Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2544

ตอนที่ 2544 ที่แท้ก็มาเพราะข้า

บนพื้น

ใบหน้าพริ้มเพราขาวกระจ่างของเซี่ยงเสี่ยวหยวนจมพื้นสีน้ำตาลอมดำ แววตาโศกเศร้าและกังวล ทั้งมีเพลิงโทสะแผดเผาลุกโหม

เท้าข้างนั้นเหยียบแผ่นหลังผอมบางของนาง เต็มไปด้วยพลังเผด็จการที่ไม่อาจสั่นคลอน กำราบทั้งตัวนางไว้อย่างแน่นหนา

นี่คือวิธีกักขังที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายหยามเหยียดอย่างที่สุด

“เขามาแน่ ต้องมาแน่…” มุมปากเซี่ยงเสี่ยวหยวนหลั่งเลือดซึมพื้นดิน นัยน์ตาฉายแววเด็ดเดี่ยว

ชายชุดดำที่เหยียบเซี่ยงเสี่ยวหยวนถอนใจเบาๆ ยังคงกล่าวด้วยเสียงอบอุ่น “พวกเราไม่มีเวลามาสิ้นเปลืองเท่าไหร่ แม่นาง ให้เจ้าเลือกอย่างหนึ่ง ไม่เจ้าตายก็ท่านลุงคนนั้นของเจ้าสิ้น เจ้าตัดสินใจเถอะ”

“ฆ่าทิ้งซะก็จบ ทำไมต้องวุ่นวายเช่นนี้ด้วย”

ชายรูปงามหัวโล้นชิงเหมิ่งก้าวเข้ามา มองเซี่ยงเสี่ยวหยวนที่ถูกเหยียบติดพื้น เผยสีหน้าเวทนาเสี้ยวหนึ่งอย่างอดไม่ได้ “แม่นางคนงามแต่กลับถูกเหยียบย่ำเช่นนี้ ข้าเห็นแล้วปวดใจอยู่บ้าง”

น้ำเสียงเจือความหยอกล้อ เจตนาคลุมเครือ

“เสี่ยวหยวน!”

หลิ่วเซียงเชวียที่บาดเจ็บหนักเจียนตาย เลือดอาบไปทั้งตัวพุ่งมาแต่ไกล ดวงตาปูดโปนแทบถลน นัยน์ตาคั่งโลหิต เหมือนสัตว์ที่เสียการควบคุมเพราะโกรธจัด

นัยน์ตาชิงเหมิ่งฉายแววดุดัน “ผู้อาวุโส ข้าไว้ชีวิตเจ้าแล้ว ยังรนหาที่ตายเช่นนี้อีกหรือ”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง เขาเหวี่ยงหมัดหนึ่งออกมาลวกๆ

ปึง!

หลิ่วเซียงเชวียกระเด็นลอยออกไปทันที ผิวกายแตกระแหง กระดูกหักไม่รู้กี่ท่อน ความสาหัสของอาการบาดเจ็บ ถึงกับทำให้บรรพจารย์จักรพรรดิอย่างเขาไม่อาจตะกายขึ้นมาจากพื้น

“ปล่อยเสี่ยวหยวนไป จะฆ่าจะแกงข้าพร้อมสู้ด้วยถึงที่สุด!” หลิ่วเซียงเชวียกล่าวเสียงแหบพร่า

ชิงเหมิ่งยิ้มน้อยๆ ไม่สนใจเขาอีก

ชายชุดดำกลับเหลือบมองหญิงสาวชุดกระโปรงที่มือถือม้วนตำรา กำลังอ่านอย่างจริงจังนั่น

ฝ่ายหลังเงยใบหน้าเกลี้ยงเกลาขึ้นอย่างจนปัญญาอยู่บ้าง มองชายชุดดำคราหนึ่งพลางกล่าว “ทำไมต้องให้ข้าตัดสินใจอยู่เรื่อย”

ชายชุดดำกล่าวด้วยรอยยิ้มบริสุทธิ์อ่อนโยน “เช่นนั้นก็ดี ข้าจะส่งแม่นางคนนี้ไปลงนรก ขอแค่เจ้าไม่โทษข้าว่าทำลายบุปผางามหรือรังแกผู้หญิงก็พอ”

หญิงสาวชุดกระโปรงอดยิ้มไม่ได้ ใบหน้าสง่างามเรียบง่ายเผยแววนึกสนุก “เจ้าไม่ห่วงว่าหลินสวินนั่นมาแล้วจะแก้แค้นให้แม่นางคนนี้หรือ”

ชายชุดดำคิดดูอย่างจริงจังพลางกล่าว “เช่นนั้นจะทำอย่างไร หรือให้ข้าประคองแม่นางคนนี้ขึ้นมา คุกเข่าโขกหัวกับพื้น สำนึกผิดขออภัยด้วยน้ำหูน้ำตานองหน้า?”

เมื่อกล่าวถึงตอนท้าย แม้แต่ตัวเขาเองยังอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

“เจ้านี่นะ ดูเหมือนคนละมุนละม่อมดุจหยก ความจริงแล้วใจคอดั่งหินเหล็กที่สุด ชิงเหมิ่งยังดูเป็นผู้เป็นคนยิ่งกว่าเจ้า”

หญิงสาวชุดกระโปรงส่ายหัว เคลื่อนสายตามองม้วนตำราในมือใหม่อีกครั้ง “อย่างมากข้าจะรออีกครึ่งเค่อ เจ้าชั่งน้ำหนักเองเถอะว่าจะจัดการอย่างไร”

ชายชุดดำพยักหน้า มองเซี่ยงเสี่ยวหยวนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า กล่าวเสียงอ่อนโยน “แม่นาง ไม่ต้องห่วง เจ้ายังอยู่รอดอีกครึ่งเค่อ”

“น่าเบื่อ หากเป็นข้าคงไม่มีทางชักช้าเช่นนี้แน่ สังหารนางด้วยหมัดเดียวก็ได้แล้ว”

ชิงเหมิ่งพูดพลางมองไปด้านหลังหญิงสาวชุดกระโปรงแวบหนึ่งอย่างอดไม่ได้ ที่นั่นมีชายสวมชุดผ้าหยาบเรียบง่ายคนหนึ่งยืนเงียบไม่เอ่ยวาจามาตลอด

ทั้งตัวเขาล้วนสะอาดเอี่ยม มวยผมยาวเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่รูปลักษณ์ไม่ถึงขั้นหล่อเหลา ค่อนข้างธรรมดา แม้แต่กลิ่นอายก็แทบไม่มี เมื่อยืนอยู่ข้างหญิงสาวชุดกระโปรงก็ง่ายต่อการถูกคนละเลย

แต่เมื่อชิงเหมิ่งกวาดสายตามองไป กลับเจือแววหวาดกลัวยากปกปิด รวมถึงมีจิตต่อสู้ที่เหมือนกระตือรือร้นอยากลองเสี้ยวหนึ่งด้วย

แต่สุดท้ายเขาก็ข่มความคิดไปหยั่งเชิงชายชุดผ้าหยาบคนนี้ ไม่กล้าบุ่มบ่าม ไม่อย่างนั้นเขาสงสัยนักว่าตนจะถูกซัดตายในหมัดเดียวหรือไม่

ตั้งแต่ต้นจนจบชายชุดผ้าหยาบไม่มองเขาสักครา แต่ชิงเหมิ่งไม่ได้ใส่ใจ เขารู้ว่าในสายตาของชายชุดผ้าหยาบ ไม่เพียงไม่มีเขาอยู่ในนั้น ยังไม่มีชายชุดดำนั่นด้วย

คนที่ชายชุดผ้าหยาบสนใจอย่างแท้จริง มีแค่หญิงสาวชุดกระโปรงที่สง่างามดั่งดอกกล้วยไม้ นุ่มนวลละมุนละไมนั่น

“แม่นาง เหลือเพียงครึ่งเค่อแล้ว เจ้ามีอะไรสั่งเสียก็ลองพูดมาให้ข้าฟัง บางทีข้าอาจใจบุญเมตตา ช่วยเจ้าตั้งป้ายหินหรืออะไรได้”

ชิงเหมิ่งว่างจนเบื่อหน่าย ย่อตัวยิ้มระรื่นเอ่ยถาม เขาพูดพลางยื่นมือไปบีบหน้าเซี่ยงเสี่ยวหยวน “ถ้าเจ้าไม่พูด ข้าจะฉีกปากเล็กเย้ายวนนี้ของเจ้าให้กระจุย”

“เจ้าจะฉีกปากของใคร”

เสียงหนึ่งดังขึ้นกะทันหัน สะท้อนก้องฟ้าดินแถบนี้ แฝงความเยียบเย็นเฉยชาที่พาให้คนใจสั่น

ชิงเหมิ่งพลันหยุดมือหันกลับไปมอง

ชายชุดดำที่เหยียบร่างเซี่ยงเสี่ยวหยวนเลิกคิ้ว ยิ้มอบอุ่นพลางกล่าว “ดูท่าว่าอีกฝ่ายคงห่วงเจ้ามาก ต่อจากนี้ก็ต้องดูว่าเขาจะรอดชีวิตแล้วช่วยเจ้าไป หรือพวกเจ้าจะได้ตายพร้อมกัน…”

เขาพูดพลางเงยหน้ามองออกไป

แต่หญิงสาวชุดกระโปรงยังคงอ่านตำราราวกับเพลิดเพลิน ชายชุดผ้าหยาบที่อยู่ข้างกายก็ยังเงียบเหมือนเดิม ใบหน้าธรรมดาดุจภูเขาน้ำแข็งที่ไม่เปลี่ยนแปลงชั่วกาลไม่มีคลื่นความรู้สึกแม้แต่น้อย

ห่างออกไปเงาร่างสูงตระหง่านปรากฏตัวกลางอากาศ เมื่อสะท้อนเข้าสู่สายตาของชิงเหมิ่งกับชายชุดดำนั่น ทั้งสองล้วนเผยสีหน้าสนอกสนใจ