Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 327

โดนฟาดด้วยแส้
โดย
ProjectZyphon
เดินเล่นอยู่ครึ่งยาม หลินสวินก็ทราบที่อยู่ของเรือนพญาแร้ง จากนั้นจึงจ่ายหนึ่งเหรียญทองจ้างให้รถม้าไปส่งที่นั่น

หนึ่งเหรียญทอง หากเป็นที่อื่นสามารถจ้างรถม้าได้เจ็ดแปดคัน แต่ค่าครองชีพในนครต้องห้ามสูงยิ่งนัก หากไม่ได้เกิดมาในตระกูลใหญ่โตร่ำรวย คงยากที่จะตั้งรกรากที่นี่

เขตตะวันตกเฉียงเหนือของนครต้องห้าม

ที่นี่เป็นเขตพลเรือนของราชวงศ์ ผู้อยู่อาศัยเป็นผู้ฝึกปราณที่มาจากทั่วสารทิศ ความเจริญนั้นย่อมไม่สู้เขตอื่นของนครต้องห้าม แม้จะเป็นเช่นนั้น เขตนี้ก็ยังครึกครื้นอยู่มาก หอสุรา โรงเตี๊ยม ร้านค้า หอนางโลม ล้วนมากมายละลานตา

เรือนพญาแร้งก็เป็นหนึ่งในหอสุราในเขตนี้

ที่ตั้งของมันลับตาคน หลังจากลงจากรถม้าแล้ว หลินสวินตามหาอยู่นานจนมาเจออาคารสองชั้นธรรมดาไม่สะดุดตาอยู่มุมหนึ่งในตรอกเล็กๆ

เวลาใกล้เที่ยงแล้ว แต่เรือนพญาแร้งมีลูกค้าเพียงสิบกว่าคนเท่านั้น ดูท่ากิจการคงไม่ค่อยดีเท่าไร

“เพื่อนของครูฝึกสวี่ซานชีคงจะเป็นเจ้าของหอสุราแห่งนี้สินะ”

หลินสวินเงยหน้ามองป้ายเรือนพญาแร้งตัวใหญ่ สายตาฉายแววประหลาดใจ

เดิมทีเขาคิดว่าเจ้าของเรือนพญาแร้ง สหายสวีซานชีจะต้องเป็นผู้แข็งแกร่งมากแน่ ใครจะคิดว่าเรือนพญาแร้งกลับเป็นเพียงหอสุราธรรมดาในเขตพลเรือนเท่านั้น

หลินสวินไม่ได้ดูถูก เพราะบนโลกนี้มีผู้เก่งกาจมากมายต้องซ่อนตัวอยู่ตามจุดเล็กๆ ไม่สะดุดตาในเมืองที่ครึกครื้น

เมื่อหลินสวินกำลังจะก้าวเข้าไปในเรือนพญาแร้งนั้น ถนนไกลออกไปมีเสียงกีบเท้าสัตว์วิ่งสะเทือนเหมือนยกมาทั้งกองทัพ ก่อนจะเห็นกลุ่มผู้ฝึกปราณขี่บังคับสัตว์ปีศาจมุ่งหน้ามาทางนี้

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ผู้ฝึกปราณใช้แส้ฟาดคนเดินถนนที่ขวางหน้า ท่าท่างอวดดียิ่งนัก

“ถอยไป! พวกไม่ดูตาม้าตาเรือ ไสหัวไป!”

“ไม่อยากตายก็รีบหลบไป!”

คนเดินเท้าร้องระงม วิ่งหลบทางกันจ้าละหวั่น

บางคนหลบไม่ทัน ถูกผู้ฝึกตนเหล่านั้นฟาดด้วยแส้จนล้มลงกับพื้น บางคนหลบพ้นแล้วก็ไม่วายถูกคนเหล่านั้นฟาดแส้ใส่จนเนื้อปริอยู่ดี

โอหัง ไม่เห็นหัวผู้อื่น

นี่เป็นความคิดของหลินสวินที่มีต่อคนเหล่านี้

กลางเมืองวุ่นวาย สัตว์พาหนะวิ่งด้วยความเร็ว

ที่ทำให้คนโกรธแค้นก็คือ คนเหล่านั้นทำเรื่องไร้คุณธรรมแล้วยังได้ใจ หัวเราะร่าอยู่

หลินสวินหรี่ตาลง ห่างจากเขาไปไม่ไกล เด็กน้อยคนหนึ่งคล้ายกำลังตกใจยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นลืมหลบหลีก

เพี๊ยะ!

ผู้ฝึกปราณคนหนึ่งบังคับสัตว์ปีศาจใกล้เข้ามา บนใบหน้าปรากฏยิ้มเหี้ยม ก่อนจะฟาดแส้ใส่เด็กชาย หากแส้นี้ฟาดลงมา เด็กคนนั้นต้องหัวหลุดจากบ่าเป็นแน่ เสียงร้องดังระงมดังทั่วถนน หลายคนปิดตาไม่กล้ามอง เด็กชายน่าสงสารคนนี้ไม่รอดแน่ๆ

ในตอนนั้นเอง หลินสวินพุ่งตัวเข้าไปกระโดดกอดเด็กชายคนนั้น ก่อนจะพลิกตัวหลบเข้าไปริมถนน แส้ที่ฟาดลงมาโดนหลังของเด็กหนุ่มเข้าอย่างจังจนเสื้อของเขาขาดวิ่น ผิวหนังเลือดไหลเป็นรอย แสบร้อน

โชคดีที่เด็กคนนั้นไม่เป็นอะไร เพียงตกใจร้องไห้เท่านั้น

“เอ๋”

พลันผู้ฝึกตนคนนั้นก็มองหลินสวินด้วยความประหลาดใจ ก่อนแสยะยิ้มละสายตากลับมาไม่สนใจ

ครืน

เวลานี้ผู้ฝึกปราณขี่สัตว์ปีศาจหยุดอยู่ข้างหน้าประตูเรือนพญาแร้งอย่างเป็นระเบียบ

ข้างหลังมีม้าเกล็ดทมิฬสี่ตัวลากรถม้าทองแดงมาด้วย แม้ไม่ได้ประดับสิ่งของ แต่กลับให้ความรู้สึกกดดัน เพียงเห็นม้าเกล็ดทมิฬนิสัยดุร้ายสี่ตัวนั้นกับผู้ฝึกปราณนำทาง ก็รู้แล้วว่าเจ้าของรถม้านี้มีฐานะไม่ธรรมดา

หลินสวินเลิกคิ้ว ส่งเด็กในอ้อมกอดคืนให้พ่อแม่ของเขา โดยไม่สนใจรอยเลือดบนแผ่นหลัง เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองรถม้าคันนั้น ไม่นานก็มีชายหนุ่มในชุดแดง สวมเกราะสีดำทับลงมาจากรถม้า ท่าทางของเขาเลือดเย็น ทั้งร่างคลุ้งกลิ่นเลือดพาให้คนหวาดกลัว

หลังจากชายหนุ่มลงมาจากรถม้าแล้ว เขาก็ตรงเข้าไปในเรือนพญาแร้ง โดยมีองครักษ์ตามหลังไปด้วย

“ฉือเจ๋อคนนี้อีกแล้ว”