Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2324

ตอนที่ 2324 ความแค้นครั้งเก่ามาทวงเอาวันนี้

บรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางหยัดตัวขึ้นมา จ้องหลินสวินกับต้าหวงด้วยสีหน้าบูดบึ้ง หน้าอกพองยุบ กลิ่นอายทั้งร่างเหมือนภูเขาไฟกำลังจะปะทุรอมร่อ

ผ่านไปครู่ใหญ่เขาพ่นลมหายใจขุ่นๆ เฮือกใหญ่ พลานุภาพที่ปะทุอย่างต่อเนื่องทั้งร่างสลายไป ท่วงทำนองเทพราบเรียบดุจวารีกลับคืนมาใหม่

นี่ทำให้สัตว์ประหลาดเฒ่าเหล่านั้นผ่อนคลายแล้ว บรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางไม่ได้บันดาลโทสะเสียการควบคุมเพราะได้รับความอัปยศอดสู

นี่ก็ดียิ่งแล้ว

“ถ้าอยากรั้งพวกเจ้าสองคนไว้ ข้าใช้พลังของมันไปนานแล้ว”

บรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางชี้โลกที่ถูกโซ่สีดำนับไม่ถ้วนพันผูกซึ่งอยู่ไกลออกไปนั้น “แต่… ว่ากันถึงแก่น พวกเจ้าไม่ได้เป็นศัตรูของพันธมิตรสงครามรกร้างโบราณ คราวนี้… ข้ายอมแพ้ก็ได้”

หลินสวินกับต้าหวงสบตากัน กุมมือคารวะเอ่ยว่า “ขอบคุณที่สหายยุทธ์สงเคราะห์”

บรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางแค่นหัวเราะ “หลินเต้ายวน ข้าอยากรู้นักว่าถ้าสู้กันเดี่ยวๆ เจ้ามั่นใจแค่ไหนว่าจะชนะ”

สายตาในมุมมืดหลายคู่ต่างมองไปยังหลินสวิน

ภาพที่บรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางพ่ายแพ้ก่อนหน้านี้ดูแปลกพิลึกนัก

แต่ถ้าวิเคราะห์โดยละเอียด ทุกคนต่างแน่ใจว่าถ้าไม่ได้จักรพรรดิสงครามคำรนช่วยไว้ เพียงอาศัยพลังหลินสวินคนเดียวย่อมทำถึงขั้นนี้ไม่ได้เด็ดขาด

หลินสวินคิดเล็กน้อยแล้วเอ่ยจริงจังว่า “อาจจะสู้ไม่ได้ แต่ปกป้องตัวเองยังทำได้”

บรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางเป็นระดับบรรพจารย์จักรพรรดิขั้นบริบูรณ์ มรรควิถีในตัวแข็งแกร่งหาใดเทียบ ไม่อาจเทียบกับระดับบรรพจารย์ทั่วไป

ถ้าใช้พลังต่อสู้ล้วนๆ มาต้านทาน หลินสวินย่อมไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ได้

ข้อได้เปรียบเพียงอย่างเดียวของเขาก็คือครอบครองอภินิหารหยุดเวลา ชิงเอาโอกาสหนึ่งพริบตามาได้

แต่ต่อให้ใช้การหยุดเวลา ด้วยพลังของเขาอาจจะทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บได้ แต่คิดจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตาย ย่อมความหวังริบหรี่

ส่วนเพลิงหงส์ระเบียบในเตากระบี่ ใช้ได้เพียงต้านพลังระเบียบ สำแดงอานุภาพป้องกันเชิงรับได้เท่านั้น จะให้ถูกหลินสวินควบคุมสั่งการเองเป็นไปได้ยากยิ่ง

แน่นอนว่าถ้าเปลี่ยนเป็นพลังระเบียบแดนปรินิพพาน นั่นก็ต่างกันโดยสิ้นเชิงแล้ว อย่างน้อยแดนปรินิพพานก็เป็นสิ่งที่เขาควบคุมสั่งการได้โดยสมบูรณ์

ส่วนเพลิงหงส์ระเบียบ เป็นพลังที่หลอมเข้าไปในเตากระบี่ หลังจากพลังของมันถูกเตากระบี่ดูดซับและหลอมไปโดยสิ้นเชิงแล้ว ถึงถูกหลินสวินควบคุมได้

ทั้งสองอย่างมีความแตกต่างในเชิงคุณลักษณะ

ก็เพราะตัดสินโดยมีมรรควิถีของตนเป็นพื้นฐาน หลินสวินจึงใช้อภินิหารหยุดเวลาในการต่อสู้เมื่อกี้นี้ทันที ให้ต้าหวงมาลงมือ ถึงกำราบบรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางได้ในทันใด

“อาจจะสู้ไม่ได้ แต่ปกป้องตัวเองได้…”

พอได้ยินคำตอบของหลินสวิน เหล่าสัตว์ประหลาดเฒ่าที่อยู่ในมุมมืดนั้นต่างมึนงงไปครู่หนึ่ง คำตอบเช่นนี้เรียกได้ว่าน่าตกตะลึงยิ่ง

ถึงอย่างไรว่ากันถึงที่สุด หลินเต้ายวนคนนี้ก็มีพลังปราณเพียงระดับจักรพรรดิขั้นสี่เท่านั้น!

“คำว่ามกุฎ ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราประเมินได้ตามคาด” และหลังจากบรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางได้ยินคำตอบเช่นนี้ แววตาก็ฉายแววซับซ้อนอย่างอดไม่ได้

ชายหนุ่มที่ฝึกปราณเพียงร้อยกว่าปีคนหนึ่ง กลับมีพลังแฝงน่าตะลึงกดข่มยักษ์ใหญ่หมื่นกาลได้แล้ว ทำให้เฒ่าชราที่มีชีวิตมาไม่รู้นานเท่าไรทำได้เพียงน้อยเนื้อต่ำใจ!

“โลกใบนั้นผนึกอะไรไว้” จู่ๆ ต้าหวงก็เอ่ยถาม โลกที่ถูกโซ่สีดำนับไม่ถ้วนพันธนาการไว้นั้น ดูลึกลับน่ากลัวหาใดเทียบ

“นั่นเป็นรากฐานของพันธมิตรสงครามรกร้างโบราณ ก่อนผู้แข็งแกร่งพันธมิตรสงครามรกร้างโบราณรุ่นแรกในแรกยุคดึกดำบรรพ์ไปยังฟากฝั่งฟ้าดารา ได้ทิ้งพลังเจตจำนงของตัวเองไว้ แล้วผนึกลงใน ‘โลกเพลิงมรรค’ แห่งนั้น”

บรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางแววตาเผยความภูมิใจ “มหามรรคไม่ดับ คบเพลิงสืบต่อชั่วนิรันดร์ เป็นเพราะอาศัยพลังเจตจำนงมากมายที่ผนึกอยู่ในนี้ ถึงทำให้พันธมิตรสงครามรกร้างโบราณของเรายังดำรงอยู่ที่นี่ได้ยาวนาน ไม่กลัวเกรงการรุกรานจากพลังระเบียบต้องห้ามนั่น!”

หลินสวินกับต้าหวงจึงเข้าใจ ว่าเหตุใดตอนแรกสุดบรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางถึงกล่าวไว้ว่า ตั้งแต่อดีตนานมา ต่อให้แข็งแกร่งอย่างจอมจักรพรรดิไร้นามก็ไม่มีอาจทะลวงเข้าที่นี่ได้

ที่แท้เป็นเพราะ ‘โลกเพลิงมรรค’ นั้น!

เช่นเดียวกัน หากบรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางใช้พลังเจตจำนงมากมายที่ผนึกอยู่ในโลกเพลิงมรรคนั้นตั้งแต่แรก เกรงว่าเขากับต้าหวงคงไม่มีโอกาสมาถึงที่นี่ได้สักนิด

พอเข้าใจเรื่องพวกนี้ มุมมองที่ทั้งสองมีต่อบรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางก็เปลี่ยนไปไม่น้อย

“ในช่วงหลายปีนั้น จักจั่นทอง เฟยหลัน เฉินหลินคง จักรพรรดิขาว และคู่สามีภรรยาจ้าวหยวนจี๋ล้วนเคยพูดถึงชื่อของเจ้าหลินเต้ายวน ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เจ้ามาถึงด่านของข้าได้แล้ว ข้าก็ย่อมไม่สร้างความยุ่งยากให้พวกเจ้าอีก”

ขณะที่พูดบรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางก็หมุนกายจากไป “เจ้าเฒ่าอีกาทองถูกกำราบอยู่ในโลกหินหนืดนั้น ที่เหลือก็ให้พวกเจ้าทั้งสองฝ่ายสะสางกันเองก็แล้วกัน”

พอเสียงพูดเงียบลงเงาร่างของเขาก็หายลับไปแล้ว

“ไป”

หลินสวินไม่ชักช้า ข้ามห้วงอากาศที่มีอุกกาบาตเริงระบำแห่งนั้นไปกับต้าหวง เข้าสู่โลกที่มีหินหนืดปะทุ ทะเลเพลิงพวยพ่นแห่งนั้นอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนักสายตาของหลินสวินก็จับจ้องที่มหาคีรีซึ่งมีเปลวเพลิงถาโถมลูกหนึ่ง

ที่นั่นมีกลิ่นอายผนึกสายหนึ่งอบอวลอยู่

สวบ!

เขาเคลื่อนย้ายผ่านห้วงอากาศมาถึงในชั่วพริบตา สังเกตผนึกนั้นโดยละเอียดแล้วอดทึ่งไม่ได้

พลังของผลึกนั่นถึงกับแปลงมาจากระเบียบ!

นี่ไม่ได้หมายความว่า จักจั่นทองที่ได้รับการยกย่องจากเจ้าแห่งคีรีดวงกมลอาจารย์ของเขาว่า ‘มรรคสูงล้ำฟ้า’ จะสามารถควบคุมและใช้พลังระเบียบได้ตั้งนานแล้วหรือ

การฝึกปราณหลายปีนี้ทำให้หลินสวินเข้าใจเรื่องพลังระเบียบลึกซึ้งยิ่งขึ้นไปด้วย

อย่างพลังระเบียบของแดนปรินิพพาน พลังระเบียบของสองแดนอย่างเจินหลง หงส์เซียน พลังระเบียบที่แปลงมาจากเคราะห์จ่อมจมที่ซีครอบครอง กระทั่งพลังระเบียบต้องห้ามที่ปกคลุมเหนือทั่วหล้าฟ้าดารานั้น ต่างเรียกได้ว่าเป็น ‘ระเบียบต้นกำเนิดโลก’ เพียงแต่ลักษณะแตกต่างกัน อานุภาพก็ไม่ได้เหมือนกันไปเสียหมด

และพลัง ‘ระเบียบ’ เช่นนี้ ผู้แข็งแกร่งอย่างระดับบรรพจารย์จักรพรรดิ คนที่สามารถครอบครองได้ก็เรียกได้ว่ามีไม่กี่คน

หลินสวินเอ่ย “ทำไมต้องรอถึงวันหน้าด้วยเล่า ตอบแทนวันนี้ก็ได้”

มหาจักรพรรดิอีกาทองนิ่วหน้า ยิ่งรู้สึกว่ามีปัญหา เอ่ยว่า “เจ้าหนุ่ม เจ้าอยากได้สิ่งตอบแทนอะไรบอกให้ข้าฟังได้”

“หัวบนบ่าเจ้า” หลินสวินยิ้ม

มหาจักรพรรดิอีกาทองนัยน์ตาหดรัด สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชาน่ากลัว “ว่าแล้วว่ามีปัญหา!”

จากนั้นเขาก็คำรามยาว เสียงสะเทือนฟ้าดารา “สหายยุทธ์คนไหนบอกข้าได้บ้างว่าหนึ่งคนหนึ่งหมานี่มันเรื่องอะไร”

ไม่มีใครตอบรับ

ตั้งแต่ตอนที่บรรพจารย์จักรพรรดิหลีชางยอมแพ้ ทุกคนในพันธมิตรสงครามรกร้างโบราณก็รับรู้ได้แล้ว ว่าความแค้นส่วนตัวครั้งนี้จะแทรกแซงไม่ได้

เมื่อไม่ได้รับการตอบกลับ ก็ทำให้มหาจักรพรรดิอีกาทองใจกระตุกโดยพลัน ยิ่งรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากล ดวงตาจ้องหลินสวินอย่างเย็นชาน่ากลัว เอ่ยว่า “พวกเจ้าเป็นกันแน่”

ต้าหวงแสยะยิ้มออกมา “ขนาดเขายังจำไม่ได้ ตอนนั้นเจ้ายังโวยวายจะไปแก้แค้นเขา เจ้าล้อทุกคนเล่นหรือ”

สีหน้ามีแต่ความเยาะเย้ย

แต่มหาจักรพรรดิอีกาทองไม่ได้โมโห เขาเหมือนนึกอะไรได้ ดวงตาเบิกกว้าง “เจ้าคือหลินสวินที่ทำลายหุบเขาตะวันคล้อยเผ่าข้า และขโมยไม้เทพฝูซางของเผ่าข้าไปคนนั้นหรือ!”

หลินสวินเอ่ยเรียบๆ “หุบเขาตะวันคล้อยถูกข้าทำลายจริงๆ แต่ไม้เทพฝูซางไม่ได้ขโมยไป เป็นทรัพย์หลังศึกของข้าต่างหาก”

“เป็นเจ้าสวะตัวจ้อยนี่ดังคาด!”

มหาจักรพรรดิอีกาทองแววตากราดเกรี้ยว เขานึกไม่ถึงว่าตนยังไม่ทันไปทวงแค้น อีกฝ่ายดันมาหาเขาถึงที่เสียเอง

เรื่องนี้ดูน่าเหลือเชื่อนัก แต่ก็เกิดขึ้นเช่นนี้แล้ว

“ไม่ถูก”

จู่ๆ มหาจักรพรรดิอีกาทองที่เดิมกราดเกรี้ยวก็นิ่วหน้าในทันใด แววตาไหววูบ “ตามที่ข้ารู้มา เมื่อหลายสิบปีก่อนสวะตัวจ้อยหลินสวินนั่นยังไม่ได้บรรลุจักรพรรดิ แต่เจ้ามีพลังปราณระดับจักรพรรดิขั้นสี่แล้ว จะเป็นมันไปได้อย่างไร”

หลินสวินกับต้าหวงต่างหัวเราะอย่างอดไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าในช่วงที่ถูกผนึกไว้หลายปีมานี้ มหาจักรพรรดิอีกาทองไม่รู้เรื่องราวของโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง

“เลิกพูดไร้สาระ ขอแค่เจ้าบอกมาว่าเทียนเชวียตายอย่างไร ข้าคนแซ่หลินจะให้เจ้าตายอย่างมีเกียรติสักหน่อยก็ได้”

แววเย็นชาปรากฏขึ้นในตาหลินสวิน

วิญญาณอาวุธอู้เชวียของธนูวิญญาณไร้แก่นสารเคยถูกกำราบในหุบเขาตะวันคล้อยอยู่ไม่รู้นานเท่าไร ถูกกดข่ม ลบหลู่ และทรมานไม่รู้กี่มากน้อย

และผู้ที่กำราบอู้เชวีย ก็คือมหาจักรพรรดิอีกาทองผู้นี้!

ความแค้นนี้ ย่อมต้องให้เขาหลินสวินมาทวง

——