Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2492

ตอนที่ 2492 หายนะกับวาสนา

จวนเจ้าเมือง

สะพานเล็กสายน้ำไหล ทิวทัศน์ดุจภาพวาด

ในศาลาหลังหนึ่งที่อยู่ข้างทะเลสาบ ไป๋เจี้ยนเฉินที่ผมขาวดุจหิมะ รูปงามราวกับเด็กหนุ่มหนีบหมากตัวหนึ่งขึ้นมาวางลงบนกระดานหมากเบาๆ

จากนั้นเขายิ้มพลางเงยหน้าขึ้น มองหญิงคู่ประลองหมากพลางกล่าว “หลานสาวคนดี ตาเจ้าแล้ว”

หญิงสาวสวมชุดเขียว แต่งกายเป็นชาย ริมฝีปากแดงฟันขาว รูปร่างหน้าตาดั่งภาพวาด ตอนนี้นางหนีบหมากขาวขึ้นมาตัวหนึ่ง แต่เนิ่นนานแล้วกลับไม่อาจวางหมากลงได้

เป็นตู๋กูโยวหรันนั่นเอง!

“ทั้งภายนอกและภายในกระดานหมาก ล้วนอยู่ในการควบคุมของท่าน ข้าได้แต่…”

นางพูดพลางสะบัดชายเสื้อ ซัดกระดานหมากจนกระจาย ตัวหมากกระเด็นดุจสายฝน

จากนั้นนางจึงเหมือนผ่อนคลายลงแล้วยิ้มกล่าว “พลิกกระดานหมากนี้ซะ”

ไป๋เจี้ยนเฉินลูบจมูก ยิ้มขื่นพลางกล่าว “ไม่เจอกันหลายปี เจ้ายังเหมือนเมื่อปีนั้น สง่างามดังเดิม”

ตู๋กูโยวหรันแย้มยิ้ม กะพริบตาเปล่งประกาย “ขอบคุณสำหรับคำชม”

ไป๋เจี้ยนเฉินยื่นมือรินชาเต็มจอก แล้วส่งให้พลางกล่าว “ว่ามาเถอะ ทำไมถึงสนใจหลินสวินนี่เช่นนี้ หากให้บิดาของเจ้ารู้เข้า เจ้าหนุ่มนี่ได้ตายแน่ ในน่านฟ้าที่เจ็ดใครบ้างไม่รู้ว่าความหนักใจของบิดาเจ้าก็คือยัยหนูอย่างเจ้า”

คำพูดนี้เผยความหยอกเย้า

“เขาเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตข้าไว้” ตู๋กูโยวหรันคิดไปคิดมาแล้วกล่าวอย่างจริงจัง “เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่”

ไป๋เจี้ยนเฉินหลุดขำออกมา “ในแดนใหญ่พันศึกนี้ ต่อให้บรรพจารย์มรรคลงมือด้วยตัวเองก็ทำร้ายเจ้าไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตอะไร เจ้าจะทำให้ข้าขำตายแล้วสืบทอดตำแหน่งเจ้าเมืองของข้าหรือ”

ตู๋กูโยวหรันหัวเราะคิกคักพลางกล่าว “แต่สุดท้ายเขาก็ช่วยข้าไว้ ข้าช่วยเขาครั้งหนึ่งก็ไม่ถือว่าเกินไปกระมัง”

ไป๋เจี้ยนเฉินนวดหว่างคิ้ว กล่าวทอดถอนใจเบาๆ “แต่ช่วยเจ้าครั้งนี้ กลับเกรงว่าจะทำให้เผ่าจักรพรรดิอมตะอย่างตระกูลเหิง เหวิน ลั่วชิงชังข้ามาก ถึงขั้นมีความคิดติดต่อนักฆ่าของแดนเร้นนภานั่น ข้ายังไปเจอนางครั้งหนึ่งด้วยตัวเอง หากแดนเร้นนภารู้แล้วส่งคนมาลอบสังหารข้าจะทำอย่างไร”

เขาเหมือนบ่นตำหนิ ระบายความขมขื่นในใจออกมา

ตู๋กูโยวหรันยิ้มฟังเงียบๆ มองอยู่ครู่ใหญ่แล้วจึงกล่าว “ท่านอาไป๋ เป็นจริงอย่างที่ท่านพ่อข้าพูด ท่านดูสันโดษเย่อหยิ่ง ผงาดผยองโอหัง ความจริงเป็นพวกวิปลาสคนหนึ่ง อายุเท่าไหร่แล้วยังทำตัวเป็นเด็กหนุ่ม ไม่รู้สึกอายบ้างหรือ”

ไป๋เจี้ยนเฉินกระแอมเล็กน้อย รีบเปลี่ยนประเด็นสนทนา “เอาเถอะ ธุระก็ช่วยแล้ว เจ้าน่ะรีบออกไปจากเมืองยอดยุทธ์ดีกว่า”

ตู๋กูโยวหรันเลิกคิ้ว “เพราะเหตุใด”

ไป๋เจี้ยนเฉินชี้ไปบนเวิ้งฟ้า “ในโบราณสถานมหามรรคจะมีการเปลี่ยนแปลงที่ไม่อาจหยั่งรู้ปะทุขึ้น หากข้าสันนิษฐานไม่ผิด นี่ต้องเป็นหายนะครั้งใหญ่แน่ มีโอกาสสูงว่าจะม้วนกลืนเมืองยอดยุทธ์ ถึงตอนนั้น… ด่านนภาอมตะแห่งนี้จะอยู่รอดต่อไปได้หรือไม่ล้วนเป็นปัญหาอย่างหนึ่ง”

กล่าวถึงตอนท้ายสุด หว่างคิ้วเขาเผยแววเคร่งขรึม

ในฐานะเจ้าเมือง นับตั้งแต่โบราณสถานมหามรรคเกิดการเปลี่ยนแปลงก็ถูกเขาจับตามองมาตลอด จนถึงตอนนี้เมื่อการเปลี่ยนแปลงประหลาดในโบราณสถานมหามรรคนั้นยิ่งเกิดขึ้นบ่อยครั้ง แม้แต่เขาก็รู้สึกกดดันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

การเปลี่ยนแปลงในโบราณสถานมหามรรคนั่นแปลกประหลาดเกินไป เต็มไปด้วยความอัปมงคล!

“ทำไมท่านถึงไม่ให้ทุกคนในเมืองจากไปก่อนล่วงหน้าเล่า” ตู๋กูโยวหรันเอ่ยถาม

“ไม่อาจจากไปได้แล้ว”

ไป๋เจี้ยนเฉินถอนใจเบาๆ เปิดเผยความลับหนึ่งออกมา “เมืองนี้เชื่อมต่อกับเส้นทางของด่านนภาอมตะที่สิบ เมื่อถูกพลังลึกลับที่เอ่อล้นออกมาจากโบราณสถานมหามรรคปกคลุมแล้ว มีแค่ระดับบรรพจารย์จักรพรรดิที่สามารถหนีไปได้อย่างปลอดภัย”

ตู๋กูโยวหรันนัยน์ตาหดรัดเล็กน้อย ตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของปัญหา

เนิ่นนานกว่านางจะเอ่ยถาม “ท่านล่ะ คิดจากไปก่อนที่หายนะจะปะทุขึ้นหรือไม่”

ไป๋เจี้ยนเฉินกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าเป็นถึงเจ้าเมืองแห่งนี้ มีหรือจะถอยโดยไม่คิดสู้เช่นนั้น ในเมืองยอดยุทธ์นี้ แค่คนพื้นถิ่นของเมืองก็มีเกือบสามล้าน นอกจากนี้ยังมีผู้ฝึกปราณที่มาจากโลกพันจักรวาลมากมาย หากข้าจากไปแล้ว…”

พูดถึงตอนท้ายสุด ไป๋เจี้ยนเฉินถอนใจยาวเฮือกหนึ่งอย่างอดไม่ได้ “พวกเขาจะทำอย่างไร”

ตู๋กูโยวหรันกล่าวอึ้งๆ “แต่ถ้าถึงตอนท้าย แม้แต่ท่านก็ต้านหายนะครั้งนี้ไม่อยู่เล่า”

ไป๋เจี้ยนเฉินยิ้มรับ ท่าทางผ่อนคลาย “พยายามทำให้ดีที่สุดแล้วกัน”

พยายามทำให้ดีที่สุด!

นี่ทำให้ตู๋กูโยวหรันตระหนักได้ เผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงที่ไม่อาจรู้ครั้งนี้ ในใจไป๋เจี้ยนเฉินก็ไม่มีความมั่นใจว่าจะต้านทานได้เท่าไหร่

“ต้องการให้ข้าช่วยไหม” ตู๋กูโยวหรันถาม สีหน้าจริงจังอย่างเห็นได้น้อยครั้งนัก

ไป๋เจี้ยนเฉินกลับหัวเราะลั่นขึ้นมา “ได้ เจ้าออกจากเมืองยอดยุทธ์ไปตอนนี้ก็ถือว่าช่วยข้ามาก”

ตู๋กูโยวหรันกลอกตาใส่ “ข้าจริงจัง!”

ไป๋เจี้ยนเฉินเก็บรอยยิ้ม “ข้าก็จริงจัง”

ตู๋กูโยวหรันเงียบไปครู่หนึ่ง ยิ้มพราวเสน่ห์พลางกล่าว “รอหายนะนั่นปะทุขึ้นแล้ว ข้าค่อยไป”

…

หลินสวินเปลี่ยนโรงเตี๊ยมใหม่

เพิ่งผ่านการเข่นฆ่านองเลือดมา สำหรับเขาแล้วไม่มีผลกระทบมากนัก แต่กลับอ่านความคิดของเจ้าเมืองไป๋เจี้ยนเฉินไม่ออกอยู่บ้าง

แต่ยังไม่รอให้เขาใคร่ครวญนานเกินไปก็มีคนมาเยี่ยมเยือน

“พี่หลิน เจ้าตุ๋นข้าเสียเปื่อยเลย!”