Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2638

ตอนที่ 2638 ท่านลู่

ภายในถ้ำสวรรค์แดนมงคล ดันมีโลงศพสำริดโลงหนึ่งวางอยู่!

หลินสวินรู้สึกผิดคาดทันที ที่นี่เป็นสถานที่ที่ท่านลู่ปิดด่านทำไมถึงวางโลงศพสำริดโลงหนึ่ง

นี่จะอัปมงคลเกินไปแล้ว…

หลังอึ้งไปครู่หนึ่งหลินสวินก็ใจกระตุก นึกอะไรขึ้นมาได้ เดินเข้าไปทันที

ถ้ำสวรรค์แดนมงคลนี้ไม่ใหญ่นัก นอกจากเครื่องเรือนจำพวกเบาะรองนั่ง โต๊ะเตี้ย และเตาหลอมแล้ว ก็มีแค่โลงศพสำริดโลกนั้น

สิ่งนี้วางพาดอยู่ตรงนั้น ยาวเก้าจั้ง ฝาโลงสลักภาพโบราณอย่างจักรวาลฟ้าดารา สุริยันจันทราภูผาธารา บุปผาปักษามัจฉาแมลง มีกลิ่นอายกร้านโลกหนาหนักอบอวล

หลินสวินยืนอยู่ฝั่งหนึ่ง สีหน้าแปรเปลี่ยนไม่หยุด

ยามนี้หลังสังเกตโดยละเอียด เขาพอจะรู้ที่มาของของสิ่งนี้คร่าวๆ แล้ว!

เมื่อนานมาแล้วยามเขาออกจากคุกใต้เหมืองมายังหมู่บ้านเฟยอวิ๋น ท่านลู่เคยทิ้งด้ามสลักเล่มหนึ่งกับม้วนตำราซีดเหลืองเล่มหนึ่ง

และก็เป็นของลึกลับสองชิ้นนี้ที่ทำให้หลินสวินได้เปิดห้องโถงมรรคาสวรรค์โดยไม่ตั้งใจ และสามารถแปรสภาพเย้ยฟ้าเปลี่ยนชะตาได้อย่างแท้จริง

และก่อนเปิดห้องโถงมรรคาสวรรค์ ก็มีภาพประทับเจตจำนงที่เจ้าแห่งมรรคาสวรรค์ทิ้งไว้ปรากฏขึ้นมาภาพหนึ่ง

นั่นเป็นภาพเหตุการณ์การการต่อสู้

เจ้าแห่งมรรคาสวรรค์ที่เงาร่างสูงใหญ่กำยำชกหนึ่งหมัดออกไป สามารถเบิกนภาคราม ทลายห้วงอากาศ เปิดทวารดวงดาวอันลึกลับ

ต่อมาหลินสวินถึงรู้ว่าในทวารดวงดาวนั้นก็คือเส้นทางดารานิรันดร์!

น่าเสียดายที่เจ้าแห่งมรรคาสวรรค์ล้มเหลว ยามมุ่งหน้าไปทวารดวงดาว พบเจอการขัดขวางจากถูกขุนพลเทพทางดารา สุดท้ายก็เข้าไปไม่ได้

ยามจากไป เจ้าแห่งมรรคาสวรรค์เคยทอดถอนใจว่า ‘เวลาไม่คอยข้าเสียจริง’

และเคยนำด้ามสลักกับม้วนตำราเล่มหนึ่งโยนเข้าไปในโลงศพสำริดโลงหนึ่ง จากนั้นเขาก็แบกโลงศพสำริดสาวเท้าออกไป…

ภาพเหตุการณ์นี้เกี่ยวพันกับประสบการณ์เย้ยฟ้าเปลี่ยนชะตาของหลินสวินเมื่อครั้งยังเยาว์ ทำให้เขาจำได้ดีมาถึงตอนนี้ จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าด้ามสลักกับม้วนตำราที่ถูกเจ้าแห่งมรรคาสวรรค์โยนเข้าไปในโลงศพสำริดในตอนแรก อันที่จริงก็คือกุญแจเปิดห้องโถงมรรคาสวรรค์

และบัดนี้เมื่อดูโลงศพสำริดที่อยู่ตรงหน้านี้ ทำให้หลินสวินนึกออกทันที ว่าสิ่งนี้ก็คือโลงศพสำริดที่ตอนนั้นถูกเจ้าแห่งมรรคาสวรรค์แบกออกไปด้วยโลงนั้น!

นี่ก็เป็นจุดที่ทำให้หลินสวินรู้สึกประหลาดใจ ในใจไม่อาจสงบได้

โลงศพสำริดนี้ต้องมาจากเจ้าแห่งมรรคาสวรรค์อย่างไม่ต้องสงสัย แต่สิ่งนี้ซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่ กลับเป็นสิ่งที่หลินสวินก็ไม่รู้เช่นกัน

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าของสิ่งนี้สำคัญยิ่ง หาไม่คงไม่ถูกท่านลู่นำมาวางไว้ที่นี่ และใช้พลังผนึกที่ลึกลับสุดหยั่งเก้าชั้นมาคุ้มครอง!

ครู่ใหญ่หลินสวินถึงดึงสายตากลับมา ประเมินถ้ำสวรรค์แดนมงคลแห่งนี้อีกครั้ง

ก่อนหน้านี้ซวีรั่วกู่เคยบอกไว้ว่าการทดสอบที่สองที่ท่านลู่ทิ้งไว้ให้อยู่ที่นี่ หลังจากเขาเข้ามาก็จะเข้าใจเอง

แต่หลินสวินหาทั่วทั้งถ้ำสวรรค์แดนมงคลก็งงไปหมด เพราะไม่มีเบาแสะที่เกี่ยวข้องกับการทดสอบอะไรสักนิด

สุดท้ายสายตาของเขามองไปที่โลงศพสำริดอีกครั้ง

‘หรือการทดสอบก็คือสิ่งนี้’

หลินสวินครุ่นคิด สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะเปิดโลงนี้เพื่อให้รู้แน่ชัด!

เขาเดินไปเบื้องหน้า มือทั้งสองกดลงบนฝาโลงเย็นเฉียบ สูดหายใจลึกเฮือกหนึ่งแล้วออกแรกทันที

ถึงอย่างนั้นสิ่งที่ทำให้หลินสวินตะลึงก็คือ ฝาโลงที่สลักลวดลายลึกลับนับไม่ถ้วนนั้นดันไม่ขยับสักนิด ด้วยพลังระดับมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิขั้นสัมบูรณ์ของเขายังไม่อาจทำให้ขยับแม้แต่น้อย!

เรื่องนี้น่าเหลือเชื่อนัก!

และขับเน้นให้ของสิ่งนี้ยิ่งลึกลับขึ้น

หลินสวินยิ่งแน่ใจว่าเป็นไปได้สูงยิ่งที่การทดสอบที่สองของท่านลู่จะเกี่ยวกับโลงศพสำริดนี้

‘อาศัยแรงอย่างเดียวไม่มีทางเปิดโลงนี้ได้ เช่นนั้นก็มีแต่ต้องใช้วิธีอื่นแล้ว…’

หลินสวินแผ่จิตรับรู้ออกมา ปกคลุมทุกกระเบียดของโลงศพสำริดเหมือนมือนับไม่ถ้วน สงบใจหยั่งรู้และสัมผัสโดยไม่พลาดสักจุด

แต่ก็ไม่ได้ผลดังเดิม!

ผ่านไปครู่ใหญ่หลินสวินมุ่นคิ้ว โลงนี้จะลึกลับเกินไปแล้ว แรงกำลังอย่างเดียวเปิดไม่ได้ จิตรับรู้ก็สัมผัสไม่ได้ ประหลาดจริงๆ

แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้หลินสวินสงสัย

เขาตรงไปนั่งขัดสมาธิ เริ่มลองวิธีอื่น แต่ก็ล้มเหลวทุกครั้งไป…

ครู่ใหญ่หลินสวินพลันนึกขึ้นได้ ว่าตนในตอนนั้นใช้เลือดสดๆ เป็นตัวนำ เปิดห้องโถงมรรคาสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ในด้ามสลักกับม้วนตำรานั่น

เช่นนั้นวิธีเปิดโลงศพสำริดนี้ จะเกี่ยวข้องกับสายเลือดของเจ้าแห่งมรรคาสวรรค์ที่ไหลเวียนอยู่ในร่างตนหรือไม่

นึกถึงตรงนี้หลินสวินก็ผุดลุกขึ้นแล้วเจาะปลายนิ้ว หยดเลือดสีแดงสดหนึ่งหยดที่อบอวลด้วยอานุภาพระดับบรรพจารย์อันน่าครั่นคร้ามหยดลงบนโลงศพสำริดนั้น

ครืน!

ชั่วพริบตาพลังกลืนกินอันน่าสะพรึงกลัวก็ผุดออกมาจากโลงศพสำริด ส่งเสียงก้องสนั่นเหมือนตั้งตาคอยมาชั่วกาล

ที่ปลายนิ้วหลินสวิน เลือดสดๆ ถูกพลังกลืนกินนั้นชักนำให้ไหลรินบนโลงศพสำริดอย่างไม่อาจควบคุมได้

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ทำให้หลินสวินต่อต้านตามจิตใต้สำนึก แต่กลับพบอย่างน่าตระหนก ว่าพลังของตนถึงกับไม่มีแรงดิ้นรนหรือต้านทานสักนิด ราวกับถูกผนึกเอาไว้ ทำได้เพียงมองดูเลือดสดๆ หยดแล้วหยดเล่าไหลจากปลายนิ้ว ย้อมลงบนโลงศพสำริดนั้นตาปริบๆ…

ความรู้สึกนี้ก็เหมือนจะสูบเลือดสดๆ ของตนไปหมดทั้งร่าง!

หลินสวินย่อมไม่ใช่พวกนั่งรอความตาย แต่ตอนนี้ทั้งร่างถูกผนึก อย่าว่าแต่ต่อต้านหรือโต้กลับ กระทั่งจะขยับนิ้วยังทำได้ยาก

และเมื่อเลือดสดๆ ไหลไม่หยุด พลังขับเคลื่อนทั้งตัวหลินสวินก็เริ่มอ่อนแรง…

บนใบหน้าชราซูบตอบนั้นเจือความตื่นเต้นที่พยายามเก็บกลั้นอย่างสุดเอาไว้

ผ่านไปนานขนาดนี้ เด็กน้อยในตอนนั้น… ในที่สุดก็เติบใหญ่แล้ว!

และตอนนี้หลินสวินก็นิ่งอึ้งไป ดวงตาค่อยๆ เบิกกว้าง ในใจเหมือนมีสายฟ้าฟาด ซัดให้เกิดระลอกคลื่นถาโถมท่วมฟ้า

ท่านลู่!

ไม่ผิด นั่นคือท่านลู่ ชายชราที่เลี้ยงตนจนโต ถ่ายทอดศาสตร์การสลักรอยสลักวิญญาณให้ตน ชี้แนะการฝึกปราณของตนมากับมือคนนั้น!

ตั้งแต่เล็กหลินสวินไม่เคยพบพ่อแม่ ต่อให้เป็นตอนนี้ก็ยังไม่ได้พบหน้าพวกเขาจริงๆ

เมื่อนานมาแล้ว ในใจของเขาท่านลู่ที่เข้มงวดกับเขามาตลอด นิสัยใจคอแปลกประหลาดและอารมณ์ร้อนคนนั้น ความจริงแล้วไม่ต่างอะไรกับบิดาของเขาไปแล้ว

ตั้งแต่จำความได้ ชีวิตวัยเด็กของเขาก็มีท่านลู่เป็นญาติสนิทเพียงคนเดียว

ท่านลู่ดุนัก ข้อเรียกร้องที่มีต่อเขาเข้มงวดถึงที่สุด ไม่ว่าจะเป็นความประพฤติ การกระทำ การฝึกปราณ การเรียน… ขอเพียงเขาทำผิด ท่านลู่จะต้องโมโหยกใหญ่ ดุด่าว่ากล่าวอย่างรุนแรง

หลินสวินสมัยเด็กก็เคยคับข้องใจไม่รู้กี่ครั้ง

แต่เมื่อเขาค่อยๆ โตขึ้น เขาถึงเข้าใจเจตนาดีของท่านลู่ทีละน้อย สิ่งละอันพันละน้อยที่ท่านลู่เคยสอนเขาในอดีต ยิ่งทำให้ยามเขาเผชิญหน้ากับความยากลำบากเพียงลำพัง สามารถรับมืออย่างเยือกเย็น พยายามแก้ไขปัญหาอย่างเต็มที่ได้

และไม่โทษฟ้าฝนหรือดูถูกตัวเอง!

พูดได้ว่าเป็นเพราะข้อเรียกร้องอัน ‘เข้มงวด’ ของท่านลู่ในตอนนั้น จึงทำให้ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ ไม่ว่าหลินสวินจะพบกับอันตรายหรือความล้มเหลวยิ่งใหญ่เพียงใด ไม่ว่าจะผ่านความทรมานเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายปานไหน ก็ไม่เคยล้มเลิกหรือยอมแพ้!

ภถึงขั้นที่ว่าในบางช่วง ตัวตนของท่านลู่ส่งผลต่อทั้งชีวิตเขาโดยไม่รู้ตัว!

หลายปีนี้หลินสวินกรำศึกในใต้หล้า เดินทางท่องทั่ว ท่านลู่เป็นหนึ่งในคนที่เขาเป็นห่วงและยึดติดที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

และตอนนี้หลังผ่านมานานหลายปี ในที่สุดเขาก็ได้พบท่านลู่ที่ถ้ำสวรรค์ปรกอุดมในทะเลประหัตมารแห่งนี้!

ชั่วขณะหนึ่งหลินสวินนิ่งอึ้งไปโดยสมบูรณ์ ในใจตื่นเต้นถึงขั้นไม่อาจมีปฏิกิริยาตอบสนอง

ปึง!

หลินสวินคุกเข่าลงโขกหัวกับพื้น เอ่ยว่า “ท่านลู่”

เสียงล้วนสั่นเครือเพราะตื่นเต้น

ฝึกปราณจนตอนนี้ หลินสวินเบื้องบนไม่กราบฟ้า เบื้องล่างไม่ไหว้ดิน ชีวิตเขายิ่งไม่เคยก้มหัวให้ใคร!

และวันนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาคุกเขาและโขกศีรษะ

เพราะนั่นคือท่านลู่ที่เลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่ สั่งสอนเขาให้เป็นผู้เป็นคนมากับมือ!

——