Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2262

ฝ่ามืออ๋าวฮ่วนไห่กดลงไปบนรังมังกรสีทองแน่น ดวงตาแดงก่ำ เผยให้เห็นความคลุ้มคลั่ง

ดวงตาดำของหลินสวินเย็นชาจนน่ากลัว

พูดไปแล้วจ้าวจิ่งเซวียนก็คือหลานสาวแท้ๆ ของอ๋าวฮ่วนไห่ แต่เห็นได้ชัดว่าอ๋าวฮ่วนไห่ไม่ได้คิดเช่นนี้

เขาเพียงมองรังมังกรสีทองนั่น รวมถึงจ้าวจิ่งเซวียนที่อยู่ข้างในเป็นตัวประกัน บีบหลินสวินให้ไปรับมือเหยี่ยนซิง ตอนนี้ยังจะข่มขู่หลินสวินให้ส่งบุตรชายบุตรสาวของเขาเหล่านั้นมา!

หลินสวินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งจึงค่อยพยักหน้า “ก็ได้ แต่ตอนที่ปล่อยคน เจ้าก็ต้องมอบรังมังกรนั้นให้ข้าด้วย”

ได้ยินดังนั้นอ๋าวฮ่วนไห่ก็ยิ้มเหี้ยม คิดไปเองว่าจะควบคุมหลินสวินได้ เอ่ยว่า “เจ้าปล่อยลูกของข้าพวกนั้นก่อน ข้า…”

ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ยังไม่ทันพูดจบ องค์ชายเผ่ามังกรสองคนก็ถูกหลินสวินโยนไป นี่ทำให้อ๋าวฮ่วนไห่ชะงักไป

ทันใดนั้นเขาตระหนักอะไรบางอย่าง ตวาดลั่น “ถ้าเจ้ากล้าใช้อภินิหารพรสวรรค์ ต่อให้ตายข้าก็จะทำลายรังมังกรนี่!”

หลินสวินนัยน์หดรัด กดข่มอภินิหารหยุดเวลาที่เกือบจะสำแดงออกมา ในใจฉงนอย่างอดไม่ได้ว่าเจ้าเฒ่านี่รู้เรื่องพลังพรสวรรค์ของตนได้อย่างไร

ก่อนหน้านี้เขาหมายจะฉวยโอกาสตอนแลกเปลี่ยนตัวประกันสำแดงอภินิหารหยุดเวลา กำราบอีกฝ่ายในคราวเดียวจริงๆ

แต่เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายระวังตัวไว้ก่อนแล้ว!

หลินสวินเหลือบมองเหยี่ยนซิงที่กำลังห้ำหั่นกับซีอยู่กลางอากาศ เดาว่าคงเป็นข้อมูลที่ผู้หญิงคนนี้เผยออกมา

“เร็วสิ ปล่อยคนอื่นมาด้วย!” อ๋าวฮ่วนไห่ตะคอก ยิ่งไม่หวั่นกลัวขึ้นไปอีก นึกว่าตนกุมชะตาของหลินสวินไว้แล้ว

“ข้าปล่อยไปสองคนแล้ว เพียงพอแสดงถึงความจริงใจของข้าแล้ว เจ้า…”

ไม่รอให้หลินสวินพูดจบ อ๋าวฮ่วนไห่ก็พูดเสียงแข็งว่า “เลิกพูดไร้สาระ ข้าให้เจ้าปล่อยคน! ถ้าเจ้าชักช้าอีก อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!”

เขาออกแรงกดนิ้วที่อยู่บนรังมังกรสีทอง ทำให้รังมังกรสีทองสั่นระริกขึ้นมา

หลินสวินสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง เอ่ยว่า “ได้!”

เขาสะบัดแขนเสื้อ

ฟุ่บๆๆ!

ร่างขององค์ชายมังกรสามคนกับองค์หญิงสองคนที่ถูกกำราบอยู่กับพื้นถูกม้วนตลบขึ้น โยนไปทางอ๋าวฮ่วนไห่ที่อยู่ไกลออกไป

แต่อ๋าวฮ่วนไห่ไม่ได้ปล่อยรังมังกรสีทองในเวลาเดียวกัน กลับแหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง สีหน้าน่าสะพรึง “เจ้าโง่ เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยจริง…”

ปัง!

ยังไม่ทันพูดจบ องค์ชายมังกรคนนึ่งก็พลันตัวระเบิด เลือดเนื้อแหลกกระจุย พลังจิตกลายเป็นจุณตายคาที่

ภาพนี้ทำให้อ๋าวฮ่วนไห่หัวเราะค้าง โกรธจนตาแทบหลุดจากเบ้า คำรามว่า “เจ้าถึงกับกล้าใช้ลูกไม้สกปรก!”

“เจ้าก็ไม่ได้มอบรังมังกรนั้นให้ข้าเหมือนกันไม่ใช่หรือ”

หลินสวินแววตาเย็นชา “ครั้งสุดท้าย ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง มอบรังมังกรนั่นมา ข้ารับรองว่าจะให้พวกเจ้าพ่อลูกได้รวมตัวกันโดยที่ยังมีชีวิต”

อ๋าวฮ่วนไห่สีหน้าเปลี่ยนไปมา เขาจะยอมก้มหัวเช่นนี้ได้อย่างไร

แต่พอเห็นลูกๆ ของเขาเหล่านั้น เห็นความประหวั่นพรั่นพรึงและแวววิงวอนในสายตาของพวกเขา ในใจกลับลังเลและหวั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่

“ท่านพ่อ ขอท่านปล่อยน้องจิ่งเซวียนเถอะ พวกเราไม่อยากตาย ไม่อยากตายนะ…” องค์ชายมังกรผู้หนึ่งคุกเข่ากับพื้นโอดครวญ

“ไม่เอาไหน!”

อ๋าวฮ่วนไห่สีหน้าคล้ำเขียว “ร้องไห้อะไร ก็แค่ตายเท่านั้น!”

“มดยังรักตัวกลัวตาย นับประสาอะไรกับลูกของเจ้าเหล่านี้ ถ้าเจ้ายังเห็นว่าจิ่งเซวียนเป็นหลานสาวเจ้า วางมือตอนนี้ก็ไม่สาย”

ขณะที่หลินสวินพูดก็ชี้ออกไปไกล “เจ้าลองดูทั้งแดนวังมังกร ตกอยู่ในความวุ่นวายโกลาหลไปนานแล้ว และด้านนอกแดนวังมังกรก็ยังมีขุมอำนาจเก้าเผ่าจักรพรรดิใหญ่ผนึกไว้อย่างแน่นหนา”

“เจ้าซึ่งมีฐานะเป็นหัวหน้าเผ่าเจินหลงจะยอมให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นต่อไป หรือควรพูดว่าเพราะความเห็นแก่ตัวของเจ้า จะยอมให้ทั้งเผ่าเจินหลงดับสิ้นไปหรือ”

แต่ละคำเป็นดั่งดาบแทงเข้าหัวใจอ๋าวฮ่วนไห่อย่างแรง ร่างกายเขาล้วนสั่นสะท้านเพราะโกรธเกรี้ยว สีหน้าเหี้ยมเกรียมจนน่ากลัว

ทันใดนั้นเขาหัวเราะร่าขึ้นมา “ฮ่าๆๆ เผ่าดับสิ้นหรือ ไม่มีทาง! ในกาลเวลายาวนานไร้สิ้นสุดนี้ เผ่าเจินหลงของข้ามีบรรพชนรุ่นแรกรวมถึงคนใหญ่คนโตที่สะดุดตาที่สุดไปฝึกปราณยังโลกอีกฟากฝั่งนานแล้ว แม้วันนี้แดนวังมังกรจะถูกทำลาย เผ่าเจินหลงของข้าก็จะไม่มีทางดับสิ้นเด็ดขาด!”

ปัง!

เสียงพูดเพิ่งเงียบลง องค์ชายมังกรผู้หนึ่งก็ตายคาที่ ฝนเลือดปลิวว่อน ตายไปต่อหน้าต่อตาอ๋าวฮ่วนไห่

ชั่วขณะหนึ่งอ๋าวฮ่วนไห่แทบเป็นบ้า คำรามจะเป็นจะตายว่า “ต่อให้ข้าตายก็จะทำลายการพบกันของเจ้ากับลูกเจ้า จะให้เจ้าได้ลิ้มรสชาติของการสูญเสียลูกไปเช่นกัน!”

ยามพูดเขาก็ออกแรงที่ฝ่ามือ!

ตูม!

แต่ครู่ต่อมา พลังน่ากลัวที่พวยพุ่งออกมาจากในรังมังกรสีทองนั้น ไม่เพียงสลายพลังฝ่ามือนี้ของอ๋าวฮ่วนไห่ ยังซัดให้ร่างอีกฝ่ายโซเซไปด้วย

แย่แล้ว!

อ๋าวฮ่วนไห่หน้าเปลี่ยนสีทันใด แต่ยังไม่ทันให้เขาควบคุมรังมังกรสีทองอีกครั้ง หลินสวินก็สำแดงอภินิหารหยุดเวลาออกมาแล้ว

ฟ้าดินเงียบวงัด สรรพสิ่งหยุดนิ่ง การเคลื่อนไหวของอ๋าวฮ่วนไห่ก็หยุดชะงักเช่นกัน

และในเวลาเดียวกัน หลินสวินกับซย่าจื้อที่สั่งสมพลังรออยู่นานแล้วก็ทะยานออกไป หลินสวินพุ่งไปสังหารอ๋าวฮ่วนไห่ประหนึ่งทวยเทพดุดันอหังการ

ส่วนซย่าจื้อกลับพุ่งไปยังรังมังกรสีทองนั้น!

ชั่วพริบตานั้นการเคลื่อนไหวทั้งหมดก็เสร็จสิ้นลง พออ๋าวฮ่วนไห่ได้สติกลับมา ดาบหักเล่มหนึ่งก็ฟันลงมาอย่างกราดเกรี้ยว ประกายดาบอันน่ากลัวแหลมคมไร้ใดเปรียบเข้าปกคลุมตัวเขา

ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน อ๋าวฮ่วนไห่ส่งเสียงคำราม เบื้องหน้าพลันมีม่านแสงสีเขียวกลมเกลี้ยงแถบหนึ่งปรากฏ ลายมรรคงดงามลึกลับฉายวาบอยู่บนม่านแสง

ปึง!

ภายใต้การปะทะสะท้านฟ้าสะเทือนดิน ม่านแสงสีเขียวนั้นถูกฟันแตกกลายเปลี่ยนเป็นละอองแสงปลิวว่อน ส่วนตัวอ๋าวฮ่วนไห่ก็ถูกฟันกระเด็นออกไปอย่างแรง กระแทกออกไปหลายร้อยจั้ง เลือดกบปากจมูก กระตุกเกร็งทั้งร่าง

แต่ร่างกายเขากลับไม่มีบาดแผลภายนอกสักนิด!