Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2657

ตอนที่ 2657 ตำราเทพไร้ขอบเขต

ครู่ใหญ่

หลินสวินบิดขี้เกียจและนึกถึงเรื่องหนึ่ง

เขาเรียกเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งออกมา ท่ามกลางประกายศักดิ์สิทธิ์ที่พวยพุ่ง เงาร่างของลั่วหลิงปรากฏกลางอากาศ

ตั้งแต่ยามอยู่แดนใหญ่พันศึก นางก็ถูกกำราบอยู่ในเตากระบี่ไร้ก้นบึ้ง จนกระทั่งวันนี้หลังผ่านไปหลายปี ในที่สุดจึงมีโอกาสปรากฏสู่โลกเป็นครั้งแรก ทั้งร่างล้วนตกตะลึงระลอกหนึ่ง

บางทีเหตุผลที่เรียกว่าหญิงงามว่าหญิงงาม คงเพราะแม้อยู่ในตอนที่ลำบาก ความงดงามบนร่างก็ไม่ด้อยลงสักนิด

ลั่วหลิงเป็นหญิงงามคนหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย รูปร่างเรียกได้ว่าสมส่วน รูปลักษณ์งดงามอย่างที่สุด บุคลิกก็เหมือนดอกบัวที่ชูช่ออยู่บนโลกอย่างเย่อหยิ่ง ไม่ว่าจะมองด้านใดล้วนเรียกได้ว่าอยู่ชั้นยอด

แม้ตอนนี้ใบหน้างามของนางจะซีดเซียว หว่างคิ้วเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ทว่าความงามที่แผ่ออกมาจากทั่วร่างก็ยังคงสะดุดตา

นางยื่นอึ้งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง จากนั้นพลันเบิกตาโตขึ้นพร้อมเอ่ยว่า “นี่… นี่คือยอดเขาต้นกก! คือตระกูลลั่ว!”

“ใช่ ตระกูลลั่ว เพียงแต่ต่างจากตระกูลลั่วที่เจ้าเคยอยู่ก่อนหน้านี้” หลินสวินที่นอนอยู่ใต้ต้นหลิวลุกขึ้น พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ใบหน้างามของลั่วหลิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย กล่าวว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

แววล่องลอยแวบผ่านดวงตาของหลินสวิน “ตอนนั้นก่อนจะกำราบเจ้า เจ้าก็เคยถามข้าเช่นนี้ หากเจ้าลืมแล้วก็ไม่เป็นไร ตอนนี้ข้าจะให้เจ้าทวนความจำอีกครั้ง

ว่าพลางในมือเขาปรากฏม้วนหยกม้วนหนึ่ง ท่ามกลางแสงเงาที่ไหลเคลื่อน ภาพเหตุการณ์แต่ละภาพปรากฏออกมา

‘ที่เจ้าควรกล่าวโทษคือแม่ของเจ้า เป็นเพราะนางบ่มเพาะผลลัพธ์อันขมขื่นเช่นนี้เอง ความโชคร้ายของเจ้าก็เป็นส่วนหนึ่งของผลลัพธ์อันขมขื่นนี้’

ในภาพ ลั่วหลิงกำลังหัวเราะเยาะ สายตาเผยความดูถูกและเย็นเยียบ ยิ่งมีความเย่อหยิ่งถึงขีดสุด

หลินสวินที่อยู่ในภาพยื่นมือเชยคางของลั่วหลิงขึ้น สบตานางพูดอย่างจริงจัง

‘สักวันหนึ่งยามตระกูลลั่วถูกทำลายลง ข้าก็จะบอกเจ้าว่าที่เจ้าควรกล่าวโทษไม่ใช่ข้าหลินสวิน แต่เป็นพวกเจ้าตระกูลลั่ว ผลลัพธ์อันขมขื่นนี้เป็นสิ่งที่พวกเจ้าตระกูลลั่วบ่มเพาะ และความโชคร้ายที่เจ้าประสบ เรียกว่าได้รับโทษตามสมควร’

ได้ยินคำพูดนี้ ลั่วหลิงที่อยู่ในภาพยังคงยิ้มเยาะ ‘อย่างเจ้ายังคิดจะทำลายตระกูลลั่วหรือ เจ้าคงไม่เข้าใจสักนิดว่าอะไรเรียกว่าเผ่าจักรพรรดิอมตะ ต่อให้ตระกูลลั่วจะตกต่ำแค่ไหน พวกตัวจ้อยที่มาจากทางเดินโบราณฟ้าดาราอย่างเจ้าก็สั่นคลอนไม่ได้อยู่ดี!’

ภาพจบลงแต่เพียงเท่านี้

และลั่วหลิงที่เห็นภาพเหล่านี้ก็ตระหนักอะไรบางอย่างขึ้นมาแล้ว ใบหน้างามเปลี่ยนเป็นไม่อาจสงบได้

หลินสวินพูดประโยคที่เคยพูดตอนนั้นอีกครั้ง “ตอนนั้นข้าเคยบอกเจ้าว่า รอตระกูลลั่วพังพินาศ ข้าจะให้เจ้าได้ดูสิ่งที่เจ้าพูดมาในวันนั้นอีกครั้ง ถือเสียว่าเป็นที่ระลึก”

“ตอนนี้เจ้าก็เห็นแล้ว รู้สึกอย่างไร”

สายตาของหลินสวินมองไปยังลั่วหลิง

เห็นชัดว่าลั่วหลิงไม่สามารถรับทุกสิ่งนี้ได้ กล่าวว่า “แต่จากที่ข้าเห็น ยอดเขาต้นกกยังอยู่ เขาเทพหลังมังกรแห่งนี้ยังอยู่ ตระกูลลั่ว… ไม่มีทางถูกเจ้าทำลาย!”

หลินสวินยิ้ม “ที่เจ้าพูดก็ไม่ผิด ตระกูลลั่วไม่ได้ถูกทำลาย ตระกูลลั่วสายรองที่เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ดับสิ้น เพียงแต่เมื่อครู่นี้พวกลั่วฉง เผยหรู เหอป๋อหยาง อวี่ไหวตายหมดแล้ว อ้อจริงสิ แล้วก็ลั่วเฟิงพี่ชายร่วมตระกูลของเจ้า ลั่วอวิ๋นซาน ลั่วอวิ๋นเหอผู้อาวุโสของเจ้า… ประสบเคราะห์ทั้งหมดแล้ว…”

ทุกครั้งที่หลินสวินพูดชื่อหนึ่งออกมา ในใจลั่วหลิงพลันสั่นสะท้าน จนกระทั่งสุดท้ายใบหน้างามของนางเต็มไปด้วยความเดือดดาล รวมถึงความยากจะเชื่อ

“นี่เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด! ด้วยความสามารถของเจ้า มีหรือจะ…”

ไม่รอลั่วหลิงพูดจบหลินสวินก็ตัดบท “เจ้าสามารถไปดูด้วยตัวเองได้ นี่คือตระกูลลั่วที่เจ้าคุ้นเคยที่สุด เชื่อในสิ่งที่เจ้าเห็นย่อมไม่ผิดแน่”

ลั่วหลิงสูดหายใจลึกคราหนึ่งแล้วหมุนตัวจากไป

หลินสวินไม่ได้ห้าม

ตอนนั้นเขาไม่ได้ฆ่าลั่วหลิง ก็เพื่อให้นางเห็นกับตา ว่าพลังที่นางพึ่งพาก็มีวันถูกทำลายพินาศ!

“เจ้าอย่าทำเรื่องวู่วามจะดีที่สุด ไม่เช่นนั้นต่อให้ข้าไม่ลงมือ คนตระกูลสายหลักที่เดือดดาลเหล่านั้นก็คงไม่พลาดโอกาสแก้แค้นเจ้า”

หลินสวินเตือนเรียบๆ

ลั่วหลิงที่อยู่ไกลๆ ร่างสั่นไหวขึ้นมาพลัน จากไปอย่างรีบเร่งโดยไม่พูดสักคำ

ครึ่งชั่วยามหลังจากนั้น

ลั่วหลิงที่เปื้อนเลือดทั้งตัว หายใจรวยริน ถูกผู้อาวุโสตระกูลลั่วสายหลักคนหนึ่งหิ้วตัวกลับมายอดเขาต้นกก

จากนั้นหลินสวินจึงรู้ว่าหลังจากลั่วหลิงรู้ความจริงก็ไม่อาจรับทุกอย่างได้ จึงก่อเรื่องวุ่นวายที่เขาอสนีเหินภายใต้อารมณ์ที่เสียการควบคุม หมายจะเข้าไปดูเหล่าบุคคลสำคัญสายรองที่ถูกกำราบ

แต่คาดไม่ถึงว่าจะถูกคนตระกูลลั่วสายหลักเล่นงานรุนแรง คนตระกูลสายหลักที่ถูกคนสายรองกดข่มมาไม่รู้นานเท่าไหร่เกือบซัดลั่วหลิงตาย

“สุดท้ายนางบอกว่านางเป็นคนที่เจ้าพากลับตระกูลลั่ว ข้าจึงมาถามดู หากไม่ใช่ ข้าจะพานางไปเขาอสนีเหินเดี๋ยวนี้ เห็นแก่ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมานางไม่เคยทำเรื่องอะไรให้คนตระกูลลั่วสายหลักคับแค้น พวกเราเองก็ไม่คิดจะให้นางตาย เพียงกักขังให้สำนึกผิดที่เขาอสนีเหิน รอภายหน้าค่อยลงโทษตามกฎของตระกูลก็พอแล้ว”

ผู้อาวุโสตระกูลลั่วสายหลักคนนั้นอธิบาย

หลินสวินพยักหน้าแสดงออกว่าเข้าใจและให้ลั่วหลิงอยู่ที่นี่ต่อ เห็นเช่นนี้ผู้อาวุโสตระกูลลั่วสายหลักคนนั้นก็ไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้ หมุนตัวจากไป

มองดูลั่วหลิงที่เผ้าผมยุ่งเหยิง ทรุดอยู่บนพื้นราวกับไร้วิญญาณ หลินสวินถอนหายใจเบาๆ เอ่ยว่า “ตอนนี้เจ้าก็เชื่อในที่สุดแล้วใช่หรือไม่”

ลั่วหลิงตัวสั่นรุนแรง เงียบไม่ส่งเสียง

เห็นเช่นนี้หลินสวินเองก็รู้สึกหมดความสนใจ ล้มเลิกความคิดที่จะทิ่มแทงอีกฝ่าย กล่าวว่า “ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่ก็จะไม่อภัยเจ้าเช่นกัน ทุกอย่างจัดการไปตามกฎของตระกูล”

“เหตุใดเจ้าจึงไม่ฆ่าข้า ไม่กลัวว่าถ้าข้ายังมีชีวิตอยู่ ภายหน้าจะไปแก้แค้นเจ้าหรือ” จู่ๆ ลั่วหลิงก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำจ้องหลินสวินเขม็ง

หลินสวินพูด “เจ้าไม่มีโอกาส”

ประโยคที่ราบเรียบง่ายดายประโยคเดียว กลับทำให้แววตาของลั่วหลิงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นอับแสงและว่างเปล่า ท้ายที่สุดนางก้มหน้าลงพื้นอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป ร้องไห้อย่างเจ็บปวด

แววตาของหลินสวินนิ่งสงบยิ่ง ไร้คลื่นอารมณ์ใดๆ