Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2442

ตอนที่ 2442 ฆ่าคนในคืนสังสรรค์

ราตรีลาไปอย่างเงียบเชียบ วันใหม่มาเยือน

ณ ห้องในโรงเตี๊ยม ในดวงตาหลินสวินเผยแววปรีดา

หลังจากหลอมมุกยมโลกทั้งหมดที่มีอยู่กับตัวแล้ว ในลายมรรคนรกเก้าลายนั้นก็มีลายที่สมบูรณ์อีกลายหนึ่ง สำแดงมหามรรคอันลึกลับชนิดหนึ่งออกมา…

ขุมนรก!

หลอมมรรคดั่งขุมนรก กำราบผีดุร้ายชั่วช้าทั้งปวง!

เมื่อฝึกมหามรรคนี้ถึงที่สุด จะควบรวมภาพมรรคเฉกเช่นนรกทั้งสิบแปดขุมได้

ยามต่อสู้ ใช้มรรคขุมนรกพิฆาตไพรี เฉกเช่นเปิดประตูขุมนรก พลังกำราบที่เกิดขึ้นเรียกได้ว่าน่าหวาดหวั่น

หนำซ้ำหลินสวินยังสังเกตได้ว่าหากใช้มรรคขุมนรกกับมรรคกักวิญญาณด้วยกัน จะมีประโยชน์ส่งเสริมกัน อานุภาพก็น่าเหลือเชื่อ

หนึ่งกักวิญญาณ หนึ่งกำราบ เรียกได้ว่าน่าตกตะลึง

เพียงแต่ไม่นานนักหลินสวินก็ดีใจไม่ออกแล้ว

มุกยมโลกสิบห้าเม็ดถึงควบรวมมรรคขุมนรกออกมาได้สายหนึ่ง คำนวณเช่นนี้ ถ้าต้องการให้มหามรรคนรกหกสายที่เหลือหลอมถึงขั้นสมบูรณ์ จะไม่ต้องสะสมมุกยมโลกอีกเก้าสิบเม็ดหรือ

มุกยมโลกเม็ดหนึ่งมีมูลค่าเท่ากับผลึกต้นกำเนิดจักรวาลชั้นหนึ่งสี่แสนก้อน

เก้าสิบเม็ด… ก็เท่ากับผลึกต้นกำเนิดจักรวาลชั้นหนึ่งสามสิบหกล้านก้อน!

ตัวเลขนี้ทำให้ลมหายใจหลินสวินสะดุด ในใจกระตุกเกร็งไม่หยุด

สำหรับเขาในตอนนี้แล้ว นี่เป็นตัวเลขมหาศาลเกินเอื้อมจริงๆ

‘บนเส้นทางต่อๆ ไป จะต้องมีการต่อสู้และเข่นฆ่ามากมาย ถึงตอนนั้นก็จะรวบรวมทรัพย์หลังศึกได้บ้าง…’

หลินสวินไม่ได้สัมผัสความรู้สึก ‘อุปกรณ์ขาดมือเหมือนแม่บ้านไม่มีข้าวมาหุง’ มานานแล้ว และนี่ก็ปลุกปณิธานการต่อสู้ของเขาได้ในที่สุด

มีแรงกดดันจึงจะมีแรงขับเคลื่อน!

ไม่นานนักหลินสวินก็เดินออกจากโรงเตี๊ยม สองมือไพล่หลัง เดินเล่นไปตามถนน

ในเมืองคึกคักนัก ส่วนมากเป็นคนที่อยู่มาแต่เดิม มีผู้ฝึกปราณเช่นเดียวกับหลินสวินเพียงส่วนน้อย

แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ จำนวนก็ยังมากจนไม่อาจดูเบาได้ดังเดิม

“หรือพูดอีกอย่างก็คือ ถ้าข้าอยากมุ่งหน้าต่อ ก็ต้องเข้าร่วมในแดนลับฝึกหลอมนี้หรือ” หลินสวินเอ่ยถามระหว่างทาง

ก่อนหน้านี้นกกระจอกเขียวเคยบอกว่าในด่านนภาอมตะใหญ่น้อยสี่สิบเก้าด่านในแดนใหญ่พันศึก ด่านนภาอมตะเล็กสามสิบหกด่านในนั้นเป็นแค่ที่พักหย่อนขาชั่วคราว จะเข้าไปตอนไหนก็ได้

มีแต่ในด่านนภาอมตะใหญ่สิบสามด่าน ที่ถ้าอยากเดินหน้าต่อก็ต้องผ่านการฝึกฝนแตกต่างกันไป

เมืองตั้งต้นก็คือด่านนภาอมตะใหญ่ด่านแรกในแดนใหญ่พันศึก

คิดจะเดินหน้าต่อ ก็ต้องเข้าร่วมในแดนลับฝึกหลอม มีเพียงเก็บรวบรวม ‘แหล่งดารา’ ในแดนลับฝึกหลอมได้สิบชิ้น จึงจะมีสิทธิ์ไปยังสมรภูมิต่อไป

“เจ้าจะซื้อแหล่งดาราสิบชิ้นก็ได้ เช่นนี้ก็ไม่ต้องเข้าร่วมการเคี่ยวกรำฝึกฝนแล้ว”

นกกระจอกเขียวเอ่ย “แต่ว่าแหล่งดาราที่สมบูรณ์ชิ้นหนึ่งมีมูลค่าประมาณผลึกต้นกำเนิดจักรวาลชั้นหนึ่งห้าแสนก้อน สิบชิ้นก็เป็นห้าล้านก้อน เจ้า… จ่ายไหวหรือ”

หลินสวินบื้อใบ้ทันที

นกกระจอกเขียวเอ่ย “อย่าว่าแต่เจ้า ต่อให้เป็นบุคคลชั้นสูงที่บ้านมีฐานะพวกนั้น ก็เอาผลึกต้นกำเนิดจักรวาลมากขนาดนั้นออกมาในคราวเดียวไม่ได้อยู่แล้ว ดังนั้นเจ้าก็ไปลงชื่อเสียดีๆ เถอะ”

จู่ๆ หลินสวินก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “ถ้าข้ารวบรวมแหล่งดาราได้มากกว่า จะขายให้คนอื่นได้ไหม”

นกกระจอกเขียวอึ้งไป เจ้าหมอนี่ขาดเงินจนเสียสติไปแล้วหรือ

หลินสวินเริ่มคำนวณในใจว่าต้องขายแหล่งดาราเท่าไรถึงจะรวบรวมผลึกต้นกำเนิดจักรวาลชั้นหนึ่งให้ได้สามสิบหกล้านก้อน…

ขณะที่เดินเล่นเช่นนี้หลินสวินก็มาถึงจวนเจ้าเมือง

ด้วยป้ายประจำตัวที่ได้มาจากเมืองข้ามแดน หลินสวินก็สามารถลงชื่อได้อย่างราบรื่น ได้ที่ว่างในการเข้าร่วมแดนลับฝึกหลอมที่หนึ่ง

และทันทีที่หลินสวินจากมา ข่าวว่าเขาลงชื่อก็มาถึงเหิงเทียนซั่ว

เหิงเทียนซั่วยิ้มน้อยๆ ไม่ได้แปลกใจ เพียงแต่ลอบเอ่ยในใจว่า ‘ใช้ความตายของหลิงเสวียนจื่อคนเดียวแลกน้ำใจหัวหน้าตระกูลเหวิน… การแลกเปลี่ยนคราวนี้คุ้มดีจริง’

จนกระทั่งยามค่ำหลินสวินถึงกลับโรงเตี๊ยม เมื่อเห็นผู้ดูแลโรงเตี๊ยมที่ยิ้มรับแขกคนนั้น เขาก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ตนเพิ่งจ่ายค่าห้องล่วงหน้าไปสิบคืน แต่กลับต้องรออีกสามเดือนจึงเข้าไปในแดนลับฝึกหลอมได้ นี่ก็ย่อมต้องจ่ายค่าห้องต่อด้วย

แต่ตอนนี้ผลึกต้นกำเนิดจักรวาลที่เหลือติดตัวเขาเหล่านั้น มีให้ใช้ไม่ถึงสามเดือนอยู่แล้ว

‘ดูท่าคืนนี้ต้องออกไปดูสักรอบแล้ว…’

หลินสวินลอบเอ่ยในใจ

ก่อนหน้านี้เขาดูเหมือนเดินเล่นไปตามถนน แต่ความจริงแล้วกำลังสืบหาที่อยู่ที่แน่ชัดของเหวินเซ่าเหิง ทั้งยังไปประเมินด้วยตัวเองมาแล้วรอบหนึ่ง

ท้องฟ้ายามราตรีดุจน้ำหมึก

ชั้นหนึ่งของโรงเตี๊ยม หลินสวินนั่งตามสบายอยู่เช่นนั้น สั่งเหล้าหนึ่งกามาดื่มอยู่คนเดียว

“เอ๋ พี่ชายคนดี!”

ทันใดนั้นเสียงประหลาดใจเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากประตูโรงเตี๊ยม

หลินสวินเงยหน้าขึ้นก็เห็นพวกถานไถเฟิงปรากฏตัวอยู่ที่ประตูโรงเตี๊ยม จึงยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “บังเอิญจริงๆ”