Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2627

ตอนที่ 2627 ผู้ร้ายหลังม่านตัวจริง

หวั่นโหรวอดมองไปทางหลินสวินไม่ได้

หลินสวินพยักหน้าน้อยๆ

หวั่นโหรวจึงหยิบกล่องหยกทรงไม้บรรทัดกล่องหนึ่งออกมา ก่อนยื่นผ่านอากาศไป

จอมมรรคมารแดงหยั่งจิตรับรู้เข้าไปมองข้างในทันทีที่ของถึงมือ และเผยแววยินดีพึงใจออกมาทันที

เขาเก็บกล่องหยกอย่างระมัดระวังก่อนกล่าวว่า “ไม่ผิด เป็นกระดูกบริสุทธิ์ฟ้าประทานของบรรพจารย์คุนจริงๆ พวกเจ้าไปได้แล้ว”

“คุณหนู พวกเราไปเถอะ” ลุงเจียวกล่าว

หวั่นโหรวคว้ามือน้องชายป๋ออันก่อนหมุนตัวออกไป

นางในเวลานี้ภายในใจเคร่งเครียดหาใดเปรียบ ด้วยกลัวว่าจอมมรรคมารแดงจะเปลี่ยนใจ

ทว่าจนกระทั่งพวกเขาทั้งขบวนออกจากภูเขาทองแดงก็ไม่มีเหตุพลิกผันใดๆ เกิดขึ้น จอมมรรคมารแดงก็ไม่ได้ไล่ตามออกมา

นี่ทำให้หวั่นโหรวยังอดประหลาดใจไม่ได้ แปลกใจยิ่งนัก

เมื่อกลับขึ้นยานสมบัติไม่นานลุงเจียวก็กล่าวว่า “คุณหนู ในเมื่อช่วยชีวิตนายน้อยป๋ออันออกมาได้แล้ว ต่อไปพวกเราก็แยกย้ายกันเคลื่อนไหว ข้าจะไปแลกเปลี่ยนซื้อขายกับขุมอำนาจอื่นในทะเลประหัตมาร ส่วนท่านก็พานายน้อยป๋ออันไปช่วยคุณชายสืออวี่ตามหาคนด้วยกัน มีคุณชายสืออวี่อยู่ เชื่อว่าตลอดเส้นทางนี้ย่อมไม่เกิดเหตุเหนือคาดอะไรแน่”

“ก็ดี”

หวั่นโหรวใคร่ครวญครู่หนึ่งก่อนตอบตกลง

จากนั้นลุงเจียวก็หมุนตัวเดินออกไป

หลังมองส่งเขาจากไป จู่ๆ หลินสวินก็กล่าวขึ้น “แม่นางหวั่นโหรว เจ้าจัดการเรื่องน้องชายเจ้าให้เรียบร้อยก่อน ข้ายังมีอีกเรื่องอยากคุยกับเจ้า”

หวั่นโหรวอึ้งไปก่อนพยักหน้าตกลง พาป๋ออันเดินเข้าห้องโดยสาร

ไม่นานนางก็เดินกลับออกมา แล้วถึงเอ่ยถามว่า “คุณชาย มีเรื่องอะไรหรือ”

“เคลื่อนยานสมบัติออกจากที่นี่ก่อน” หลินสวินกล่าว

แม้หวั่นโหรวจะแปลกใจแต่ก็ยังทำตามที่พูด

กระทั่งหนึ่งถ้วยชาให้หลัง หลินสวินถึงทอดมองหวั่นโหรวแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าการเคลื่อนไหวครั้งนี้ราบรื่นเกินไปหน่อย”

หวั่นโหรวพยักหน้าน้อยๆ “เหนือความคาดหมายของข้าจริงๆ ดูจากตรงนี้แล้วที่ลุงเจียวพูดคงไม่ผิด แม้ว่าจอมมรรคมารแดงนั่นจะต่ำช้าไปบ้างแต่ยังถือว่ารักษาคำพูด”

หลินสวินยกยิ้มแฝงนัย “เก็บยานสมบัติก่อน ข้าจะพาเจ้าออกไปชมละครสนุก”

ละครสนุกหรือ

หวั่นโหรวรู้สึกตงิดๆ ว่าคล้ายมีจุดไม่ชอบมาพากล แต่กลับบอกไม่ถูกว่าผิดปกติตรงไหน

นางชูมือโบกสะบัดพร้อมความคลางแคลงใจ

ยานสมบัติที่อยู่ด้านหลังก็หดเล็กลงกลายเป็นน้ำเต้าสีขาวหิมะโปร่งแสงแวววาวเต้าหนึ่ง ก่อนร่วงลงมากลางฝ่ามือนาง

“ไป”

หลินสวินโบกแขนเสื้อคราหนึ่ง เงาร่างของเขาและหวั่นโหรวหายลับไปทันที

ครู่ต่อมา

เมื่อเห็นว่าหลินสวินพาตนวกกลับมาที่ภูเขาทองแดงนั่น นัยน์ตางามของหวั่นโหรวอดหดรัดไม่ได้ ขณะจะเอ่ยถามก็ถูกหลินสวินส่ายหน้าห้ามไว้ “ชมละครสนุกฉากหนึ่งก่อน”

ทั่วบนล่างภูเขาทองแดงปกคลุมด้วยพลังผนึกเป็นชั้นๆ แต่อยู่ต่อหน้าหลินสวินกลับเหมือนของปลอม เขาพาหวั่นโหรวแฝงตัวเข้าไปในภูเขาทองแดงอย่างเงียบๆ

นอกจากนี้ตลอดทางยังไม่ได้ทำให้ใครแตกตื่นตกใจ!

เมื่อเห็นดังนี้หัวใจที่รัดเกร็งของหวั่นโหรวจึงค่อยๆ เยือกเย็นลง

ไม่นานทั้งคู่ก็มายืนอยู่กลางชั้นเมฆแถบหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากยอดเขา

หลินสวินมองตำหนักโออ่าที่อยู่ไกลๆ หลังนั้น สื่อจิตกล่าว ‘เจ้าเห็นไหมว่าในตำหนักใหญ่นั่นเป็นใคร’

หวั่นโหรวมองเข้าไป เรือนร่างอรชรพลันแข็งทื่อ นัยน์ตาค่อยๆ เบิกกว้าง บนใบหน้ารูปไข่ห่านเนียนขาวกระจ่างปรากฏแววไม่อยากเชื่อ

ก็เห็นในตำหนักใหญ่แห่งนั้น เงาร่างสายหนึ่งนั่งสูงเด่นบนที่นั่งประธานตรงกลาง กลับไม่ใช่จอมมรรคมารแดง หากแต่เป็นคนที่หวั่นโหรวคุ้นเคยเป็นอย่างดี…

ลุงเจียว!

เขาในเวลานี้ไม่มีท่าทีเหมือนคนเป็นข้ารับใช้สักนิด เอวตั้งหลังตรง สองมือวางลงบนเก้าอี้ลวกๆ ดวงตาหรี่ลง ดุจดั่งมังกรขดเสือหมอบ อหังการสุดขีด

และเบื้องหน้าเขามีคนผู้หนึ่งคุกเข่าอยู่ เสื้อคลุมสีแดงฉานทั้งชุดสะดุดตาอย่างยิ่ง เป็นจอมมรรคมารแดงคนนั้น!

เมื่อเห็นภาพเช่นนี้หวั่นโหรวเหมือนถูกสายฟ้าฟาด หัวสมองว่างเปล่า มือเท้าเย็นเฉียบ เหตุใด… เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้

‘แปลกมากใช่ไหม ความจริงคนทรยศตัวฉกาจที่สุดไม่ใช่รุ่นเยวี่ย แต่เป็นลุงเจียวที่ดูเหมือนจงรักภักดีคนนี้ของเจ้าต่างหาก’

เสียงของหลินสวินดังขึ้นในหูของหวั่นโหรว ฝ่ายหลังสั่นไปทั้งตัว เห็นชัดว่าในใจโมโหเดือดดาลสุดขีด