Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2391

ไป๋อวี้จิงยิ้ม กระบี่โบราณในมือโฉบพุ่งก่อนฟันฉับลงมา

สวบ!

ปราณกระบี่ดุจสายรุ้ง แผ่คลุมจักรวาล หิมะหนาพันลี้ระเหยกลายเป็นพยับหมอกนับไม่ถ้วน

กระบี่นี้เรียบง่ายธรรมดา ปราศจากร่องรอยแม้เพียงเสี้ยว เฉกเช่นเซียนบนสวรรค์ฟันลงมาส่งๆ แต่กลับมีอานุภาพส่องสะท้อนภูผาธารา

หลินสวินยืนนิ่งไม่ขยับ รวบนิ้วตวัดวาด

หนึ่งกระบี่เหมือนกัน เรียบง่ายธรรมดา อานุภาพและเจตกระบี่ที่สั่งสมอยู่ภายใน กลับทำลายกระบี่นี้ของไป๋อวี้จิงจนพังทลาย แตกแยกปลิวว่อนกลางอากาศ

“มรรคกระบี่ดี!”

ไป๋อวี้จิงสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง แขนเสื้อกว้างสะบัด นิ้วมือควบคุมกระบี่ พลันย่างเท้าติดต่อกันเก้าครั้งกลางอากาศ

แต่ละก้าวที่ก้าวออกไป อานุภาพรอบกายเขาก็พุ่งทะยานขึ้นช่วงหนึ่ง กระบี่โบราณในมือของเขาก็ดุดันขึ้นสามส่วน

จนกระทั่งก้าวออกไปเก้าครั้ง

อานุภาพของเขาทะลวงเก้าชั้นฟ้าสิบแผ่นดิน เจตกระบี่ของเขาแผ่ทั่วภูผาธารากว้างใหญ่

“ไป!”

กระบี่โบราณโฉบพุ่ง ฟันใส่ห้วงอากาศ

ประดุจแสงมรรคสายหนึ่งฉีกทึ้งราตรีนิรันดร์หมื่นกาล ปรากฏขึ้นบนโลก

นัยน์ตาดำของหลินสวินหดรัดเล็กน้อย ฟันหนึ่งกระบี่ออกไปเช่นกัน

หนึ่งกระบี่เกิดดับ!

เจตกระบี่เพียงสายเดียว กลับแปลงเป็นภาพห้วงอากาศผันแปร สรรพสิ่งดับสลาย

ท่ามกลางเสียงก้องกระหึ่มสนั่นหวั่นไหว กระบี่นี้ของไป๋อวี้จิงถูกสลายสิ้นในระยะห่างจากหลินสวินสิบจั้ง

ไป๋อวี้จิงขมวดคิ้ว “ไยต้องออมมือ หากเจ้าอยากรักษาศักดิ์ศรีของข้า ก็ขอให้ใช้พลังแท้จริงมาต่อสู้เถอะ”

หลินสวินนิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนกล่าว “ได้”

เขาโบกแขนเสื้อคราหนึ่ง

ปราณกระบี่ดุจดั่งธารดาราแผ่ม้วนออกมา มีภาพหุบเหวใหญ่ลอยผลุบโผล่อยู่ในนั้นรางๆ สุริยันจันทรา ภูผาธาราหมื่นลักษณ์ล้วนดับสลาย

ไป๋อวี้จิงนัยน์ตาหดรัด

เขาส่งเสียงคำรามยาวดุจสายฟ้าฟาดออกมา เงาร่างสูงใหญ่กำยำประหนึ่งลุกโชน ปลดปล่อยแสงสว่างไร้สิ้นสุด

และกลางฝ่ามือของเขา กระบี่โบราณลุกโชนหลั่งเลือด ฟาดฟันออกมา

หนึ่งกระบี่เซียนพิโรธ!

นี่สะท้อนนัยเร้นลับมรรคกระบี่ตลอดชีวิตของไป๋อวี้จิง

ทันทีที่กระบี่พุ่งออกมา ภูผาธาราหมื่นลี้โดยมีสำนักกระบี่เทียมฟ้าเป็นศูนย์กลางล้วนส่อแววถล่มทลาย หมื่นชีวิตมอดดับ

เสียงหวาดผวานับไม่ถ้วนดังก้องตามๆ กัน

น่าเสียดาย แม้แต่กระบี่ที่สามารถสะเทือนอดีตปัจจุบัน สะท้านโลกหล้านี้ สุดท้ายกลับยังไม่สามารถต้านการโจมตีของหลินสวินได้ แตกสลายกลางห้วงอากาศ

ตูม โครม!

กระแสปราณกระบี่แผ่พุ่ง ดุจดั่งน้ำวนมหามรรคหมุนวนรุนแรง ชั่วพริบตาร่างของไป๋อวี้จิงอาบเลือด บาดเจ็บสะบักสะบอม ผมเผ้ายุ่งเหยิง ได้รับบาดเจ็บสาหัส

ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่เคยถอยแม้แต่ก้าวเดียว!

เมื่อเห็นภาพนี้ เหล่าคนใหญ่คนโตของสำนักกระบี่เทียมฟ้าล้วนส่งเสียงอุทานตกใจ สีเลือดบนใบหน้าถดถอย ขาวซีดไร้ที่เปรียบ

“เปิดทางเถอะ”

ไกลออกไปหลินสวินเอ่ยปาก

ไป๋อวี้จิงในตอนนี้เพิ่งมีปราณเพียงระดับจักรพรรดิขั้นสอง แม้มรรคกระบี่ทั้งตัวจะเรียกได้ว่าเฉิดฉาย แต่สุดท้ายก็ได้แค่เท่านี้

“สิ่งใดคือกระบี่ อาวุธสังหารที่คมกริบที่สุดในโลก”

“สิ่งใดคือมรรคกระบี่ ยอมหักไม่ยอมงอ หมื่นกาลไม่เคลื่อนย้าย”

ไกลออกไปไป๋อวี้จิงสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง สายตาแน่วแน่ “มรรคกระบี่ของข้า ไม่มีคำว่าถอย”

หลินสวินพยักหน้า “ดี เช่นนั้นข้าจะทำให้ท่านสมปรารถนา”

ยามนี้ในที่สุดเขาก็ย่างเท้าก้าวไปข้างหน้า อานุภาพน่าสะพรึงท่วมทันไร้ขอบเขตปลดปล่อยออกจากตัวเขาด้วยเช่นกัน

อึดใจนั้นดุจดั่งดวงอาทิตย์เจิดจ้าโผล่ขึ้นกลางหิมะที่ปลิวว่อนคลุ้งฟ้า แสงสว่างของเขาส่องสะท้อนจักรวาล!

ครืนโครม!

ห้วงอากาศใกล้เคียงล้วนพังถล่ม

บนเทือกเขาไพศาลที่สำนักกระบี่เทียมฟ้าตั้งอยู่ กระบวนผนึกไม่รู้เท่าไหร่คล้ายแบกรับแรงบีบคั้นไม่ไหว พลันแตกระเบิดโครมครามในเวลานี้ แผ่ละอองแสงนับไม่ถ้วน

เสียงโหยหวน คำรามลั่นอย่างตกใจดังขึ้นตามๆ กันในที่แห่งนี้

และทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นเพียงเพราะอานุภาพบนตัวหลินสวินเท่านั้น!

“สยบ!”