Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2805

ตอนที่ 2805 ยอดเขาราตรีสงัด ตะวันตกของเมือง

ทะเลสาบจันทร์หม่น

ลมกลางคืนพัดโชย บนหอกลางทะเลสาบโคมไฟสว่างไสว

ในหอหลินสวินเตรียมอาหารเลิศรสเต็มโต๊ะด้วยตัวเอง กำลังดื่มกินกับบิดามารดา

ทั้งครอบครัวเบิกบานกลมเกลียว

หลินสวินเล่าประสบการณ์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ หลินเหวินจิ้งและลั่วชิงสวินต่างฟังจนอารมณ์ปั่นป่วน

สิ่งที่คนอื่นสนใจ คือตำนานและความสำเร็จที่หลินสวินสร้างในช่วงหลายปีมานี้

ทว่าในฐานะพ่อแม่ พวกเขากลับรู้เพียงว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาลูกของตนพบเจอความยากลำบากและอันตรายมามากเกินไปแล้ว!

หลินเหวินจิ้งถอนหายใจยาว สีหน้าหดหู่

เขาเป็นเพียงคนตระกูลหลินแห่งจักรวรรดิจื่อเย่า ไม่มีพรสวรรค์โดดเด่น ไม่มีอำนาจล้นฟ้า อย่าว่าแต่ในโลกยอดนิรันดร์ แม้อยู่ในทางเดินโบราณฟ้าดารายังเป็นแค่ผู้ฝึกปราณที่ธรรมดามากคนหนึ่ง

แม้ในหลายปีที่ถูกขังในแดนผนึกเรืองแสง เขาพยายามฝึกฝนอย่างยากลำบาก จนถึงตอนนี้ยังเพิ่งเหยียบย่างมรรคาระดับจักรพรรดิเท่านั้น

หากอยู่ในจักรวรรดิจื่อเย่า แน่นอนว่านี่เป็นความสำเร็จที่เรียกได้ว่าโลกตะลึง

ทว่าภายใต้ฟ้าที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้ ระดับจักรพรรดิก็ยังไม่เพียงพอ!

ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ได้ทำหน้าที่พ่ออย่างเต็มที่ก็ทำให้หลินเหวินจิ้งละอายใจหาใดเปรียบแล้ว ถึงตอนนี้ยังไม่สามารถช่วยลูกของตนได้ ความรู้สึกเช่นนี้จะให้เขารู้สึกดีได้อย่างไร

ลั่วชิงสวินพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “หากเจ้าไร้ความสามารถ จะเข้าตาข้าลั่วชิงสวินได้อย่างไร และตอนนี้ลูกของเราโดดเด่นเพียงนี้ คนเป็นพ่ออย่างเจ้าควรจะภาคภูมิใจถึงจะถูก”

“ท่านแม่พูดถูก ต่อไปมีข้าอยู่ ท่านก็อย๔อย่างสุขสบายก็พอ”

หลินสวินพูดอย่างจริงจัง

ลั่วชิงสวินกล่าวเย้ายิ้ม “ใช่แล้ว ต่อไปลูกชายของเราชื่อเสียงเลื่องลือ ใครจะกล้าดูถูกเจ้าหลินเหวินจิ้ง”

หลินเหวินจิ้งยิ้มขื่น “ข้าแค่รู้สึกติดค้างสวินเอ๋อร์มากเกินไป ไม่ได้คิดสักนิดว่าจะให้คนอื่นมองข้าสูงส่งอย่างไร”

“ไร้สาระ!”

ลั่วชิงสวินจ้องเขาเขม็งแวบหนึ่ง “หากเจ้าคิดว่าติดค้างจริงๆ ก็ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้แล้ว เอาความองอาจของบิดาออกมา ที่ควรดื่มก็ดื่ม ที่ควรกินก็กิน อย่ามาพูดเรื่องความรู้สึกอะไรอีก!”

หลินเหวินจิ้งร้องเอ้อคำหนึ่งแล้วอ่ยว่า “ไม่พูดแล้วก็ได้ๆ มา พวกเรามาดื่มกัน!”

เขายกจอกเหล้าขึ้นชนกับหลินสวิน แน่นอนว่าหลินสวินไม่ปฏิเสธ

ลั่วชิงสวินยิ้มพูด “นิสัยนี้ของพ่อเจ้า ไม่ด่าเขาก็รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว”

หลินเหวินจิ้งพยักหน้ากล่าวอย่างเบิกบาน “จะว่าไปก็แปลก ข้ากลับแพ้วิธีนี้ของแม่เจ้า”

หลินสวินเองก็อดยิ้มไม่ได้

เดิมทีเขากังวลจริงๆ ว่า ฐานะของท่านพ่อต้อยต่ำ ทำให้ถูกท่านแม่บีบบังคับและออกคำสั่ง แต่ตอนนี้ดูท่าว่าตนเป็นห่วงโดยใช่เหตุ

ความสัมพันธ์ของทั้งสองดีมาก

หลังจากงานฉลองสิ้นสุดลง ลั่วชิงสวินถามถึงสถานการณ์และเหตุการณ์ที่หลินสวินเผชิญในตอนนี้

หลินสวินคิดจะบ่ายเบี่ยง พูดเพียงสั้นๆ แต่เห็นชัดว่าลั่วชิงสวินไม่คิดจะปล่อยไปง่ายๆ เช่นนี้ ภายใต้การซักไซ้ไม่หยุด หลินสวินจึงต้องเล่าสถานการณ์ในตอนนี้ของตนคร่าวๆ

ลั่วชิงสวินฟังจบก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มปลอบว่า “อย่ากดดันเกินไป ข้ากับพ่อของเจ้าไม่ใช่คนที่ไม่เคยเห็นความเป็นตาย ต่อให้สุดท้ายเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น พวกเราทั้งครอบครัวเผชิญด้วยกันก็พอแล้ว”

ในคำพูดเต็มไปด้วยความสงบและเบิกบาน

“แม่เจ้าพูดถูก” หลินเหวินจิ้งพยักหน้าอยู่ข้างๆ

ในใจหลินสวินอุ่นวาบ เอ่ยว่า “พวกท่านวางใจ ข้าจะต้องพาพวกท่านไปจากแหล่งสถานศุภโชค และยังจะพาพวกท่านกลับจักรวรรดิจื่อเย่าด้วย!”

เขาเอ่ยด้วยเสียงมาดมั่น

ลั่วชิงสวินยิ้มฟังจนจบ จู่ๆ ก็ถามขึ้นว่า “ลูกสะใภ้ข้าเป็นคนอย่างไร”

หลินสวินเพิ่งหมายจะอ้าปากก็พลันรู้ตัวว่ามารดากำลังหยั่งเชิงตน ตอนที่เขากำลังใคร่ครวญคร่าวๆ พิจารณาว่าจะเล่าเรื่องของจ้าวจิ่งเซวียนและหลินฝานหรือไม่

ลั่วชิงสวินก็เอ่ยปากมาแล้วว่า “เหอะ มีภรรยาแล้วจริงๆ ดังคาด ขืนเจ้ายังไม่พูดความจริงข้าจะโกรธแล้ว ไม่แน่ว่าจะปลดลูกสะใภ้คนนี้เสีย!”

คำพูดดุดันนัก

หลินสวินยิ้มขื่น เขามองบิดาแวบหนึ่ง อีกฝ่ายเผยสีหน้ามีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น เก็บมือมองดูอยู่ข้างๆ

“พูดมาเร็วๆ” ลั่วชิงสวินเร่งเร้า

นางอยากรู้มากจริงๆ ว่าหลินสวินหาลูกสะใภ้มาอย่างไรให้ตน

หลินสวินยังจะทำอย่างไรได้ ทำได้เพียงเล่าเรื่องทั้งหมดของจ้าวจิ่งเซวียนและหลินฝานออกไป

“ที่แท้ก็เป็นลูกสาวของจักรพรรดิจักวรรดิจื่อเย่าจ้าวหยวนจี๋ ไม่เลว ไม่เลวเลยจริงๆ” หลินเหวินจิ้งยิ้มไม่หุบ “ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นข้าก็เป็นปู่แล้วไม่ใช่หรือ”

ลั่วชิงสวินกลับขมวดคิ้วน้อยๆ คล้ายไม่พอใจมาก เอ่ยว่า “ทำไมมีแค่คนเดียว น้อยเกินไปแล้ว ข้าคาดหวังให้ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”

หลินสวิน “…”

นี่ไม่พอใจที่ตนไม่มีคนเคียงข้างซ้ายขวา มีเมียหลายคนหรือ

จู่ๆ หลินสวินก็รู้สึกว่าตนตามความคิดของมารดาไม่ทัน…

“ชิงสวิน ข้าก็รักเจ้าคนเดียวอย่างไรเล่า จุดนี้สวินเอ๋อร์เหมือนข้า!”

หลินเหวินจิ้งพูดอย่างภาคภูมิใจ

ลั่วชิงสวินแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นเยียบ “ลูกชายจะเหมือนเจ้าได้อย่างไร”

พูดจบสายตาของนางก็มองไปยังหลินสวิน กล่าวอย่างแฝงความคาดหวัง “ลูกแม่ เจ้าพูดมาตามจริง ในหลายปีมานี้เจอผู้หญิงที่โดดเด่นมากมายใช่หรือไม่”

หลินสวินหนังหัวชาวาบ เอ่ยว่า “นี่ย่อมแน่นอน”

แววตาลั่วชิงสวินเร่าร้อน “เช่นนั้นมีคนที่เจ้าถูกใจหรือไม่ ว่ามา ข้าจะให้คำปรึกษาเจ้าเอง เจ้าเป็นลูกคนเดียวของตระกูลหลิน เพื่อสืบทอดวงศ์ตระกูลจะต้องมีหลายเมียหน่อย…”

หลินเหวินจิ้งอึ้งงัน เหมือนคิดไม่ถึงว่าลั่วชิงสวินจะถึงกับพูดเช่นนี้

เขาอดพูดไม่ได้ “เหตุใด… เหตุใดต้องทำเช่นนี้ ตอนพวกเราแต่งงานกันไม่ได้เป็นเช่นนี้นะ”