Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2265

ตอนที่ 2265 คลอดลูกและหึงหวง

โลกภายนอกแปรปรวน คลื่นลูกใหญ่ซัดโหมรุนแรง

หลินสวินไม่รับรู้ถึงเรื่องพวกนี้โดยสิ้นเชิง

ริมบ่อมังกร เขานั่งสมาธิจดจ่อฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ

การเข้าแดนเจินหลงคราวนี้ผ่านไปสองปีเศษแล้ว

นึกย้อนไปถึงตอนแรก เขากำราบเผ่าจักรพรรดิเจินโห่ว ทะยานบนทะเลตะวันออก ได้วารีแรกปฐมจากเกาะเทพรุ้งมรกต มองทะลุปริศนาของมังกรเคราะห์เก้ากระบวนแปร

จากนั้นก็แทรกซึมเข้าแดนวังมังกร ช่วยอ๋าวเจิ้นเทียนออกมาจากเขาผนึกฟ้า ได้รู้เรื่องภายในงานชุมนุมเซียนหมื่นมังกร ดังนั้นจึงบุกตะลุยสังหาร บุกเข้าวังมหามรรคหมื่นมังกร…

ใต้ทะเลตะวันออกเก้าพันจั้ง เขาอนุมานศิลามรรคค้ำสมุทรสี่สิบเก้าหลัก เมื่อทะลวงปราการใจจักรพรรดิ บรรลุระดับจักรพรรดิขั้นสาม ทำให้วิชาสลักลายมรรคของตนแปรเปลี่ยนพัฒนาฉับพลัน…

กระทั่งตอนนี้บุกเข้ามาในแดนวังมังกรอีกครั้ง เหตุพลิกผันระหว่างทาง ความอันตรายของสถานการณ์ ความพิสดารในการต่อสู้ เรียกได้ว่าสะท้านวิญญาณ

แต่ยังดีที่ทั้งหมดได้ปิดฉากลงแล้ว

เหยี่ยนซิงตายแล้ว เศษเสี้ยววิญญาณจักรพรรดิไร้นามก็วอดวายไปแล้ว เท่ากับว่าภารกิจที่ศิษย์พี่รองจ้งชิวฝากไว้ก็เสร็จสิ้นโดยสมบูรณ์

อีกทั้งเขายังได้พบจ้าวจิ่งเซวียนแล้ว และสำหรับหลินสวิน ลูกในท้องจ้าวจิ่งเซวียนก็เป็นเรื่องน่ายินดีเรื่องหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

พอคิดว่าตัวเองจะเป็นพ่อคนแล้ว ใจหลินสวินก็ตื่นเต้นอย่างหาได้ยาก รวมทั้งกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูกอยู่บ้าง

หลังจากเด็กคนนั้นถือกำเนิด จะเป็นชายหรือหญิง นิสัยจะเหมือนใคร รูปลักษณ์จะเป็นเช่นไร…

เป็นพ่อคนครั้งแรก สภาพจิตใจก็เป็นเช่นนี้ทั้งนั้น

ซย่าจื้อนั่งอยู่ด้านข้างเงียบๆ มองดูรังมังกรสีทองในบ่อมังกรเป็นครั้งคราว และมองหลินสวินที่กำลังหลับตานั่งสมาธิเป็นพักๆ

แม้หลินสวินไม่ได้พูดอะไร แต่ซย่าจื้อสัมผัสได้อย่างฉับไวว่าหลังได้เห็นรังมังกรสีทองนี้ สภาวะจิตของหลินสวินเกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

ซย่าจื้อไม่เข้าใจความเปลี่ยนแปลงในความรู้สึกเช่นนั้น แต่นางรู้ว่าจ้าวจิ่งเซวียนกับลูกในท้องมีตำแหน่งแห่งที่ที่สำคัญในใจหลินสวิน

“เจ้าชอบเด็กหรือ” จู่ๆ ซย่าจื้อก็เอ่ยปาก เสียงใสกระจ่าง

หลินสวินที่กำลังฟื้นฟูบาดแผลอยู่อึ้งไป จากนั้นก็ยิ้มเอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้ไม่รู้ ตอนนี้ถึงสังเกตได้ว่าหลังมีลูก… จิตใจก็ไม่เหมือนเดิม”

ซย่าจื้อคิดๆ แล้วเอ่ยว่า “เช่นนั้นเจ้าจะไม่ต้องการข้าหรือไม่”

ประโยคเดียวทำให้หลินสวินผงะไป ความรู้สึกชอบกลผุดขึ้นในใจเขา เพิ่งตระหนักได้ยามนี้ว่าตนเหมือนไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของซย่าจื้อมาก่อน

ตอนนี้นางถามเช่นนี้ เป็นเพราะในใจกังวลว่าหลังจากตนมีลูกกับจิ่งเซวียนแล้วจะไม่ทำดีต่อนางแล้วอย่างนั้นหรือ

ความรู้สึกผิดที่บอกไม่ถูกผุดขึ้นในใจหลินสวิน เขาจับจ้องซย่าจื้ออย่างจริงจัง เอ่ยว่า “ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าจะออกไปจากโลกของข้า”

ซย่าจื้อร้องอืมคราหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ขอเพียงเจ้าไม่ไล่ข้าไป ข้าก็จะไม่จากไปไหน ไม่จากไปไหนตลอดชีวิต เพราะว่า…”

หลินสวินกล่าว “เพราะอะไรหรือ”

ซย่าจื้อเอ่ยเสียงเบา “ถ้าจากเจ้าไป โลกของข้าก็จะมีแต่ความมืดมิด มีชีวิตอยู่หรือตายไปก็เหมือนไม่มีความหมาย”

หลินสวินใจสั่นสะท้าน ทันใดนั้นก็นึกถึงคำพูดที่ซย่าจื้อเคยพูดไว้เมื่อครั้งยังเยาว์บางส่วน

‘โลกของข้าเล็กนัก เล็กจนบรรจุเจ้าได้แค่คนเดียว’

‘หลินสวิน ก่อนได้พบกับเจ้า โลกของข้ามีแต่ความมืดมิด พอมีเจ้าแล้ว โลกของข้าถึงมีแสงสว่าง’

‘รับปากข้า ภายหน้าถ้าเจออันตรายอีก อย่ามาขวางหน้าข้าได้ไหม’

……

หลินสวินจิตใจพลิกม้วน ไม่อาจทนได้อีกต่อไปกอดซย่าจื้อไว้แน่น เอ่ยเสียงค่อยว่า “ข้าหลินสวินขอสาบาน ว่าชีวิตนี้จะไม่ให้เจ้าจากข้าไป ต่อให้ตายก็ไม่ยอม”

บนใบหน้างามล้ำที่ปิดบังอยู่ใต้หมวกม่านของซย่าจื้อมีรอยยิ้มเจิดจ้าจากใจปรากฏขึ้น ความงามอันผุดผาดเหนือโลกีย์ คล้ายภาพฝันมายานั้น สามารถทำให้ทั้งฟ้าดินอับแสงหมองศรี

นางไม่เคยเป็นเด็กสาวบริสุทธิ์ที่ต้องให้คนอื่นปกป้อง นางถึงกับแข็งแกร่งกว่าสตรีใดในใต้หล้า หาไม่แล้วคงไม่อาจกรำศึกเพียงลำพังในแดนมรณะเสื่อมโทรมนั้นได้

และความแข็งแกร่งทั้งหมด การต่อสู้ทั้งปวง ทุกสิ่งล้วนทำเพื่อหลินสวินเท่านั้น

เรื่องพวกนี้นางคร้านจะเอ่ยปากมาโดยตลอด

ก็เหมือนดั่งมหามรรคฟ้าดินนี้ ภูผาธาราหมื่นสรรพสิ่งนี้ สรรพชีวิตทั้งปวงนี้ นางไม่เคยสนใจ เพราะโลกของนางแต่ไหนแต่ไรมีหลินสวินเพียงคนเดียวมาตลอด

เช่นนี้ก็เพียงพอแล้ว

จู่ๆ ซย่าจื้อก็พูดเสียงเบา “หลินสวิน ข้าก็อยากมีลูก”

หลินสวินที่กอดร่างงามของซย่าจื้อไว้แน่นตัวแข็งทื่อ สีหน้าเปลี่ยนแปลงร้อยพันในทันใด ในใจเหมือนมีพันทัพหมื่นม้าทะยานผ่าน

นี่มันสถานการณ์อะไรกัน!?

เขางุนงงอยู่บ้าง ก้มหน้าลงมองดวงตาซย่าจื้ออย่างอดไม่ได้ แต่กลับเห็นว่าในดวงตางามกระจ่างดั่งดวงดาราของฝ่ายหลังมีแต่แววจริงจัง

นี่ทำให้เขางงงวยไปครู่หนึ่ง คงไม่ใช่ว่าซย่าจื้อถูกจิ่งเซวียนกระตุ้นใช่ไหม

ก็พบว่าดวงตาซย่าจื้อมีแววไม่เข้าใจและฉงนสงสัยฉายวาบ เอ่ยว่า “แต่ข้าไม่รู้ว่าจะมีลูกได้อย่างไร หรือต้องไปหารังมังกรแบบนี้มา”

เสียงประหนึ่งเสียงสวรรค์ บวกกับสีหน้าเหลอหลาไม่รู้เรื่องดูน่ารักเป็นอย่างยิ่ง

ชั่วขณะเดียวหลินสวินก็ปรีดาแล้ว หัวเราะร่าเสียงดังอย่างอดไม่ได้ หัวเราะจนสุดท้ายจะหายใจติดขัดอยู่รอมร่อแล้ว

เขาเพิ่งรู้เอาตอนนี้ว่าซย่าจื้อไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องชายหญิงเลย ประหนึ่งกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่ง ไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้น