Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3095

ตอนที่ 3095 เปลี่ยนโลก

ดาบสีทองแปลงมาจากโลกธรรมยี่สิบสี่แห่ง

ภายในบรรจุวิชามรรคและชีวิตของซินหู ทันทีที่ดาบนี้โจมตีออกมา ไม่ว่าจะสังหารศัตรูได้หรือไม่เขาก็ต้องร่วงหล่น

และเวลานี้ดาบนี้แตกหักแล้ว!

ไม่ว่าใครต่างรู้ชัดว่าซินหูไม่อาจรอดชีวิตอีกต่อไปแล้ว

เหลยซ่งและเย่เจวี๋ยหน้าเปลี่ยนสี ใจร่วงหล่น

การโจมตีที่ซินหูแลกด้วยชีวิตยังไม่สามารถสังหารศัตรูได้ นี่ทำให้พวกเขารู้สึกเศร้าไปด้วยไม่ได้

และความแข็งแกร่งในพลังต่อสู้ที่หลินสวินสำแดงออกมาทำให้พวกเขาต่างตกใจ

ขั้นไร้ขอบเขตใหญ่อย่างซินหูถึงขั้นสามารถประชันกับยอดบุคคลของอารยธรรมยุคสมัยอื่นในโลกบัวชะตาได้

แต่หลินสวินกลับรับการโจมตีเต็มกำลังของซินหูได้ทั้งอย่างนั้น!

แม้แต่ฟู่หนานหลีกับเหรินฟู่เทียน ตอนนี้ก็ตะลึงไปเช่นกัน

ส่วนหลินสวินนั้น การสังหารฆ่าซินหูกลับทำให้เขาสะใจ

ต่อให้กระบี่นี้จะใช้พลังของเขาไปเจ็ดแปดส่วน แต่อย่างไรก็กำจัดซินหูได้แล้ว นับว่าแก้แค้นให้ศิษย์พี่ใหญ่สำเร็จ!

“ผู้อาวุโส บาดแผลของท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

หลินสวินมองไปยังสิงเจี้ยนสยาที่อยู่ห่างออกไป

ก่อนหน้านี้หากไม่ใช่เพราะสิงเจี้ยนสยาลงมือเต็มกำลัง ขวางพลังกว่าครึ่งของดาบสีทองนั่นไว้ กระบี่เมื่อครู่ของเขาคงยากจะกำราบพลังของซินหู

และตอนนี้เห็นได้ชัดว่าสิงเจี้ยนสยาบาดเจ็บสาหัส สีหน้าซีดเซียวอย่างที่สุด

“บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น ไม่กระทบการต่อสู้”

สิงเจี้ยนสยาสูดหายใจลึกคราหนึ่ง หัวเราะเสียงดังออกมา

ท่าทางของเขาสะบักสะบอมมาก แต่ความองอาจยังคงไม่ลดแม้แต่น้อย

“ฆ่า!”

ครู่ต่อมาสิงเจี้ยนสยาและหลินสวินบุกเข้าใส่เหลยซ่งที่กำลังต่อสู้กับฟู่หนานหลีโดยไม่ต้องนัดแนะ

เหลยซ่งมีพลังต่อสู้ไม่ด้อยกว่าซินหู แต่เขาถูกฟู่หนานหลีฉุดรั้งไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ พยายามหนีอยู่หลายครั้งก็ล้วนล้มเหลว

ยามเห็นภาพที่ซินหูตายอนาถก็ทำให้สภาวะจิตของเขาถูกโจมตีแล้ว

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หลินสวินกับสิงเจี้ยนสยายังโจมตีมาพร้อมกัน ทำให้สถานการณ์ของเหลยซ่งยิ่งสะบักสะบอมและลำบากแสนเข็ญ

ถึงตอนท้ายเขาเองก็สู้สุดชีวิตโดยไม่สนใจทุกอย่าง

เพียงแต่น่าเสียดายที่เขากับซินหูไม่เหมือนกัน ที่เผชิญหน้าคือฟู่หนานหลี สิงเจี้ยนสยา และหลินสวิน แม้สู้สุดชีวิตก็ถูกกำราบทั้งอย่างนั้น ไม่สามารถเปลี่ยนสถานการณ์ของตนได้

เพียงพริบตาเท่านั้นเหลยซ่งก็ถูกสังหาร!

มีการสกัดกั้นของสิงเจี้ยนสยาและหลินสวิน กระบี่บินของฟู่หนานหลีสบโอกาสตวัดแทง ทำลายร่างมรรคของเหลยซ่งเป็นเสี่ยงๆ บดขยี้พลังจิตแหลกละเอียด หายไปจากโลกอย่างสิ้นเชิง

จากนั้นพวกหลินสวินมองไปยังเหรินฟู่เทียนโดยพร้อมเพรียง

เพียงแต่ยังไม่รอพวกเขาเข้าไปช่วย เย่เจวี๋ยที่บาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้ก่อนหน้านี้ก็ถูกทวนศึกของเหรินฟู่เทียนสังหารร่วงหล่น

ถึงตอนนี้ขั้นไร้ขอบเขตใหญ่หกคนอย่างพวกซินหูล้วนถูกสังหารสิ้น!

ในนั้นพวกจื่อเชออู๋จี้ ชางหลงเยวี่ย ผานอู่ฝูเซิงถูกหลินสวินฆ่า

ส่วนซินหูถูกหลินสวินและสิงเจี้ยนสยาร่วมมือกันฆ่า

เหลยซ่ง ถูกหลินสวิน สิงเจี้ยนสยาและฟู่หนานหลีร่วมมือกันฆ่า

คนเดียวที่หลินสวินไม่ได้ออกแรงก็คือเย่เจวี๋ย

ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้ พวกสิงเจี้ยนสยาล้วนรู้ดีว่ากุญแจสำคัญที่ตัดสินแพ้ชนะในครั้งนี้คือใคร

“ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยคิดเลย ว่าในโลกวิญญาณยุทธ์แห่งนี้จะสามารถส่งพวกเจ้าเฒ่าซินหูไปลงนรกด้วยตัวเองได้”

สิงเจี้ยนสยาถอนหายใจ

ภูผาธาราโรยรา สรรพสิ่งกลายเป็นฝุ่นผง พื้นดินรอบๆ ล้วนทรุดตัว เหมือนพื้นที่หักพังรกร้าง สายลมพัดโชยมาระลอกแล้วระลอกเล่า ในอากาศยังคงปะปนกลิ่นอายต่อสู้น่าสลด

มีเพียงภูเขาเทพใบบัวที่ตั้งตระหง่าน ถูกระเบียบระดับเทพชั้นแล้วชั้นเล่าคุ้มครอง ไม่เคยถูกทำลายใดๆ

“เมื่อก่อนพวกเราเป็นเหมือนสัตว์ที่ถูกขัง สถานการณ์ล่อแหลม ใครจะกล้าจินตนาการ ว่าตั้งแต่วันนี้ในโลกวิญญาณยุทธ์จะไม่มีใครที่เป็นศัตรูได้อีกแล้ว”

ฟู่หนานหลีหัวเราะออกมา ทอดถอนใจมากเช่นกัน

ในอดีตอัปยศอดสูมากแค่ไหน ตอนนี้ความอับอายถูกล้างจนสิ้นแล้ว ในที่สุดก็ถึงเวลาให้พวกเขาได้ลืมตาอ้าปาก!

“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณสหายน้อยหลินสวิน”

เหรินฟู่เทียนยิ้มกว้าง “ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดผู้ที่สามารถพลิกสถานการณ์อันตรายได้มีไม่รู้เท่าไร แต่คนที่สามารถพลิกสถานการณ์ทั่วหล้าได้ด้วยพลังของตนเพียงคนเดียวอย่างเจ้ากลับมีเพียงไม่กี่คน”

นี่เป็นคำชื่นชมที่ใหญ่ยิ่งแล้ว

“ไม่ผิดๆ”

สิงเจี้ยนสยาและฟู่หนานหลีต่างพยักหน้า

ตั้งแต่หลินสวินปรากฏตัว ทำให้พวกเขามีโอกาสกำจัดพวกซินอิ้ง เหวินไจ้ สิงเทียนหยวน อูหงจื่อ กวาดล้างฐานที่มั่นของศัตรู

จากนั้นยังทำให้พวกเขากำจัดขั้นไร้ขอบเขตใหญ่ที่เหลืออย่างพวกซินหูจนสิ้นซากหน้าภูเขาเทพใบบัวในวันนี้!

สามารถพูดได้ว่าหากไม่มีหลินสวิน ทุกอย่างล้วนไม่ต้องพูดถึง

กับคำชื่นชมเช่นนี้ หลินสวินเองก็อดยิ้มขื่นไม่ได้ “ผู้อาวุโสทุกท่าน พวกเราควรกลับไปรักษาแผลแล้วหรือไม่”

ทุกคนชะงัก ต่างอดหัวเราะฮ่าๆ ไม่ได้

บนภูเขาเทพใบบัวที่อยู่ห่างออกไป พวกกู่เยวี่ยหมิง ซุ่นไหวเจี่ย เสวี่ยเย่ได้พาเหล่าผู้สืบทอดลัทธิแรกกำเนิด ลัทธิวิญญาณและคีรีดวงกมลออกมาต้อนรับ

สีหน้าของทุกคนล้วนเผยความดีใจจากใจจริง

……

วันนั้น

บนภูเขาเทพใบบัวจัดงานเลี้ยง ทุกคนต่างดื่มกันอย่างสะใจ ผ่อนคลายและมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

การแจ้งมรรคขั้นไร้ขอบเขตจำเป็นต้องใช้จุดเปลี่ยนแห่งตน และหลังจากต่อสู้อย่างดุเดือดกับขั้นไร้ขอบเขตใหญ่อย่างพวกซินหูครั้งก่อน ทำให้หลินสวินรับรู้ถึงสัญญาณเสี้ยวหนึ่งอย่างฉับไว

เมื่อตกตะกอนถึงขีดสุดจึงจะสามารถปลดปล่อยสุดขีดได้

หลังจากปลดปล่อยเต็มกำลัง ก็สามารถทำให้พลังแห่งตนเกิดการเปลี่ยนแปลงอันละเอียดอ่อนในระหว่างความเป็นความตาย

ก็เหมือนกระบี่สมบัติที่ต้องตีพันครั้งหลอมร้อยครั้งจึงจะสามารถสร้างความทนทานและคมปริบออกมาได้

สำหรับหลินสวินในตอนนี้ มีเพียงต่อสู้ไม่หยุดจึงจะทำให้ตนครอบครองจุดเปลี่ยนการแจ้งมรรคขั้นไร้ขอบเขต!

โลกวิญญาณยุทธ์ในตอนนี้ไม่มีศัตรูอีกต่อไปแล้ว

นี่ก็หมายความว่า หากอยากสู้ก็ต้องรอจนบัวชะตามหามรรคปรากฏขึ้น และไปเข่นฆ่ากับยอดบุคคลของโลกยุคสมัยอื่นในโลกบัวชะตา

และนี่ก็คือสิ่งที่หลินสวินรอคอยที่สุด

สำหรับการมุ่งหน้าไปแหล่งสถานอัศจรรย์กลับเป็นเรื่องรอง

เพราะในเวลาแปดร้อยกว่าปีหลังจากนี้ โอกาสที่บัวชะตามหามรรคจะปรากฏยังมีอีกมาก และก่อนจากไปหลินสวินจะต้องช่วยชีวิตศิษย์พี่ใหญ่กลับคืนมาอย่างสุดความสามารถ

สามปีหลังจากนั้น

ในถ้ำสถิต หลินสวินยากจะมีเวลาว่างสงบสุขเช่นนี้ เขาลงมือทำอาหารเต็มโต๊ะ กินพลางพูดคุยกับซย่าจื้อ

เมื่อสองปีที่แล้วซย่าจื้อตื่นจากเรือนิรันดร์ ตั้งแต่ตอนนั้นซย่าจื้อก็อยู่เคียงข้างหลินสวินมาโดยตลอด

“เป็นอย่างไรบ้าง”

หลินสวินคีบอาหารให้ซย่าจื้อพลางถามไปเรื่อย

ซย่าจื้อกินไปด้วยพูดงึมงำไปด้วย “แม้พลังชะตามหามรรคเหล่านั้นไม่ธรรมดา แต่ก็เพียงช่วยการฝึกของข้าได้เท่านั้น พลังกฎระเบียบโชคชะตาที่สามารถดูดซับและหลอมได้น้อยเกินไป ไม่เพียงพอสักนิด”

หลินสวินเอ่ยเสียงขรึม “ดูท่าคงต้องรอยามบัวชะตามหามรรคปรากฏค่อยลองอีกครั้ง”

หลังจากซย่าจื้อตื่นขึ้นมาเมื่อสองปีก่อน หลินสวินก็มอบมุกชะตามหามรรคเม็ดหนึ่งให้กับซย่าจื้อ จากความเห็นเขา ซย่าจื้อครอบครองพลังโชคชะตา พลังชะตามหามรรคนี้น่าจะส่งผลลัพธ์อย่างมหัศจรรย์ต่อการฝึกปราณของนาง

ใครจะคิดว่าหลังจากซย่าจื้อหลอมแล้วกลับส่ายหน้า บอกว่ากฎระเบียบโชคชะตาที่มุกชะตามหามรรคสั่งสมน้อยเกินไป ไม่ได้ผลมากนัก

หลินสวินกลับไม่เชื่อเรื่องนี้ ในสองปีนี้รวบรวมมุกชะตามหามรรคมากมายให้กับซย่าจื้อ

แต่วันนี้ได้ยินคำพูดของซย่าจื้อ ทำให้หลินสวินตัดใจอย่างสิ้นเชิง

เห็นได้ชัดว่าไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกปราณคนอื่นๆ หรือกับซย่าจื้อ พลังชะตามหามรรคก็เพียงแค่มีประโยชน์ต่อการฝึกปราณเท่านั้น ประโยชน์ต่อการหยั่งรู้กฎระเบียบโชคชะตากลับน้อยมาก

ทั้งสองกำลังพูดคุยกินข้าว จู่ๆ ถ้ำสถิตก็สั่นไหวระลอกหนึ่ง พร้อมกันนั้นหลินสวินก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายพิบัติเคราะห์น่าตกใจ

“เอ๋ เป็นใครชักนำเคราะห์มรรคนิรันดร์มาในตอนนี้”

หลินสวินลุกขึ้นทันที เดินออกจากถ้ำสถิตโดยมีซย่าจื้อตามหลังไป

บนท้องฟ้าธารโชคชะตาที่กว้างใหญ่ไพศาลไหลพราก

และเวลานี้เมฆาเคราะห์ที่หนาหนักชั้นหนึ่งปรากฏเหนือห้วงอากาศบนภูเขาเทพถกมรรค กลิ่นอายพิบัติเคราะห์ที่แผ่ออกมาทำให้ท้องฟ้ามืดสลัว ราวกับจมสู่ท้องฟ้ารัตติกาลที่ประหนึ่งสีหมึก

ก็เห็นเงาร่างหนึ่งยืนอยู่กลางอากาศ เงยหน้ามองท้องฟ้า เสื้อผ้าโบกสะบัดจนเกิดเสียง เย่อหยิ่งองอาจ

——