Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 316

ตามหาสมบัติ
โดย
ProjectZyphon
ดังคาด หลังจากที่หลินสวินยกยอปอปั้นเสร็จสรรพ ตะพาบเขียวนั้นก็หายอารมณ์เสีย มันหัวเราะร่า ทำตัวสนิทสนมดั่งหลินสวินเป็นสหายรู้ใจ เด็กหนุ่มจึงใช้โอกาสนี้ถามหาคำตอบที่อยากรู้

ที่แท ผืนน้ำแห่งนี้อยู่ในทะเลกลืนวิญญาณ ห่างจากพื้นดินของจักรวรรดิจื่อเย่าหลายหมื่นลี้

ตะพาบเขียวบอกว่า หลายพันปีมานี้มีผู้ฝึกปราณมาถึงที่นี่น้อยมาก เพราะทะเลแห่งนี้ห่างไกลเกินไป ระหว่างทางก็เต็มไปด้วยอันตราย แม้จะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับหยั่งสัจจะก็ยากจะมีชีวิตรอด

ความจริงตีแสกหน้าหลินสวินอย่างจัง เดิมทีเขาสู้เสี่ยงชีวิตเพื่อจะเดินทางไปนครต้องห้าม ใครจะคิดว่าจะถูกพัดมาอยู่กลางทะเลห่างไกลจากจักรวรรดิจื่อเย่ากว่าหลายหมื่นลี้ หากตอนนี้เขาจะเดินทางกลับจักรวรรดิจื่อเย่า ยังไม่พูดถึงอันตรายมากมายระหว่างทาง เพียงระยะเวลาเดินทางก็นานถึงสามเดือนแล้ว

“ใช่แล้ว”

ตะพาบเขียวเอ่ยขึ้น “เจ้าอ่อนแอขนาดนี้ เพียงฉลามมารหัวเขียวก็กินเจ้าได้ง่ายๆ เหตุใดถึงเข้ามาถึงที่นี่ได้”

หลินสวินถอนหายใจเอ่ยเล่าเรื่องราวของตัวเองบอกไปไม่ปิดบัง

เมื่อได้ยินทุกอย่างแล้วตะพาบเขียวจะร้องคำรามอย่างคับแค้น “แม่น้ำวนลวงตา! เจ้าเข้ามาในแม่น้ำวนลวงตาอย่างนั้นหรือ สวรรค์ เจ้ามีชีวิตรอดอยู่ได้ช่างเป็นปาฏิหาริย์ ปาฏิหาริย์ชัดๆ ”

หลินสวินแทบกลอกตาขาว แค่ไม่ตายก็นับว่าปาฏิหาริย์แล้วหรือ

“ผู้อาวุโส แม่น้ำวนลวงตาคืออะไรหรือขอรับ” เขาถาม

ตะพาบเขียวไม่ตอบคำถาม แต่มองหลินสวินด้วยตาเป็นประกายตื่นเต้น “เด็กน้อย ข้าเดาว่าเจ้าต้องมีของล้ำค่าที่สามารถป้องกันตัวเองจากพลังลวงตาใช่หรือไม่”

ตะพาบเขียวกระโดดโลดเต้นดีใจ “รอดแล้ว ในที่สุดก็รอดแล้ว ข้าติดอยู่ในทะเลแห่งนี้มานับพันปี ในที่สุดก็มีคนมาช่วยข้าเสียที ฮ่าๆๆ”

เจ้าตัวนี้บอกว่าตนเองเป็นราชาแห่งตะพาบเขียว ได้รับความนับถือจากสัตว์ใต้ท้องทะเลมากมาย แต่ยามนี้กลับบอกว่าติดอยู่ในที่แห่งนี้ เด็กหนุ่มกังวลว่าเขาจะเป็นแค่เต่าเฒ่าขี้โม้ หากเก่งอย่างที่ปากว่าจริง เหตุใดจึงมาติดอยู่ในที่ทะเลแห่งนี้ได้

น่าขันนัก

ใครเคยเห็นตะพาบเขียวที่สามารถควบคุมคลื่นลมในตำนาน ติดอยู่ในทะเลที่เป็นถิ่นของตัวเองเช่นนี้บ้าง

ตะพาบเขียวหยุดหัวเราะ คล้ายรับรู้ถึงสายตาที่เปลี่ยนไปของหลินสวิน กระแอมว่า “เด็กน้อย แม้ข้าจะมีความสามารถรอบรู้ แต่ก็ยังมีบางเรื่องบนโลกใบนี้ที่ข้ายังทำไม่ได้”

เขามีทีท่าเคร่งขรึม ปลงตก “ทะเลแถวนี้พิเศษมาก เป็นอนุสรณ์สถานโบราณที่แฝงไปด้วยพลังลี้ลับจากบรรพกาล ไม่ว่าตัวข้าหรือแม้แต่ผู้แข็งแกร่งระดับสังสารวัฏติดอยู่ในนี้ ก็ไม่มีทางออกไปได้เช่นกัน”

อนุสรณ์สถานโบราณ!?

นี่มันเกินความคาดหมายของหลินสวินไปมาก แม้แต่ผู้แข็งแกร่งระดับสังสารวัฏยังหนีออกไปไม่ได้ สถานที่แห่งนี้ต้องมีพลังน่ากลัวเพียงใดกัน

ต้องรู้ว่านี่ไม่ใช่เพียงที่เดียวที่หลงเหลือมาจนถึงวันนี้ไม่รู้ว่าผ่านมาเป็นเวลาเท่าไหร่ แต่พลังของที่นี่แข็งแกร่งปานพลังจากทวยเทพ

“โชคดีที่เจ้าเข้ามา”

พลันตะพาบเขียวก็ตื่นเต้น มองหลินสวินตาเป็นประกายเหมือนมองสมบัติล้ำค่าที่หาได้ยาก สายตาเต็มไปด้วยด้วยความหวังและเฝ้ารอ “นี่เป็นโชคชะตา ชีวิตข้าจะไม่ดับสูญ”

หลินสวินยิ้มขื่น “ผู้อาวุโส ท่านอย่าเพิ่งดีใจไป ข้ายังไม่รู้เลยว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร”

ตะพาบเขียวว่า “ง่ายมาก เพราะเจ้ามีของล้ำค่าที่สามารถทะลุผ่านน้ำวนลวงตาได้ ก็เพียงพอที่จะพาข้าออกไปได้แล้ว”

ว่าแล้วเขาก็เหม่อมองไปในที่แสนไกล “ทางออกอยู่ตรงนั้น เมื่อก่อนข้าไม่กล้าเข้าไปใกล้ แต่ไม่ใช่วันนี้”

หลินสวินได้สติขึ้นมา ของล้ำค่าที่ตะพาบเขียวหมายถึง คงจะเป็นมุกนักบุญอมตะในนิมิตเขาอย่างไม่ต้องสงสัยเพียงแต่เด็กหนุ่มเองก็ไม่คิดว่าของสิ่งนี้จะมีประโยชน์ สามารถทะลุผ่านน้ำวนลวงตาได้

เมื่อเห็นหลินสวินลังเล ตะพาบเขียวก็กลอกตาขาวไปรอบๆ คล้ายเข้าใจอะไรบางอย่าง จึงยิ้มชี้ไปที่พืชน้ำสีเงินส่องประกายอยู่ “เด็กน้อยเจ้าดูสิ นี่คือหญ้ากระบี่เกล็ดเงิน ของวิเศษในใต้หล้าที่มีอยู่ในยุคโบราณเท่านั้น นับเป็นสุดยอดยาเซียนชั้นยอดบนโลก”

หลินสวินสนใจในทันที

ตะพาบเขียวได้ใจ “ในเมื่อถูกขนานนามว่าเป็นยาเซียนก็ย่อมมีสรรพคุณเหนือคณา หากกินเข้าไปจะทำให้คนตายฟื้นคืนชีพ เนื้อกระดูกจะขับพลังร่างกายช่วยในการฝึกปราณ หากออกไปโลกภายนอก แม้แต่ราชาระดับหยั่งสัจจะก็ยังต้องแย่งชิง ราชาระดับสังสารวัฏก็ปรารถนาจนตาร้อน”

“สุดยอดขนาดนั้นเชียวหรือ” หลินสวินหวั่นไหว

เฒ่าตะพาบเขียวเอ่ยเบาๆ “ข้าไม่ได้โม้หรอกนะ แต่หากไม่ใช่เพราะตามหาสมบัติล้ำค่าเหล่านี้ ข้าก็คงไม่เสี่ยงมาที่นี่หรอก”

หลินสวินสงสัย “แล้ว…เหตุใดผู้อาวุโสถึงไม่เก็บไว้ใช้เองเล่า”