Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2849

ตอนที่ 2849 เบื้องหน้าหมาป่าเบื้องหลังพยัคฆ์

มีการซุ่มโจมตี!

ประโยคสั้นๆ เพียงไม่กี่คำดังก้องฟ้าดิน

แต่เพียงชั่วพริบตาเสียงก็หยุดไป มีเพียงเสียงสะท้อนก้องอยู่กลางภูผาธารา

พวกหวังเจวี๋ยฮ่วนนัยน์ตาหดรัด หน้าเปลี่ยนสีน้อยๆ

“ฆ่า!”

ไม่รอให้หวังเจวี๋ยฮ่วนเอ่ยสั่ง ผู้เข้าร่วมศึกตระกูลจงหลีเหล่านั้นลงมืออย่างเดือดดาลแล้ว เรียกสมบัติ สำแดงวิชามรรค พุ่งกรูไปยังส่วนลึกของโกรกธารแห่งนั้น

ทันใดนั้นพื้นที่ใกล้เคียงโกรกธารนั้นล้วนพังถล่มแตกกระจุย ถูกซัดกลายเป็นหลุมยักษ์ขนาดหมื่นจั้งเต็ม ฝุ่นควันคลุ้งโขมง

ฟ้าดินล้วนสั่นสะเทือนรุนแรง

แต่ส่วนลึกของหลุมยักษ์นั่นกลับไม่มีร่องรอยของศัตรูสักนิด

ก็เป็นเวลานี้ ในห้วงอากาศบริเวณไกลโพ้นปรากฏเงาร่างสายหนึ่งขึ้นกลางนภา เป็นหลีเจินนั่นเอง

มือข้างหนึ่งของเขาหิ้วศีรษะโชกเลือดหัวหนึ่ง มืออีกข้างกุมดาบศึกสีดำ เงาร่างกำยำดุจภูเขา อยู่ใต้แสงนภาดุจดั่งเทพสงครามองค์หนึ่ง

เมื่อมองเห็นศีรษะหัวนั้น เหล่าผู้เข้าร่วมศึกตระกูลจงหลีล้วนเดือดดาลแทบคลั่ง เพราะผู้ที่ถูกฆ่าเป็นคนในตระกูลพวกเขา ผู้แข็งแกร่งขั้นดับเทพสัมบูรณ์ที่เข้าสู่ส่วนลึกของโกรกธารก่อนหน้านี้คนนั้น

“ดูท่าสิบยักษ์ใหญ่อมตะล้วนจะเป็นศัตรูกับลัทธิแรกกำเนิดของข้ากันหมด ก็ดี รอภายหน้าค่อยไปคิดบัญชีกับขุมอำนาจทั้งหมดที่อยู่เบื้องหลังพวกเจ้าให้หมด!”

หลีเจินเอ่ยปากเย็นเยียบ กล่าวจบเขาก็หมุนตัวออกไป

“ตาม!”

ผู้เข้าร่วมศึกตระกูลจงหลีเหล่านั้นเคลื่อนไหวกลางห้วงอากาศ พุ่งกระโจนไปข้างหน้าทันที

“ตาม!”

หวังเจวี๋ยฮ่วนสูดหายใจลึกคราหนึ่งและออกคำสั่งเช่นกัน

พวกพ้องข้างกายคนหนึ่งถูกคนฆ่าตายใต้จมูกเขา นี่ทำให้ในใจเขามีไอสังหารทะลักขึ้นมาเช่นกัน

กระนั้นก็เป็นเวลานี้…

กลางอากาศเหนือศีรษะพวกเขาปรากฏรอยแยกมิติสายหนึ่งขึ้นมาทันควัน ราวกับเวิ้งฟ้ากำลังฉีกแหวกกะทันหันในก็ไม่ปาน

ในรอยแยกนี้ปรากฏประตูมิติที่มีอาณาเขตหมื่นจั้งเต็มบานหนึ่ง พลังกาลเวลาอันน่าสะพรึงตัดสลับ ลึกล้ำคลุมเครือดุจดั่งประตูใหญ่ที่เชื่อมสู่นรกเปิดออกในเวลานี้

ภูผาธาราหมื่นจั้งล้วนถูกปิดครอบอยู่ในนั้น!

พวกหวังเจวี๋ยฮ่วนหน้าเปลี่ยนสีโดยสิ้นเชิง

แม้จะไม่รู้ว่านี่เป็นอภินิหารระดับใด แต่ต้องเกี่ยวข้องกับพรสวรรค์หุบเหวกลืนกินอย่างไม่ต้องสงสัย

“รีบใช้สมบัติลับหนีออกจากพื้นที่แถบนี้เร็วเข้า!”

เวลานี้หวังเจวี๋ยฮ่วนเยือกเย็นอย่างหาได้ยาก ระหว่างที่ออกคำสั่งเงาร่างก็ถอยกรูด

ตูม โครม!

ประตูมิติที่กว้างหมื่นจั้งร่วงลงมาอย่างแรง ประหนึ่งกมายจะกลืนกินผืนแผ่นดินแถบนี้ตรงๆ และขณะเดียวกันก็มีพลังกลืนกินที่น่าสะพรึงสุดขีดปลดปล่อยออกมาจากประตูบานนี้

ก็เห็นพื้นที่แห่งแล้วแห่งเล่าบนผืนดินแถบนี้ถูกขุดรากถอนโคน ม้วนเข้าสู่ประตูมิติ ผิวดินล้วนแตกระแหง ลอยขึ้นมาเป็นแผ่นๆ

พวกหวังเจวี๋ยฮ่วนที่อยู่ในนั้นรู้สึกเหมือนอยู่กลางพายุกระหน่ำ พลังกลืนกินหอบม้วนน่าสะพรึงทำให้ร่างพวกเขาเริ่มส่อแววไม่อาจควบคุม

“เปิด!”

“ทะยาน!”

“โอม!”

พวกเขาคำรามเสียงดัง เค้นมรรควิถีในตัวออกมาทั้งหมด แต่ละคนระเบิดประกายเทพ เรียกสมบัติลับของตัวเองออกมาและต้านทานประหนึ่งสู้สุดชีวิต

สมบัติลับเหล่านี้ส่องประกายแสงแตกต่างกันออกมา เจิดจรัสพราวตา ถึงกับต้านทานพลังกลืนกินที่ประตูมิติบานนั้นปลดปล่อยออกมาได้!

อีกทั้งคนร้ายกาจอย่างพวกหวังเจวี๋ยฮ่วนยังต้านทานไปพลาง ถอยหลบออกไปด้วย

ตูมโครม!

ฟ้าดินสั่นสะเทือน เมฆลมปั่นป่วน พัดหินทรายลอยคลุ้ง

ทอดมองจากไกลๆ ประตูมิติขนาดหมื่นจั้งประดุจปากใหญ่นองเลือด ดูดกลืนแผ่นดินกว้างอย่างรุนแรง

พูดแล้วเหมือนช้า แต่อันที่จริงการเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้ล้วนเกิดขึ้นในเวลาอันสั้นสุดขีด

ตูม!

ไม่นานประตูมิติปิดครอบลงมาอย่างสิ้นเชิง ผืนดินพังถล่มร่วงจมดุจกระดาษเปื่อย ร้อยจั้ง พันจั้ง… ร่วงลงอย่างต่อเนื่อง

หวังเจวี๋ยฮ่วนมือกำมุกอสนีกาลเวลา เงาร่างสูงดุจหอกอาบชโลมอยู่กลางเงาแสงสายฟ้าสีน้ำเงินเข้ม

เขายืนอยู่กลางอากาศ สีหน้าอึมครึมน่าสะพรึง

คนที่หลบพ้นเคราะห์ครั้งนี้ได้เช่นเดียวกับเขามีเพียงสิบเอ็ดคนเท่านั้น พวกพ้องอีกเจ็ดคนที่เหลือล้วนหนีออกมาไม่ทัน ถูกประตูมิติบานนั้นกลืนกิน!

แม้ว่าพวกพ้องอีกเจ็ดคนนี้จะใช้สมบัติลับที่สามารถต้านทานพลังแห่งกาลเวลาก็ล้วนไม่ได้ผล

สาเหตุเป็นเพราะประตูมิติบานนี้ปรากฏขึ้นกะทันหันเกินไป และอาณาเขตก็ใหญ่เกินไป แผ่ครอบพื้นที่หมื่นจั้ง

และในอาณาเขตหมื่นจั้งนี้ได้ถูกลูกหลงและการกักขังของพลังกาลเวลา ยามถอยหลบก็เหมือนเดินลุยในบึงโคลน ส่งผลให้ขั้นดับเทพเจ็ดคนนั้นไม่อาจหนีออกไปได้ในท้ายที่สุด ถูกกลืนกินจนสิ้นซาก…

ฟ้าดินสะเทือนไหว ฝุ่นควันคละคลุ้ง ภูผาธาราหมื่นจั้งจมจ่อมโดยสมบูรณ์

ประตูมิติบานนั้นหายไปแล้ว

แต่สีหน้าของพวกหวังเจวี๋ยฮ่วนเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำสุดขีด

เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตา เคราะห์ใหญ่ฉากหนึ่งร่วงมาเยือนเช่นนี้ นี่จะไม่ให้พวกเขาตกใจเดือดดาลได้อย่างไร

“ออกมา!”

ทันใดนั้นหวังเจวี๋ยฮ่วนตะโกนลั่น กระบี่โบราณลายสนในมือฟันเฉียงออกไปทันควัน

ห้วงอากาศไกลโพ้นถูกผ่าเปิดฉับพลัน

เงาร่างสายหนึ่งพุ่งปราดออกจากบริเวณใกล้เคียงห้วงอากาศราวสายฟ้าแลบ เป็นหลินสวินนั่นเอง

“น่าเสียดายแล้ว ดันส่งพวกเจ้าไปภพหน้าพร้อมกันไม่ได้…”

หลินสวินถอนใจเบาๆ

“หลินสวิน!”

ทุกคนข้างกายหวังเจวี๋ยฮ่วนดวงตาแดงก่ำ ไอสังหารพลุ่งพล่าน เจ็บแค้นเจียนคลั่ง เคลื่อนย้ายกลางห้วงอากาศพุ่งเข้าไปตรงๆ

หลินสวินและหลีเจินสบตากันปราดหนึ่ง ก่อนหมุนตัวหนีไปไกลๆ

นี่ไม่ใช่เวลาอวดพลัง

ในการต่อสู้ก่อนหน้านี้ทำให้หลินสวินตระหนักแล้วว่าอีกฝ่ายเตรียมตัวมาพร้อมอย่างเห็นได้ชัด พกสมบัติลับที่ต้านพลังกาลเวลาได้มาด้วย

นี่ทำให้พวกหวังเจวี๋ยฮ่วนฮึกเหิม

สวบ!

เมื่อเห็นดาบบินตัดชีพทะยานมาอีกครั้ง กระบี่มรรคเล่มหนึ่งก็พุ่งปราดออกมาจากเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งทันควัน เคลื่อนขวางโจมตีออกไปด้วยอานุภาพดุกร้าวไร้ทัดเทียม

เปรี๊ยะ!

เสียงกังวานแสบหูสายหนึ่งดังขึ้น ดาบบินตัดชีพทะลวงเปิดเป็นรู ถูกฟันกระเด็นออกไป

เมื่อถูกโจมตีเช่นนี้ มุมปากหวังเจวี๋ยฮ่วนก็หลั่งเลือดออกมาสายหนึ่งอย่างไม่อาจกลั้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยแววตกใจ

ดาบบินตัดชีพเป็นหนึ่งในยอดสมบัติตกทอดของตระกูลหวัง หลอมขึ้นมาจากวัสดุเทพชั้นเลิศหมื่นชนิด เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในศาสตรามรรคอมตะที่อยู่ระดับสุดยอดในโลก อยู่ในน่านฟ้าที่แปดก็ยังมีชื่อเสียงเลื่องระบือ

ทว่าตอนนี้กลับถูกทะลวงเป็นรูในการปะทะซึ่งหน้า!

‘เตากระบี่ในมือเจ้าหมอนี่จะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว…’

หวังเจวี๋ยฮ่วนสีหน้าอึมครึม เขาไม่กล้าเอาดาบบินตัดชีพไปใช้อีก ด้วยกลัวว่ายอดสมบัตินี้จะถูกทำลายทิ้งทั้งอย่างนี้

เพียงแต่เมื่อเห็นว่ายังไม่สามารถไล่ตามหลินสวินและหลีเจินได้ทัน ทำให้ในใจหวังเจวี๋ยฮ่วนผุดความร้อนรนขึ้นมาเสี้ยวหนึ่งอย่างอดไม่ได้ไม่ได้

ก็เป็นเวลานี้เองในเวิ้งฟ้าไกลโพ้นปรากฏแสงสว่างวาวโรจน์ขึ้นมาฉับพลัน แสงธรรมเรืองรองประหนึ่งไร้ขอบเขตแผ่เต็มฟ้าดินแถบนั้น เจิดจ้าแสบตา

ภูผาธาราล้วนถูกส่องสว่าง บรรยากาศสว่างไสววิเศษศักดิ์สิทธิ์ทั้งแถบ

“ผู้เข้าร่วมศึกลัทธิฌาน!”

มีคนอุทาน

“ต้องมาเพื่อฆ่าหลินสวินเหมือนกันเป็นแน่!”

“ฮ่าๆ เจ้าหมอนี่ยากจะหนีแล้ว!”

คนมากมายล้วนฮึกเหิมขึ้นมา

มีเพียงหวังเจวี๋ยฮ่วนเท่านั้นที่ขมวดคิ้วน้อยๆ ในใจผุดความไม่ยินยอมอย่างแรงกล้า

การเคลื่อนไหวตามฆ่าหลินสวินครั้งนี้ เดิมเขาควรจะเป็นตัวหลัก

แต่ตอนนี้ผู้เข้าร่วมศึกจากหอบรรพจารย์ลัทธิฌานกลับกระโดดมาผสมโรง หมายจะเข้ามาตัดหน้า นี่จะให้หวังเจวี๋ยฮ่วนที่ภาคภูมิใจมาตลอดรู้สึกเบิกบานได้อย่างไร

และขณะเดียวกันหลินสวินและหลีเจินก็หยุดเท้า หัวคิ้วขมวดโดยพร้อมเพรียง

ไกลออกไปกลางแสงธรรมท่วมฟ้ามีเงาร่างสี่สายยืนอยู่ แต่ละคนล้วนประดุจมุนินทร์ในตำนาน แสงสว่างเจิดจ้าท่วมร่าง แผ่ครอบฟ้าดิน อานุภาพไร้ขอบเขต

เมื่อมองโดยละเอียด เป็นพุทธองค์ขู่เสวียน พุทธองค์ขู่จี้ พุทธองค์เจวี๋ยเวิน และพุทธองค์เจวี๋ยเจิน ผู้เข้าร่วมศึกของหอบรรพจารย์ลัทธิฌานนั่นเอง

“ลัทธิฌานของพวกเจ้าก็ตีชิงตามไฟตั้งแต่เมื่อไร”

สีหน้าหลีเจินไม่น่ามอง

“ศึกมรรคอมตะเดิมก็เป็นการแข่งขันระหว่างสี่หอบรรพจารย์ สหายยุทธ์หลีเจินโกรธกรุ่นขุ่นเคืองเช่นนี้ เป็นเพราะฝีมือไม่ถึงใช่หรือไม่”

พุทธองค์ขู่เสวียนที่เป็นผู้นำเคร่งขรึมและสงบนิ่ง

ขณะพูดเขาและพุทธองค์อีกสามคนย่างเท้าเดินบีบเข้ามาจากไกลๆ แล้ว กลิ่นอายบนตัวคลุมครอบฟ้าดิน ประดุจภูเขาเทพที่สาดส่องแสงธรรมสี่ลูกกำลังเคลื่อนไหว ขวางกั้นหนทางเบื้องหน้าพวกหลินสวินไว้มิด

ส่วนด้านหลัง พวกหวังเจวี๋ยฮ่วนสิบสองคนก็กำลังใกล้เข้ามาด้วยความรวดเร็วเช่นกัน

และในเวลานี้หลินสวินตัดสินใจทันที หยัดยืนบนยอดเขาใหญ่ลูกหนึ่งพร้อมกับหลีเจินแล้วกล่าวว่า “ผู้อาวุโส ต่อจากนี้ก็ยกให้ข้าเถิด”

——