดใจผู้คนวูบหนึ่ง ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยรู้สึกสงบทันที ความสิ้นหวัง หวั่นผวา หวาดกลัวภายในใจถูกกำจัดไปอย่างสิ้นเชิง ราวกับความมืดที่ถูกแสงอาทิตย์กวาดล้าง

เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวอย่างขลาดกลัว “ท่านอา ท่านจะซื้อข้าไปเป็นทาสไหม ข้าปลูกดอกไม้กับซักผ้าเป็น พอโตขึ้นแล้วจะต้องเป็นทาสที่ดีคนหนึ่งได้อย่างแน่นอน”

น้ำเสียงไร้เดียงสาเจือแววแห่งความหวัง กลับเหมือนเหล็กร้อนแท่งหนึ่งแผดเผาจนภายในใจหลินสวินปวดร้อน

เผ่ามนุษย์ในแดนเจินหลงแห่งนี้ต้องประสบกับการกดขี่และเหยียบย่ำปานใด ถึงทำให้เด็กน้อยเหล่านี้มองตนเป็นทาสตั้งแต่เด็กได้

และเมื่อเห็นหลินสวินช่วยชีวิตเด็กหญิงตัวน้อยเหล่านี้ บนสีหน้าของหญิงทรงเสน่ห์พลันเปลี่ยนไป คล้ายตระหนักได้ถึงความไม่เข้าที กล่าวเสียงเย็นชาว่า

“ทาสเผ่ามนุษย์กลุ่มนี้เป็นเผ่าค้าวคาวเขียวกระหายเลือดของข้าทุ่มเงินซื้อมา สหาย อย่าบอกนะว่าเจ้าคิดจะปล้นไป”

“ปล้น?”

สายตาของหลินสวินยิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ยื่นมือออกไปพลัน บีบลำคอของหญิงทรงเสน่ห์เอาไว้ผ่านอากาศ “พวกเจ้ามีคุณสมบัติอะไรทำให้ข้าปล้นได้”

กร็อบ!

ลำคอขาวหิมะของหญิงทรงเสน่ห์ส่งเสียงกระดูกแตกออกมา ใบหน้าอัดอั้นจนกลายเป็นสีม่วงคล้ำ นางกรีดร้องออกมา “นี่เป็นเรือสมบัติของเผ่าจักรพรรดิปี้อั้น ขอเพียงข้าร้องคำเดียว คนระดับสูงบนเรือก็จะรู้!”

สวบ!

เงาร่างของชายผอมแห้งพุ่งทะยาน หมายจะหนีออกจากห้อง รวดเร็วหาใดเปรียบ เขาตระหนักถึงความไม่เข้าทีจึงต้องการไปขอกำลังเสริม

เพียงแต่เขาเพิ่งจะขยับตัวก็ถูกกำราบลงกับพื้นเสียงดังปึง ร่างกายราวกับถูกภูเขาใหญ่กดทับ เลือดออกเจ็ดทวาร ใบหน้าบิดเบี้ยว

ชายอ้วนเตี้ยเดิมตั้งใจจะลงมือ แต่ครั้นเห็นภาพนี้ก็สะเทือนขวัญทันที กล่าวด้วยสีหน้าไม่น่าดู “สหาย แค่ทาสเด็กเผ่ามนุษย์จำนวนหนึ่งเท่านั้น หากเจ้าต้องการจริงๆ มอบให้เจ้าก็สิ้นเรื่อง”

ตั้งแต่ต้นจนจบพวกเขาล้วนไม่รู้แน่ชัด ว่าชายที่แผ่กลิ่นอายของเผ่าวิญญาณเมฆาตรงหน้าคนนี้เหตุใดต้องเดือดดาล และเหตุใดต้องโจมตี!

นี่ไม่ใช่โง่เขลา หากแต่ในความคิดของพวกเขา เผ่ามนุษย์เป็นทาสโดยกำเนิด สามารถสังหารได้ตามใจ นี่เป็นความคิดที่หยั่งรากฝังลึกมานานแล้ว

ในใจหลินสวินปรากฏความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่าแค้นหรือว่าเดือดดาล อัดอั้นอยู่ในอกยากจะระบายออก

ปึง!

ชายอ้วนเตี้ยเองก็ถูกกำราบ คุกเข่าลงกับพื้น เครื่องหน้าบิดเบี้ยว ผิวหนังมีเค้าลางจะแตกระเบิด

เขาคำรามลั่น “เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่”

หลินสวินใคร่ครวญครู่หนึ่ง สูดหายใจลึกก่อนกล่าวเรียบๆ “ข้าก็เป็นเผ่ามนุษย์ เข้าใจหรือยัง”

ประโยคเดียวสั้นๆ ทำเอาชายสองหญิงหนึ่งพวกนั้นต่างเบิกตากว้าง จากนั้นก็เดือดดาลหาใดเปรียบ เศษสวะคนหนึ่งจากเผ่ามนุษย์ กล้าบังอาจลงมือกับพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม่กลัวถูกสังหารหรือ

มองเห็นความเดือดดาลและตะลึงงันในสายตาของพวกเขา หลินสวินก็อดยิ้มไม่ได้ เพียงแต่รอยยิ้มนั้นกลับเย็นชาอย่างบอกไม่ถูก

เขามองไปทางเด็กสาวที่ดูหมดหวังสติหลุดเหล่านั้น มองเห็นสีหน้าหวาดผวา จนปัญญา และสั่นเทาของพวกนาง เห็นรอยแผลสะสมตามตัวของพวกนาง…

ในแดนเจินหลงนี้ เผ่ามนุษย์สมควรเป็นทาสไปตลอดชีวิตหรือ

หญิงทรงเสน่ห์ที่ถูกหลินสวินบีบคอจนหน้าเขียวคล้ำเอ่ยปากอย่างชั่วร้าย “ปล่อยพวกเราไปซะ เรื่องในวันนี้พวกเราจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น หาไม่ต่อให้พวกเราตายไป พวกเจ้าก็ไม่มีทางมีชีวิตออกจากไปเรือสมบัติลำนี้เด็ดขาด!”

กร๊อบ!

ลำคอของนางถูกบิดหัก พลังจิตแหลกสลาย แม้แต่ร่างยังถูกเผาไหม้ทุกกระเบียด กลายเป็นเถ้าถ่านปลิวลอย

ชายผอมแห้งและชายอ้วนเตี้ยหวาดหวั่น รู้สึกราวตกสู่ถ้ำน้ำแข็ง พวกเขาฝึกปราณจนป่านนี้ ยังไม่เคยเห็นเผ่ามนุษย์ที่บังอาจเช่นนี้มาก่อน!