Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2618

ตอนที่ 2618 ทะเลประหัตมาร

บนถนน ผู้คนหลั่งไหลไม่มีที่สิ้นสุดดั่งผืนแพร

แต่กลับไม่มีใครรับรู้ว่าในบริเวณหนึ่งกำลังมีความขัดแย้งเกิดขึ้นอย่างเงียบเชียบ

อวี่ถิงเงยมองเงาร่างที่ปรากฏตัวขึ้นกะทันหันนั้นแล้วเอ่ยว่า “เจ้าว่าทรมานไก่อ่อนเช่นนี้จะสนุกหรือ”

เขายิ้มขึ้นมาขณะพูด แววตาก็แปรเปลี่ยนเป็นคมปริบหาใดเทียบ “ทำไม เจ้าอยากลองยื่นมือมายุ่งหรือ ถ้าไม่กลัวตายก็ลองได้เต็มที่เลย”

มือเขากดอยู่บนไหล่เผิงเทียนเสียงมาตลอด สีหน้าเยือกเย็น มีความอวดดีที่เก็บงำไว้ภายใน

แต่เผิงเทียนเสียงกลับตื่นเต้นหาใดเทียบ เพราะเขาเห็นชัดแล้วว่าผู้มาเยือนเป็นใคร!

“เช่นนั้นก็ลองดู”

เงาร่างสูงนั้นย่อมเป็นหลินสวิน ขณะที่พูดก็ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปกดไหล่อวี่ถิงไว้

ผ่อนคลายเรียบง่าย

ไอสังหารฉายวาบในส่วนลึกของดวงตาอวี่ถิง ขณะหมายจะเคลื่อนไหวก็รู้สึกเพียงตัวแข็งทื่อ พลังไร้รูปผุดเข้ามา มรรควิถีทั้งตัวเขาถึงกับถูกกดข่มจนไม่อาจสำแดงออกมาได้สักนิด

กระดิกไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียว!

เขาหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย นัยน์ตาขยายกว้าง จ้องมองมือข้างนั้นของหลินสวินที่วางอยู่บนไหล่ของตนลวกๆ

ตูม!

ทันใดนั้นอวี่ถิงเพียงรู้สึกว่าร่างกายเหมือนถูกหัตถ์สวรรค์กำราบ ต่อให้เขามีมรรควิถีระดับบรรพจารย์จักรพรรดิขั้นบริบูรณ์ แต่ตอนนี้กลับเหมือนมดถูกบี้ตัวหนึ่ง คล้ายขอเพียงอีกฝ่ายคิด ก็สามารถบี้ตนให้ตายได้อย่างง่ายดาย!

“พลังเท่านี้ยังกล้ามาคุยโวกับข้าหรือ” หลินสวินแววตาเย็นชา นั่นเป็นท่าทางโอหังเป็นที่สุด คร้านจะเย้ยหยันด้วยซ้ำ

“เจ้าเป็นใคร”

อวี่ถิงหน้าเปลี่ยนสีโดยสิ้นเชิง หนาวสะท้านในใจ รู้สึกหวาดกลัวนัก

การโจมตีอันราบเรียบสบายๆ ครั้งเดียวก็ทำให้เขาไม่อาจต่อต้านได้สักนิด ความสามารถเช่นนี้ไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้

“จะจัดการอย่างไร” หลินสวินกลับคร้านจะมองคนผู้นี้อีก หันไปถามเผิงเทียนเสียง

บัดนี้เผิงเทียนเสียงได้รับอิสระคืนมาอีกครั้งแล้ว ในใจเขาตื่นเต้นมากจนรับไม่ไหวอีก แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลารำลึกความหลัง

“ออกจากเมือง ฆ่าปิดปาก!” เผิงเทียนเสียงสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง แววตาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาถึงขีดสุด เสียงเผยความแค้นเสียดกระดูก

ก่อนหน้านี้ถ้าไม่ใช่ว่าหลินสวินปรากฏตัวทันเวลา จิตมรรคของเขาจะต้องถูกทำลาย กลายเป็นคนพิการโดยสิ้นเชิงคนหนึ่งแน่!

ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจริงๆ เช่นนั้นย่อมทรมานยิ่งกว่าฆ่าเขาเสียอีก!

อวี่ถิงหน้าเขียวคล้ำ แต่กลับไม่ลนลาน หัวเราะหยันเอ่ยว่า “นายน้อยตระกูลข้าคืออวิ๋นมู่เจอ หนึ่งในสิบยอดมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิ ทายาทสายหลักตระกูลอวิ๋น หนึ่งในสี่ตระกูลตงหวงแห่งน่านฟ้าที่เจ็ด! ถ้าฆ่าข้า ตระกูลเผิงของเจ้าต้องประสบเคราะห์ครั้งใหญ่ เจ้ากล้าหรือ”

เผิงเทียนเสียงอึ้งไป เอ่ยกราดเกรี้ยวว่า “อวิ๋นมู่เจอหรือ”

เขาคล้ายยากจะเชื่อ

แววหยิ่งผยองปรากฏขึ้นในตาอวี่ถิง “ไม่ผิด”

“ที่แท้ก็เป็นเขา…”

เผิงเทียนเสียงเหมือนวิญญาณหลุดลอย “ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ได้ แต่ก่อนข้าเลื่อมใสและชื่นชมเขายิ่งนัก ไม่เคยไม่เคารพแต่อย่างใด ทำไม… เขาถึงทำแบบนี้กับข้า…”

เห็นชัดว่าความจริงข้อนี้สร้างความกระทบกระเทือนให้เผิงเทียนเสียงอย่างหนักหน่วง!

“ถ้าจะโทษก็โทษที่เจ้าไม่ประมาณกำลังตน หมาวัดหมายเด็ดดอกฟ้า คนชั้นสูงอย่างคุณหนูโยวหรัน คนอย่างเจ้าจะตีเสมอได้หรือ”

ในแววตาอวี่ถิงมีแต่ความดูถูก

ต่อให้ถูกหลินสวินคุมไว้ เขากลับไม่หวั่นกลัวเพราะมีที่พึ่ง ใจกล้ายิ่งนัก เห็นชัดว่าแน่ใจว่าด้วยฐานะของเขาย่อมไม่มีใครกล้าฆ่าเขาในน่านฟ้าที่หกแห่งนี้

“ข้าแค่ชอบโยวหรันก็มีความผิดด้วยหรือ” เผิงเทียนเสียงตาแดงก่ำ สีหน้าเจือความโกรธเคืองราวกับบ้าคลั่ง

“ชอบคนที่ไม่ควรชอบ นั่นก็คือความผิดครั้งใหญ่คับฟ้า! ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเจ้าแค่คิดเพียงลำพังย่อมไม่มีใครถือสาเจ้า แต่เจ้าดันไม่รู้ที่ถูกที่ควร หลายปีมานี้ใช้มุกวิญญาณส่งสารเข้าหาคุณโยวหรันซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่ก็เรียกว่าไม่รู้จักประมาณตน!”

อวี่ถิงแววตาเหี้ยมเกรียม

เผิงเทียนเสียงคำรามว่า “เจ้าเป็นแค่สุนัขรับใช้ข้างกายอวิ๋นมู่เจอเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรมาว่าข้าว่าไม่รู้จักประมาณตน ทั้งอวิ๋นมู่เจอมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องนี้ รู้จักประมาณตนหรือไม่หาใช่เรื่องที่พวกเจ้าจะมาตัดสินได้!

อวี่ถิงหัวเราะหยัน ท่าทางเหมือนมองดูคนโง่เง่า

เห็นดังนี้หลินสวินที่สังเกตการณ์อยู่ข้างๆ มาตลอดก็เอ่ยปากว่า “ไปเถอะ ออกจากเมือง”

“เจ้าจะทำอะไร”

อวี่ถิงหน้าเปลี่ยนสียกใหญ่ ไม่อาจเยือกเย็นได้อย่างก่อนหน้านี้

“ทำอะไร ย่อมเป็นฆ่าปิดปากอยู่แล้ว เจ้าคิดว่าเจ้ายังจะรอดได้หรือ” หลินสวินเอ่ยอย่างขบขัน

อวี่ถิงตาถลนด้วยความโกรธ เอ่ยอย่างยากจะเชื่อ “เจ้าฟังไม่เข้าใจหรือ ข้ามาจากตระกูลอวิ๋นหนึ่งในสี่ตระกูลตงหวง เป็นข้ารับใช้ข้างกายนายน้อยอวิ๋นมู่เจอ เจ้า…”

หลินสวินหัวเราะตัดบท “ต่อให้เจ้าเป็นคนที่ราชันสวรรค์ส่งมา วันนี้ก็หนีความตายไม่พ้น”

“เผิงเทียนเสียง พวกเจ้าตระกูลเผิงไม่กลัวประสบเคราะห์หรือ”

อวี่ถิงมองเผิงเทียนเสียง ทั้งโกรธทั้งกระวนกระวาย ท่าทีที่หลินสวินเผยออกมาแข็งกร้าวเกินไป ทำให้เขาเริ่มหวั่นใจ

“เรื่องของข้าเผิงเทียนเสียง เกี่ยวอะไรกับตระกูลเผิง”

เผิงเทียนเสียงสีหน้าเฉยเมย “อย่างเจ้า เป็นแค่สุนัขรับใช้ตัวหนึ่งก็เท่านั้น ต่อให้ตายไป เขาอวิ๋นมู่เจอยังจะบุกมาน่านฟ้าที่หกเพื่อทำลายตระกูลเผิงของข้าหรือ”

“เจ้า…”

อวี่ถิงไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง นี่ยังเป็นแมลงน่าเวทนาที่เมื่อครู่ถูกเขาล้อเล่น เหยียดหยาม และกดข่มได้ตามใจชอบตัวนั้นอีกหรือ

ไม่ทันรอให้เขาโต้ตอบก็รู้สึกเพียงเจ็บไหล่ ร่างกายถูกหลินสวินลากออกไปไกล

ในที่สุดเขาก็รับรู้ได้ถึงความไม่เข้าทีแล้ว รู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง อยากจะร้องคำรามดึงดูดความสนใจของผู้ฝึกปราณบนถนน ถ้าเป็นเช่นนี้อย่างน้อยก็ยังสร้างความเคลื่อนไหวบางอย่างได้