Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3177

ตอนที่ 3177 สังหาร

ซู่หวั่นจวินก็สังเกตเห็นสายตาพวกนั้น แต่กลับกล่าวโดยไม่ใส่ใจ “คนพวกนี้น่าจะคิดว่าถูกพวกภาคีบูรพาจับจ้องแล้ว ข้าคงไม่มีทางกล้าเหยียบเข้ามาในเมืองหนานเคออีก”

หลินสวินพลันเข้าใจ ยิ้มกล่าว “พอดีเชียว ข้ากับผู้อาวุโสล้วนมองเก้าภาคีไท่ชูเป็นศัตรู หากพวกเขามาหาถึงที่ ข้ากลับอยากลองดูว่าพวกเขามีความสามารถมากแค่ไหน”

น้ำเสียงราบเรียบสบายๆ

ขณะกล่าวเวิ้งฟ้าที่ห่างไกลพลันสั่นสะเทือน ร่างกำยำเจิดจรัสหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศ

นี่คือชายสวมเกราะเงิน รูปงามดั่งเทพยุทธ์ มือถือทวนศึกสีเงินเล่มหนึ่ง ละอองแสงมหามรรคที่ไหลวนทั่วร่างเปล่งประกายเจิดจรัส น่าพรั่นพรึงเป็นอย่างยิ่ง

“เป็นนางมารอย่างเจ้าดังคาด!”

ชายเกราะเงินนัยน์ตาดุจอสนีจับจ้องซู่หวั่นจวินแต่ไกล สีหน้าเผยไอสังหาร

“เจ้าดู พวกเราเพิ่งมาถึงก็มีคนร้อนใจรนหาที่ตายแล้ว”

มุมปากซู่หวั่นจวินยกยิ้มเย็นชา

ขณะกล่าวนางลงมือโดยไม่ลังเลแล้ว เรียกกระบี่มรรคออกมาฟาดฟันไปทางชายสวมเกราะเงินนั่น ไม่พูดพร่ำทำเพลงสักนิด หมดจดชัดเจนถึงขีดสุด

ในสายตาคนนอกการกระทำนี้ของซู่หวั่นจวินดูแข็งกร้าวหาใดเปรียบ!

ชายเกราะเงินนั่นเป็นถึงทูตชะตาสวรรค์ภาคีบูรพา ในโลกย้อนกำเนิดนี้แทบไม่มีใครกล้าไปหาเรื่อง

แต่ซู่หวั่นจวินต่างออกไป นางเหมือนไม่เคยรู้ว่าความกลัวคือสิ่งใด

เคร้ง!

เสียงปะทะอึกทึกสนั่นหูดังก้อง

กระบี่มรรคของซู่หวั่นจวินถูกคทาสมประสงค์สีม่วงเล่มหนึ่งขวางไว้ ผู้ลงมือไม่ใช่ชายเกราะเงินนั่น แต่เป็นชายชราชุดนักพรตคนหนึ่งที่ปรากฏตัวกะทันหัน

ทันทีที่เขาปรากฏตัว ฟ้าดินแถบนี้ล้วนเงียบสงัด ผู้คนไม่น้อยต่างเผยสีหน้าหวาดกลัว

จอมเทพเสวี่ยเลี่ยน!

โลกย้อนกำเนิดในปัจจุบัน จอมเทพเสวี่ยเลี่ยนคือหนึ่งในผู้แข็งแกร่งที่สุดโดยไม่ต้องสงสัย

ทั้งเขายังเป็นผู้นำภาคีบูรพาในโลกนี้ด้วย มีทูตชะตาสวรรค์ภาคีบูรพาสามสิบกว่าคนใต้อาณัติ!

“ซู่หวั่นจวิน ข้าขอถามเจ้า พวกพ้องภาคีบูรพาของข้าอยู่ไหน”

จอมเทพเสวี่ยเลี่ยนกล่าวสีหน้าเฉยชา ด้านหลังเขามีบัวเขียวมหามรรคสามดอกโอบล้อมเป็นตัวอักษรผิ่น (品) ร่างสูงโปร่งถูกแสงมรรคระเบียบเจิดจรัสแถบหนึ่งอาบไล้เหมือนเทพเซียน

“พวกเจ้ามาช้าไปก้าวหนึ่ง พวกเขาตายไประหว่างทางที่ข้ากลับมาเมืองนี้แล้ว”

ซู่หวั่นจวินกล่าวง่ายๆ

“ตายแล้วหรือ”

จอมเทพเสวี่ยเลี่ยนสีหน้าขรึมลง ไอสังหารในดวงตาพลุ่งพล่าน “ดูเหมือนว่าเรื่องในวันนี้ไม่อาจปราณีกันแล้ว!”

ตูม!

บริเวณข้างกายเขาห้วงอากาศพลิกตลบ ทยอยปรากฏเงาร่างน่ากลัวทันที แต่ละคนล้วนเปล่งประกายเจิดจรัส อานุภาพร้ายกาจ

รวมจอมเทพเสวี่ยเลี่ยนกับชายเกราะเงินนั่นแล้วก็มีถึงยี่สิบเอ็ดคน!

กำลังพลยิ่งใหญ่นั้นทำให้ผู้ฝึกปราณที่กระจายอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียงสะท้านใจ สังหรณ์ว่าท่าไม่ดี เลือกถอยหลบห่างออกไปทันที เกรงแต่จะถูกม้วนกลืนเข้าไป

“สหายน้อยหลิน เจ้าคิดว่ากำลังพลเช่นนี้เป็นอย่างไร หากเจ้าไม่มั่นใจพวกเราก็ถอยหนีก่อน ภายหน้าค่อยต่อสู้กับพวกเขา”

ซู่หวั่นจวินเอ่ยเสียงเบา “อย่าคิดว่าเสียหน้า การมีชีวิตรอดเป็นเรื่องสำคัญที่สุด”

นี่คือการพูดความจริง

อย่างน้อยนางก็ไม่มั่นใจว่าจะสู้กับจำนวนคนเช่นนี้ได้

“ถอยหนี วันนี้เจ้ายังหนีพ้นหรือ”

สีหน้าจอมเทพเสวี่ยเลี่ยนเรียบเฉย

ผู้ฝึกปราณคนอื่นข้างกายเขาต่างเผยรอยยิ้มหยัน พลังขับเคลื่อนทั่วร่างล้วนปลดปล่อยออกมาปกคลุมฟ้าดินแถบนี้ มุ่งเป้ามาตรงจุดที่พวกซู่หวั่นจวินกับหลินสวินยืนอยู่

กลับเห็นหลินสวินไม่สนใจเรื่องพวกนี้สักนิด ยิ้มกล่าวกับซู่หวั่นจวินต่อไป “การมีชีวิตรอดเป็นเรื่องสำคัญที่สุดจริงๆ แต่ข้าห่วงว่าวันนี้พวกเขาคงไม่รอดชีวิตแล้ว”

คำพูดนี้กล่าวอย่างสบายๆ แต่ความหมายในคำพูดกลับเปี่ยมกลิ่นอายหยิ่งผยอง!

พวกจอมเทพเสวี่ยเลี่ยนล้วนอึ้งงัน คราวนี้จึงเหลือบมองหลินสวินที่อยู่ข้างกายซู่หวั่นจวิน

แต่ไม่รอให้พวกเขาตอบสนอง ซู่หวั่นจวินวาดกระบี่มรรคในมือขึ้น “เจ้าพูดเช่นนี้แล้วยังลังเลอะไร”

ตูม!

นางพุ่งตัวแหวกอากาศ กระบี่มรรคแทงทะลวงนภา

ในที่สุดหลินสวินก็มองออก ซู่หวั่นจวินเป็นผู้มีนิสัยฟังไม่เข้าหูก็อาละวาด คร้านจะพูดมากความ คร้านจะเสียเวลา คร้านจะไปพิจารณาเรื่องมากมาย

ดังนั้นเมื่อนางลงมือจึงหมดจดชัดเจนเช่นนั้น

“ลงมือ!”

จอมเทพเสวี่ยเลี่ยนสะบัดมือ

เหล่าผู้ฝึกปราณข้างกายเขาล้วนเคลื่อนไหวแล้ว ไอสังหารแน่นฟ้าดินราวกับทวยเทพออกศึก

ตูม…

ฟ้าดินหม่นแสง ห้วงอากาศปั่นป่วน

จอมเทพเสวี่ยเลี่ยนกับผู้ฝึกปราณยี่สิบเอ็ดคนลงมือพร้อมกัน ในสายตาเหล่าผู้ชมที่อยู่ห่างไปย่อมเรียกว่าไม่อาจทัดเทียม!

ยอดวิชามรรคมากมายตัดสลับ แทรกด้วยศาสตรามรรคนิรันดร์นานัปการ อานุภาพที่ปล่อยออกมาทำให้มองจากไกลๆ ก็ขนพองสยองเกล้าและรู้สึกสิ้นหวัง

ซู่หวั่นจวินไม่ได้ถอย กลับถือกระบี่บุกเข้าไป

ทันใดนั้นเงาร่างหลินสวินกลับปรากฏอยู่หน้าซู่หวั่นจวินพลางกล่าวง่ายๆ “ผู้อาวุโส ให้ข้าจัดการสวะพวกนี้เถอะ”

เมื่อเสียงดังขึ้นกลางฝ่ามือเขาปรากฏกระบี่มรรคเล่มหนึ่ง

เสียงยังดังก้องกระบี่มรรคในมือเขาก็ฟันออกมาแล้ว

ยามสิ้นเสียงพลังกระบี่ที่เขาฟันออกมาราวกับแสงทรงพลังเกินต้านทาน ทำลายพลังโจมตีของศัตรูพวกนั้นปานทำลายล้าง!

ตูม!

ละอองแสงฟุ้งกระจายทั่วฟ้า ศาสตรามรรคนิรันดร์นานัปการถูกซัดกระเด็นกลางเสียงครวญคร่ำ