Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3146

ตอนที่ 3146 ลมฝนดั่งเลือนราง ไก่ขับขานไม่หยุด

แหล่งสถานอัศจรรย์ โลกจำศีล

“เวลาหลายร้อยปีผ่านไปแค่ชั่วดีดนิ้ว ในแหล่งสถานอัศจรรย์นี้ลมฝนดั่งเลือนราง คลื่นใต้น้ำซัดโหม”

จักจั่นทองถอนใจเบาๆ

หลายปีนี้เขาประลองหมากกับเจ้าแห่งคีรีดวงกมลตลอด

“เมื่อลมฝนเลือนรางย่อมถึงคราวอรุณเบิกฟ้า รอแค่เสียงไก่ขับขาน ใต้หล้าล้วนกระจ่าง”

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลกล่าวลอยๆ

ลมฝนดั่งเลือนราง ไก่ขับขานไม่หยุด

ฝูงไก่ขับขานใต้หล้ากระจ่าง!

แน่นอนว่าจักจั่นทองเข้าใจความหมายในคำพูดของเจ้าแห่งคีรีดวงกมล หลุดหัวเราะอย่างอดไม่ได้ “สหายยุทธ์ นี่เจ้ามองศิษย์ของเจ้าเป็นฝูงไก่ซึ่งนำพาอรุณเบิกฟ้ามาหรือ”

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลอดยิ้มไม่ได้เช่นกัน ครู่ใหญ่จึงกล่าวเสียงขรึม “สำหรับพวกเราแล้วศิษย์คนเล็กของข้าถือเป็นตัวแปรหนึ่ง สำหรับราชันไท่ชูที่ถูกกำราบภายใต้โซ่กระบี่นั่นแล้ว มีหรือจะไม่ใช่ตัวแปรเช่นกัน ตอนนี้ข้ากลับเป็นห่วงอยู่บ้างแล้ว”

จักจั่นทองคีบหมากหนึ่งตัวขึ้นมาแต่กลับไม่วางหมาก กล่าวว่า “ลังเลไม่กล้าวางหมากเหมือนกับข้าใช่หรือไม่”

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลพยักหน้า “ตั้งแต่ศิษย์คนเล็กของข้าหลุดพ้นจากสายธารยุคสมัย เขาก็เป็นสหายร่วมวิถีเหมือนเจ้ากับข้า อนาคตเขาข้าไม่อาจหยั่งถึง เขาไม่ใช่ตัวหมากของข้า ทั้งไม่อาจพูดว่าไม่กล้าวางหมาก หากแต่… ไม่มีหมากให้วาง”

จักจั่นทองหัวเราะพลางกล่าว “หากอยู่ในโลกภายนอกพวกเราล้วนเรียกได้ว่าเป็นผู้เดินหมาก แต่เมื่ออยู่ในแหล่งสถานอัศจรรย์นี้ พวกเราล้วนเป็นคนในเหตุการณ์ สิ่งที่สู้กันคือความสูงต่ำของมหามรรค สิ่งที่หยั่งถึงคือมรรคหลุดพ้นสูงสุด อันตรายระหว่างนั้นเจ้ากับข้าล้วนยากคาดเดา คิดดูแล้วแม้แต่เขาไท่ชูก็คงเป็นเหมือนกัน ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราแค่ปรับตัวตามสถานการณ์ก็พอ”

“ปรับตัวตามสถานการณ์…” เจ้าแห่งคีรีดวงกมลพึมพำ

“ทั้งสองคน มีข่าวมาแล้ว” พร้อมกันนี้เสียงแหบแห้งหนึ่งดังขึ้น

พลันเห็นชายชราร่างผอมตอบดั่งลำไผ่คนหนึ่งย่างก้าวเหินห้วงอากาศเข้ามา เขาผมเผ้ายุ่งเหยิง หากหลินสวินอยู่ที่นี่ต้องจำได้แน่ คนผู้นี้ก็คือเฒ่าโดดเดี่ยว!

“ก่อนหน้านี้ ‘อีกาดำ’ ผู้ติดตามอันดับหนึ่งของไท่ชู แจ้งข่าวเรียกจอมมรรคชะตาสวรรค์เก้าภาคีมารวมตัวกันที่โลกทมิฬ ราวกับจะเคลื่อนไหวครั้งใหญ่”

เฒ่าโดดเดี่ยวกล่าว แววตาเขาวาววาบ “ข้ามีลางสังหรณ์ว่าเจ้าหนูหลินสวินต้องใกล้มาแล้วแน่”

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลกับจักจั่นทองสบตากันแล้วพยักหน้าน้อยๆ

“เจ้าสองคนไม่คิดจะเคลื่อนไหวหรือ”

เฒ่าโดดเดี่ยวเลิกคิ้ว “ข้าอยู่ในโลกจำศีลนี้ได้แค่หนึ่งก้านธูป หลังผ่านไปหนึ่งก้านธูปก็ได้แต่กลับไปยังแดนเทพสรรพวิญญาณแล้ว”

“สหายยุทธ์คอยสังเกตการณ์เงียบๆ มีแค่รอตัวแปรที่แท้จริงมาแล้ว ถึงมีโอกาสให้พวกเราคว้าได้”

จักจั่นทองยิ้มอบอุ่น “หากหลินสวินมาย่อมไปแดนเทพสรรพวิญญาณแน่นอน ยังไม่เปิดฉากคลื่นลมก็ชิงลงมือกลับจะเป็นถูกขวางทุกทาง ไม่สู้รอดูก่อนว่าสหายน้อยหลินจะสร้างชื่อได้มากเท่าไร”

เฒ่าโดดเดี่ยวเหลือบมองเจ้าแห่งคีรีดวงกมล “สหายยุทธ์ก็คิดเหมือนกันหรือ”

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลกล่าว “สถานการณ์ไม่ชัดเจน รีบร้อนไม่ได้”

เฒ่าโดดเดี่ยวถอนใจเบาๆ “ศัตรูเริ่มวางแผนเคลื่อนไหวแล้ว พวกเราจะรอดูสถานการณ์เช่นนี้หรือ”

“สหายยุทธ์ แหล่งสถานอัศจรรย์แห่งนี้กว้างใหญ่มากเพียงใด รอบนอกมีแดนเทพสรรพวิญญาณ ตรงกลางมีแดนเทพมากเร้น ด้านในมีแดนเทพอัศจรรย์”

เสียงของเจ้าแห่งคีรีดวงกมลเนิบนาบไม่รีบร้อน “นับแต่โบราณจนปัจจุบัน ผู้เข้าสู่แหล่งสถานอัศจรรย์ส่วนใหญ่ติดอยู่ในแดนเทพสรรพวิญญาณ มีแค่ส่วนน้อยที่เข้าสู่แดนเทพมากเร้นได้”

“มีเพียงแดนเทพอัศจรรย์ที่ลึกลับที่สุด จนถึงตอนนี้มีแค่สิบกว่าคนที่เข้าไปได้ แต่จนปัจจุบันกลับไม่มีใครกล้าเข้าไปสักคน”

“สาเหตุเป็นเพราะอะไร ไม่มีเหตุผลอื่นใดนอกจากวาสนาและเคราะห์สังหารมากเกินไป!”

เจ้าแห่งคีรีดวงกมลพูดถึงตรงนี้ก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนกล่าว “ไม่ใช่แค่พวกเราเฝ้ารอ คู่ต่อสู้พวกนั้นก็กำลังเฝ้ารอเช่นกัน แม้ว่าศิษย์คนเล็กของข้าเป็นตัวแปรอย่างหนึ่ง แต่ใครก็ไม่กล้าแน่ใจว่าการมาถึงของเขาสามารถล้มล้างสถานการณ์ของแหล่งสถานอัศจรรย์นี้ ทำให้พวกเราเจอโอกาสเข้าสู่แดนเทพอัศจรรย์ได้”

“ดังนั้นรอต่ออีกหน่อยจะเป็นไร”