Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2612

ตอนที่ 2612 คุมเชิง

ในสายตาของบิดามารดา ลูกจะอายุมากแค่ไหน ประสบความสำเร็จสูงเพียงใด แต่ก็ยังเป็นลูกของพวกเขา มักมีคำเตือนไม่รู้จบ เป็นห่วงไม่รู้สิ้น

ในสายตาของลั่วชิงสวินตอนนี้ก็เป็นเช่นนี้

ทำให้หลินสวินสะท้านสะเทือนใจเช่นกัน ครู่ใหญ่ถึงเอ่ยว่า “ท่านแม่วางใจเถอะ ข้าไม่ทำเรื่องอะไรที่ไม่มั่นใจ”

ลั่วชิงสวินยิ้ม เพิ่งหมายจะพูดอะไรบางอย่างเงาร่างของนางพลันสั่นไหว เงาแสงไหลเคลื่อนกลายเป็นภาพมายา เหมือนสามารถหายไปได้ตลอดเวลาอย่างไรอย่างนั้น

ในใจหลินสวินบีบรัด ตระหนักได้ว่าพลังเจตจำนงของลั่วชิงสวินกำลังจะสลายแล้ว

“สวินเอ๋อร์ กระบี่ศุภโชคอยู่ในปิ่นไม้นั่น เจ้าเอามันออกมา หากเจอเรื่องเป็นตายอะไรให้กระตุ้นกระบี่เต็มกำลัง ก็จะสามารถไปยังแหล่งสถานศุภโชคได้ จำไว้ว่าอย่าทำอะไรวู่วาม…”

ลั่วชิงสวินพูดอย่างรวดเร็ว เพียงแต่คำพูดยังก้องสะท้อนอยู่ เงาร่างของนางกลับกลายเป็นความว่างเปล่า หายไปในห้วงอากาศแล้ว

สี่ทิศเวิ้งว้าง มีเพียงมหาสมุทรซัดคลื่น ฟ้าสูงกว้างใหญ่

ในใจหลินสวินรู้สึกเสียใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นอดถอนหายใจยาวไม่ได้

เจอกันครั้งนี้ อย่างไรก็ยังสั้นเกินไป

ในใจเขามีความสงสัยมากมายที่ยังไม่ได้ถาม แต่ตอนนี้ทำได้เพียงซ่อนไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

“ท่านแม่ ข้าจะต้องไปหาพวกท่านที่แหล่งสถานศุภโชคให้ได้…”

หลินสวินพึมพำ สายตาเคลื่อนไปหยุดที่กล่องสำริด ปิ่นไม้เรียบง่ายวางอยู่ในนั้นเงียบๆ

เขายื่นมือไปหยิบปิ่นไม้ออกมา กลับพบว่าปิ่นไม้หนักอึ้ง หนักเหมือนถือภูเขาใหญ่อย่างไรอย่างนั้น

หลินสวินพินิจกูคร่าวๆ ก็รู้ว่าปิ่นไม้นี้เป็นสมบัติห้วงอากาศชิ้นหนึ่ง เมื่อแทรกจิตรับรู้เข้าไปก็เห็นว่ามีกระบี่เล่มหนึ่งลอยอยู่ภายใน

กระบี่ยาวสองฉื่อสามชุ่น กว้างไม่เกินสองนิ้วมือ คมกระบี่เรียบง่ายไม่หรูหรา ตัวกระบี่กลับประหนึ่งโปร่งแสง สะท้อนเงาแสงงดงามหลากสีออกมาเป็นระยะๆ เหมือนลำแสงที่กะพริบหายไป

กระบี่ศุภโชค!

กระบี่นี้เคยทลายพลังระเบียบต้องห้ามที่จอมจักรพรรดิไร้นามครอบครองให้ลั่วชิงสวิน มีอานุภาพลึกลับไม่อาจคาดเดา

ทว่าที่สำคัญกว่าคือ กระบี่นี้เป็นกุญแจเชื่อมสู่แหล่งสถานศุภโชค!

หลินสวินพินิจอยู่ครู่หนึ่งแล้วเก็บปิ่นไม้อย่างระมัดระวัง จากนั้นถอนหายใจยาว เท้าเหยียบกระทุ้งเรือให้เคลื่อนไปในทะเลคราม

การพานพยมารดาคราวนี้คลี่คลายความสงสัยมากมายในใจหลินสวิน แต่ก็ทำให้เกิดข้อสงสัยหลายอย่างด้วยเช่นกัน

อย่างเช่น ในเมื่อท่านลู่แข็งแกร่งขนาดนั้น เหตุใด… ยามอยู่โลกชั้นล่างกลับบาดเจ็บสาหัสภายใต้การตามฆ่าของเหยี่ยนซิง

ควรรู้ว่าเหยี่ยนซิงเป็นแค่ระดับบรรพจารย์จักรพรรดิคนหนึ่งเท่านั้น

อีกทั้งโลกชั้นล่างในตอนนั้น ต่อให้ระเบียบฟ้าดินน่ากลัวอย่างที่สุด กดข่มจนบุคคลน่าสะพรึงอย่างเฒ่าโดดเดี่ยวหรือราชครูยังทำได้เพียงจำศีลอยู่ที่นั่น ทว่าพลังของเหยี่ยนซิงก็ถูกจำกัดด้วยเช่นกัน

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ท่านลู่กลับถูกตามล่าจนบาดเจ็บสาหัส นี่น่าแปลกมาก

‘รอตอนเจอท่านลู่ บางทีอาจจะได้รู้คำตอบ…’

บนทะเลครามเวิ้งว้าง หลินสวินควบคุมเรือและหายลับไปอย่างรวดเร็ว

……

บนห้วงอากาศสูงเก้าหมื่นจั้ง

ในฟ้าดาราที่ไพศาลและเก่าแก่ ดวงดาวนับไม่ถ้วนร้อยเรียง กลายเป็นเส้นทางดาราเขตแดนที่ลึกลับสายหนึ่ง

ใกล้ๆ เส้นทางดาราเขตแดนสายนี้ ยามนี้มีเงาร่างน่ากลัวไม่รู้เท่าไหร่ซ่อนตัวอยู่

เพียงแค่ระดับอมตะก็มีสิบกว่าคนแล้ว!

เหล่านี้ล้วนเป็นผู้ฝึกปราณที่มาจากขุมอำนาจศัตรูของหลินสวิน ตอนนี้รวมตัวกัน วางกำลังเย้ยฟ้า แน่นอนว่าเพื่อสังหารหลินสวิน!

“ห่างจากตอนที่หลินสวินหายไปในน่านฟ้าที่สี่ครึ่งปีแล้ว จากการกระทำที่ผ่านมาของเขาควรจะเปิดเผยร่องรอยนานแล้ว แต่ตอนนี้กลับไม่มีข่าวคราวเลยสักนิด นี่แปลกเกินไปแล้ว”

เสียงที่อ่อนเยาว์เสียงหนึ่งดังขึ้น คนพูดคือระดับอมตะคนหนึ่ง รูปลักษณเหมือนเด็กอายุแปดเก้าขวบ บริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายโชกโชน

คนไม่น้อยได้ยินเสียงนี้แล้วต่างตัวสั่นระริก

หนานหยวนชิง!

ระดับอมตะคนหนึ่งของตระกูลหนานแห่งสี่ตระกูลตงหวง

ขณะเดียวกันเขายังเป็นหนึ่งในระดับอมตะที่อานุภาพสูงสุดในที่นี้ด้วย

“ทางสำนักศึกษาควันวายุเองก็ไม่มีความเคลื่อนไหวมาโดยตลอด ข้าว่าเจ้าหมอนั่นคงรับรู้ได้ถึงอันตราย จึงไม่กล้าเผยร่องรอยอีก”

อีกบริเวณหนึ่งกลิ่นอายแรกกำเนิดอบอวล เงาร่างหญิงชุดดำคนหนึ่งเลือนราง เย็นเยียบน่ากลัว

นี่ก็เป็นระดับอมตะคนหนึ่งเช่นกัน นามว่าชวีอู๋เยี่ยน มาจากตระกูลชวีหนึ่งในสี่ตระกูลตงหวง

ได้ยินเช่นนี้บรรยากาศเงียบกริบ เหล่าผู้กล้าที่ซุ่มอยู่รอบๆ เกิดความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงที่พูดไม่ออก

ระดมกำลังเผ่าจักรพรรดิอมตะมากมายขนาดนี้ ก็ทำอะไรผู้สืบทอดคีรีดวงกมลคนหนึ่งไม่ได้หรือ

ครึ่งปีแล้ว!

ผู้แข็งแกร่งอย่างพวกเขา ใครบ้างไม่ใช่คนชั้นสูงของเผ่าจักรพรรดิอมตะแต่ละตระกูล

แต่ตอนนี้เพียงเพื่อฆ่าศัตรูคนเดียวกัน กลับต้องอดทนอยู่ที่นี่ รอคอยอย่างใจเย็น ความรู้สึกเช่นนี้ทรมานเกินไปอย่างไม่ต้องสงสัย

“หากเจ้าหมอนั่นไม่ปรากฏตัวเสียที พวกเราจะเสียเวลารออยู่ที่นี่ตลอดไปหรือ”