Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3131

ตอนที่ 3131 หยั่งรู้โชคชะตา

บรรยากาศเงียบสงัด

เหล่าสัตว์ประหลาดเฒ่าต่างจิตใจปั่นป่วน ถึงกับอิจฉาอยู่กลายๆ

ต่อให้นี่คือโลกบัวชะตาที่มีกฎระเบียบโชคชะตาอยู่ทั่ว ต่อให้แข็งแกร่งเท่าพวกเขา แต่ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดนี้ก็ยังแตะธรณีประตูของกฎระเบียบโชคชะตาไม่ได้!

พูดกันตามจริง ในทะเลโชคชะตาแห่งนี้ ในยุคสมัยในอดีตเหล่านั้นก็แทบไม่มีใครหยั่งรู้พลังโชคชะตาได้

ใช่ว่าไม่อยาก

แต่พลังกฎระเบียบเช่นนี้เป็นสิ่งต้องห้ามเกินไป แม้จะมีพรสวรรค์ไร้เทียมทานก็ยังมองทะลุได้ยาก

แต่ซย่าจื้อกลับสามารถดูดซับพลังกฎระเบียบโชคชะตามาหลอมได้อย่างเป็นธรรมชาติเช่นนั้น เพียงคิดก็รู้ว่าจะทำให้สัตว์ประหลาดเฒ่าพวกนั้นสั่นสะท้านได้มากมายปานไหน

ครู่ใหญ่พวกสิงเจี้ยนสยาต่างหันหลังจากไปเงียบๆ

ตั้งแต่เริ่มจนจบไม่มีใครเอ่ยปากถาม

เรื่องแบบนี้ได้เห็นก็พอ

หลินสวินนั่งข้างๆ ซย่าจื้ออยู่ตลอด จู่ๆ เขาก็ฉุกคิด

ในจตุโบราณสถานมีพลังต้นกำเนิดทั้งนั้น

อย่างห้าระเบียบแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ ถือกำเนิดขึ้นที่ต้นกำเนิดแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์

อย่างกฎระเบียบศุภโชคก็ถือกำเนิดขึ้นในสายธารยุคสมัยของแหล่งสถานศุภโชค

ส่วนกฎระเบียบโชคชะตานี้ก็ถือกำเนิดขึ้นในพลังต้นกำเนิดของแหล่งสถานคุนหลุนเช่นกัน!

และควรรู้ว่านัยเร้นลับนิพพานของเขาสามารถหลอมรวมห้าระเบียบแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์กับกฎระเบียบศุภโชคเป็นหนึ่งเดียวได้ เช่นนั้นทำไมจะสัมผัสและหลอมกฎระเบียบโชคชะตาไม่ได้

ก่อนหน้านี้ที่ไม่สามารถสัมผัสถึงนัยเร้นลับกฎระเบียบโชคชะตาได้ อาจเป็นเพราะถูกจำกัดด้วยพรสวรรค์และพลังปราณ

แต่เขาในตอนนี้เป็นขั้นไร้ขอบเขตแล้ว นัยเร้นลับนิพพานก็แปรสภาพชนิดพลิกฟ้าดิน ใช่ว่าจะสามารถสัมผัสนัยเร้นลับกฎระเบียบโชคชะตาได้แล้วหรือไม่

คิดถึงตรงนี้พลังขับเคลื่อนทั้งร่างหลินสวินก็โคจรเงียบๆ สงบใจสัมผัส

เวลาผันผ่านไปทีละน้อย

หลินสวินไม่เคลื่อนไหวมาตลอด ในใจเขายังออกจะผิดหวัง หรือกฎระเบียบโชคชะตานี่จะไม่ใช่สิ่งที่ใครๆ สามารถหยั่งรู้ได้ง่ายๆ จริงๆ

ก็ในตอนที่หลินสวินคิดจะยอมแพ้

ซย่าจื้อที่กำลังฝึกปราณกลับคล้ายรับรู้อะไรได้ ดวงตาคู่งามลืมขึ้นมามองดูหลินสวินที่อยู่ข้างกายเหมือนสงสัย

ก่อนหน้านี้นางรู้สึกได้ว่าพลังกฎระเบียบโชคชะตาที่ถูกตนดึงดูดมาออกจะไม่เชื่อฟังอยู่กลายๆ คล้ายต้องการจะหนี

นางจะยินยอมได้อย่างไร บังคับดูดซับกฎระเบียบโชคชะตาที่คิดจะหนีเหล่านี้ทันที

แต่เมื่อเวลาผ่านไป พลังกฎระเบียบโชคชะตาที่ถูกดึงลงมาจากเวิ้งฟ้ากลับยิ่งไม่เชื่อฟัง เหมือนต้องการออกจากการควบคุมของนางทั้งหมด

และบัดนี้เมื่อซย่าจื้อเห็นหลินสวินที่นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างกายตนก็เข้าใจขึ้นมาทันที เก็บพลังกฎระเบียบโชคชะตาที่ฝืนบังคับดูดซับทันใด

จากนั้นซย่าจื้อก็เห็นว่าพลังกฎระเบียบโชคชะตาที่เปล่งประกายโปร่งแสงร่วงโรยลงมาเหมือนเส้นด้ายเป็นสายๆ นั้นต่างโถมไปหาหลินสวิน

‘อย่างนี้นี่เอง’

ซย่าจื้อเข้าใจแจ่มแจ้ง ในใจรู้สึกผิดอยู่บ้างอย่างเลี่ยงไม่ได้

ก่อนหน้านี้ตนเอาแต่สนใจการฝึกปราณของตัวเอง แต่กลับฝืนยึดครองกฎระเบียบโชคชะตาที่เดิมทีถูกหลินสวินสัมผัสได้มากมาย ช่าง… ไม่สมควรเกินไปจริงๆ

พูดอีกอย่างก็คือ เดิมทีหลินสวินสามารถหยั่งรู้กฎระเบียบโชคชะตาได้ แต่เพราะอยู่ใกล้ซย่าจื้อเกินไป ถึงกับทำให้กลิ่นอายและพลังของกฎระเบียบโชคชะตาเหล่านั้นถูกซย่าจื้อยึดไปหมด…

และตอนนี้ซย่าจื้อคล้ายทำเพื่อทดแทนความรู้สึกผิดเล็กๆ ในใจ นางใช้ความคิดเหนี่ยวนำให้พลังกฎระเบียบโชคชะตาที่สัมผัสได้ไปที่ร่างหลินสวินทั้งหมด

…..

หลินสวินที่เดิมทีคิดจะถอดใจพลันตัวสั่นไปหมด นัยเร้นลับมหามรรคอันคลุมเครือเป็นสายๆ ผุดขึ้นในใจ แม้จะเล็กน้อยจนไม่อาจสัมผัสได้ แต่หลินสวินกลับตื่นเต้นขึ้นมาทันที

นี่… นี่มันกลิ่นอายของมหามรรคโชคชะตา!!

ใครจะคิดว่าตอนที่จะถอดใจกลับพบความหวังอย่างปุบปับเช่นนี้

‘ที่แท้พลังกฎระเบียบโชคชะตาก็ถูกข้าหยั่งรู้ได้…’

หลินสวินฝืนกลั้นความตื่นเต้นในใจ สงบใจสัมผัสด้วยพลังนิพพาน

ไม่นานนักเขาก็รู้สึกเพียงว่าทั้งร่างเหมือนถูกพลังมหามรรคไม่ขาดสายฝังกลบ ทำให้จิตวิญญาณของเขาราวกับตกอยู่ในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาลในชั่วพริบตา

ฟองคลื่นและกระแสน้ำที่ตีกระทบหน้านั้นมีแต่กลิ่นอายของโชคชะตา!

หลินสวินยังรู้สึกตั้งตัวไม่ทัน

พลังของกฎระเบียบโชคชะตาที่สัมผัสได้นี้หนักแน่นเกรียงไกรไปแล้วกระมัง อย่างกับทะเลโชคชะตาแห่งหนึ่ง!

ก่อนหน้านี้ไม่รู้สึกถึงอะไรสักนิด จู่ๆ ตอนนี้กลับสัมผัสได้มากมายขนาดนี้ นี่ทำให้หลินสวินยังรู้สึกเหนือคาด พลิกผันฉับพลัน

เขาไม่รู้ว่าสาเหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะซย่าจื้อกำลังชดเชยให้เขาทั้งนั้น…

ฟู่!

ไม่นานนักหลินสวินก็กลั้นใจจดจ่อ ดำดิ่งสู่การหยั่งรู้อันลึกลับเหลือจะกล่าว

โชคชะตา ยอดมรรคต้องห้ามชนิดหนึ่ง

สรรพชีวิตล้วนมีชะตา

และตั้งแต่ถือกำเนิดขึ้น วิถีแห่งโชคชะตาของสรรพชีวิตก็เริ่มขึ้นแล้ว

ในโลกปุถุชน บางคนถือกำเนิดในตระกูลสูงส่ง คาบช้อนเงินช้อนทองมาแต่เล็ก บางคนถือกำเนิดในที่ยากจนข้นแค้น คิดจะมีชีวิตรอดยังยากนัก

เหล่านี้ต่างมองว่าเป็นจุดเริ่มต้นของวิถีแห่งชะตาได้

สรรพชีวิตนับร้อยล้านหมื่นล้านบนโลกล้วนแตกต่างกันไป

และทิศทางของวิถีชะตาก็คือโชคชะตา

โชคชะตานับร้อยร้อยหมื่นล้านมีที่คล้ายคลึงกัน แต่ไม่มีที่เหมือนกัน

ถึงกับว่าถ้านางต้องการไปแหล่งสถานอัศจรรย์ ก็ทำได้อย่างง่ายดายตั้งแต่หลายยุคก่อนแล้ว!

พูดอีกอย่างก็คือ พวกสิงเจี้ยนสยาไม่คิดว่าซู่หวั่นจวินจะมาชิงด่าน

“ข้าแค่ดูก็พอ พวกเจ้าไม่ต้องสนใจข้า”

ขณะที่ซู่หวั่นจวินพูด แววตายังคงจับจ้องบริเวณที่หลินสวินกับซย่าจื้ออยู่

พวกสิงเจี้ยนสยาสบตากัน ในใจรู้แจ้งว่าต้องเป็นพลังกฎระเบียบโชคชะตานั่นดึงดูดนางมารผู้นี้มา

บรรยากาศเงียบสงัด

เมื่อเห็นว่าซู่หวั่นจวินไม่เคลื่อนไหวอยู่นาน พวกสิงเจี้ยนสยาต่างก็รู้กาละเทศะไม่ไปรบกวนนาง

……

หนึ่งวันผ่านไป

หลินสวินตื่นจากการหยั่งรู้อันอัศจรรย์นั้น

“หยั่งรู้ไปเท่าไร”

เสียงของซย่าจื้อดังขึ้นข้างหูเขาทันที

หลินสวินสัมผัสอยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยว่า “ถือว่าเป็นแรกก้าวสำรวจ สำเร็จขั้นต้นได้นิดหน่อย แต่พลังโชคชะตานี้กลับเกี่ยวข้องกับพลังอย่างจิตวิญญาณ กฎกรรม โชคชะตาและการจุติกำเนิดใหม่ ทำให้ข้าเหลือเชื่อจริงๆ”

ซย่าจื้อพูดเสียงเบา “พื้นฐานของโชคชะตาอยู่ที่ชีวิต เมื่อชีวิตแรกกำเนิดมีกฎกรรม กฎกรรมหมายถึงตัวแปร จะติดตามไปตั้งแต่เริ่มจนจบชีวิต เพราะการเกี่ยวพันของกฎกรรม ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นลงของวิถีชะตา นี่ก็คือโชคชะตา”

“จุติกำเนิดใหม่ เกี่ยวโยงถึงวิถีแห่งการเปลี่ยนแปลงสูงสุดของโชคชะตา หากมองทะลุแล้วก็จะจุติเวียนว่ายตายเกิดได้ จิตวิญญาณของตนจะเปลี่ยนแปลงไปในระหว่างที่เคลื่อนคล้อยไปตามวัฏสงสาร อยู่ระหว่างการมีอยู่และดับสูญได้เช่นกัน”

“ส่วนชะตา ก็คือชะตาชีวิตที่เรียกกัน หากมองทะลุก็เหมือนทำลายพันธนาการบนจิตวิญญาณของตนได้ ทำให้โชคชะตาหลุดพ้น ไม่ถูกผูกมัดอะไรอีก”

“น่าเสียดาย ชะตาเป็นนัยเร้นลับสูงสุดของโชคชะตา ตอนนั้นจักรพรรดิเทพรัตติกาลนิรันดร์ก็ไม่สามารถมองทะลุได้อย่างแท้จริง ดังนั้นนางจึงเลือกจุติกำเนิดใหม่ ฝึกปราณใหม่อีกครั้ง และมีข้าในตอนนี้”

ฟังถึงตรงนี้หลินสวินสั่นสะท้านในใจ “เจ้ารู้หมดแล้วหรือ”

ซย่าจื้อพยักหน้าเอ่ย “พลังที่ข้าหลอมตั้งแต่ข้าถือกำเนิดจนถึงตอนนี้ล้วนมาจากนาง แม้ว่านางจะทำลายร่องรอยความทรงจำในชาติก่อนไปหมดแล้ว แต่ข้ากับนางถือว่ามี ‘จิตวิญญาณ’ เดียวกัน เมื่อเริ่มครอบครองพลังโชคชะตาและกฎกรรมอีกครั้งจึงเริ่มเข้าใจเรื่องของนางแล้ว”

พูดถึงตรงนี้ดวงตาของนางแจ่มกระจ่างและสงบนิ่งดังเดิม เหมือนสิ่งที่พูดถึงไม่ใช่ชาติก่อนของตัวเอง แต่เป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับนางคนหนึ่ง

หลินสวินเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่อยู่ “เช่นนั้น…”

“นางก็คือนาง ข้าก็คือข้า”

ซย่าจื้อคล้ายรู้ว่าหลินสวินต้องการจะพูดอะไร เอ่ยขึ้นก่อนว่า “มิหนำซ้ำ ทุกอย่างที่นางประสบไม่ได้ส่งผลกับข้าแต่อย่างใด อย่างมากสุดข้าก็แค่สืบทอดจิตวิญญาณกับพลังของนาง”

สุดท้ายซย่าจื้อพูดสรุปว่า “หรือพูดอีกอย่างก็คือ นางมอบชีวิตให้ข้า ข้ามองนางเป็นร่างมารดา”

ฟังจบหลินสวินก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก

ซย่าจื้อยังเป็นซย่าจื้อคนนั้น ไม่ใช่จักรพรรดิเทพรัตติกาลนิรันดร์!

——