Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 317

ดั่งฝัน
โดย
ProjectZyphon
โสมหิมะหยก ผลึกเก้าลำนำผสานใจ ดอกอำพรางวิญญาณพันปี ผลึกสายฟ้าหยวนเป่า…

หลินสวินนึกถึงชื่อของสมบัติที่เขาได้รับมาตลอดทางก็ใจเต้น ของเหล่านี้ล้วนเป็นของของวิเศษจากอนุสรณ์สถานโบราณ

ทั่วทั้งจักรวรรดิอาจมีเพียงคลังสมบัติของราชวงศ์เท่านั้นถึงจะพบสิ่งของเหล่านี้ได้ แต่ตอนนี้ของพวกนี้กลับถูกตะพาบเขียวโยนดั่งเป็นขยะให้หลินสวิน ทำให้เด็กหนุ่มเบิกบานใจยิ่งนัก

“ของเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่ตะพาบเขียวไม่ให้ความสำคัญเท่านั้น ไม่รู้ว่าสมบัติที่เขาเก็บไปจะล้ำค่าเพียงใด” หลินสวินใคร่ครวญในใจ มีคำบอกว่าสมบัติทำให้คนใจสั่น เมื่อมีสมบัติกองอยู่ตรงหน้าหลินสวินก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

เป็นเรื่องปกติ ไม่เพียงเขาเท่านั้นเขา หากเปลี่ยนเป็นผู้แข็งแกร่งระดับหยั่งสัจจะก็คงไม่ได้ดีกว่าหลินสวินไปสักเท่าไร

“ไปต่อไม่ได้แล้ว ที่ไกลออกไปนั้นเป็นอาณาเขตอนุสรณ์สถานชั้นที่สอง พลังในนั้นร้ายกาจจนน่ากลัว แค่เข้าใกล้ก็ร่างแหลกเป็นจุณได้แล้ว” ตะพาบเขียวที่อยู่หน้าหน้าหยุดเดิน

หลินสวินเงยหน้ามอง ทะเลไกลเวิ้งไม่ได้ใสกระจ่างอย่างที่ตรงเขายืนอยู่ แต่กลับมีกลิ่นอายลึกล้ำหนาวเย็น ทางเข้าที่ลึกลงไปนั้นทำให้รู้สึกหวาดกลัว

เพียงมองหลินสวินก็กายเย็นวาบ ขนกายลุกชัน คล้ายแค่กลิ่นไอนั้นก็สามารถปลิดชีวิตเขาได้ง่ายๆ

ตะพาบเขียวหันตัวกลับไปทางเดิม

“ผู้อาวุโส เหตุใดอนุสรณ์สถานโบราณถึงมีชั้นที่สองด้วยเล่าขอรับ”

หลินสวินรีบตามไป

“ที่ข้ารู้มา อนุสรณ์สถานโบราณนี้อาณาเขตกว้างไกล จนครองพื้นที่ด้านหนึ่งของโลก ข้างในของมันมีสถานที่ต้องห้ามมากมาย อันตรายเกินจะนับ ไม่เพียงมีชั้นที่สอง ยังมีชั้นที่สาม สี่ ห้า…ส่วนทั้งหมดมีกี่ชั้น แม้แต่ข้าเองก็ยังไม่รู้ แต่มั่นใจว่าในตอนนี้ มีเพียงราชาอย่างระดับสังสารวัฏเท่านั้น ถึงจะสามารถเข้าไปในอนุสรณ์สถานชั้นที่สองได้”

หลินสวินได้ยินก็ใจเต้น เพิ่งจะรู้ว่าที่แท้อนุสรณ์สถานโบราณกว้างขวางยิ่งกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้เสียอีก แค่ชั้นที่หนึ่งก็ทำให้เขาได้รับสมบัติมากมายขนาดนี้ แล้วในชั้นที่สองจะมีสมบัติที่น่าตื่นตาเพียงใดกัน

หากเป็นเช่นนี้ ระดับชั้นยิ่งสูง เกรงว่าของที่อยู่ข้างในก็ยิ่งล้ำค่า

หลินสวินฮึกเหิม หากไม่ใช่เพราะความสามารถไม่เพียงพอ เขาก็อยากจะลองบุกเข้าไปดูสักครั้ง ว่าในอนุสรณ์สถานโบราณนี้ซ่อนความลับไว้มากแค่ไหน

ไม่นานหลินสวินก็สงบสสติอารมณ์ลงได้ ดังที่ตะพาบเขียวว่า อนุสรณ์สถานโบราณนี้มีข้อห้ามมากมาย และมีอันตรายอยู่ทุกหนแห่ง แม้ราชาอย่างระดับสังสารวัฏก็ยังมีคุณสมบัติแค่เพียงเข้าไปถึงอนุสรณ์สถานชั้นที่สอง เห็นได้ว่าอนุสรณ์สถานส่วนลึกลงไปนั้นอันตรายเพียงใด

“เหตุใดท่านไม่เข้าไปเล่า” หลินสวินถาม

“แม้พลังของข้าจะสูงเหนือใครบนโลกหล้า แต่ก็ไม่กล้าเอาชีวิตเข้าไปแลกหรอก ชั้นที่สอง…” พูดถึงตรงนี้ ตะพาบเขียวก็ถอนหายใจไม่อยากยอมรับ “ข้าในวันนี้ไม่อาจย่างกราย หากเพียงเข้าไปก็ต้องปางตาย ในนั้นเต็มไปด้วยกลลับมากมายจนต้องยอมแพ้”

เด็กหนุ่มร้องรับในลำคอ เขารู้ว่าตะพาบเขียวชอบคุยโม้ คำพูดของเขาแม้จะเกินความจริงไปบ้าง แต่ความกลัวต่ออนุสรณ์สถานชั้นที่สองนั้นเป็นความจริงแน่นอน

ไม่นาน ตะพาบเขียวก็พาหลินสวินมาถึงทะเลที่มีกระแสน้ำรุนแรง

“นั่นคืออะไรหรือขอรับ”

เมื่อมาถึง หลินสวินก็เห็นน้ำวนอันคุ้นเคยกำลังหมุนไปในทิศไกล เกิดเป็นคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่าน่ากลัว ไม่ต้องสงสัยว่าพลังที่สามารถบดกลืนทุกอย่างลงไปได้จะรุนแรงเพียงใด

ตอนที่อยู่ใต้แม่น้ำเมืองมังกรเหลือง หลินสวินถูกคลื่นน้ำวนอย่างนี้พัดพาไปโดยไม่ทันระวัง จนมาโผล่ที่อนุสรณ์สถานกลางทะเลกลืนวิญญาณ

“นั่นคือน้ำวนลวงตา”

นัยน์ตาของตะพาบเขียวปรากฏแววเคียดแค้น “อย่ามองว่ามันอยู่ใต้ทะเล แต่คลื่นน้ำวนลวงตานั้นเชื่อมโยงกับกระแสน้ำพรางตาสายอื่นด้วย หากตกเข้าไปอยู่ข้างใน ไม่ว่าผู้ฝึกปราณหน้าไหนก็ไม่มีชีวิตรอด”

“แต่มันเป็นทางออกเพียงทางเดียวของอนุสรณ์สถานโบราณนี้ ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่ติดอยู่ที่นี่เกือบพันปีหรอก” ตะพาบเขียวค่อนแคะ

“ผู้อาวุโส ท่านแน่ใจใช่หรือไม่ ว่าหากผ่านตรงนี้ไปแล้วจะทำให้กลับไปอยู่ในที่เดิมได้” หลินสวินเค้นถาม

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน ความลึกล้ำของกระแสน้ำพรางตานั่นมากเกินไป แม้ข้าเองก็ไม่กระจ่าง แต่มั่นใจได้ว่า หากต้องการจะออกจากที่นี่ ก็มีเพียงแต่ข้ามผ่านมันไปเท่านั้น”

ตะพาบเขียวว่า หันมามองหลินสวินด้วยสายตาเป็นประกายร้อนแรง “เด็กน้อย ข้าดีกับเจ้ามาก ตอนนี้เจ้าจะยอมพาข้าออกไปจากที่นี่ได้ด้วยหรือไม่”

“แน่นอนขอรับ” หลินสวินยินดี

“ดีมาก!” ตะพาบเขียวเงยหน้าหัวเราะ

พลันก่อนที่หลินสวินกำลังจะเริ่มลงมือ ตะพาบเขียวกลับเรียกเขาไว้ “ช้าก่อน”

เด็กหนุ่มหันไปมองตะพาบเขียว ไม่แน่ใจว่าเขาจะทำอะไร