Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2608

ตอนที่ 2608 เกิดมาท่ามกลางความไม่ยุติธรรม

น่านฟ้าที่ห้า

ในส่วนลึกของทุ่งน้ำแข็งตะวันตกเฉียงเหนือ ภายในถ้ำสถิตที่ตั้งอยู่ในพื้นที่หมื่นจั้งใต้ดิน

แสงประกายเขียวมรกตล่องลอย ต้นหงเหมิงหมื่นมรรคหยั่งราก ใบไม้แกว่งไกว แผ่นัยเร้นลับมหามรรคชั้นยอดของยุคก่อนออกมา

หลินสวินนั่งขัดสมาธิ กำลังสงบจิตหยั่งรู้นัยเร้นลับมหามรรค

ไม่ไกลนักเนี่ยชิงหรงกำลังหลอมศาสตราจักรพรรดิ เหลิ่งชิงเสวี่ยกำลังชี้แนะเสี่ยวซีฝึกปราณ

แม้โลกภายนอกจะหนาวเหน็บเสียดกระดูก ภายในถ้ำสถิตกลับอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ เงียบสงบสันติ

นี่เป็นเดือนที่สามที่พวกหลินสวินเข้าสู่น่านฟ้าที่ห้า

และเป็นเวลาสามปีสี่เดือนหลังจากพวกหลินสวินออกจากน่านฟ้าที่หนึ่ง

สามปีมานี้ ตั้งแต่น่านฟ้าที่หนึ่งจนกระทั่งมาถึงน่านฟ้าที่สี่ ล้วนถูกหลินสวินบุกอย่างพลิกฟ้าพลิกดิน สร้างความสะเทือนไหวไปทั่ว

เหล่าคนที่รับใช้ขุมอำนาจศัตรูร่วงหล่นไปไม่รู้เท่าไหร่!

สำหรับหลินสวิน นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการโต้ตอบเท่านั้น

ถึงอย่างไรระหว่างทางคนที่ถูกเขาฆ่า ก็เป็นเพียงแค่หมารับใช้กลุ่มหนึ่งเท่านั้น

และความสูญเสียของพวกเผ่าจักรพรรดิอมตะก็ไม่ได้รุนแรง

ดังนั้นแม้ในหลายปีมานี้ชื่อเสียงของเขาโด่งดังขึ้นเรื่อยๆ ดุดันรุนแรงยิ่งขึ้น แต่สำหรับหลินสวิน ยังไม่ถึงกับมีอะไรควรค่าแก่การภาคภูมิใจ

“ข้าออกไปเดินเล่นสักหน่อย”

ครู่ใหญ่หลินสวินลุกจากการนั่งสมาธิ ก่อนกำชับว่า “ก่อนที่ข้าจะกลับมาอย่าได้ออกจากที่นี่”

เนี่ยชิงหรง เหลิ่งชิงเสวี่ยและเสี่ยวซีพยักหน้าโดยพร้อมเพรียงกัน

หลายปีมานี้พวกนางเดินทางพร้อมกับหลินสวิน แม้เวลาส่วนใหญ่จะอยู่ในเตากระบี่ไร้ก้นบึ้ง ทว่าเรื่องที่หลินสวินทำพวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา

ตอนแรกสุดพวกนางยังอดเป็นห่วงหลินสวินไม่ได้ ทว่าตั้งแต่หลินสวินสลายอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า และยังบุกสังหารตั้งแต่น่านฟ้าที่สองมาถึงน่านฟ้าที่ห้า พลังเย้ยฟ้าที่หลินสวินสำแดงออกมาทำให้ในใจพวกนางเลื่อมใสนานแล้ว ไม่กังวลและประหม่าเหมือนตอนแรกอีกต่อไป

ความจริงสามารถติดตามหลินสวินมาถึงวันนี้ได้ สำหรับพวกนางก็เหมือนความฝัน มักรู้สึกไม่สมจริง

“พี่หลินคงไม่ได้จะไปต่อสู้กระมัง”

หลังจากหลินสวินจากไป เหลิ่งชิงเสวี่ยอดถามไม่ได้

หลายปีมานี้ทุกครั้งที่ถึงน่านฟ้าใหม่ หลินสวินจะเก็บตัวก่อนช่วงหนึ่ง จนกระทั่งหลังจากรู้สถานการณ์โดยละเอียดของน่านฟ้านี้แล้วจึงจะเปิดฉากเข่นฆ่า

“คงไม่ถึงกับต่อสู้ แต่จะต้องไปสืบข่าวแน่”

ในดวงตาคู่งามของเนี่ยชิงหรงเผยแววใคร่ครวญ “นี่เป็นน่านฟ้าที่ห้าแล้ว แตกต่างจากน่านฟ้าอื่นๆ น่านฟ้านี้มีเขตอิทธิพลของพวกเผ่าจักรพรรดิอมตะมากมายตั้งอยู่ แม้ไม่สามารถเทียบได้กับน่านฟ้าที่หก แต่ในขุมอำนาจเหล่านี้ก็มีระดับอมตะดูแล…”

“ต่อให้ไม่พูดถึงขุมอำนาจเหล่านี้ พวกเผ่าจักรพรรดิอมตะของน่านฟ้าที่หก ในหลายปีก่อนหน้านี้ก็ถูกพี่หลินหาเรื่องจนหน้าเขียว แทบจะรักษาหน้าไว้ไม่อยู่… หากข้าเป็นพวกเขาจะต้องเคลื่อนกำลังที่แข็งแกร่งที่สุด ใช้การโจมตีที่อันตรายถึงชีวิตกับพี่หลินในน่านฟ้าที่ห้านี้”

พูดถึงสุดท้ายเสียงกลับเป็นเบาลงแล้ว สภาวะจิตตึงเครียดขึ้นมา

เหลิ่งชิงเสวี่ยอึ้งไปครู่ใหญ่ พยักหน้าพูด “ที่พี่สาวพูดมีเหตุผล เหนือน่านฟ้าที่ห้าก็คือน่านห้าที่หก ที่นั่นเป็นอาณาเขตของเผ่าจักรพรรดิอมตะเหล่านั้น หากครั้งนี้ไม่สามารถขวางพี่หลินไว้ได้ อีกไม่นานพี่หลินก็คงทะยานไปถึงน่านฟ้าที่หก”

“หากเป็นเช่นนี้ พวกศัตรูในน่านฟ้าที่หกคงกินไม่ได้นอนไม่หลับกันแน่!”

“ถึงอย่างไรหลายปีมานี้แม้พวกเขาจะสูญเสียอย่างมาก แต่สิ่งที่เสียไปล้วนเป็นคนใต้อาณัติที่รับใช้พวกเขา แต่ถ้าพี่หลินไปถึงน่านฟ้าที่หก ตัวตนของเขาก็เหมือนดาบคม สามารถคุกคามบรรดาเผ่าจักรพรรดิอมตะโดยตรง!”

“บางทีด้วยพลังต่อสู้ของพี่หลินในตอนนี้ อาจไม่สามารถกวาดล้างเผ่าจักรพรรดิอมตะได้ แต่ถ้าเขามีความคิดที่จะทำลาย จะมีเผ่าจักรพรรดิอมตะสักกี่ตระกูลที่สามารถรับการเคี่ยวกรำเช่นนี้ได้”

คำพูดนี้ทำให้เนี่ยชิงหรงอดประหลาดใจไม่ได้ เอ่ยว่า “ชิงเสวี่ย ตอนนี้เจ้าพิจารณาเรื่องราวรอบคอบกว่าเมื่อก่อนแล้ว”

“การฝึกมรรคเกี่ยวข้องกับจิตใจและเรื่องราวที่ประสบ ข้าในสมัยก่อนคิดแต่จะฝึกปราณ ไม่สนใจเรื่องราวบนโลก นั่นเพราะว่าข้ารู้ตัวว่าความหวังที่จะไปจากน่านฟ้าที่หนึ่งริบหรี่มาก”

บนใบหน้างามของเหลิ่งชิงเสวี่ยเผยรอยยิ้มบางๆ “แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน พวกเรามาถึงน่านฟ้าที่ห้าแล้ว ทุกอย่างล้วนแตกต่างกับก่อนหน้านี้ ข้าย่อมไม่สามารถเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว”

เนี่ยชิงหรงชื่นชม “นี่เรียกว่าเรื่องราวบนโลกล้วนเป็นความรู้ การได้พบเจอเรื่องราวบนโลก การเปลี่ยนแปลงของจิตใจ มักหมายความว่ามรรคาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนขึ้นด้วย”

“นี่ต้องขอบคุณพี่หลิน หากไม่ใช่เพราะเขาพาพวกเราออกจากน่านฟ้าที่หนึ่ง ชาตินี้พวกเราคงไม่มีโอกาสมาถึงน่านฟ้าที่ห้านี้”

พูดถึงตรงนี้เหลิ่งชิงเสวี่ยอดกังวลขึ้นมาไม่ได้ “เพียงแต่สถานการณ์ของน่านฟ้าที่ห้าคงอันตรายกว่าที่เราคิด พี่หลินเขา…”

“วางใจเถอะ พี่หลินจะต้องไม่เป็นอะไร”

เนี่ยชิงหรงพูดด้วยสายตาแน่วแน่

เสี่ยวซีที่เงียบฟังมาโดยตลอดก็พยักหน้าแรงๆ พูดด้วยเสียงใสกังวาน “พี่เต้ายวนร้ายกาจขนาดนั้น แน่นอนว่าต้องไม่เป็นอะไร!”

……

ฟ้าดินกว้างใหญ่ไพศาล หิมะโปรยปราย

หลินสวินเอามือไพล่หลังพลางก้าวเดินไปข้างหน้า ทุกย่างก้าวล้วนเหมือนย่อระยะพื้นดิน หายไปในชั่วพริบตา

เหมือนกับเนี่ยชิงหรงและเหลิ่งชิงเสวี่ย หลินสวินเองก็รู้ดีว่าน่านฟ้าที่ห้านี้แตกต่างกับก่อนหน้า มีความเป็นไปได้สูงมากที่ศัตรูจะลอบเคลื่อนไหวในที่มืดนานแล้ว

นึกถึงอวิ๋นลั่วหงที่ถูกยกย่องว่าเป็นหนึ่งในสิบมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิแห่งน่านฟ้าที่เจ็ด

คนชั้นสูงที่เรียกได้ว่าสะดุดตาเหล่านี้ ตั้งแต่เกิดมาก็ฝึกปราณอยู่ในน่านฟ้าที่เจ็ดและแปด เบื้องหลังมีเผ่าจักรพรรดิอมตะคอยสนับสนุน ได้รับทรัพยากรฝึกปราณล้ำค่าที่ผู้ฝึกปราณทั่วไปไม่สามารถจินตนาการได้ตั้งแต่เด็ก เส้นทางมหามรรค… จะธรรมดาได้อย่างไร

โลกของการฝึกปราณถูกกำหนดให้ไม่ยุติธรรมตั้งแต่เกิด

ไม่ว่าจะมีความสามารถโดดเด่นแค่ไหน หากเกิดในสถานที่ที่อับจนก็จะถูกกักขังอยู่ในโลกเล็กๆ นั่นไปทั้งชีวิต

อย่างเช่นอวิ๋นชิ่งไป๋ก็เป็นตัวอย่างหนึ่ง

ตรงกันข้าม ต่อให้เจ้าจะธรรมดาแค่ไหน หากเกิดในขุมอำนาจสิบยักษ์ใหญ่อมตะแห่งน่านฟ้าที่แปด ความสำเร็จของชาตินี้ก็ถูกกำหนดให้ไม่มีทางต่ำ

คุณสมบัติธรรมดา?

เช่นนั้นก็ใช้วัตถุดิบเทพสร้างรากฐานฝึกปราณที่แข็งแกร่ง

พรสวรรค์ธรรมดา?

เช่นนั้นเชิญคนใหญ่คนโตระดับอมตะกลุ่มหนึ่งมาสอนสั่งวิชาให้ ชี้แนะข้อสับสน ย่อมไม่มีทางที่เจ้าจะไม่ตื่นรู้!

ความสามารถธรรมดา?

ไม่เป็นไร ใช้พลังต้องห้ามเย้ยฟ้าถอดรยางค์เปลี่ยนกระดูก สร้างร่างใหม่ให้เจ้า!

เป็นคนไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถฝึกได้?

ไม่เป็นไรด้วยอำนาจบารมีและพลังของตระกูล สามารถทำให้เจ้ามีชีวิตที่สุขสบายและเป็นอิสระ ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน

นี่ก็คือความไม่ยุติธรรม เป็นความจริงอันโหดร้ายที่ถูกกำหนดมาแต่กำเนิด

อย่างหลินสวินซึ่งออกมาจากคุกใต้เหมือง เติบโตอย่างน่าเวทนา เดินทางสู่จักรวรรดิจื่อเย่า ชื่อเสียงเลื่องลือในดินแดนรกร้างโบราณ…

หลายปีมานี้ผ่านอันตรายและการต่อสู้ไม่รู้เท่าไหร่ ยิ่งผ่านการเคี่ยวกรำเป็นตายมานับไม่ถ้วนกว่าจะครอบครองความสำเร็จมหามรรคในวันนี้

เมื่อเทียบกันแล้วคนชั้นสูงอย่างฉีหลิงอวิ๋น จงหลีเซียว ไม่จำเป็นต้องเจออุปสรรคมากมายขนาดนี้ก็สามารถครอบครองมรรควิถีระดับมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิเหมือนอย่างหลินสวินแล้ว!

นี่ก็คือความแตกต่างแต่กำเนิด

โชคดีที่ความแตกต่างแต่กำเนิดนี้ยังสามารถพึ่งความพยายามเป็นการชดเชยได้

ไม่เช่นนั้น โลกนี้ก็น่าสิ้นหวังเกินไปแล้ว…

……………………