Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2398

ตอนที่ 2398 ตระกูลหลินมีลูกชาย

หลินสวินที่เดิมต้องการออกเดินทางหลังจากควบรวมต้นกล้าของต้นแรกกำเนิดได้ กลับถูกเรื่องยินดีที่ไม่คาดฝันมาขัดขวางไว้

ก็ในวันนั้นเอง พื้นผิวรังมังกรสีทองปรากฏรอยแตก!

เปรี๊ยะ… เปรี๊ยะ…

เมื่อหลินสวินเอารังมังกรสีทองออกมาอย่างระมัดระวัง ก็ได้ยินเสียงแตกกรอบแกรบแผ่วเบาระลอกหนึ่งดังขึ้น เศษเสี้ยวลายมรรคแปลกประหลาดชิ้นแล้วชิ้นเล่าเริ่มร่วงพรูลงมา

หลังจากเศษทุกชิ้นร่วงลงมาก็หายลับไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับหิมะละลาย

ทว่าหลินสวินไม่อาจสนใจเรื่องพวกนี้แล้ว

มือทั้งสองของเขากำแน่น

ตัวแข็งทื่อ

ดวงตาเบิกกว้าง จ้องรังมังกรสีทองที่แปรสภาพไม่หยุดนั้นเขม็ง

สภาวะจิตที่ในอดีตมั่นคงดั่งหินผา ขนาดเผชิญหน้ากับความเป็นความตายยังเยือกเย็นราบเรียบ ไหวหวั่นอย่างรุนแรงในตอนนี้

ความรู้สึกกังวล ตื่นเต้น กระสับกระส่ายอย่างไม่เคยประสบมาก่อนก็โหมพัดขึ้นในอกราวกับพายุที่จู่ๆ ก็อุบัติขึ้น ทำให้ตัวเขาเหมือนคันธนูที่ถูกขึงจนตึง

เปรี๊ยะ… เปรี๊ยะ…

เสียงแตกแผ่วเบายังดังอยู่ เวลาเหมือนถูกยืดยาวออกไปให้เชื่องช้าหาใดเทียบ

ในที่สุดหลินสวินก็มองเห็นร่างงามอันคุ้นตานั้น

ท่ามกลางแสงเทพสีทองที่นุ่มนวลและงดงาม นางนอนนิ่งๆ เช่นนั้น เส้นผมดั่งน้ำตกสยายออก ใบหน้าขาวสะอาดแจ่มกระจ่างเจือประกายแสงงดงามสงบนิ่ง

จ้าวจิ่งเซวียน!

ผ่านไปหลายปี เมื่อได้พบหญิงสาวที่เขาพึงใจผู้นี้อีกครั้ง หลินสวินรู้สึกเพียงว่าหัวใจจะหยุดเต้น ความรู้สึกปั่นป่วนยุ่งเหยิงไม่อาจหยุดลงได้สักนิด

เดิมทีหลินสวินอ้าปากจะเอื้อนเอ่ย แต่ครู่ต่อมาก็นิ่งไป

ราวกับถูกสายฟ้าฟาด

ทั้งตัวเหม่อลอย ดวงตาจ้องเขม็งในอ้อมแขนของจ้าวจิ่งเซวียน

ตรงนั้นมีเด็กทารกตัวเปล่าเปลือยคนหนึ่งกำลังคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของจ้าวจิ่งเซวียน ดวงตาโตสีดำสนิทใสกระจ่างทั้งสองข้างเบิกกว้าง มองเขาอย่างสงสัยใคร่รู้

เท้าน้อยๆ ขาวผ่องทั้งคู่ของเขาขดคู้อยู่ แม้จะเป็นเด็กทารกที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้นบนโลก แต่หว่างคิ้วก็เปี่ยมกลิ่นอายงามสง่าแล้ว โดยเฉพาะดวงตาทั้งสอง เหมือนจ้าวจิ่งเซวียนมารดาของเขายิ่งนัก

ส่วนสันจมูกน้อยโด่งๆ ของเขา ปากเล็กที่เม้มน้อยๆ อยู่นั้นละม้ายกับหลินสวินมาก

ตูม!

หลินสวินเพียงรู้สึกคล้ายสมองจะระเบิด สั่นสะท้านไปทั้งตัว จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเจ้าตัวจ้อยนี่คือลูกชายที่ทำให้ตนตั้งตาคอย ทั้งยังตื่นเต้นกระวนกระวายมานานปี

แต่หลินสวินคิดไม่ถึงสักนิดว่าช่วงเวลานี้จะมาเยือนกะทันหันเช่นนี้ ไม่ทันได้ตั้งตัวขนาดนี้ เล่นเอาเขาไม่ได้เตรียมการรับมือไว้สักนิด

ชั่วขณะหนึ่งจึงชะงักงันอยู่ตรงนั้น

“อ้อแอ้ๆ” เสียงอ่อนเยาว์ระลอกหนึ่งดังขึ้น ดูแหลมเล็กนัก แต่กลับเปี่ยมไปด้วยพลัง

ขณะเดียวกันเสียงอ่อนโยนนุ่มนวลเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “ดูท่านพ่อโง่งมของเจ้าสิ พูดไม่เป็นเสียแล้ว”

ในที่สุดหลินสวินก็ค่อยๆ ได้สติกลับมา เขาสูดหายใจเข้าออกลึกๆ สองสามครั้งถึงค่อยเห็นว่ารังมังกรสีทองสลายไปแล้ว จ้าวจิ่งเซวียนยืนขึ้นมาแล้ว

นางสวมชุดหยกลายเมฆโปร่งสบายและงามสง่า ผมดำดั่งสีหมึกมัดไว้ลวกๆ ด้วยเชือกแดงเส้นหนึ่ง เรือนร่างสูงอรชรมีเสน่ห์นุ่มนวลเป็นผู้ใหญ่เพิ่มขึ้นมาสามส่วน แขนเรียวยาวทั้งสองข้างขาวผุดผ่องเปล่งปลั่ง อุ้มบุตรชายไว้ในมือเบาๆ

ยามเนตรกระจ่างมองดูหลินสวิน ล้วนเต็มไปด้วยแววอ่อนโยนหวานละมุน

ผ่านไปนานขนาดนี้ ยามตื่นมาก็ได้พบกับคนที่นางคะนึงหาในทันที นี่ทำให้ในใจนางเองก็ตื่นเต้นไม่หยุด

“จิ่งเซวียน”

หลินสวินทนไม่ไหวอีกต่อไป ก้าวเข้าไปกอดจ้าวจิ่งเซวียนเอาไว้ แต่ก็กังวลถึงทารกในอ้อมแขน ถึงขั้นว่าอ้อมกอดนี้กอดอย่างระมัดระวังอยู่บ้างอย่างอดไม่ได้

จ้าวจิ่งเซวียนหลุดขำ หลุบตามองดูทารกน้อยแล้วเอ่ยว่า “เรียกท่านพ่อสิ”

“ท่านพ่อ”

ดวงตาดำของทารกน้อยจดจ้อง ร้องเรียกเสียงใส

หลินสวินอึ้งไปทันที คำพูดยังติดขัดแล้ว “ขะ เขา… เขาเพิ่งเกิดก็พูดได้แล้วหรือ”

จ้าวจิ่งเซวียนกะพริบตาปริบๆ เจือความภูมิใจอันมีเป็นเอกลักษณ์ของความเป็นแม่ “เจ้าก็ไม่ดูบ้างว่าเป็นลูกใคร จะไปเทียบกับคนธรรมดาได้อย่างไร”

ในสายตาของมารดา ลูกของตนดีที่สุดในโลกเสมอ

หลินสวินยิ้มพลางยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าบอบบางอ่อนนิ่มนั้นอย่างระมัดระวัง ความรู้สึกประหลาดผุดขึ้นในใจ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ข้าพูดถูก ยามแรกกำเนิดของข้า ข้าก็จำสิ่งที่ได้รู้และสัมผัสในรังมังกรสีทองนั่นในช่วงหลายปีมานี้ได้อย่างชัดเจนแล้ว”

เด็กทารกเอ่ยเสียงใส “แม้ข้ากับท่านแม่ไม่ได้ตื่นขึ้นมา แต่ใช้จิตสำนึกพูดคุยกันตลอด แยกแยะความลึกลับของมหามรรค ล่วงรู้ความมหัศจรรย์ของหมื่นลักษณ์ทั่วหล้าได้นานแล้ว ท่านอย่ามองข้าเป็นเด็กน้อยอีกล่ะ”

เขาเบิกตากว้างอย่างแข็งขัน เผยแววจริงจัง

เพียงแต่เขายังมีรูปลักษณ์ของเด็กทารกคนหนึ่งอยู่ดี งามดั่งหยกสลัก ยามพูดจายังมีน้ำเสียงเด็กน้อย กลับดูน่ารักนัก

จิตใจหลินสวินปั่นป่วนไปครู่หนึ่ง แขนทั้งสองอุ้มทารกน้อยไว้เบาๆ แล้ววางลงตรงหน้าตน โต้ตอบและสัมผัสอย่างละเอียดถี่ถ้วน

สักพักเขาก็ต้องยอมรับ ว่าลูกที่ตนกับจิ่งเซวียนให้กำเนิดขึ้นมานี้ไม่อาจเอาสามัญสำนึกมาประเมินได้จริงๆ

พิเศษเกินไปแล้ว ในร่างอ่อนเยาว์นั้นมีชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดที่สมบูรณ์อยู่เส้นหนึ่ง นั่นคือพรสวรรค์หุบเหวกลืนกินขั้นแรก เหมือนกับที่หลินสวินมีเมื่อเขายังเด็กไม่มีผิด

หลินสวินอึ้งไป เอ่ยทอดถอนใจว่า “หลายปีมานี้ผิดกับพวกเจ้าแม่ลูกจริงๆ”

ขณะที่พูดเขาก็ทอดสายตามองไปยังหลินเป่าเปาพลางยิ้มละไม “ตอนนี้ข้าถึงได้รู้ว่าความรู้สึกของการเป็นพ่อ… แตกต่างออกไปจริงๆ ด้วย…”

จู่ๆ จ้าวจิ่งเซวียนพลันแค่นหัวเราะ ยืดกายขึ้นจ้องหลินสวิน “มีลูกก็ไม่แลข้าแล้วสินะ”

หลินสวินอึ้งไป รีบร้อนเอ่ยว่า “ข้าจะกล้าได้อย่างไร เพียงแต่ข้าเพิ่งได้พบลูกไม่ใช่หรือ ในใจก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะ…”

ไม่ทันพูดจบลูกน้อยในอ้อมอกก็ถูกจ้าวจิ่งเซวียนอุ้มไปแล้ว “ค่อยดูเขาทีหลังก็ไม่สาย ตอนนี้เจ้ามองข้าให้ดีๆ เสีย”

นางวางหลินเป่าเปาเข้าไปในสมบัติ จากนั้นแก้เชือกสีแดงที่รวบผมทั้งศีรษะไว้ออก เนตรดาราดุจวารีจ้องมองหลินสวิน

เทียบกับแต่ก่อนแล้ว จ้าวจิ่งเซวียนในตอนนี้เปล่งเสน่ห์ความเป็นผู้ใหญ่ที่ละมุนละไม ทรวงอกอิ่มเอิบ เอวบางมือเดียวโอบรอบ ชุดหยกลายเมฆที่เรียบง่ายสง่างามบนตัวก็บดบังร่างเพรียวที่เรียกได้ว่าอรชรนั้นของนางไม่ได้แม้สักนิด

“น่ามองไหม” จ้าวจิ่งเซวียนถาม

หลินสวินพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “น่ามอง เกรงว่านางเซียนบนสวรรค์ยังด้อยไปสามส่วน”

จ้าวจิ่งเซวียนแค่นหัวเราะ “พูดจาไม่จริงใจ”

หลินสวินเลิกคิ้ว ไม่แน่ใจการกระทำผิดปกติของจ้าวจิ่งเซวียนในตอนนี้อยู่บ้าง เอ่ยลองเชิญอย่างอดไม่ได้ว่า “จิ่งเซวียน เจ้าโกรธหรือ”

“ข้าจะโกรธทำไม โง่งม!” จ้าวจิ่งเซวียนค้อนเขาแรงๆ ทันใดนั้นก็หลุดหัวเราะ ราวกับดอกไม้ผลิบานหลังฝน เปล่งประกายตระการตา

หลินสวินถูกหัวเราะใส่จนงงไปหมด

โง่งมอะไร

เห็นหลินสวินยังไม่เข้าใจ จ้าวจิ่งเซวียนก็ถอนใจเบาๆ อย่างอดไม่ได้ “ดูท่าหลายปีนี้เจ้าจะไม่คิดถึงข้าสักนิด”

หลินสวินนึกออกทันใด เหมือนดั่งหัวสมองกระจ่างแจ้ง หัวเราะยาวๆ อย่างอดไม่ได้ก่อนอุ้มจ้าวจิ่งเซวียนขึ้นแล้วเดินไปไกล

“เจ้าทำอะไร” จ้าวจิ่งเซวียนลนลานอยู่บ้าง

“เจ้าว่าทำอะไรล่ะ” หลินสวินเอ่ยร้ายๆ “เจ้าไม่ใช่อยากทำอะไรสักหน่อยหรือ”

ใบหน้างามขาวสะอาดคล้ายหยกของจ้าวจิ่งเซวียนซับสีเลือดขึ้นทันที ร้อนฉ่าไปหมด ใบหน้าของนางซุกอยู่กับอกหลินสวิน ผิวพรรณราวกับหยกอุ่นกลิ่นกำจร อ่อนนุ่มหอมกรุ่น

“เจ้าสารเลว!” นางว่าแรงๆ

“ถ้าข้าไม่สารเลว ก็ต้องกลายเป็นคนโง่งมแล้ว”

“เช่นนั้นหรือ ที่แท้เจ้าก็รู้ว่าตัวเองโง่งมสินะ…”

ระหว่างที่สนทนาอย่างชิดเชื้อเจือความอ่อนโยน หลินสวินก็อุ้มนางหายลับไปในขอบฟ้าแล้ว

ที่ขอบฟ้า แสงอัสดงดุจเปลวเพลิง คล้ายเขินหน้าแดงไปเช่นกัน

——