Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3230

ตอนที่ 3230 โอกาสมาแล้ว ต้องตัดสินแพ้ชนะ

ครึ่งปี หนึ่งปี สามปี ห้าปี แปดปี…

ใครก็คิดไม่ถึงว่าการหยั่งรู้ของหลินสวินคราวนี้จะดำเนินมานานขนาดนี้ มิหนำซ้ำกระทั่งตอนนี้ยังไม่มีวี่แววจะจบลงด้วย

ต่อให้แต่ละคนต่างมีความอดทนมากพอ แต่ภาพอันผิดปกตินี้กลับยังทำให้เกิดการตอบสนองที่แตกต่างกันไปมากมาย

แต่ไม่ได้เกิดความเปลี่ยนแปลงประหลาดอะไร

แต่ละคนต่างเลือกรอคอยต่อไป

กระทั่งสิบปีผ่านไป

บนริมผาโลกจำศีล จู่ๆ หลินสวินที่นิ่งเป็นรูปปั้นมานานสิบปีก็เอ่ยขึ้นทันที “อาจารย์ ผู้อาวุโสจักจั่นทอง ได้แล้ว”

ไกลออกไปโพธิ์กับจักจั่นทองต่างสะท้านในใจ จากนั้นสีหน้าต่างมีประกายประหลาดผุดออกมา ในที่สุดตอนนี้หลินสวินก็ตื่นขึ้นมาแล้ว!

“ที่ว่าได้นี่หมายความว่าอะไร”

โพธิ์ฝืนเก็บกลั้นความรู้สึกในใจเอาไว้ ยิ้มถาม

“สิ่งที่ควรหยั่งรู้ได้ก็หยั่งรู้หมดแล้ว ก็คงไม่สามารถให้พวกไท่ชูรอนาน”

หลินสวินยิ้มเอ่ย

ดวงตาจักจั่นทองฉายประกาย “จะไปตัดสินแพ้ชนะกับเขาหรือ”

“เป็นเช่นนี้จริงๆ”

หลินสวินพยักหน้า

โพธิ์กลับนิ่วหน้าเล็กน้อย เอ่ยว่า “เจ้าแน่ใจว่าจะจัดการไท่ชูได้หรือ”

หลินสวินยิ้ม “ไม่ขนาดนั้น แค่ถ้ายังร่ำไรอีก ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องตัดสินแพ้ชนะเหมือนเดิม ไม่จำเป็นต้องรอหรอก”

เขาดูผ่อนคลายและนิ่งสงบนัก

“สหายน้อยหลิน หรือตอนที่เจ้าหยั่งรู้นัยเร้นลับของเขตผนึกอัศจรรย์ มหามรรคของเจ้าทะลวงไปอีกก้าวด้วย” จักจั่นทองเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้

“ไม่ถึงกับทะลวง เพียงแค่มีความรู้เรื่องมรรคแห่งชีวิตใหม่ทั้งหมด เช่นนี้แล้วจึงสืบหาที่ที่ต้นกำเนิดมรรคาสายนี้อยู่ได้ ภายหน้าก็จะมีทางไปเสาะแสวงมรรคานี้ในเขตผนึกอัศจรรย์นั้นอีกขั้นหนึ่งได้”

หลินสวินเอ่ยเบาๆ

เห็นได้ชัดว่าจักจั่นทองตื่นตะลึงนัก อึ้งงันไปครู่หนึ่งแล้วปรบมือชื่นชม “ถ้าข้าเดาไม่ผิด สหายน้อยมีผลเก็บเกี่ยวเช่นนี้ได้ต้องเกี่ยวกับพลังนิพพานใช่หรือไม่”

หลินสวินยิ้มพลางพยักหน้า “ผู้อาวุโสตาแหลมคม พลังนิพพานเกี่ยวข้องกับมรรคแห่งชีวิตอย่างมากจริงๆ”

เขาเว้นช่วงก่อนเอ่ยต่อว่า “รอสะสางความแค้นกับไท่ชูแล้ว ข้าย่อมมาสนทนากับผู้อาวุโสดีๆ สักหน่อย”

จักจั่นทองเอ่ยอย่างเบิกบาน “ประเสริฐ”

“ที่เจ้ายืนกรานไปประลองหมากครั้งสุดท้ายในวันนี้ หรือยังมีเหตุผลอื่นอีก” โพธิ์กลับพูดขึ้นกะทันหัน

หลินสวินนิ่งเงียบไปเล็กน้อยก่อนพยักหน้า

โพธิ์ไม่ถามต่ออีก พูดขึ้นทันทีว่า “ออกเดินทางเมื่อไร”

“ตอนนี้”

ขณะพูดหลินสวินก็ก้าวขึ้นมาบนฟ้าสูง เอ่ยเสียงเบาว่า “อาจารย์ ผู้อาวุโสจักจั่นทอง อีกเดี๋ยวถ้าข้ากับไท่ชูประลองกัน ท่านทั้งสองอย่าเพิ่งยื่นมือเข้ามา คนผู้นี้ต้องมีไพ่ตายในมืออีกแน่ มิหนำซ้ำเขาก้าวลงบนธรณีประตูของมรรคแห่งชีวิตแล้ว มรรควิถีลึกล้ำสุดหยั่ง ให้ข้าไปจัดการเขาคนเดียวก็พอ”

ในใจโพธิ์เกิดความรู้สึกทอดถอนใจอย่างบอกไม่ถูก

ศิษย์คนนี้ของตนเติบโตจนถึงขั้นดูแลอาจารย์อย่างเขาได้แล้ว!

ศิษย์เหนือกว่าอาจารย์ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ตนอยากเห็นมาตลอดหรือ

“วางใจ พวกเราไม่ไปหาเรื่องใส่ตัวเล่นหรอก”

จักจั่นทองยิ้มออกมา

ทั้งสามทะยานออกไปนอกโลกจำศีลทันที

……

กลางฟ้าดินของแดนเทพมากเร้น หมอกแรกกำเนิดเป็นชั้นๆ มีโลกแดนลับปรากฏขึ้นนับไม่ถ้วน

พริบตาที่เงาร่างหลินสวิน โพธิ์ และจักจั่นทองออกมาจากโลกจำศีลนั้นก็ถูกรับรู้ทันที

“สหายน้อยหลิน เดินทางมาคราวนี้ต้องการทำเช่นไร”

ณ ส่วนลึกใต้ดินโลกหม่นมัวมีเสียงไท่ชูดังมา ประหนึ่งอสนีบาตสายหนึ่ง ดังกึกก้องในแดนเทพมากเร้น ผ่านโลกหม่นมัวออกมา สะเทือนจนฟ้าดินสั่นไหว

“ตัดสินแพ้ชนะเป็นอย่างไร”

หลินสวินเอ่ย

ไท่ชูนิ่งเงียบไปเล็กน้อย จากนั้นก็พลันหัวเราะลั่น “ข้ารอเวลานี้มานานไปแล้ว ควรเป็นเช่นนี้!”

ครืน… ครืน…

ใต้ดินลึกเสียงโซ่กระแทกดังขึ้น จากนั้นเงาร่างผอมสูงร่างหนึ่งก็เหยียบย่างฟ้าสูงออกมา เขาสวมชุดดำทั้งตัว ผมดำลงมาปรกหลัง เงาร่างสูงโปร่งผ่าเผยเป็นอย่างยิ่ง

บนตัวเขากลับปกคลุมด้วยโซ่มหามรรคชั้นหนึ่ง มีคลื่นเจตกระบี่น่าหวาดผวาไหววูบอยู่

ทั้งโลกหม่นมัวยังสั่นคลอนขึ้นมาทันที หมอกแรกกำเนิดถาโถม ภูผาธาราไร้สิ้นสุดยังพังถล่มกลายเป็นฝุ่นผงปลิวว่อน

อานุภาพเช่นนั้นแกร่งกล้าเกินไป ประหนึ่งนายเหนือหัวผู้หนึ่งปรากฏตัวกลางอากาศหลังจากผ่านไปหมื่นกาล ไม่สนใจจะปกปิดกลิ่นอายของตัวเองสักนิด

บนต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นอีกาดำสยายปีก แปลงร่างเป็นเด็กสาวกระโปรงดำผู้หนึ่ง ใบหน้าวิจิตรงามล้ำเย็นชา ดวงตาทั้งสองแดงฉานพร่างพราว

“เจ้าลัทธิ!”

อีกาดำตื่นเต้นนัก เอื้อนเอ่ยวาจานับหมื่นพัน ท้ายที่สุดกลายเป็นเสียงกู่ร้องนั้นเสียงเดียว

ชิ้ง!

บรรพจารย์วานรที่นั่งขัดสมาธิลุกขึ้น เงาร่างสูงใหญ่ดุจภูผาเปลี่ยนเป็นสูงจั้งกว่า กลิ่นอายทั้งร่างค่อยๆ เพิ่มสูงขึ้นเหมือนภูเขาไฟที่บีบอัดมาไม่รู้กี่เดือนปีปะทุออก!

และกระบี่มรรคที่อยู่ในอ้อมแขนเขาเล่มนั้นคล้ายข่มไอสังหารไม่อยู่ เกิดเสียงกระบี่ดังกังวานทะลวงถึงนอกชั้นเมฆ

บรรพจารย์วานรสีหน้ายังเรียบเฉยสงบนิ่งดังเก่า แต่ในส่วนลึกของดวงตานั้นกลับมีความแค้นไหวเคลื่อนอยู่ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้ว!

ครู่ต่อมาเงาร่างของไท่ชู อีกาดำ และบรรพจารย์วานรก็หายไปกลางอากาศ ไปจากโลกหม่นมัว