Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3174

ตอนที่ 3174 เหตุใดต้องฝึกปราณ

“นี่จะได้อย่างไร!”

มีคนกล่าวขุ่นเคือง

พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นขั้นไร้ขอบเขตใหญ่ที่ฝึกปราณมาไม่รู้กี่กาลเวลา ใครจะไม่รู้ว่าคำสั่งนี้ของจอมมรรคขู่เหอ เท่ากับต้องการให้คนใต้อาณัติอย่างพวกเขาไปสู้ตายกับหลินสวิน

“พวกเรายอมเป็นบริวารของเจ้าลัทธิไท่ชู ผ่านการกรำศึกมานานจนประสบความสำเร็จเช่นวันนี้ หากเป็นคำสั่งของเจ้าลัทธิ ต่อให้ข้าต้องพลีชีพก็ไม่ขมวดคิ้วเด็ดขาด แต่เท่าที่ข้ารู้ ภารกิจจัดการหลินสวิน ไม่ว่าจะเป็นเจ้าลัทธิหรือคุณหนูล้วนไม่มีใครชี้แนะใดๆ”

มีคนกล่าวเสียงต่ำ

ความหมายในคำพูดชัดเจนมาก ภารกิจจัดการหลินสวินเป็นความคิดของจอมมรรคขู่เหอคนเดียว

สายตาทุกคนในโถงใหญ่ไหววูบ ความคิดหลายหลาก

ผ่านไปครู่ใหญ่ถูซานเหลิ่งกล่าวทอดถอนใจเบาๆ “ช่างเถอะ หากทุกท่านคิดจากไปก็จากไปตอนนี้ ข้าจะไม่บังคับเด็ดขาด ทั้งไม่มีทางผูกพยาบาทใครเพราะเรื่องนี้”

คนอื่นล้วนมองหน้ากันไปมา

“พี่ถูซาน ท่านคิดจะทำอย่างไร”

โหย่วเจียงเอ่ยถาม

“ข้าจะอยู่ต่อ”

สีหน้าถูซานเหลิ่งเปลี่ยนเป็นนิ่งสงบถึงขีดสุด “ชีวิตข้านายท่านเป็นผู้ให้ ตอนนี้ถึงเวลามอบคืนแล้ว”

บรรยากาศในโถงใหญ่เปลี่ยนเป็นกดดันขึ้นมาทันที

ตูม!

ทันใดนั้นฟ้าดินสั่นสะเทือน ทุกคนในโถงใหญ่ล้วนตกใจจนพากันลุกขึ้น

พลันเห็นฟ้าดินนอกโถงใหญ่ราวกับถูกโจมตีโดยพลังน่ากลัวบางอย่าง สั่นสะเทือนรุนแรงไม่หยุด คล้ายภาพฟ้าสะท้านดินสะเทือน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

มีคนตกตะลึง

พวกเขาท่องโลกมืดมนมาหลายปี ยังไม่เคยเห็นโลกนี้เกิดการเคลื่อนไหวใหญ่โตเช่นนี้มาก่อน ราวกับมีคนอยากทำให้ฟ้าดินนี้พลิกตลบ

“ต้องเกี่ยวข้องกับหลินสวินแน่!”

ถูซานเหลิ่งสีหน้าจริงจัง “ทุกท่าน ถ้าจะไปก็รีบไป โลกมืดมนนี้… ไม่อาจอยู่นานแล้ว…”

ในใจเขารู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก

หลินสวินคนเดียวทำให้พวกเขาหวาดหวั่นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ก่อนหน้านี้ใครเล่าจะคาดคิด

วันนั้นทูตชะตาสวรรค์ภาคีอาคเนย์กลุ่มหนึ่งจากไป ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดนี้พวกเขาต่างรวบรวมวิญญาณหมอกได้เพียงพอนานแล้ว การออกจากโลกมืดมนจึงไม่ใช่เรื่องยาก

แม้รู้ว่าการทำเช่นนี้จะชักนำปัญหาเข้ามา แต่ไม่มีใครสนใจ

ถึงอย่างไรแดนเทพสรรพวิญญาณก็มีโลกเก้าชั้น ทั้งยังมีทางพิฆาตมรรค ทูตชะตาสวรรค์ภาคีอาคเนย์เหล่านี้ไม่คิดว่าตนจะมีโอกาสบุกผ่านชั้นโลกมากมาย กระทั่งไปถึงแดนเทพมากเร้นได้ในเวลาอันสั้น

ทั้งขอเพียงไม่ไปแดนเทพมากเร้น ต่อให้จอมมรรคชะตาสวรรค์ภาคีอาคเนย์ขู่เหอเดือดดาลแค่ไหนก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้

ถึงตอนท้ายเหลือแค่ทูตชะตาสวรรค์ภาคีอาคเนย์สิบเก้าคนรวมถูซานเหลิ่งที่อยู่ต่อ

…

เป็นอย่างที่ถูซานเหลิ่งคาดเดา การเปลี่ยนแปลงที่ทำให้ฟ้าดินสะเทือนนั้นมาจากฝีมือหลินสวิน

ยามนี้ส่วนลึกของน้ำพุมืดมน

“ผู้อาวุโส ขอบคุณมาก”

หลินสวินประสานมือ บุคคลที่เขาขอบคุณคือผู้อาวุโสมือกระบี่คนนั้น

สามเดือนมานี้เขาต่อสู้ดุเดือดกับกระบี่ไม้สามชุ่นไปสิบสองครั้ง ทำให้มรรควิถีของตนกลั่นหลอมเคี่ยวกรำสิบสองครั้ง

ไม่เพียงทำให้ศักยภาพแฝงทั้งตัวถูกขุดค้นและเพิ่มความมั่นคงถึงขีดสุด แม้แต่พลังปราณก็รุดหน้าขึ้นมากกว่าแต่ก่อน!

กระทั่งทำให้หลินสวินรู้สึกว่าพลังปราณใกล้สมบูรณ์อยู่รางๆ หากเป็นเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับจอมมรรคไร้ขอบเขตแล้ว

เพียงแต่พลังต่อสู้ของหลินสวินตอนนี้เหนือกว่าจอมมรรคไร้ขอบเขตนานแล้ว!

ฟุ่บ…

กระบี่ไม้สามชุ่นตกสู่มือหลินสวิน

จากนั้นสายตาเขามองไปยังส่วนลึกยิ่งกว่า

นั่นคือจุดที่มีแกนจิตแรกกำเนิดของโลกมืดมนอยู่ กลิ่นอายบ่อเกิดแรกกำเนิดลึกลับอบอวล

นอกจากนี้ยังมีพลังลึกลับราวสิ่งต้องห้ามปกคลุมรอบแกนจิตแรกกำเนิดด้วย พลังนั้นหลินสวินคุ้นเคยเป็นอย่างดี

เห็นชัดว่ามาจากแหล่งเดียวกับ ‘กฎระเบียบไท่ชู’ ที่ปกคลุมรอบแหล่งสถานศุภโชค!

‘กระบี่ไม้สามชุ่นคือสิ่งที่ผู้อาวุโสมือกระบี่เหลือไว้ก่อนไปเกิดใหม่ จากคำพูดหลิงหยวนกฎระเบียบไท่ชูนี้คงมีมาก่อน หากเป็นเช่นนี้ ตอนนั้นไท่ชูจะมีมรรควิถีระดับใด’

หลินสวินนึกถึงตรงนี้แล้วพลันยิ้มน้อยๆ ลองดูก็รู้!

เขาแทงนิ้วออกไปลวกๆ

ฟุ่บ!

ปราณกระบี่สายหนึ่งพุ่งยิงออกไป ภายในเปี่ยมนัยเร้นลับนิพพาน ดูเหมือนราบเรียบแผ่วเบา ความจริงแล้วเป็นการโจมตีชั้นยอดของมรรควิถีหลินสวินในปัจจุบัน

ตูม!

แกนจิตแรกกำเนิดสั่นสะเทือน กฎระเบียบไท่ชูซึ่งปกคลุมโดยรอบพลันพุ่งขึ้นมาทันที กลายเป็นยันต์ประหลาดลึกลับ ภายในเต็มไปด้วยกลิ่นอายด่านเคราะห์

เมื่อปราณกระบี่ของหลินสวินสัมผัสยันต์นี้ ราวกับยอดมรรคาสองอย่างปะทะกันชั่วพริบตา!

ทั้งโลกมืดมนล้วนสั่นสะเทือนทันที ห้วงอากาศไร้สิ้นสุดเกิดรอยแยกชวนประหวั่นมากมาย

แต่ภาพทำลายล้างเช่นนี้กลับหายไปชั่วพริบตา

กฎระเบียบไท่ชูในแกนจิตแรกกำเนิดตรงส่วนลึกของน้ำพุมืดมนดับสลายหายไปจนเกลี้ยง

มีเพียงปราณกระบี่สายนั้นที่หลินสวินปล่อยออกมาลอยล่องอยู่ แสงมรรคอัศจรรย์ไหลวน

‘เทียบกับกระบี่ไม้สามชุ่นแล้ว พลังกฎระเบียบไท่ชูนี้กลับด้อยกว่าเล็กน้อย คงไม่ใช่พลังสูงสุดของราชันไท่ชู น่าจะเป็นสิ่งที่เขาเหลือไว้ยามเข้ามาสู่โลกมืดมนครั้งแรก…’

หลินสวินสงบจิตสัมผัสครู่หนึ่งก่อนหันหลังจากไป

บรรยากาศเงียบสงบผิดปกติ

เมื่อหลินสวินมาถึงก็เห็นภาพเช่นนี้

เพราะการมาของเขาทำให้บรรยากาศเงียบสงบในโถงใหญ่ถูกทำลาย ทูตชะตาสวรรค์สิบแปดคนลุกขึ้นพร้อมกัน เตรียมตั้งรับทันที บ้างสีหน้าตื่นตระหนก บ้างจริงจัง บ้างเคียดแค้น

บนตำแหน่งประธานตรงกลาง ถูซานเหลิ่งเก็บภาพภูมิลักษณ์ม้วนนั้นลงไป สายตามองหลินสวินกับซย่าจื้อตรงนอกโถงใหญ่พลางกล่าวทอดถอนใจ “รู้อยู่แล้วว่าพลังผนึกรอบที่นี่ขวางก้าวย่างของสหายยุทธ์หลินไม่ได้โดยสิ้นเชิง”

“ทำไมถึงไม่หนี”

หลินสวินกวาดมองทั่วโถงใหญ่พลางเอ่ยถาม

“หากต้องหลบซ่อนมิสู้ประลองกับสหายยุทธ์หลินอย่างเปิดเผยดีกว่า ต่อให้ตายก็ตายอย่างผ่าเผย”

ถูซานเหลิ่งลุกขึ้นช้าๆ สีหน้าราบเรียบกล่าว “สหายยุทธ์หลิน ก่อนลงมือข้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“ว่ามา”

หลินสวินกล่าวกระชับได้ใจความ เรียบง่ายสบายๆ

ถูซานเหลิ่งเอ่ยถาม “ฝึกปราณมาถึงวันนี้ เจ้าเคยคิดไหมว่าตอนแรกเป็นเพราะเหตุใดจึงทำให้เจ้าก้าวสู่หนทางการฝึกปราณ”

หลินสวินอดประหลาดใจไม่ได้ เขาคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะถามคำถามเช่นนี้

เขาใคร่ครวญครู่หนึ่งพลางกล่าว “ตอนแรกเพื่อมีชีวิตต่อไป”

ตอนเด็กเขากับลู่ป๋อหยาใช้ชีวิตในคุกใต้เหมือง ตอนนั้นคุณสมบัติทางกายของเขาอ่อนแอมากโรค หากไม่ใช่ว่ามีลู่ป๋อหยาดูแลใส่ใจและถ่ายทอดวิชาฝึกปราณให้ คิดจะรอดชีวิตคงแทบเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้

“คิดไม่ถึงว่าบุคคลพลิกฟ้าอย่างเจ้า ตอนแรกกลับฝึกปราณเพื่ออยู่รอดเท่านั้น…”

ถูซานเหลิ่งอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็เอ่ยถาม “เมื่อแก้ปัญหาการอยู่รอดแล้ว เหตุใดทำให้เจ้ายืนหยัดบนหนทางฝึกปราณต่อจนปัจจุบัน”

“แก้แค้น”

หลินสวินพูดโดยไม่ต้องคิด

แววตาถูซานเหลิ่งเปลี่ยนเป็นพิกลขึ้นมา “เช่นนั้นตอนนี้เล่า เจ้ามีพลังเอาชนะจอมมรรคไร้ขอบเขต ห่างจากราชันไร้ขอบเขตไม่ไกลแล้ว ตอนนี้ฝึกปราณเพราะอะไร”

“เรื่องราวบนโลกนี้มีคำว่าเพราะอะไรมากเช่นนั้นหรือ”

หลินสวินเอ่ยเสียงเบา “หากกล่าวว่าฝึกปราณด้วยเหตุใดก็ง่ายมาก สำหรับข้าการฝึกปราณคล้ายการหายใจเข้าออก ทุกการเคลื่อนไหว ทุกความคิดก็เหมือนปุถุชนเริ่มใช้ชีวิต ผ่านกระบวนการเกิดถึงตาย หากในใจยึดติดกับสาเหตุการฝึกปราณกลับจะกลายเป็นพลาดพลั้ง กลายเป็นพันธนาการในใจโดยง่าย ติดพันไม่อาจหลุดพ้น”

เมื่อพูดถึงตรงนี้สภาวะจิตของหลินสวินว่างเปล่าและบริสุทธิ์ยิ่งกว่าเดิม

ยามฝึกปราณตอนแรก เขาฝึกเพื่อมีชีวิตต่อไป

ต่อมาเขาฝึกเพื่อแก้แค้น

ตอนนี้การฝึกปราณเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขานานแล้ว เป็นไปตามธรรมชาติ ไร้พันธะไร้ผูกมัด อิสระจากกฎเกณฑ์ ไยต้องหาเหตุผลอะไร

“กลายเป็นพันธนาการในใจ ติดพันไม่อาจหลุดพ้น…”

ถูซานเหลิ่งพึมพำ ครู่ใหญ่จึงประสานมือเล็กน้อยพลางกล่าว “เข้าใจแล้ว”

จากนั้นเขาหยัดร่างขึ้น สีหน้าราบเรียบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “สหายยุทธ์หลิน เจ้าลงมือได้แล้ว”

………………