Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3223

ตอนที่ 3223 โพธิกับเจ้าลิงน้อย

เขตผนึกอัศจรรย์เป็นสถานอันตรายและลึกลับที่สุดในแหล่งสถานอัศจรรย์

ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันไม่มีใครกล้ารุกกล้ำเข้าไปในนั้น

รวมถึงเฉินซี ไท่ชู และมือกระบี่ผู้นั้นก็ไม่เคยเข้าไปด้วยเช่นกัน

อย่างไท่ชู แม้จะผ่านการสำรวจและเสาะแสวงมาแสนปี ก็เป็นเพียงการสำรวจในแดนเทพมากเร้นเท่านั้น เขาไม่เคยกล้าล้ำเส้นเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในแดนเทพมากเร้นนี้ ด้วยมรรควิถีของเขาล้วนสามารถสัมผัสถึงการมีอยู่ของเขตผนึกอัศจรรย์ได้ชัดแจ้ง แต่ก็รับรู้ถึงเคราะห์สังหารร้ายแรงได้เช่นเดียวกัน

เข้าไปต้องตาย!!

และด้วยเหตุนี้พวกเขาถึงได้จำศีลอยู่ในแดนเทพมากเร้นแห่งนี้มาในกาลเวลาไร้สิ้นสุด ทำได้เพียงสัมผัสกลิ่นอายในเขตผนึกอัศจรรย์นั่นผ่านห้วงอากาศ ใช้สิ่งนี้อนุมานและคาดนัยเร้นลับภายในนั้น แต่ไม่กล้ามุ่งหน้าเข้าไปอย่างแท้จริง

แต่ตอนนี้เมื่อหลินสวินที่บนตัวมีนัยเร้นลับนิพพานมาถึง ทำให้ทุกคนในแดนเทพมากเร้นล้วนตระหนักได้ว่าโอกาสมาเยือนแล้ว

เมื่อเข้าใจสิ่งเหล่านี้ หลินสวินก็นิ่งเงียบไประลอกหนึ่งอย่างอดไม่ได้ จากนั้นหันไปขอคำแนะนำเรื่องนัยเร้นลับนิพพานกับโพธิ

ในเมื่อนัยเร้นลับนิพพานวิเศษอัศจรรย์เช่นนี้ เหตุใดถึงปรากฏใน ‘โลกมืด’ ของทางเดินโบราณฟ้าดาราได้

มหามรรคระดับนี้มีความเกี่ยวข้องอย่างไรกันแน่กับการเข้าสู่เขตผนึกอัศจรรย์

นี่ก็คือข้อสงสัยภายในใจหลินสวิน

โพธิครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ข้าใช้สภาวะจิตเข้าสู่มรรค บุกเบิกสำนักคีรีดวงกมล วิชาที่สั่งสมล้วนเกี่ยวข้องกับความลับแห่งสภาวะจิต แต่แทบไม่มีใครรู้ว่าปีนั้นข้าเหยียบย่างบนมรรคาได้อย่างไร”

จักจั่นทองที่อยู่ข้างกันอดกล่าวด้วยความแปลกใจไม่ได้ “คราแรกยามสหายยุทธ์เหยียบย่างบนเส้นทางฝึกปราณ หรือยังเคยได้รับมรดกจากอาจารย์ด้วย”

โพธิส่ายหน้ากล่าว “ไม่ถึงขั้นเป็นมรดกอะไร แต่น่าจะถือว่าเป็น ‘วาสนามรรค’ อย่างหนึ่งได้”

กล่าวถึงตรงนี้นัยน์ตาเขาเจือประกายระลึกความหลัง “ก่อนก้าวสู่มรรคา ข้าก็เป็นแค่คนพลาดหวังที่วาดฝันอยากฝึกปราณแต่ไม่สำเร็จคนหนึ่งเท่านั้น เคยแวะเวียนไปยังสถานที่ฝึกปราณหลายแห่ง แต่เพราะคุณสมบัติดักดาน รากฐานด้อยเกินไป จึงถูกคนขับไล่ออกมานอกประตูอยู่บ่อยๆ…”

“ข้าย่อมไม่ยินยอม ตอนนั้นข้าไปที่ต่างๆ มากมาย พยายามเสาะหาสำนักที่ยอมรับข้า ถ่ายทอดวิชาให้ข้า แต่ท้ายที่สุดกระทั่งอายุข้าเกือบร้อยปี อายุถึงวัยเสื่อมสูญก็ยังไม่สมปรารถนา…”

หลินสวินอดอึ้งไปไม่ได้

เขาไม่เคยคิดมาก่อนกว่าก่อนอาจารย์จะก้าวสู่เส้นทางฝึกปราณ ถึงกับยังเคยผ่านประสบการณ์ทุกข์ยากและอาภัพขนาดนี้ด้วย

ก็เห็นโพธิกล่าวต่อ “ต่อมาข้าเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ บวกกับอายุมากร่างกายทรุดโทรม การร่อนเร่ตะลอนหลายปีทำให้เกิดความเสียหายเรื้อรังทั้งตัว จนตกอยู่ในสภาพหลายโรครุมเร้า สุดท้ายก็ล้มคว่ำอยู่กลางภูผาธาราแถบหนึ่ง”

“ในตอนนั้นข้าสังหรณ์ใจว่าความตายใกล้มาเยือน แต่กลับไม่ใส่ใจสักนิด สิ่งเดียวที่ไม่ยินยอมก็คือชั่วชีวิตนี้เที่ยวไล่ตระเวนแสวงมรรค สุดท้ายก็ยังไม่อาจก้าวสู่ประตูบานนี้”

กล่าวถึงตรงนี้โพธิก็ระบายยิ้มบางๆ “และก็เป็นตอนนั้นที่ข้าได้พบวาสนามรรคชิ้นนั้น ลิงน้อยที่เพิ่งตื่นรู้มีสติปัญญาตัวหนึ่งหอบตำราฉบับหนึ่งมาปรากฏตัว ขอคำชี้แนะจากข้าอย่างกระดาก อยากรู้ว่าสิ่งที่เขียนในตำรานั้นคืออะไร”

“ข้าลองอ่านดู ตำรานั่นเสียหายอย่างหนัก เหลือเพียงไม่กี่สิบหน้า เนื้อหาที่เขียนบนนั้นก็ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ ยังดี ตัวหนังสือพวกนั้นข้าล้วนรู้จักหมด จึงอ่านให้เจ้าลิงน้อยตัวนั้นฟังทั้งหมด”

“หลังจากมันฟังจบกลับดีใจสุดขีด นี่ทำให้ข้าแปลกใจมาก เพราะเนื้อหาตัวอักษรเหล่านั้นเสียหายชำรุดไปนานแล้ว ไม่สามารถปะติดปะต่อเนื้อหาที่สมบูรณ์ได้ แต่เจ้าลิงน้อยตัวนี้กลับกระโดดโลดเต้นดีใจเป็นที่สุด ข้าเลยถามเขาว่าเหตุใดถึงดีใจขนาดนี้”

“เจ้าลิงน้อยบอกว่ามันรู้จักคำเหล่านี้ แค่ประโยคเดียวง่ายๆ เช่นนี้กลับทำให้ใจข้าเกิดความสะท้านไหวอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมา”

“จากนั้นข้าบอกว่าก่อนจะตาย ข้าสามารถสอนมันอ่านเขียนอักษรได้ เจ้าลิงน้อยดีใจมาก ตั้งแต่วันนั้นมันก็มาหาข้าทุกวัน ช่วยข้าเก็บผลไม้ในเขาและน้ำแร่ภูเขามาประทังความหิว ส่วนข้าก็สอนมันอ่านหนังสือ”

“คิดไม่ถึงว่าหลายปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ข้าไม่เพียงไม่ตาย อาการบาดเจ็บทั่วตัวกลับดีขึ้นมาด้วย”

“มีวันหนึ่งเจ้าลิงน้อยชี้ไปที่ประโยคสมบูรณ์จุดหนึ่งในตำราเล่มนั้น ถามข้าว่าหมายความว่าอะไร ข้าลองอ่านดู นั่นคือ ‘จิตผ่องเห็นกระจ่าง ล่วงรู้เร้นลับ’ ข้าจึงอธิบายความหมายของประโยคนี้ให้เจ้าลิงน้อยฟัง”

“เจ้าลิงน้อยฟังจบก็ชี้ที่คำว่า ‘จิต’ อีก ถามว่าจะทำให้จิตผ่องใสอย่างไร จังหวะนั้นข้าผงะไป ไม่รู้ว่าควรตอบกลับอย่างไร”

“และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ข้าเอาแต่ครุ่นคิดว่าจิตคือสิ่งใด”

“ใคร่ครวญอยู่เช่นนั้นสามปีเต็ม ในคืนฝนกระหน่ำฟ้าคะนองคืนหนึ่งข้าก็เข้าใจในที่สุด”

กล่าวถึงตรงนี้สีหน้าโพธิอดเจือแววใจลอยเสี้ยวหนึ่งขึ้นมาไม่ได้ “นั่นก็คือการหยั่งรู้อย่างหนึ่ง เหมือนจู่ๆ ก็ได้เปิดประตูกะทันหัน จิตใจของข้ารับรู้ถึงหลักการกลางฟ้าดิน รอยมรรคในหมื่นลักษณ์ภูผาธารา พลังชีวิตในต้นไม้ใบหญ้า… ในตอนนั้นก็เหมือนเปิดประตูใหญ่ที่เชื่อมสู่โลกใหม่เอี่ยม ทำให้ข้าเข้าใจในที่สุดว่ามหามรรคที่เรียกกันคือสิ่งใด”

“นับแต่นั้นข้าเหยียบย่างเส้นทางฝึกปราณ และให้เจ้าลิงน้อยอยู่ข้างกาย เดินทางผ่านธารใหญ่เวิ้งว้าง พบพานหมื่นมรรคทั่วหล้า ถกฌานกับธรรม ถกคัมภีร์กับปราชญ์ ถกมรรคกับมรรค…”