Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3167

ตอนที่ 3167 ความลับของการก่อมรรค

คนที่สามารถทำให้วิชามรรคในตัวไปอยู่ในระเบียบมรรควัฏจักรโลกแปรปุถุชน เข้าประตูสวรรค์มายังโลกภัยพิบัติได้ ย่อมไม่ใช่ผู้ที่ขั้นไร้ขอบเขตทั่วไปจะเทียบได้

ตามความเข้าใจของผู้คน มรรควิถีของตู้ชั่นจ้าวเรียกได้ว่ายอดเยี่ยมในขั้นนี้แล้ว ห่างจากจอมมรรคไร้ขอบเขตไม่ไกลเท่าไร

ทว่าภายใต้หนึ่งฝ่ามือ ตู้ชั่นจ้าวกลับแพ้แล้ว…

นี่ย่อมทำให้คนสะท้านสะเทือน

ยามมองหลินสวินอีกครา ท่าทีของพวกผู้ฝึกปราณในที่นี้ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเงียบๆ

“สหายยุทธ์ ก่อนหน้านี้ล่วงเกินแล้ว” หลินสวินเดินไปพยุงตู้ชั่นจ้าวขึ้น

ตู้ชั่นจ้าวสีหน้าเปลี่ยนไปมา เนิ่นนานกว่าจะยิ้มขื่นประสานหมัดคารวะ “ก่อนหน้านี้ข้าไม่ประเมินพลังตนเอง” เขาชะงักไป เหลือบมองซย่าจื้อที่อยู่ด้านข้างปราดหนึ่งแล้วกล่าว “ต่อไปอย่าปล่อยให้แม่นางผู้นี้รอนานเด็ดขาดเชียว”

หลินสวินพยักหน้ายิ้ม

“ซย่าจื้อ พวกเราไปเถอะ”

หลินสวินกล่าวเสียงเบา

ซย่าจื้อร้องอืมคำหนึ่งแล้วมุ่งหน้าไปยังด่านเกิดใหม่ที่อยู่ไกลๆ เคียงข้างหลินสวิน

ผู้ฝึกปราณในพื้นที่ใกล้เคียงล้วนแปลกใจทันที สองคนนี้ตั้งใจจะบุกด่านตรงๆ หรือ

สายตาพวกเขาล้วนมองตามไป

ภูเขาใหญ่มโหฬารอยู่ใต้พยับหมอกปกคลุม บนเส้นทางภูเขายังมีเงาร่างผู้ฝึกปราณมากมายถูกกักขัง ไม่ขยับเขยื้อน ราวกับรูปปั้นหินดินเผา

นี่ก็คือด่านเกิดใหม่

เหยียบบนภูเขานี้ก็เท่ากับเหยียบบนเส้นทางแห่งการเกิดใหม่ กายและจิตจะจมสู่ดินแดนที่ราวกับวัฏจักร นับแต่อดีตจนปัจจุบันผู้ฝึกปราณไม่รู้เท่าไรถูกขังอยู่ที่นี่

ยิ่งไม่รู้ว่ามีผู้ฝึกปราณเท่าไรที่ร่างดับมรรคสลายบนเส้นทางเกิดใหม่!

และเมื่อหลินสวินกับซย่าจื้อก้าวไปบนภูเขานี้ เงาร่างของทั้งคู่นิ่งค้างตามๆ กัน รู้สึกถึงพลังเร้นลับคลุมเครือสายหนึ่งปิดครอบบนร่างกาย

กลิ่นอายนั้นหลินสวินคุ้นเคยหาใดเปรียบ เหมือนกับกลิ่นอายของ ‘โลกวัฏจักร’ ในนัยเร้นลับนิพพานไม่มีผิด!

ขณะเดียวกันซย่าจื้อก็สัมผัสได้เช่นกัน ชาติก่อนของนางเป็นจักรพรรดิเทพรัตติกาลนิรันดร์ กล่าวอีกอย่างคือนางในเวลานี้ก็เหมือนร่างที่กลับมาเกิดใหม่ฝึกปราณอีกครั้ง

ยามสัมผัสถึงกลิ่นอายระดับนี้นางถึงขั้นไม่รู้สึกแปลกใหม่สักนิด

นี่คือกลิ่นอายของวัฏจักร!

หลินสวินและซย่าจื้อสบตากันปราดหนึ่ง

จากนั้นทั้งคู่ไม่ชักช้า ไต่ขึ้นบันไดไปตามเส้นทางภูเขา ตลอดทางกลิ่นอายวัฏจักรนั่นอัดแน่นเต็มพยับหมอก พุ่งเป้าโจมตีสภาวะจิตของทั้งคู่ไม่หยุดหย่อน

อีกทั้งเมื่อพวกเขก้าวสูงขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นอายวัฏจักรก็ยิ่งรุนแรงขึ้น เสมือนกระแสน้ำที่ไหลหลั่งลงมาจากยอดเขา

หากเปลี่ยนเป็นขั้นไร้ขอบเขตคนอื่นๆ เกรงว่าคงทนไม่ไหวนานแล้ว

แต่นี่กลับขวางฝีเท้าของหลินสวินและซย่าจื้อไม่ได้

กระทั่งยามถึงตำแหน่งไหล่เขา กลิ่นอายวัฏจักรนั่นดุจดั่งพายุกรรโชก!

กลับเห็นแขนเสื้อของหลินสวินโบกขยับ ประกายแสงท่วมฟ้ากลายเป็นเหวใหญ่ปากหนึ่ง ท่ามกลางเสียงอึงอลดังสนั่น ถึงกับกลืนกินพายุวัฏจักรที่พัดกระหน่ำเข้ามาหายเกลี้ยงไม่เหลือหลอ!

ซย่าจื้ออึ้งไป กล่าวว่า “เจ้าจะอาศัยสิ่งนี้หยั่งรู้แก่นอัศจรรย์แห่งวัฏจักรหรือ”

หลินสวินส่ายหน้ากล่าว “พลังที่ด่านเกิดใหม่มีอยู่นี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวของกฎระเบียบวัฏจักรเท่านั้น ไม่อาจเทียบโลกวัฏจักรในนัยเร้นลับนิพพาน หยั่งรู้ไปก็ไร้ประโยชน์”

ขณะสนทนาทั้งคู่ก้าวเดินต่อไป ไม่นานก็มาถึงยอดเขา และเงาร่างของทั้งคู่ก็อันตรธานหายไปเช่นนี้

ไม่ไกลจากด่านเกิดใหม่นัก

ผู้ฝึกปราณทั้งกลุ่มอย่างพวกตู้ชั่นจ้าวล้วนอึ้งงั้นอยู่ตรงนั้น

ก้าวไปง่ายๆ เช่นนี้เลยหรือ

นี่ใช่ฝ่าด่านที่ไหน เป็นการเดินทอดน่อง ผ่อนคลายราวปีนเขาเที่ยวเล่นชัดๆ!

“นั่นเป็นถึงด่านเกิดใหม่นะ เหตุใดยังไม่กระเทือนพวกเขาแม้แต่น้อย”

มีสัตว์ประหลาดเฒ่าพึมพำเสียงหลง

ความยากเข็ญและอันตรายของเส้นทางเกิดใหม่ พวกเขาในที่นี้ล้วนรู้ดีหาใดเปรียบ

แต่ใครจะไปคิดว่าบนโลกนี้ถึงกับมีคนสามารถก้าวผ่านไปอย่างง่ายดายเช่นนี้

“สมกับเป็นผู้สืบทอดคีรีดวงกมลที่ชื่อสะเทือนโลกแปรปุถุชนในช่วงเกือบร้อยปีมานี้!”

และมีคนเอ่ยทอดถอนใจ

“อะไรนะ เขาก็คือหลินสวินหรือ”

ตู้ชั่นจ้าวอึ้งไป เพิ่งตระหนักว่าผู้ที่ใช้พลังหนึ่งฝ่ามือเอาชนะตนเมื่อครู่นี้เป็นใคร ทั้งตัวล้วนไม่อาจสงบนิ่งได้

สามารถยืนยันแน่ชัดได้ว่าหลินสวินเพิ่งมาถึงโลกแปรปุถุชนไม่กี่ปี แต่บัดนี้เขากลับครอบครองมรรควิถีระดับนี้แล้ว นี่มีหรือที่พวกสัตว์ประหลาดเฒ่าเหล่านั้นสงบใจได้

…

หลังข้ามด่านเกิดใหม่ เงาร่างของหลินสวินและซย่าจื้อปรากฏตัวกลางฟ้าดินเทาขุ่นแถบหนึ่ง

ที่นี่ไอแรกกำเนิดคละคลุ้ง ปลดปล่อยกลิ่นอายเก่าแก่ดั้งเดิม มองเห็นได้รางๆ ว่ามีประกายแสงเจิดจรัสเป็นสายๆ กลางกลิ่นอายแรกกำเนิด เปล่งประกายแตกต่างหลากหลายออกมา

เมื่อมองอย่างละเอียด นั่นถึงกับเป็นเงาร่างของผู้ฝึกปราณเป็นสายๆ!

ผู้ฝึกปราณเหล่านี้กระจายตัวตามพื้นที่ต่างๆ ของฟ้าดินแถบนี้ บนตัวแต่ละคนล้วนแผ่อานุภาพมหามรรคที่กร้าวแกร่งถึงขีดสุดออกมา

ทั้งหมดนี้ล้วนกำลังยืนยันการสันนิษฐานในปีนั้นของหลินสวินอย่างไม่ต้องสงสัย

วู้ม…

และขณะที่หลินสวินใคร่ครวญ จู่ๆ กลางฟ้าดินแรกกำเนิดแถบนี้ก็เกิดคลื่นพลังแปลกพิกลระลอกหนึ่ง ดุจดั่งโลกแห่งหนึ่งโผล่ออกมา

ก็เห็นว่าไกลโพ้นชายชราผมเคราขาวหิมะคนหนึ่งลูบเครายิ้มๆ “ใช้เวลาสร้างสามหมื่นสามพันหกร้อยปี ในที่สุดข้าก็สร้างโลกมหามรรคใบหนึ่งได้สำเร็จ!”

ในเสียงเต็มไปด้วยความเบิกบานและยินดี

โลกมหามรรคเบื้องหน้าเขากลายเป็นรุ้งเทพเจิดจรัสสายหนึ่งทะยานขึ้นฟ้า จากนั้นหายไปในส่วนลึกของฟ้าดินแรกกำเนิดนั่น

“ยินดีด้วยสหายยุทธ์!”

เสียงแสดงความยินดีระลอกหนึ่งดังขึ้นเป็นทอดๆ

ชายชราผมเคราขาวหิมะคนนั้นประสานหมัดกล่าวขอบคุณทั่วทิศ จากนั้นเงาร่างของเขาก็อันตรธานหายไปกลางอากาศ

เห็นชัดว่าเขาฝ่าด่านด่านก่อมรรคนี้ได้แล้ว

ภาพนี้ก็สร้างความอิจฉาให้ผู้ฝึกปราณไม่น้อยที่อยู่ตามพื้นที่ต่างๆ แต่ไม่นานต่างล้วนตั้งสมาธิกับโลกมหามรรคเบื้องหน้าตนอีกครั้ง

และเมื่อเห็นเช่นนี้ ซย่าจื้อดอกล่าวเสียงเบาไม่ได้ “สามหมื่นสามพันกว่าปีจึงจะฝ่าด่านนี้ไปได้ ยากเย็นขนาดนั้นจริงหรือ”

ไม่รอหลินสวินเอ่ยปาก ไม่ไกลนักก็มีเสียงชราสายหนึ่งดังขึ้น

“แม่นาง ก่อมรรคยากหรือไม่แตกต่างกันไปแต่ละบุคคล มีพวกความสามรถเกรียงไกร เวลาไม่ถึงร้อยปีก็สามารถก่อมรรคสำเร็จฝ่าด่านไปได้ บ้างก็ก่อมรรคอยู่ที่นี่หลายแสนปีแล้ว จนบัดนี้ยังไม่ประสบผลสำเร็จ”

“ก่อนหน้านี้สหายยุทธ์คนนั้นใช้เวลาเพียงสามหมื่นกว่าปีเท่านั้น ในบรรดาผู้ฝึกปราณทั้งหมดที่ฝ่าด่านก่อมรรคนับแต่อดีตจนปัจจุบันก็ถือว่ารวดเร็วแล้ว”

ผู้พูดคือเด็กหนุ่มชุดดำคนหนึ่ง ทว่าเสียงกลับเจือแววโชกโชนถึงขีดสุด

ข้างตัวเด็กหนุ่มชุดดำยังมีผู้ฝึกปราณอีกเล็กน้อย พวกเขาไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ที่ตั้งสมาธิก่อมรรค ก่อนหน้านี้พวกเขากำลังดื่มสุราเสวนากัน และตระหนักถึงหลินสวินและซย่าจื้อที่เพิ่งมาถึงเมื่อครู่เช่นกัน

“เหตุใดทุกท่านไม่รีบก่อมรรคเล่า” หลินสวินกล่าว

เด็กหนุ่มชุดดำยิ้มบางๆ “ก่อมรรคมีหรือจะง่ายดายขนาดนั้น ยิ่งกว่านั้นรีบไปแล้วอย่างไร ว่ากันถึงที่สุดการก่อมรรคก็ต้องพึ่งความแข็งแกร่งในตัวเอง ไม่รีบร้อน คนส่วนใหญ่มุ่งมาดข้ามด่านสุดกำลัง ผ่านประตูสวรรค์เก้าชั้นทีละก้าว ข้ามทางพิฆาตมรรคเพื่อไปฃถึงแดนเทพมากเร้น แต่สำหรับพวกเรา กลับสมัครใจสัมผัสประสบการณ์ระหว่างทางมากกว่า”

กล่าวถึงตรงนี้เด็กหนุ่มชุดดำถามหลินสวิน “สหายยุทธ์ เจ้าเล่า”

“ข้าหรือ”

หลินสวินอึ้งไป จากนั้นยิ้มกล่าว “ข้าไม่เหมือนกับทุกท่าน อยากหยุดเท้าพักสักหน่อยยังยาก”

เด็กหนุ่มชุดดำคล้ายเข้าใจยิ่ง พยักหน้ากล่าว “ขั้นไร้ขอบเขตถูกเรียกว่ายอดอิสระ ยอดเสรี แต่ยามบรรลุถึงขั้นนี้อย่างแท้จริงถึงพบว่าบนโลกใบนี้ยังมีเรื่องที่ควบคุมไม่ได้มากมาย มีความลำบากของบุญคุณความแค้น มีพันธนาการแห่งกฎกรรม และมีภาระความรับผิดชอบ อยากจะหยุดพักสักหน่อยกลับไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น”

“คำกล่าวนี้ของสหายยุทธ์ยอดเยี่ยมนัก” หลินสวินยิ้มชื่นชม

……………………