Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3195

ตอนที่ 3195 ชิงเหิงบาดเจ็บ

วันที่สามหลังจากหลินสวินรู้ข่าว

มกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิแห่งสำนักเซียนจงอางแดงรวมตัวกันมา ผู้อาวุโสชั้นสูงชิงเหิงกับชิงเกิงไปต้อนรับด้วยตัวเอง

หลังผ่านไปครึ่งชั่วยาม

ศิษย์ห้าระดับล่างทั้งสำนักสวรรค์ยุทธ์ล้วนถูกเรียกมารวมตัวกัน มุ่งหน้าไปทางโถงใหญ่ของสำนัก มีมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิของสำนักเซียนจงอางแดงพวกนั้นคอยถามทีละคน

แม้แต่ชุนหนิงกับไต้เหยียนซึ่งประจำอยู่นอกหอเก็บตำราก็ถูกเรียกตัวไปด้วย

นี่ทำให้หลินสวินอดระวังตัวไม่ได้

แต่สิ่งเหนือความคาดหมายคือเขาไม่ได้ถูกเรียกไปพบ

กระทั่งตอนเที่ยงชุนหนิงกับไต้เหยียนจึงกลับมา บอกหลินสวินว่ามกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิสิบคนของสำนักเซียนจงอางแดงนั่นจากไปแล้ว

หลินสวินอดกล่าวไม่ได้ “ข้าก็มีมรรควิถีระดับกระบวนแปรจุติ ทำไมพวกเขาถึงไม่เรียกหาข้า”

ชุนหนิงสีหน้าพิกลพูดอักอ่วน “ผู้อาวุโส ท่านมีฐานะระดับใด พวกเขาบอกว่าจะพบก็พบได้หรือ”

หลินสวินเหลือบมองเขาพลางกล่าว “คำลวงนี้หลอกใครเล่า เจ้าพูดตามจริงมาก็พอ”

ชุนหนิงลังเลอยู่ครู่ใหญ่ คราวนี้จึงกล่าวเสียงเบา “ตอนพวกเขามาก็ได้ยินเรื่องของผู้อาวุโสมากมาย เมื่อมาถึงสำนักจึงยืนยันกับผู้อาวุโสชิงเหิงอีกรอบ จากนั้นก็ตัดสินใจไม่พบท่าน”

“ไม่ใช่แค่นี้แน่ เจ้าพูดต่อสิ”

หลินสวินขมวดคิ้วกล่าว

ชุนหนิงร้องเอ้อคำหนึ่ง สุดท้ายจึงพูดออกมาตามจริง “ผู้สูงศักดิ์ของสำนักเซียนจงอางแดงพวกนั้นบอกว่าท่านน่าสงสารพอแล้ว ไม่อยากให้ท่านอึดอัดต่อหน้าธารกำนัลอีก”

ไต้เหยียนที่อยู่ด้านข้างรีบกล่าว “ท่านเป็นถึงผู้อาวุโสชั้นสูงของพวกเราสำนักสวรรค์ยุทธ์ ไปถูกคนตรวจตราเหมือนผู้อยู่ห้าระดับล่างคนอื่นได้อย่างไร หากพวกเขาทำเช่นนั้น ผู้อาวุโสชิงเหิงต้องไม่ยอมเป็นคนแรกแน่”

หลินสวินหัวเราะดังเหอะพลางกล่าว “กล่าวกันถึงที่สุดแล้วคือพวกเขาดูแคลนข้า”

ในใจเขากลับถอนใจยาว

ดูแคลน?

แน่นอนว่าดียิ่ง!

ชุนหนิงกับไต้เหยียนพลันค่อนขอดในใจ ท่านเพิ่งรู้ว่าคนอื่นดูแคลนท่านหรือ

“เอาเถอะ พวกเจ้าออกไปเถอะ”

หลินสวินโบกมือ

วิกฤติครานี้ถูกคลี่คลายโดยปริยาย แต่ในใจหลินสวินกลับระวังยิ่งกว่าเดิม

เขารู้ดีว่าหากศัตรูจับตนไม่ได้ ย่อมไม่มีทางวางมือยุติเรื่องราวแค่นี้แน่

‘ต้องยกระดับพลังปราณโดยเร็วแล้ว…’

หลินสวินรู้สึกรีบร้อน

ไม่กี่วันต่อมา

หลินสวินไปหาชิงเหิงแล้วกล่าว “ศิษย์พี่ ข้าอยากออกท่องเที่ยวช่วงหนึ่ง”

“ท่องเที่ยว?”

ชิงเหิงสงสัย

“ใช่ ว่างมากเบื่อหน่าย อยากออกไปผ่อนคลาย”

หลินสวินกล่าว

ชิงเหิงเอ่ยว่า “เจ้าคิดอ้อมไปหาเถียนรั่วจิ้งหรือ”

หลินสวินยิ้มขื่นกล่าว “ศิษย์พี่ ไม่เช่นนั้นท่านให้ไต้เหยียนกับชุนหนิงติดตามข้างกายข้าไปเป็นอย่างไร หากข้าไปสำนักวิญญาณสวรรค์ก็ให้พวกเขาส่งข่าวบอกท่านทันทีคงได้กระมัง”

ชิงเหิงเงียบไปสักครู่ค่อยกล่าว “ช่างเถอะ ขอแค่เจ้าไม่ไปสำนักวิญญาณสวรรค์เพื่อหานางตัวดีนั่น ข้าอนุญาตให้เจ้าออกไปได้”

เขาพูดพลางหยิบยันต์หยกแผ่นหนึ่งออกมาจากอก ส่งให้หลินสวินแล้วกล่าวเสียงอบอุ่น “ยันต์หยกนี้เจ้าพกติดตัวไว้ ภายในมีรูปจำลองเจตจำนงของข้าอยู่ หากเจออันตรายก็บีบมันให้แหลก”

หลินสวินรับมาไว้ในมือแล้วยิ้มกล่าว “ขอบคุณศิษย์พี่ที่ช่วยให้สมปรารถนา!”

ในใจเขายิ่งรู้สึกว่าชิงเฟิงมีศิษย์พี่เช่นนี้ช่างโชคดีเพียงใด

วันนั้นเขาพาชุนหนิงกับไต้เหยียนออกจากสำนัก

แต่สิบกว่าวันหลังออกจากสำนัก หลินสวินรู้สึกว่าในที่ลับมีคนตามตนอยู่ตลอด กระทั่งแน่ใจว่าตนไม่มีสัญญาณว่าจะไปสำนักวิญญาณสวรรค์ ผู้ติดตามในความมืดนั้นจึงจากไปเงียบๆ

หลินสวินไม่ต้องเดาก็รู้ว่านั่นคือชิงเหิง

ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

ราตรีมืดสงัด ชุนหนิงกับไต้เหยียนล้วนนั่งสมาธิอยู่ในห้องของตน

แต่พวกเขาล้วนไม่สังเกตเห็นสักนิด ว่าในห้องถัดไปผู้อาวุโสชิงเฟิงซึ่งถูกพวกเขาเฝ้าอยู่ตลอด บนตัวพลันปรากฏร่างแยกมหามรรคทั้งห้า

จากนั้นห้าร่างแยกนี้กลายเป็นเงาแสงออกจากโรงเตี๊ยมไปเงียบๆ

จากนี้ไปห้ากายมรรคจะฝึกปราณเพิ่มกลางหุบเขาโล่งกว้าง ศึกษาค้นคว้ามหามรรควัฏจักร ใช้พลังของห้าคนอนุมานมรรคาในภายหน้า

ด้วยสติปัญญาและประสบการณ์ฝึกปราณขั้นไร้ขอบเขตของหลินสวิน การใช้ห้ากายมรรคมาฝึกมรรคาในอดีตใหม่ ย่อมง่ายดายเหมือนพลิกฝ่ามือ ความเร็วในการทะลวงปราณย่อมเร็วกว่าร่างต้นอย่างเขาคนเดียวหยั่งรู้หลายเท่า!

ว่ากันตามจริงคือถูกจำกัดด้วยพลังปราณ ทำให้หลินสวินต้องพึ่งพาห้ากายมรรคมาฝึกปราณ เช่นนี้ถึงจะยกระดับมรรควิถีของตนได้โดยเร็ว

เมื่อห้ากายมรรคฝึกปราณอยู่ข้างนอก ยิ่งไม่จำเป็นต้องห่วงว่าจะถูกสายตามากมายจับจ้อง แม้ทะลวงระดับต่อเนื่องก็ไม่ต้องห่วงว่าจะก่อให้เกิดการเคลื่อนไหวอะไร

แต่สำนักสวรรค์ยุทธ์ไม่เหมือนกัน ที่นั่นสายตามากเกินไป ถ้าไม่ระวังย่อมมีโอกาสทิ้งเบาะแสไว้สูง

‘ต่อให้ร่างต้นของข้าไม่ทำอะไร สักวันหนึ่งเมื่อห้ากายมรรคกลับมา มรรควิถีของร่างต้นก็จะเลื่อนถึงระดับเดียวกันไปด้วย…’

ภายในห้องของโรงเตี๊ยมหลินสวินเหยียดกาย รู้สึกเพียงว่าทั่วร่างพลันผ่อนคลายลง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เขาตัดสินใจกลับสำนักสวรรค์ยุทธ์

นี่ทำให้ชุนหนิงกับไต้เหยียนตกตะลึงนัก เพิ่งออกท่องเที่ยวแค่ครึ่งเดือนก็จะกลับไปแล้วหรือ

หลินสวินไม่สนว่าพวกเขาคิดอย่างไร เป้าหมายการออกมาครั้งนี้ของเขาบรรลุผลแล้ว ไหนเลยจะมีอารมณ์ไปเที่ยวเล่น